CatNovel
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
Advanced
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
  • โดจิน
  • นิยายทั้งหมด
  • จบแล้ว
  • นิยายวาย Yaoi
ตอนก่อน
ตอนต่อไป
สล็อตเว็บตรง

กระบี่จงมา Sword of Coming - บทที่ 836.1 สิบสี่

  1. Home
  2. กระบี่จงมา Sword of Coming
  3. บทที่ 836.1 สิบสี่
ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ทาง​ฝั่งของ​ปากตรอก​มีรถม้า​ที่​ไม่สะดุดตา​จอด​อยู่​สอง​คัน​ ม่าน​เก่า​ ม้าธรรมดา​ สตรี​สวม​ชุด​ชาววัง​เรือน​กาย​เล็ก​เตี้ย​คน​หนึ่ง​กำลัง​พูดคุย​กับ​หลิว​เจีย​ผู้ฝึก​ตน​เฒ่า เด็กหนุ่ม​ที่​ร่าเริง​จาก​สกุล​จ้าว​เทียน​สุ่ย​กลับ​มีท่าทาง​สำรวม​อย่าง​ที่​หา​ได้​ยาก​

สารถี​กลับเป็น​คน​คุ้นหน้า​คุ้นตา​กัน​ดี​ ยังคง​ยืน​หลับตา​ทำสมาธิ​อยู่​ข้าง​รถม้า​

เฉิน​ผิง​อัน​สาวเท้า​เนิบ​ช้าเดินหน้า​ไป​ไม่หยุด​ หัวเราะ​ร่า​ยื่น​นิ้ว​ออกมา​สามนิ้ว​ สารถี​เฒ่าแค่น​เสียง​หึ​ใน​ลำคอ​

สตรี​สวม​ชุด​ชาววัง​หยุด​หาเรื่อง​มาชวน​ผู้ฝึก​ตน​เฒ่าคุย​ หันหน้า​มามอง​คน​ชุด​เขียว​ที่​ปัก​ปิ่น​หยก​บน​มวยผม​ เรือน​กาย​สูงเพรียว​ สวม​รองเท้า​ผ้า​ ท่าทาง​ดู​ผ่อนคลาย​สบายอารมณ์​ ไม่เหมือน​คนต่างถิ่น​ กลับ​เหมือน​คน​ที่​กำลัง​เดินเล่น​อยู่​ใน​ถิ่น​บ้าน​ตน​มากกว่า​

เซียน​กระบี่​ชุด​เขียว​เดินเล่น​อยู่​ใน​เมืองหลวง​ คนหนุ่ม​อารมณ์ร้อน​พลุ่งพล่าน​ก็​หนี​ไม่พ้น​เช่นนี้​เอง​

เพียงแต่ว่า​ตอนนี้​คนหนุ่ม​ไม่ได้​สะพาย​กระบี่​ยาว​เล่ม​นั้น​ ว่า​กัน​ว่า​หลอม​มาจาก​ปลาย​กระบี่​ของ​กระบี่​เซียน​ไท่​ป๋า​ย​ เพียงแต่ว่า​ใน​ศึก​ถามกระบี่​กับ​ภูเขา​ตะวัน​เที่ยง​ กระบี่​เล่ม​นี้​เผย​กาย​ไม่มาก​นัก​ ส่วนใหญ่​อาศัย​เวท​กระบี่​มาสยบ​กำราบ​ภูเขา​ลูก​หนึ่ง​มากกว่า​ เกิน​ครึ่ง​คงจะ​วาง​กระบี่​ยาว​ไว้​ใน​เรือน​หลัง​นั้น​ จ้าว​เหยา​รอง​เจ้ากรม​อาญา​ของ​ราช​วงศ์สกุล​ซ่งมีโชค​ตระกูล​เซียน​ไม่น้อย​ เขา​เอง​ก็ได้​กระบี่​เซียน​ไท่​ป๋า​ย​มาท่อน​หนึ่ง​เช่นกัน​

เมื่อ​บุรุษ​ชุด​เขียว​ขยับ​เข้ามา​ใกล้​มากขึ้น​เรื่อยๆ​ นาง​ก็​ขมวดคิ้ว​น้อย​ๆ ใน​ใจบ่นพึมพำ​ เด็กหนุ่ม​บ้านนอก​ขา​เปื้อน​โคลน​ใน​อดีต​ เหตุใด​ถึงตัว​สูงขนาด​นี้​แล้ว​? รอ​อีก​เดี๋ยว​เมื่อ​ทั้งสองฝ่าย​พูดคุย​กัน​ ตน​จะไม่เสียเปรียบ​แย่​หรอก​หรือ​?

ก่อนหน้านี้​ตอน​อยู่​ตำหนัก​ฉางชุน​ อาศัย​ม้วน​ภาพ​ขุนเขา​สายน้ำ​ที่เกิด​จาก​การชักนำ​ของกอง​โหราศาสตร์​และ​เศษกระเบื้อง​แห่ง​ชะตาชีวิต​ นาง​จำได้​แค่​ว่า​คนใน​ภาพวาด​มีกลิ่นอาย​เซียน​ล่องลอย​ สวม​ชุด​คลุม​เต๋า​ผ้า​โปร่ง​สีเขียว​ สวม​กวาน​ดอกบัว​ ใน​มือถือ​ประคอง​ห​ลิง​จือ​หยก​ขาว​ นาง​มอง​เมิน​ความสูง​ใน​ทุกวันนี้​ของ​คนหนุ่ม​ไป​จริงๆ​

หลิว​เจีย​เอ่ย​ขอตัว​กับ​ไทเฮา​เหนียง​เนียง​ต้า​หลี​หนึ่ง​คำ​ แล้วจึง​พา​ลูกศิษย์​อย่าง​จ้าวต​วน​หมิง​ถอยกลับ​เข้าไป​ใน​สถานที่​ประกอบ​พิธีกรรม​หยก​ขาว​ เป็น​ฝ่าย​สกัดกั้น​ฟ้าดิน​ ยก​ตรอก​เล็ก​เส้น​นั้น​ให้​กับ​ทั้งสองฝ่าย​

สตรี​สวม​ชุด​ชาววัง​โบกมือ​ให้​กับ​สารถี​เฒ่า ฝ่าย​หลัง​ก็​ขี่​รถม้า​จากไป​

ไทเฮา​เหนียง​เนียง​ท่าน​นี้​มีศาสตร์​คง​ความ​เยาว์วัย​ เรือน​กาย​เหมือน​ทำ​มาจาก​ไขมัน​ที่​แข็งตัว​ (เปรียบเปรย​ถึงผิวพรรณ​ที่​นวล​เนียน​งดงาม​) เนื่องจาก​ตัว​ไม่สูง ต่อให้​อยู่​ใน​กลุ่ม​ของ​สตรี​ทางทิศใต้​ของ​ทวีป​ เรือน​กาย​นาง​ก็​ยัง​ถือว่า​ค่อนข้าง​ต่ำ​เตี้ย​ เป็นเหตุให้​มองดู​แล้ว​หุ่น​เล็ก​กะทัดรัด​ แต่​มีภาพ​บรรยากาศ​ของ​กิ่งทองใบหยก​ของ​ผู้ฝึก​ตน​ รูปโฉม​จึงเหมือน​สตรี​โต​เต็ม​วัย​อายุ​แค่​สามสิบ​กว่า​ๆ

สตรี​แซ่หนัน​นาม​จาน​ เป็น​คน​ของ​เข​ตอ​วี้​จางจังหวัด​ทิง​โจว​คนใน​พื้นที่​ของ​ต้า​หลี​ ตระกูล​เป็น​แค่​คน​มีชื่อเสียง​ใน​ท้องถิ่น​ หลังจาก​นาง​เข้า​วัง​แล้ว​มีอำนาจ​ ตระกูล​ของ​นาง​ก็​ไม่ได้​เป็น​เหมือน​ไก่​และ​สุนัข​ที่​บินขึ้น​ฟ้าตาม​ไป​ด้วย​ กลับ​กลายเป็น​ว่า​เงียบหาย​ไป​นับแต่​นั้น​

เสื้อผ้า​ของ​นาง​เรียบง่าย​ แล้วก็​ไม่มีเครื่องประดับ​อะไร​ที่​เกินความจำเป็น​ เพียงแค่​ว่า​ลาย​เมฆที่​ถัก​ทอ​มาจาก​เรือน​ย้อม​ใต้​การปกครอง​ของ​เขต​เส้าฝูเจียน​ของ​เมืองหลวง​มีความประณีต​มาก​เท่านั้น​ ฝีมือ​การ​ถัก​ทอ​และ​วัสดุ​ผ้าแพร​ต่วน​ ถึงอย่างไร​ก็​ไม่ใช่ของ​ตระกูล​เซียน​อะไร​ จึงไม่มีความมหัศจรรย์​ให้​เห็น​ แต่​กำไล​ข้อมือ​ของ​นาง​ที่​ร้อย​จาก​ไข่มุก​สีขาว​หิมะ​สิบสอง​เม็ด​กลับ​ใสแวววาว​น่ามอง​อย่างยิ่ง​

รอบด้าน​ไร้​ผู้คน​ แน่นอน​ว่า​ก็​ยิ่ง​ไม่มีใคร​กล้า​ลอบมอง​ที่​แห่ง​นี้​โดยพลการ​ หนัน​จาน​สตรี​ที่​มีอำนาจ​ที่สุด​ใน​แจกัน​สมบัติ​ทวีป​ผู้​นี้​ถึงกับ​เบี่ยง​ตัว​ยอบ​กาย​คารวะ​อย่าง​สำรวม​ ท่วงท่า​อ่อนช้อย​ เปี่ยม​ไป​ด้วย​เสน่ห์​ นาง​คลี่​ยิ้ม​หวาน​เอ่ย​ว่า​ “คารวะ​อาจารย์​เฉิน”​

เฉิน​ผิง​อัน​หยุด​เดิน​ กุม​หมัด​ยิ้ม​กล่าว​ “คารวะ​ไทเฮา​”

มอง​กำไล​ข้อมือ​ของ​สตรี​ออกเรือน​แล้ว​เพิ่ม​อีก​แวบ​หนึ่ง​ มูลค่า​ควร​เมือง​อย่าง​แท้จริง​ เพราะ​ไข่มุก​ทุก​เม็ด​ล้วน​คือ​ ‘ไข่มุก​หลิง​ซี’ ที่​ถูก​บันทึก​อยู่​ใน​ ‘จารึก​ภูเขา​และ​ทะเล​’ สามารถ​ทำให้​จิตใจ​ของ​คน​ปลอดโปร่ง​ จดจำ​เรื่องราว​ของ​ชาติก่อน​ได้​ อีก​ทั้ง​หาก​ชีวิต​นี้​มีอะไร​ที่​หลงลืม​ไป​ แค่​ลูบ​ไข่มุก​นี้​ก็​จะฉุกคิด​ขึ้น​มาได้​ ตระกูล​เซียน​อักษร​จงของ​ใต้​หล้า​ไพศาล​แทบ​ทุกแห่ง​ต้อง​ตามหา​ไข่มุก​ประเภท​นี้​อย่าง​ยากลำบาก​ รับ​ตัว​บรรพบุรุษ​ที่​สละ​ร่าง​ไป​เกิด​ใหม่​ทั้งหลาย​กลับมา​บน​ภูเขา​ มอบ​ไข่มุก​นี้​ให้​ ช่วย​ให้​สติปัญญา​เปิด​โล่ง​จดจำ​เรื่องราว​ของ​ชาติก่อน​และ​การ​ฝึก​ตน​ได้​

หนัน​จาน​เห็น​ว่า​คน​ชุด​เขียว​หยุด​เดิน​ ห่าง​ไป​ไม่ไกล​ไม่ใกล้​ นาง​ไม่จำเป็นต้อง​เงยหน้า​ก็​สามารถ​มอง​สบตา​พูดคุย​กับ​อีก​ฝ่าย​ได้​พอดี​

มอง​ดูเหมือน​ให้เกียรติ​ใหญ่​เทียมฟ้า​แก่​อีก​ฝ่าย​ หนัน​จาน​มีสถานะ​สูงศักดิ์​เป็น​ถึงไทเฮา​ แต่กระนั้น​ก็​ยัง​ยินดี​เรียกขาน​ว่า​เฉิน​ผิง​อันว่า​อาจารย์​ อีก​คน​จึงมอบ​ผล​ห​ลี่​ตอบแทน​ผล​ท้อ​ เข้า​อก​เข้าใจ​คนอื่น​เป็น​อย่าง​ดี​ ไม่รังแก​ที่​นาง​ตัวเล็ก​เตี้ย​

หนัน​จาน​ยิ้ม​บาง​ๆ เอ่ย​ว่า​ “อาจารย์​เฉิน​ ไม่สู้พวกเรา​เข้าไป​ใน​เรือน​ ค่อยๆ​ พูดคุย​กัน​ดี​ไหม​?”

เฉิน​ผิง​อัน​พยักหน้า​ “ไทเฮา​คือ​เจ้าบ้าน​ แน่นอน​ว่า​แขก​ย่อม​เอา​ตามที่​เจ้าบ้าน​สะดวก​”

คน​ทั้งสอง​เดิน​เข้าไป​ใน​ตรอก​เล็ก​ด้วยกัน​ ต่าง​คน​ต่าง​เดิน​ใกล้​กับ​ผนัง​ สายตา​มอง​ตรง​ไป​เบื้องหน้า​ หนัน​จาน​เอ่ย​อย่าง​ปลงอนิจจัง​ว่า​ “ไพศาล​โชคดี​ที่​ร่วมแรง​กัน​กอบกู้​สถานการณ์​กลับคืน​มาได้​ อาจารย์​เฉิน​ออก​เดินทางไกล​ไป​เยือน​กำแพงเมือง​ปราณ​กระบี่​ สร้าง​คุณ​ความชอบ​มากมาย​ อันดับ​แรก​ก็​สังหาร​ปีศาจ​ใหญ่​บิน​ทะยาน​ที่​ซ่อนตัว​อยู่​ใน​ทะเล​ จากนั้น​จึงสังหาร​หลง​จวิน​ราชา​บน​บัลลังก์​ที่​หัว​กำแพงเมือง​ ใช้สถานะ​ของ​คนต่างถิ่น​มารับหน้าที่​เป็น​อิ่น​กวาน​คน​สุดท้าย​ วีรกรรม​ยิ่งใหญ่​เช่นนี้​ ใน​หลาย​ๆ ใต้​หล้า​ตลอด​หมื่น​ปี​ที่ผ่านมา​ล้วน​ไม่เคย​เกิดขึ้น​มาก่อน​ เชื่อ​ว่า​วันหน้า​ก็​คงจะ​ไม่มีอีกแล้ว​ ต้า​หลี​มีอาจารย์​เฉิน​ก็ช่าง​เป็น​โชคดี​มหาศาล​จริงๆ​”

เฉิน​ผิง​อัน​สอด​สอง​มือ​ไว้​ใน​ชาย​แขน​เสื้อ​ เอ่ย​เนิบ​ช้าว่า​ “คลื่น​มรสุม​อำนาจ​ชั่วร้าย​ พืชพรรณ​ย่อม​หมด​พลัง​ชีวิต​ เพียง​แค่นี้​เท่านั้น​”

หนัน​จาน​เงียบ​ไป​พัก​หนึ่ง​ พอ​ขยับ​เข้าใกล้​ประตู​เรือน​ นาง​ก็​พลัน​ถามว่า​ “ไม่ทราบ​ว่า​ตอนนี้​อาจารย์​ผู้เฒ่า​เห​วิน​เซิ่งฝึก​ตน​อยู่​ใน​เรือน​หรือไม่​? จะรบกวน​การ​อ่าน​ตำรา​ของ​เห​วิน​เซิ่งหรือไม่​?”

เฉิน​ผิง​อัน​เปิด​ประตู​เรือน​ ส่ายหน้า​ “อาจารย์​ไม่ได้​อยู่​ที่นี่​”

หนัน​จาน​ถามอีก​ “เข้า​พัก​ใน​โรงเตี๊ยม​ธรรมดา​กลาง​ตลาด​จะลำบาก​เซียน​กระบี่​หนิง​หรือไม่​? ต้อง​ให้​ข้า​จัดหา​ที่พัก​ให้​ไหม​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ยิ้ม​กล่าว​ “น้ำใจ​ของ​ไทเฮา​รับ​ไว้​แล้ว​ เพียงแต่​ไม่มีความจำเป็น​นี้​”

ทั้งสองฝ่าย​เดิน​เข้ามา​ใน​ลานบ้าน​ หนัน​จาน​ยิ้ม​บาง​ๆ เอ่ย​ว่า​ “อาจารย์​เฉิน​จะดื่มเหล้า​หรือ​จะดื่ม​ชา?”

เฉิน​ผิง​อัน​สอด​สอง​มือ​ไว้​ใน​ชาย​แขน​เสื้อ​ เอนตัว​พิง​โต๊ะ​หิน​ หันหน้า​มาคลี่​ยิ้ม​ “ไม่สู้พวกเรา​มาคุย​เรื่อง​เป็นการเป็นงาน​กัน​ก่อน​ดี​ไหม​?”

หนัน​จาน​ยิ้ม​ตาหยี​ “ไม่ทราบ​ว่า​ครั้งนี้​อาจารย์​เฉิน​เรียก​ข้า​มา ต้อง​การคุย​เรื่อง​อะไร​หรือ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ยื่นมือ​ข้าง​หนึ่ง​ออก​มาจาก​ชาย​แขน​เสื้อ​ “เอา​มา”

หนัน​จาน​ทำ​หน้า​เหลอ​หรา​ “อาจารย์​เฉิน​ต้องการ​ขอ​ของ​สิ่งใด​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ยังคง​ค้าง​อยู่​ใน​ท่า​นั้น​ ยิ้ม​บาง​ๆ เอ่ย​ว่า​ “ของ​กลับคืน​สู่เจ้าของ​ เป็นเรื่อง​สมเหตุสมผล​ตาม​หลัก​ฟ้าดิน​ จะให้​เอาแต่​ทวง​คืน​ชีวิต​หนึ่ง​จาก​ไทเฮา​อยู่​ตลอด​ก็​ออกจะ​กำเริบเสิบสาน​ เนรคุณ​เกินไป​”

หนัน​จาน​กวาดตา​มอง​รอบด้าน​ ถามอย่าง​สงสัย​ “ของ​กลับคืน​สู่เจ้าของ​? ขอ​ถามอาจารย์​เฉิน​ แผ่นดิน​ครึ่งหนึ่ง​ของ​แจกัน​สมบัติ​ทวีป​ มีของ​สิ่งใด​ที่​ไม่ใช่ของ​ต้า​หลี​เรา​?”

เฉิน​ผิง​อัน​หด​มือ​กลับมา​ ยิ้ม​กล่าว​ “ไม่ให้​ก็​ช่างเถิด​”

หนัน​จาน​คล้าย​ประหลาดใจ​กับ​ความ​ฉับไว​ของ​อีก​ฝ่าย​อยู่​บ้าง​ นาง​ตบ​หน้าผาก​ตัวเอง​ “นึกออก​แล้ว​ อาจารย์​เฉินคง​ไม่ได้​พูดถึง​เศษเครื่องกระเบื้อง​แห่ง​ชะตาชีวิต​ชิ้น​นั้น​หรอก​นะ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​กล่าว​ “ไทเฮา​ออกจาก​บ้าน​มาครั้งนี้​ไม่ได้​สวม​กำไล​มาเสียเปล่า​จริงๆ​”

หนัน​จาน​ยกมือ​ข้าง​หนึ่ง​ขึ้น​ เผย​ให้​เห็น​ข้อมือ​ที่​ขาวนวล​ราว​ราก​บัว​ “ไม่สู้มอบ​กำไล​ให้​อาจารย์​เฉิน?​ ไม่แน่​ว่า​อาจ​ได้​นำไปใช้​ สามารถ​คลี่คลาย​เรื่อง​เร่งด่วน​ดุจ​ไฟลาม​ขนคิ้ว​ได้​”

เฉิน​ผิง​อัน​หรี่ตา​ลง​ เงียบงัน​ไม่พูดจา​

ใน​บาง​มุมของ​เรือน​พัก​ บน​ผนัง​มีเสียง​มังกร​คำราม​แว่ว​ สะเทือน​จิตใจ​คน​

ศิษย์​พี่​จั่ว​โย่ว​พูด​ถูก​แล้ว​ หาก​ใช้เหตุผล​มีประโยชน์​จะฝึก​กระบี่​ไป​ทำไม​

สตรี​ไม่รับรู้​แม้แต่น้อย​ นาง​วาง​แขน​ข้าง​นั้น​ลง​บน​โต๊ะ​เบา​ๆ พอ​ไข่มุก​สัมผัส​กับ​ผิว​โต๊ะ​หิน​ก็​กลิ้ง​เบา​ๆ พลาง​ส่งเสียง​แกรก​กราก​ นาง​จ้อง​ใบ​หน้าด้าน​ข้าง​ของ​บุรุษ​ชุด​เขียว​ ยิ้ม​กล่าว​ “ขอบเขต​หยก​ดิบ​ของ​อาจารย์​เฉิน​ไม่เหมือน​คน​ทั่วไป​จริงๆ​ คน​บน​โลก​ไม่รู้​ว่า​ชั้น​ของ​ปราณ​โชติช่วง​ขอบเขต​ปลายทาง​ของ​อาจารย์​เฉิน​ไม่เคย​มีคนใน​อดีต​ทำ​ได้มา​ก่อน​ เหนือกว่า​เฉาสือ​ แล้วก็​ยัง​ไม่รู้​ว่า​อิ่น​กวาน​มีหนึ่ง​หยก​ดิบ​สอง​กระบี่​บิน​ อันที่จริง​ก็​น่า​ตะลึงพรึงเพริด​มาก​เช่นกัน​ คนอื่น​ต่าง​ก็​รู้สึก​ว่า​เรื่อง​การ​ฝึก​ตน​ของ​อาจารย์​เฉิน​ เวท​กระบี่​วิชา​หมัด​คือ​ยอดเขา​สอง​แห่ง​ น่า​เหลือเชื่อ​เกินไป​ แต่​ข้า​กลับ​คิด​ว่า​การปิดบัง​อำพราง​ของ​อาจารย์​เฉิน​ต่างหาก​ที่​ถือเป็น​ความสามารถ​ติดตัว​ซึ่งเป็น​รากฐาน​ใน​การ​หยัดยืน​ที่​แท้จริง​”

เห็น​ว่า​เฉิน​ผิง​อัน​ไม่ยินดี​เปิดปาก​ นาง​ก็​พูด​กับ​ตัวเอง​ต่อไป​ว่า​ “เศษกระเบื้อง​ชิ้น​นั้น​ต้อง​คืนให้​แน่นอน​ ก็​เหมือน​อย่าง​ที่​อาจารย์​เฉิน​บอก​ ของ​กลับคืน​สู่เจ้าของ​ สมเหตุสมผล​ แล้ว​ทำไม​ข้า​ถึงจะไม่คืนให้​? ต้อง​คืนให้​อยู่แล้ว​ เพียงแต่ว่า​จะคืนให้​ตอน​ไหน​ ข้า​รู้สึก​ว่า​ไม่จำเป็นต้อง​ร้อนใจ​เกินไป​ เศษกระเบื้อง​ชิ้น​นี้​เก็บ​ไว้​ที่​ข้า​มานาน​หลาย​ปี​แล้ว​ ก็​ยัง​ช่วย​เก็บรักษา​ไว้​ให้​อาจารย์​เฉิน​ได้​เป็น​อย่าง​ดี​ไม่ใช่หรือ​ ใน​เมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ไย​อาจารย์​เฉิน​ต้อง​รีบร้อน​ด้วย​เล่า​?”

หนัน​จาน​ยื่น​ฝ่ามือ​ออกมา​ลูบ​หน้า​โต๊ะ​เบา​ๆ “ข้า​สามารถ​รับรอง​กับ​เจ้าแทน​ฮ่องเต้​ได้​ว่า​ พวกเรา​ยินดี​ทุ่ม​รากฐาน​ของ​สกุล​ซ่งและ​กองกำลัง​แคว้น​ของ​ต้า​หลี​ทั้งหมด​ที่​มีช่วย​ให้​อาจารย์​เฉิน​เลื่อน​เป็น​ขอบเขต​เซียน​เห​ริน​ ขอบเขต​บิน​ทะยาน​โดยเร็ว​ที่สุด​ จนกระทั่ง​ได้​เป็น​คอขวด​ขอบเขต​บิน​ทะยาน​ ถึงเวลา​นั้น​อาจารย์​เฉิน​กลายเป็น​ผู้นำ​ตระกูล​เซียน​บน​ภูเขา​ของ​หนึ่ง​ทวีป​แล้วก็​จะเป็น​เหมือน​เฉิน​ฉุน​อัน​ของ​ทัก​ษินา​ตย​ทวีป​ใน​อดีต​ เป็น​เหมือน​ฮว่อ​หลง​เจิน​เห​ริน​แห่ง​อุตรกุรุทวีป​ เหมือน​หลิว​จวี้​เป่า​แห่ง​ธวัล​ทวีป​ ถึงเวลา​นั้น​ข้า​จะประคอง​สอง​มือ​ส่งมอบ​เศษเครื่องกระเบื้อง​ชิ้น​นั้น​ให้​เป็น​ของขวัญ​แสงความยินดี​เล็ก​ๆ อวยพร​ที่​อาจารย์​เฉิน​พัฒนา​รุดหน้า​ไป​อีก​ขั้น​กับ​มือ​ตัวเอง​ ระหว่าง​นี้​ราชสำนัก​ต้า​หลี​ไม่มีข้อเรียกร้อง​ใด​ต่อ​อาจารย์​เฉิน​ ต่อ​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ ไม่มีแม้แต่น้อย​”

เฉิน​ผิง​อัน​หันหน้า​มายิ้ม​ถาม “ใต้​หล้า​มีเรื่อง​ดี​ๆ แบบนี้​ด้วย​หรือ​? ไม่ว่า​อะไร​ก็​ไม่ต้อง​เสียสละ​ แค่​นอน​เสวยสุข​ไป​วัน​ๆ ก็​พอ​ ข้า​เกือบจะ​เข้าใจผิด​คิด​ว่า​ตัวเอง​แซ่ซ่งเสียแล้ว​”

หนัน​จาน​สีหน้า​สดใส​แช่มชื่น​ ทว่า​ดวงตา​ทั้งคู่​กลับ​จ้องมอง​คน​ผู้​นั้น​เขม็ง​ “อาจารย์​เฉิน​พูด​ล้อเล่น​แล้ว​ เมื่อครู่นี้​ข้า​ก็​บอก​ไป​แล้ว​ว่า​ต้า​หลี​มีอาจารย์​เฉิน​เป็นเรื่อง​โชคดี​ หาก​ขนาด​นี้​แล้ว​ยัง​ไม่รู้จัก​ทะนุถนอม​เห็น​ค่า​ หนัน​จาน​ที่​เป็น​ลูกสะใภ้​สกุล​ซ่งย่อม​ผิด​ต่อ​เหล่า​บรรพชน​สกุล​ซ่งใน​ศาล​บูร​พก​ษัตริย์​แล้ว​”

เฉิน​ผิง​อัน​ยิ้ม​บาง​ๆ “หาก​ไทเฮา​เหนียง​เนียง​มีหน้า​ไป​จุด​ธูป​เซ่นไหว้​ แต่​เหล่า​ปราชญ์​ผู้ล่วงลับ​ เหล่า​เทวรูป​ที่ตั้ง​บูชา​อยู่​ใน​ศาล​บูร​พก​ษัตริย์​ของ​สกุล​ซ่งไม่มีหน้า​จะมอง​ ก็​คงจะ​กระอักกระอ่วน​แย่​”

หนัน​จาน​ปิดปาก​หัวเราะ​คิกคัก​ “อาจารย์​เฉิน​เปลี่ยนไป​มาก​จริงๆ​ เมื่อ​เทียบ​กับ​ตอน​เป็น​เด็กหนุ่ม​ที่​เงียบขรึม​พูดน้อย​แล้ว​ ทุกวันนี้​พูดจา​ชวน​ตลกขบขัน​มาก​เลย​”

เฉิน​ผิง​อัน​พยักหน้า​ “หลง​จวิน​ตาย​ไป​แล้ว​ หลิว​ป๋า​ย​ที่​ตาย​ไป​ครึ่งหนึ่ง​ หลี​เจิน​ที่​จากไป​ ปี​นั้น​คน​ที่อยู่​เคียงข้าง​ข้า​มานาน​หลาย​ปี​ก็​มีทั้ง​ผู้ชาย​ผู้หญิง​ คนแก่​และ​เด็ก​ แต่ละคน​ล้วน​รู้สึก​เช่นนี้​”

หนัน​จาน​ตบ​หน้าอก​ของ​ตัวเอง​ พูด​เหมือน​คน​หวาดผวา​ไม่คลาย​ “อาจารย์​เฉิน​อย่า​ได้​ขู่​ให้​ข้า​ตกใจกลัว​เลย​ สตรี​คน​หนึ่ง​ไม่เพียงแต่​ผม​ยาว​ความรู้​สั้น​ ยัง​ขี้ขลาด​ด้วย​”

เฉิน​ผิง​อัน​ผาย​ฝ่ามือ​ข้าง​หนึ่ง​ไป​ทาง​หน้า​ประตู​ “ถ้าอย่างนั้น​ก็​ไม่ส่งแล้ว​ หลีกเลี่ยง​ไม่ให้​ไทเฮา​ตกใจ​ตาย​ ชดใช้​ไม่ไหว​”

หนัน​จาน​ลุกขึ้น​ยืน​ กัด​ริมฝีปาก​ สายตา​ฉายแวว​ไม่พอใจ​ “ถ้าอย่างนั้น​ข้า​ไป​จริงๆ​ แล้ว​นะ​?”

เฉิน​ผิง​อัน​ยิ้ม​พลาง​ลุกขึ้น​ยืน​ “ควร​ต้อง​ไป​ส่งไทเฮา​สักหน่อย​ แสดงน้ำใจ​ของ​เจ้าบ้าน​ให้​เต็มที่​”

หนัน​จาน​กลับ​นั่ง​แปะ​กลับ​ลง​ไป​ที่​เดิม​ ก่อน​จะนั่งลง​นาง​งอ​เข่า​สอง​ข้าง​เล็กน้อย​ โน้มตัว​มาด้านหน้า​ ปล่อย​มือสอง​ข้าง​ลง​ เอื้อม​ไป​ด้านหลัง​ลูบ​เส้นโค้ง​เบา​ๆ ผ้าต่วน​แวววาว​ดุจ​สายน้ำ​ พอ​นั่งลง​เรียบร้อย​แล้ว​นาง​ก็​เชิด​คอ​ระ​หงส์​ ยิ้ม​หวาด​หยาดเยิ้ม​ “ล้อ​อาจารย์​เฉิน​เล่น​หรอก​น่า​ จะให้​อาจารย์​เฉิน​มีอารมณ์ขัน​ได้​แค่​คนเดียว​ ไม่ยอมให้​หนัน​จาน​พูดจา​แง่งอน​สัก​ประโยค​เชียว​หรือ​?”

อยู่ดีๆ​ นาง​ก็​เอ่ย​ขึ้น​ว่า​ “ฝีมือ​ของ​อาจารย์​เฉิน​ดี​จริงๆ​ ไม้เท้า​ หีบ​หนังสือ​ เก้าอี้​ ล้วน​เข้าท่า​เข้าที​ ปี​นั้น​ตอนที่​หนัน​จาน​อยู่​ที่​ร้าน​ริม​ลำคลอง​เคย​ได้​สัมผัส​กับ​ตัวเอง​มาก่อน​”

เพียงแต่​ไม่รอ​ให้​หนัน​จาน​พูด​จบ​ ตรง​ลำคอ​ของ​นาง​ก็​เย็นวาบ​เล็กน้อย​ ใน​สายตา​ก็​ไม่มีชุด​เขียว​นั้น​อยู่แล้ว​ แต่กลับ​มีฝัก​กระบี่​เล่ม​หนึ่ง​ดัน​อยู่​ตรง​ลำคอ​นาง​แทน​ ได้ยิน​เพียง​เสียง​เฉิน​ผิง​อัน​ยิ้ม​ถามว่า​ “ลอง​คิดดู​ หนึ่ง​กระบี่​ปาด​ผ่าน​ไป​ใน​แนว​ขวาง​ ส่วนสูง​ของ​ไทเฮา​จะเป็น​เท่าไร​?”

สตรี​สวม​ชุด​ชาววัง​ส่ายหน้า​ “หนัน​จาน​ก็​เป็น​แค่​โอสถ​ทอง​เล็ก​ๆ คน​หนึ่ง​ ด้วย​เวท​กระบี่​ของ​อาจารย์​เฉิน​ หาก​คิด​จะฆ่าคน​จริงๆ​ ไหน​เลย​ยัง​ต้อง​พูด​ให้​เปลือง​น้ำลาย​ ไม่จำเป็นต้อง​ทำ​ท่าทาง​ข่มขู่​ให้​คน​กลัว​หรอ​ก.​..”

แล้วก็​จริง​ดัง​คาด​ เฉิน​ผิง​อัน​บิด​หมุน​ข้อมือ​ กระบี่​ยาว​เล่ม​นั้น​ก็​พุ่ง​กลับ​ไป​ยัง​ผนัง​ของ​ห้อง​ข้าง​

เฉิน​ผิง​อัน​นั่ง​กลับ​ลง​ไป​อีกครั้ง​

สตรี​คลี่​ยิ้ม​บาง​ๆ ใต้​โซ่วเฉิน​เหนือ​อิ่น​กวาน​อะไร​กัน​ ก็​มีแค่นี้​เอง​

เพียงแต่ว่า​จู่ๆ แสงกระบี่​ก็​เปล่ง​วูบ​

ศีรษะ​ของ​หนัน​จาน​ลอย​กระเด็น​ขึ้น​สูง นาง​ลุก​พรวด​ขึ้น​ยืน​ สอง​มือ​คว้า​ศีรษะ​เอาไว้​แล้ว​วาง​กลับ​ลงมา​บน​ลำคอ​ ฝ่ามือ​ปาด​ไป​ที่​รอยแผล​อย่าง​รีบร้อน​ เพียงแค่​บิด​คอ​เล็กน้อย​ก็​เจ็บปวด​ทรมาน​ยิ่ง​ นาง​อดไม่ไหว​เอ่ย​อย่าง​เดือดดาล​ว่า​ “เฉิน​ผิง​อัน​! เจ้ากล้า​ฆ่าข้า​จริงๆ​?!”

เฉิน​ผิง​อัน​หยิบ​เหล้า​กา​หนึ่ง​ออกมา​ จากนั้น​จึงหยิบ​จอก​เทพี​บุปผา​ที่​ได้​ติดมือ​มาจาก​งาน​ประชุม​ศาล​บุ๋น​ออกมา​ใบ​หนึ่ง​ ริน​เหล้า​ให้​ตัวเอง​หนึ่ง​จอก​ จิบ​เหล้า​พลาง​พูดว่า​ “เจ้าบอ​กว่า​ไม่กล้า​ก็​ต้อง​ไม่กล้า​สินะ​”

หนัน​จาน​ยืน​อยู่​ที่​เดิม​ หัวเราะ​หยัน​เอ่ย​ว่า​ “ข้า​ขอ​เดิมพัน​ว่า​เจ้าไม่กล้า​ฆ่าข้า​จริงๆ​ วันนี้​ข้า​จะพูด​ไว้​ตรงนี้​เลย​ว่า​ หาก​เจ้าไม่อดทน​รอคอย​ให้​ตัวเอง​เลื่อน​เป็น​คอขวด​ขอบเขต​บิน​ทะยาน​ แล้ว​ข้า​ค่อย​คืน​เศษกระเบื้อง​ให้​เจ้า ถ้าอย่างนั้น​วันนี้​ก็​ฆ่าข้า​เสีย​ ทำตัว​เป็น​กบฏ​ไป​ซะ! พรุ่งนี้​ก็​จะมีกองทัพ​ม้าเหล็ก​ต้า​หลี​กอง​หนึ่ง​ไป​ล้อม​โจมตี​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ ผู้ตรวจการ​เฉาผิง​รับหน้าที่​นำ​ทัพ​โจมตี​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ด้วยตัวเอง​ ต่ง​หู​แห่ง​กรม​พิธีการ​รับผิดชอบ​โยกย้าย​สิ่งศักดิ์สิทธิ์​แห่ง​ขุนเขา​สายน้ำ​ฝ่าย​ต่างๆ​ ไม่สู้เจ้าลอง​เดิมพัน​ดู​ เทพ​วารี​สามแม่น้ำ​ เทพ​ภูเขา​ของ​แต่ละ​ฝ่าย​ แล้ว​ยังมี​ซาน​จวิน​เว่ย​ป้อ​ ถึงเวลา​นั้น​จะนั่ง​ดู​อยู่​เฉย​ๆ หรือ​จะทำ​อย่างไร​!”

หนัน​จาน​นวด​คลึง​ลำคอ​ จิตวิญญาณ​สั่นสะท้าน​ ชีวิต​นี้​นาง​ยัง​ไม่เคย​ได้รับ​ความอัปยศ​ใหญ่หลวง​เช่นนี้​มาก่อน​ ใน​ใจรู้สึก​เคียดแค้น​ ชิงชังเจ้าเด็ก​นอกคอก​ตรอก​หนี​ผิง​ที่​กระทำการ​อุ​กา​จผู้​นี้​ยิ่งนัก​ แต่​แล้ว​จู่ๆ นาง​ก็​หลุด​หัวเราะ​พรืด​ “เห​วิน​เซิ่งก็ดี​ หรือ​จะรวม​หนิง​เหยา​คนรัก​ขอบเขต​บิน​ทะยาน​ของ​เจ้าด้วย​ก็ช่าง​ อย่า​ลืม​ล่ะ​ว่า​ ถึงอย่างไร​ไพศาล​ของ​พวกเรา​ก็​เป็น​กฎเกณฑ์​ของ​ศาล​บุ๋น​แผ่นดิน​กลาง​ที่​ควบคุม​ดูแล​ใต้​หล้า​ อย่า​ว่าแต่​เห​วิน​เซิ่งที่​เพิ่ง​ได้​ตำแหน่ง​เทพ​กลับคืน​มาเลย​ แม้กระทั่ง​ห​ลี่​เซิ่งก็​ยัง​ต้อง​เคารพ​กฎ​ที่​ตัวเอง​เป็น​คน​ตั้ง​…”

คิดไม่ถึง​ว่า​บุรุษ​ชุด​เขียว​จะยิ้ม​ตาหยี​ยื่น​ฝ่ามือ​ออกมา​กด​ลง​บน​ความว่างเปล่า​สอง​สามที​ “อย่า​เพิ่ง​รีบร้อน​ จะรีบร้อน​ไป​ไย​ แค่​การ​หยอกล้อ​ที่​ไม่ใช่เรื่อง​ใหญ่โต​อะไร​ หรือว่า​จะให้​สหาย​หนัน​จาน​ควบคุม​ปาก​ไม่ได้​แค่​คนเดียว​ แต่​ไม่ยอมให้​ข้า​ไม่ทัน​ระวัง​ควบคุม​กระบี่​บิน​ไม่ได้​เชียว​หรือ​”

หนัน​จาน​สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​หนึ่ง​ที​

ไม่เป็นไร​ ขอ​แค่​ฮ่องเต้​ได้​เห็นภาพ​อัน​น่า​พรั่นพรึง​เมื่อครู่นี้​แล้วก็​ถือ​ว่าไม่ได้​เจ็บ​ตัวเปล่า​

เฉิน​ผิง​อัน​เอ่ย​สัพยอก​ “อีก​อย่าง​ เจ้าหนัน​จาน​ไม่คุ้นเคย​กับ​ศาล​บุ๋น​และ​ห​ลี่​เซิ่ง แต่​ข้า​กลับ​สนิทสนม​ดี​”

——

ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ความคิดเห็นทั้งหมดของ "บทที่ 836.1 สิบสี่"

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

*

*

  • อ่านนิยาย
  • แทงหวย24

© 2020 cat-novel.com
เว็บอ่านนิยาย นิยาย pdf เว็บ “cat-novel.com” เว็บอ่านนิยายสนุกๆ เพลิดเพลินไปกับนิยายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น นิยายวาย, นิยายจีน, นิยายรัก, แฟนตาซี, กำลังภายใน, ผจญภัย สุดยอดวิชากำลังภายใน อัพเดททุกวัน พร้อมรองรับการอ่านบนมือถือ คอมพิวเตอร์ ไอแพด หรือแท็บเล็ต อ่านได้ตลอดเวลา ไม่มีโฆษณา อ่านนิยายฟรีต้อง เว็บ ”cat-novel.com”
นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์