CatNovel
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
Advanced
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
  • โดจิน
  • นิยายทั้งหมด
  • จบแล้ว
  • นิยายวาย Yaoi
ตอนก่อน
ตอนต่อไป
สล็อตเว็บตรง

กระบี่จงมา Sword of Coming - บทที่ 851.1 เฉินสืออี

  1. Home
  2. กระบี่จงมา Sword of Coming
  3. บทที่ 851.1 เฉินสืออี
ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ฟังคำพูด​ที่​มาจาก​ใจของ​เด็กชาย​ชุด​เขียว​ ภิกษุ​วัยกลางคน​ก็​เอ่ย​ขึ้น​มาก่อน​ว่า​ “ถ้าอย่างนั้น​ก็​รอ​ดู​อีกหน่อย​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​กล่าว​ “ข้า​ว่า​แบบนี้​ประเสริฐ​มาก​เลย​ รอ​มาหมื่น​กว่า​ปี​แล้ว​ ไย​ต้อง​รีบร้อน​เอา​ตอนนี้​ด้วย​”

มรรคา​จารย์​เต๋า​พยักหน้า​ ยิ้ม​เอ่ย​กับ​วัว​ดำ​ตัว​นั้น​ “ใน​เมื่อ​ตอนนี้​ยัง​ไม่มีเรื่อง​อะไร​ เจ้าก็​ไป​เดินเล่น​ก่อน​ แต่​จำไว้​ว่า​ห้าม​ข้าม​เขต​ แล้วก็​ต้อง​ใจกว้าง​หน่อย​ เรื่อง​ใน​วันนี้​ห้าม​อาฆาตแค้น​ จิตใจ​คับแคบ​เกินไป​ สำหรับ​การ​ฝึก​ตน​เป็นเรื่อง​ดี​ แต่​การ​อยู่​ร่วมกับ​ผู้อื่น​กลับ​มิได้​เป็น​เช่นนั้น​”

เมื่อ​ไม่มีการ​สยบ​กำราบ​ของ​มหา​มรรคา​ส่วน​นั้น​ วัว​ดำ​ก็​พลัน​กลายร่าง​เป็น​คน​ คือ​นักพรต​เฒ่าเรือน​กาย​สูงใหญ่​คน​หนึ่ง​ ใบหน้า​ผอม​ตอบ​สะอาดสะอ้าน​ บุคลิก​เคร่งขรึม​ มองดู​น่าเกรงขาม​อย่าง​มาก​

ก็​คือ​ตง​ไห่​เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​ของ​อาราม​กวาน​เต๋า​ คือ​ท่าน​เทพ​เทวดา​ของ​พื้นที่​มงคล​ดอกบัว​อย่าง​สมชื่อ​ เนื่องจาก​พื้นที่​มงคล​ดอกบัว​และ​ถ้ำสวรรค์​เหลียน​ฮวา​เชื่อมโยง​ติดกัน​ เขา​จึงมัก​งัดข้อ​ ประลอง​มรรค​กถา​สูงต่ำ​กับ​มรรคา​จารย์​เต๋า​อยู่​ตลอดเวลา​

และ​เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​ก็​คือ​บุคคล​เบื้องหลัง​ที่​สร้าง​คน​สี่คนใน​ภาพวาด​อย่าง​พวก​จูเหลี่ยน​ สุย​โย่ว​เปีย​น​ขึ้น​มา และ​ยิ่ง​เป็นหนึ่ง​ใน​ผู้ฝึก​ตน​ใหญ่​ขอบเขต​สิบ​สี่ที่​แข็งแกร่ง​ที่สุด​ซึ่งได้การ​ยอมรับ​จาก​คน​บน​โลก​

บุคคล​ที่​มีคุณวุฒิ​เก่าแก่​ที่สุด​ อายุ​มาก​ที่สุด​ของ​ฟ้าดิน​ เป็น​คน​รุ่น​เดียว​กับ​บรรพบุรุษ​ใหญ่​ภูเขา​ทัว​เย​ว่​ ป๋า​ย​เจ๋อ​และ​ชูเซิง

หาก​ไม่พูดถึง​อายุ​ที่​แท้จริง​ พูดถึง​แค่​ ‘อายุ​’ ใน​วัน​เวลา​ของ​การ​ฝึก​ตน​ หลิว​สือ​ลิ่ว​สาย​เห​วิน​เซิ่ง จางลู่​แห่ง​กำแพงเมือง​ปราณ​กระบี่​ที่​อำพราง​ตัวตน​ล้วน​ถือเป็น​คน​รุ่นเยาว์​ทั้งสิ้น​

ทุกครั้งที่​เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​ออกจาก​บ้าน​เดินทางไกล​ เดิมที​ก็​เหมือน​กลอน​เซียน​ท่องเที่ยว​บท​หนึ่ง​

แล้ว​นับประสาอะไร​กับ​ที่​ใน​ยุค​บรรพกาล​นั้น​ ถ้ำปี้​เซียว​ข้าง​หาด​ลั่ว​เป่า​ นับแต่​ออกจาก​ถ้ำมาก็​ไร้​ศัตรู​ทัดทาน​ จุด​ใด​ที่​ละเว้น​ได้​กลับ​ไม่ละเว้น​

กระทั่ง​มัน​ได้มา​เจอ​กับ​ผู้ฝึก​ตน​เผ่า​มนุษย์​ที่​มีลักษณะ​เป็น​เด็กหนุ่ม​คน​หนึ่ง​ ถึงได้​กลาย​มาเป็น​พาหนะ​ของ​อีก​ฝ่าย​ จากนั้น​ต่อมา​บน​โลก​ก็​มีคำกล่าว​ที่ว่า​ ‘นักพรต​เฒ่าจมูก​โค​หน้า​เหม็น​’

เฉินห​ลิง​จวิน​เงยหน้า​ขึ้น​เล็กน้อย​ เหลือบ​หาง​ตา​มอง​ไป​ เมื่อ​เทียบ​กับ​พี่ใหญ่​เจี่ย​ที่​ตรอก​ฉีหลง​แล้ว​ มีมาด​แห่ง​เซียน​มากกว่า​จริงๆ​

หาก​นักพรต​เฒ่าเผย​กาย​ด้วย​รูปลักษณ์​เช่นนี้​มาตั้งแต่​แรกเริ่ม​ คาด​ว่า​มรรคา​จารย์​เต๋า​ที่​ขี่​วัว​คง​มีแต่​จะถูก​เฉินห​ลิง​จวิน​เข้าใจผิด​คิด​ว่า​เป็น​เด็ก​ก่อไฟ​ข้าง​กาย​เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​ท่าน​นี้​ เวลา​ปกติ​คอย​ทำงาน​จุกจิก​เช่น​เฝ้าเตา​คอย​พัด​ไฟให้​กับ​เตา​หลอม​โอสถ​

เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​มอง​เด็กชาย​ชุด​เขียว​ที่​ยังคง​นั่ง​อยู่​บน​พื้น​ สัตว์เลื้อยคลาน​ตัว​น้อย​ที่​ใจกล้า​เทียมฟ้า​

เฉินห​ลิง​จวิน​รีบ​ก้มหน้า​ลง​ทันที​ ขยับ​ก้น​หันหน้า​ไป​มอง​จุด​อื่น​ ข้า​มองไม่เห็น​เจ้า เจ้าก็​จะมองไม่เห็น​ข้า​

เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​ตาหยี​เอ่ย​ว่า​ “สหาย​จิ่งชิง หน้าตา​ที่​หล่น​ร่วง​ลง​ใน​พื้นที่​มงคล​ดอกบัว​ของ​นาย​ท่าน​บ้าน​เจ้า ล้วน​ถูก​เจ้าเก็บ​กลับมา​หมด​แล้ว​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ไม่ได้​เงยหน้า​ ไหล่ลู่​คอตก​ พูด​อย่าง​อัดอั้น​ “คน​ไม่รู้​ย่อม​ไม่ผิด​ หาก​เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​ถือสา​ข้า​ใน​เรื่อง​เล็กน้อย​แค่นี้​ก็​ไม่มีมาด​ของ​เซียน​อีกแล้ว​”

แม้จะพูด​อย่างนี้​ แต่​หาก​ไม่เป็น​เพราะ​บรรพ​จารย์​ของ​สามลัทธิ​ก็​อยู่​ที่นี่​ด้วย​ เวลานี้​เฉินห​ลิง​จวิน​คง​ง่วนอยู่กับ​การ​ช่วย​เช็ด​พื้น​รองเท้า​ทุบ​ขา​ให้​กับ​เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​แล้ว​ ส่วน​นวด​ไหล่​ทุบ​หลัง​อะไร​นั่น​ช่างเถิด​ แม้จะมีใจแต่​เรี่ยวแรง​ไม่มาก​พอ​ ส่วนสูง​ของ​ทั้งสองฝ่าย​ต่างกัน​มาก​ มิอาจ​ทำได้​จริงๆ​ หาก​จะต้อง​กระโดด​ตบ​ไหล่​คน​เขา​ก็​ดูจะ​ไม่เข้าท่า​ และ​ตน​ก็​ไม่เคย​ทำ​เรื่อง​ประเภท​นี้​มาก่อน​ด้วย​

เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​หัวเราะ​หึหึ​ จากนั้น​เรือน​กาย​ก็​หายวับ​ไป​ ไป​เดินเล่น​ที่อื่น​อย่าง​ที่​มรรคา​จารย์​เต๋า​บอก​จริงๆ​ แม้แต่​ภูเขา​พี​อวิ๋น​และ​เว่ย​ป้อ​ก็​ยัง​มิอาจ​สัมผัส​ได้​ถึงริ้ว​คลื่น​กระเพื่อม​แม้สัก​เสี้ยว​

เส้น​ที่​ฝังไว้​และ​เส้นสาย​ใน​เมือง​เล็ก​มีมากเกินไป​ ขาด​ๆ หาย​ๆ บ้าง​ก็​ถูก​สะบั้น​ขาด​ไป​อย่าง​สิ้นเชิง​ บ้าง​ยัง​พอ​จะมีเหลือ​เส้นใย​เชื่อมโยง​ ตัด​สลับ​พัวพัน​กัน​ซับซ้อน​ยิ่ง​ อันที่จริง​เจ้าอาราม​ผู้เฒ่า​ปลาบปลื้ม​กับ​เรื่อง​นี้​อย่าง​มาก​ เดิมที​เรื่อง​ของ​การ​จับ​จุดสำคัญ​และ​ชี้สาระสำคัญ​ออกมา​ก็​เป็น​จุด​ที่ตั้ง​แห่ง​มหา​มรรคา​ของ​เขา​อยู่แล้ว​ หาก​สามารถ​ใช้สิ่งนี้​มาพิศ​มรรคา​จะต้อง​ได้รับ​ผลประโยชน์​อย่าง​มาก​แน่นอน​

มรรคา​จารย์​เต๋า​มาจาก​ทาง​ทิศตะวันออก​ ขี่​วัว​ผ่าน​ประตู​เหมือน​ผ่าน​ด่าน​ เป็นการ​เพิ่ม​บรรยากาศ​บน​มหา​มรรคา​ที่​กล่าวว่า​ปราณ​ม่วง​มาจาก​บูรพา​ (เปรียบเปรย​ถึงนิมิตหมาย​แห่ง​ลาง​มงคล​) ให้​กับ​อดีต​ถ้ำสวรรค์​หลี​จู เพียงแต่ว่า​ตอนนี้​ยัง​ไม่เห็น​เด่นชัด​ ภายหลัง​จึงจะค่อยๆ​ เป็น​ดั่ง​น้ำลด​หิน​ผุด​

ไม่จำเป็นต้อง​จงใจทำ​ มรรคา​จารย์​เต๋า​ไป​ที่ใด​ ที่นั่น​ก็​คือ​แหล่งกำเนิด​แห่ง​มหา​มรรคา​

นี่​ยัง​เป็น​เพราะ​อยู่​ใน​ใต้​หล้า​ไพศาล​ หาก​อยู่​ที่​ใต้​หล้า​มืด​สลัว​ ภาพ​ปราก​ฎการณ์​ความ​มงคล​หลากหลาย​รูปแบบ​มีแต่​จะยิ่ง​เกิน​จริง​มากกว่า​นี้​

มรรค​กถา​เป็นธรรมชาติ​ เดิมที​มรรคา​จารย์​เต๋า​ก็​ไม่ได้​จงใจปิดบัง​ภาพ​บรรยากาศ​ประเภท​นี้​ เพียงแต่ว่า​มาเป็น​แขก​ที่​ไพศาล​ ติดขัด​ที่​กฎเกณฑ์​ซึ่งห​ลี่​เซิ่งกำหนด​ไว้​ จึงยัง​เก็บงำ​เอาไว้​บ้าง​

มรรคา​จารย์​เต๋า​เดิน​ไป​ยัง​ร้าน​ยา​ตระกูล​หยาง​ คิด​ว่า​จะไป​นั่ง​ที่​ม้านั่งยาว​ใต้​ชายคา​ของ​เรือน​หลัง​สักหน่อย​

ภิกษุ​วัยกลางคน​ไป​ที่​เตาเผา​มังกร​ เตา​ที่​ผู้เฒ่า​เหยา​รับหน้าที่​เป็น​ช่างผู้อาวุโส​คอย​ให้การ​ดูแล​

ทิ้ง​ไว้​เพียง​ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​ให้​อยู่​ข้าง​กาย​เฉินห​ลิง​จวิน​ อาจารย์​ผู้เฒ่า​เอ่ย​สัพยอก​ “เพราะว่า​นั่ง​พูด​ไม่ปวด​เอว​ก็​เลย​ไม่อยาก​จะลุกขึ้น​ยืน​แล้ว​หรือ​?”

เฉินห​ลิง​จวิน​กำลังจะ​ลุกขึ้น​ มือ​เท้า​ก็​อ่อน​ยวบ​ กลับ​ลง​ไป​นั่ง​แปะ​อยู่​บน​พื้น​อีกครั้ง​ เอ่ย​อย่าง​กระอักกระอ่วน​ว่า​ “ตอบ​ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​ ข้า​ยืน​ไม่ไหว​ขอรับ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​เอ่ย​ “กลายเป็น​ขี้ขลาด​ขนาด​นี้​แล้ว​หรือ​? ก่อน​ข้า​จะปรากฏตัว​ก็​ไม่ใช่ว่า​กร่าง​นัก​หรือ​ไร​”

เฉินห​ลิง​จวิน​เอ่ย​อย่าง​พิพักพิพ่วน​ “ก็​แค่​เล่น​สนุก​ส่งเดช​ ไม่อาจ​คิด​เป็นจริงเป็นจัง​ ดวงตา​ไร้​แวว​ อย่า​ได้​กล่าวโทษ​กัน​เลย​ขอรับ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยังคง​แย้มยิ้ม​ “ผู้ฝึก​ตน​ พลัง​ชีวิต​และ​จิตวิญญาณ​ของ​ทั้ง​ร่าง​ล้วน​อยู่​ที่​ดวงตา​ ขึ้น​เขา​พิสูจน์​มรรคา​ เป็น​คน​หรือไม่​ใช่คน​ อยู่​แค่​ที่​หัวใจ​เท่านั้น​”

เฉินห​ลิง​จวิน​สะทก​สะท้อนใจ​ยิ่งนัก​ ความรู้​ของ​ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​ช่างยิ่งใหญ่​จริงๆ​ คำพูดคำจา​จึงลี้ลับ​เช่นนี้​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ถาม “จิ่งชิง เจ้าสามารถ​พา​ข้า​ไป​ที่​ตรอก​หนี​ผิง​ได้​ไหม​?”

พอ​เฉินห​ลิง​จวิน​ได้ยิน​ว่า​เป็น​ตรอก​หนี​ผิง​ก็​กระโดด​ผลุง​ขึ้น​มาทันใด​ “ไม่มีปัญหา​!”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ถามอย่าง​สงสัย​ “โอ้​ คราวนี้​เอา​เรี่ยวแรง​มาจาก​ไหน​เล่า​?”

เฉินห​ลิง​จวิน​เกา​หัว​ เอ่ย​อย่าง​เขินอาย​ว่า​ “ก็​ไม่รู้​ว่า​ทำไม​เหมือนกัน​ พอ​พูดถึง​นาย​ท่าน​บ้าน​ข้า​ ข้า​ก็​ฟ้าไม่กลัว​ดิน​ไม่เกรง​แล้ว​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​อืม​รับ​หนึ่ง​ที​ เอ่ย​ว่า​ “คง​เป็น​เพราะ​ทุกคน​ล้วน​มีที่พึ่ง​ทางใจ​เป็น​ของ​ตัวเอง​กระมัง​ เมื่อ​ต้อง​เดิน​อยู่​บน​วิถี​ทางโลก​ที่​ซับซ้อน​ มัน​ได้​ช่วย​ให้​พวกเรา​รับมือ​กับ​โลก​ใบ​นี้​ หาก​พ่ายแพ้​ก็​คือ​ความทุกข์ยาก​ หาก​ชนะ​ ก็​คือ​ความ​สงบสุข​มั่นคง​”

ฉวยโอกาส​ที่​คน​ทั้งสอง​ต่าง​ก็​เดิน​จากไป​ไกล​แล้ว​ เฉินห​ลิง​จวิน​ถามหยั่งเชิง​ว่า​ “ไม่อย่างนั้น​ให้​ข้า​โขก​หัว​ให้​ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​เพิ่ม​อีก​หลาย​ๆ ที​ดี​ไหม​?”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​โบกมือ​ยิ้ม​เอ่ย​ “ไม่ต้อง​หรอก​ ได้ยิน​เสียง​โขก​หัว​มาก​เข้า​ก็​รำคาญ​เหมือนกัน​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ถามอย่าง​ระมัดระวัง​ “ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​ เหตุใด​เว่ย​ซาน​จวิน​ถึงไม่รู้​ว่า​พวก​ท่าน​มาถึงเมือง​เล็ก​ล่ะ​?”

เด็กชาย​ชุด​เขียว​รีบ​พูด​เสริม​ไป​อีก​ประโยค​ว่า​ “เว่ย​ซาน​จวิน​มีมารยาท​มาก​เลย​นะ​ หาก​ไม่เป็น​เพราะ​มีธุระ​จริงๆ​ เว่ย​ป้อ​ต้อง​เป็น​ฝ่าย​มาพบ​พวก​ท่าน​แน่​”

บุญคุณ​ความแค้น​ส่วนตัว​กับ​กฎเกณฑ์​ใน​ยุทธ​ภพ​เป็น​คนละเรื่อง​กัน​

เว่ย​ป้อ​ปฏิบัติ​ต่อ​เขา​อย่างไร​ กับ​เว่ย​ป้อ​ปฏิบัติ​ต่อ​ภูเขา​ลั่วพั่ว​อย่างไร​ ต้อง​แยก​ออก​จากกัน​ อีก​อย่าง​อันที่จริง​เว่ย​ป้อ​ก็ดี​กับ​เขา​มาก​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​กล่าว​ “เพราะ​การ​มาเยือน​เมือง​เล็ก​ครั้งนี้​ อยู่​ใน​เส้นสาย​ที่​มรรคา​จารย์​เต๋า​ไม่ต้องการ​ให้​คนอื่น​รู้​ ใน​เมื่อ​มรรคา​จารย์​เต๋า​ตั้งใจ​เช่นนี้​ แน่นอน​ว่า​เว่ย​ป้อ​ย่อม​มองไม่เห็น​พวกเรา​สามคน​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ทอดถอนใจ​เอ่ย​ชื่นชม​ “มรรค​กถา​ของ​มรรคา​จารย์​เต๋า​ช่างสูงส่งจริงๆ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​พูด​ “แค่​มรรค​กถา​สูงส่งเสีย​ที่ไหน​ ก่อนหน้านี้​หาก​ต้อง​ตี​กัน​ขึ้น​มา ต่อให้​เป็น​ข้า​ก็​ยัง​ต้อง​กลัดกลุ้ม​”

เฉินห​ลิง​จวิน​พลัน​เปิดเผย​อารมณ์​ที่​แท้จริง​ ไม่ต้อง​กังวล​หรือ​กริ่งเกรง​อะไร​แล้ว​ จึงหัวเราะ​ดังลั่น​ “แพ้​ที่​ตัว​คน​ไม่แพ้​ที่​มาด​ หลักการ​นี้​ข้า​เข้าใจ​…”

เพียงแต่ว่า​ยิ่ง​พูด​เสียง​ก็​ยิ่ง​เบา​ นิสัยเสีย​ๆ ที่​ปากไม่มีหูรูด​เริ่ม​กำเริบ​อีกแล้ว​ สุดท้าย​เฉินห​ลิง​จวิน​จึงได้​แต่​แก้​คำพูด​เสีย​ใหม่​อย่าง​ขุ่นเคือง​ตัวเอง​ “ข้า​จะเข้าใจ​กะ​ผายลม​อะไร​ ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​เป็นผู้ใหญ่​ใจกว้าง​ ถือ​เสีย​ว่า​ข้า​ไม่ได้​พูด​อะไร​เถอะ​นะ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​กลับ​ไม่ได้​ถือสา​

ระหว่าง​นั้น​เมื่อ​คน​ทั้งสอง​เดินผ่าน​ตรอก​ฉีหลง​ เฉินห​ลิง​จวิน​ก็​มอง​ตรง​ไป​ข้างหน้า​สายตา​ไม่ล่อกแล่ก​ ไหน​เลย​จะกล้า​แนะนำ​ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​ให้​พี่ใหญ่​เจี่ย​รู้จัก​ง่ายๆ​ อาจารย์​ผู้เฒ่า​หันหน้า​ไป​มอง​ร้าน​ยา​สุ้ย​และ​ร้าน​ฉ่าว​โถว​แวบ​หนึ่ง​ “มองดู​แล้ว​กิจการ​ไม่เลว​เลย​นะ​”

เฉินห​ลิง​จวิน​พยักหน้า​ “การค้า​เล็กๆ น้อยๆ​ ราคา​เป็นธรรม​ ดุจ​น้ำ​เส้น​เล็ก​ไหล​ยาว​ อันที่จริง​ก็​ไม่ได้​กำไร​อะไร​มากมาย​หรอก​ แต่​นาย​ท่าน​บ้าน​ข้า​มีเงิน​เทพ​เซียน​มากมาย​ขนาด​นั้น​ผ่านมือ​ แต่กลับ​ใส่ใจใน​กำไร​จาก​เหรียญเงิน​เหรียญทองแดง​พวก​นี้​อย่าง​มาก​ มักจะ​ลง​จาก​ภูเขา​มาตรวจ​บัญชี​ที่นี่​ด้วยตัวเอง​เป็นประจำ​ ไม่ใช่ว่า​นาย​ท่าน​ไม่เชื่อ​ใน​นิสัยใจคอ​ของ​เถ้าแก่​สือ​และ​พี่ใหญ่​เจี่ย​ แต่​ดูเหมือนว่า​แค่​ได้​เห็น​กำไร​บน​สมุดบัญชี​ เขา​ก็​จะอารมณ์ดี​อย่าง​มาก​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​พยักหน้า​เอ่ย​ “นี่​เป็น​ความเคยชิน​ที่​ดี​ หาเงิน​เล็กน้อย​ รักษา​เงินก้อน​ใหญ่​เอาไว้​ มีกินมีใช้​เหลือเฟือ​ ยิ่ง​สะสมก็​ยิ่ง​มาก​ กำลัง​ทรัพย์​ของ​หนึ่ง​ตระกูล​ก็​จะยิ่ง​มั่งคั่ง​สมบูรณ์​ สภาพการณ์​ดีขึ้น​กว่า​เดิม​ใน​ทุกๆ​ ปี​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ให้​รู้สึก​ปลงอนิจจัง​ยิ่งนัก​ เงยหน้า​มอง​อาจารย์​ผู้เฒ่า​ เอ่ย​อย่าง​จริงใจ​ว่า​ “ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​พูด​ฟังง่าย​ ขนาด​ข้า​ยัง​ฟังเข้าใจ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ทำท่า​ครุ่นคิด​ ยิ้ม​เอ่ย​ว่า​ “นิกาย​ฉาน​ก่อ​ตั้งขึ้น​จาก​บรรพบุรุษ​ห้า​รุ่น​หก​รุ่น​ หนทาง​สู่ธรรมะ​เปิดกว้าง​ไม่เลือก​สันดาน​ อันที่จริง​แรกเริ่ม​พระธรรม​ก็​เริ่ม​อธิบาย​ด้วย​ถ้อย​คำธรรมดา​สามัญ อีก​ทั้ง​ยัง​เน้นย้ำ​ใน​คำ​ว่า​พุทธะ​อยู่​ที่​ใจ ไม่แสวงหา​สิ่งนอกกาย​ น่าเสียดาย​ที่​หลังจากนั้น​กลับ​เริ่ม​สูงส่งห่างไกล​และ​เก็บงำ​อำพราง​ บท​สวด​มีมากมาย​นับไม่ถ้วน​ ปริศนาธรรม​ปรากฏ​ได้​จาก​ทุกหน​แห่ง​ ชาวบ้าน​จึงเริ่ม​ฟังไม่เข้าใจ​แล้ว​ ระหว่าง​นี้​ลัทธิ​พุทธ​ก็​มีการ​ ‘พูด​เปิดโปง​’ ที่​พัฒนา​ไป​ยิ่งกว่า​การ​ไม่ใช้ภาษาบัญญัติ​ ภิกษุ​สมณศักดิ์​สูงจำนวน​ไม่น้อย​ได้​พูด​ออกมา​ตามตรง​ว่า​ตัวเอง​ไม่ยินดี​จะถก​พระธรรม​คำสอน​ หาก​ไม่พูดถึง​วิชา​ความรู้​ พูดถึง​แค่​การ​ค่อยๆ​ เพิ่มขึ้น​ของ​สาย​ธรรมะ​ ก็​คล้ายคลึง​กับ​การ​ ‘ดับ​กิเลส​’ ของ​ลัทธิ​ขงจื๊อ​พวกเรา​แล้ว​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ฟังด้วย​ความ​มึนงง​ แล้วก็​ไม่กล้า​พูด​อะไร​มาก​แม้แต่​ครึ่ง​คำ​ โชคดี​ที่​ดูเหมือน​อาจารย์​ผู้เฒ่า​จะไม่ได้​อยาก​พูดคุย​เรื่อง​นี้​มาก​นัก​

คน​ทั้งสอง​เดิน​ขึ้น​บันได​ของ​ตรอก​ฉีหลง​ไป​ อาจารย์​ผู้เฒ่า​ถามว่า​ “ตรอก​เส้น​นี้​มีชื่อ​หรือไม่​?”

เฉินห​ลิง​จวิน​พยักหน้า​รับ​อย่าง​แรง​ “มีสิ ชื่อว่า​ตรอก​ฉีหลง​ ขยับ​สูงขึ้นไป​อีกหน่อย​ ตรง​ยอด​บนสุด​ของ​ตรอก​นั่น​ คนใน​พื้นที่​ของ​พวกเรา​ต่าง​ก็​เคยชิน​ที่จะ​เรียก​ว่า​ยอด​เตาไฟ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​พยักหน้า​ “ทุกหนทุกแห่ง​ล้วน​มีความลี้ลับ​ซ่อน​อยู่​จริง​เสีย​ด้วย​”

ก่อนที่​ลู่​เฉิน​จะออก​ไป​จาก​บ้านเกิด​เคย​เดินทางไกล​ไป​ท่องเที่ยว​ใน​ฟ้าดิน​ของ​ไพศาล​ แล้วก็​เคย​เรียก​มังกร​ให้​ไถหว่าน​เมฆปลูก​หญ้า​เหยา​ฉ่าว​ ลม​ฝน​ติดตาม​ท่าน​ที่อยู่​ใน​ก้อน​เมฆไป​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​เดิน​ไป​ถึงยอด​บนสุด​ของ​ขั้นบันได​ หันหน้า​ไป​มอง​บันได​แต่ละ​ขั้น​ที่​เดินผ่าน​มา ถามว่า​ “จิ่งชิง สถานที่​บรรลุ​มรรคา​ของ​เจ้าอยู่​ที่ไหน​หรือ​?”

สีหน้า​เฉินห​ลิง​จวิน​ตื่น​ตะลึง​ ถามอย่าง​คลางแคลง​ไม่เข้าใจ​ “ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​มีความรู้​ยิ่งใหญ่​ขนาด​นั้น​ ยัง​มีเรื่อง​ที่​ท่าน​ไม่รู้​ด้วย​หรือ​?”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​หัวเราะ​ “ใช่ว่า​จะรู้​ไม่ได้​ แล้วก็​ไม่ใช่ว่า​ไม่อยากรู้​ เพียงแต่​พวกเรา​จำเป็นต้อง​ยับยั้ง​ตัวเอง​ ไม่อย่างนั้น​คน​ เรื่องราว​และ​สรรพสิ่ง​ใน​ใต้​หล้า​แต่ละ​แห่ง​จะต้อง​ถูก​พวกเรา​ทำให้​แปร​เปลี่ยนไป​อย่าง​รวดเร็ว​มาก​”

“ดังนั้น​มรรคา​จารย์​เต๋า​ถึงมักจะ​อยู่​ใน​ถ้ำสวรรค์​เล็ก​เหลียน​ฮวา​เป็นประจำ​ ต่อให้​อยู่​ใน​ป๋า​ยอ​วี้​จิงแห่ง​นั้น​ก็​ไม่ยินดี​จะเดิน​ไป​ไหน​มาไหน​ เพราะ​กังวล​ว่า​หาก​ ‘หนึ่ง​’ นั้น​เกิน​ครึ่ง​ไป​แล้ว​ หมื่น​สรรพสิ่ง​ก็​จะเริ่ม​กลาย​มาเป็นหนึ่ง​ ไม่มีอิสระ​เสรี​ มิอาจ​หวนคืน​ไป​แก้ไข​ อันดับ​แรก​ก็​เป็น​คนธรรมดา​ล่าง​ภูเขา​ก่อน​ ตามมา​ด้วย​ผู้ฝึก​ตน​บน​ยอดเขา​ สุดท้าย​ก็​ถึงคราว​ของ​ห้า​ขอบเขต​บน​ บางที​พอ​ถึงเวลา​เข้า​จริง​ ตลอดทั้ง​ใต้​หล้า​มืด​สลัว​ก็​อาจ​เหลือ​แค่​ผู้ฝึก​ตน​ใหญ่​ขอบเขต​สิบ​สี่กลุ่ม​หนึ่ง​เท่านั้น​ ขุนเขา​สายน้ำ​หมื่น​ลี้​ของ​โลก​มนุษย์​ล้วน​กลายเป็น​ลาน​ประกอบ​พิธีกรรม​ ไม่เหลือ​พื้นที่​ให้​มนุษย์​ธรรมดา​ได้​หยัดยืน​อีก​”

“นี่​ก็​คือ​สัญญาหมื่น​ปี​ที่​เคย​กำหนด​ไว้​ตั้งแต่​ใน​การประชุม​ริม​ลำคลอง​ของ​ปี​นั้น​ จำเป็นต้อง​ให้​มรรคา​จารย์​เต๋า​หา​วิธี​แก้ไขปัญหา​ด้วยตัวเอง​ ตั้งแต่​แรกเริ่ม​ก็​เป็น​เขา​ที่​กังวล​กับ​เรื่อง​นี้​มาก​ที่สุด​”

“แน่นอน​ว่า​มรรค​กถา​ของ​มรรคา​จารย์​เต๋า​ต้อง​สูงส่งมาก​ คน​มีความสามารถ​ก็​ต้อง​เหนื่อย​กว่า​คนอื่น​ เป็นเรื่อง​สมเหตุสมผล​ตาม​หลัก​ฟ้าดิน​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ฟังด้วย​ความยากลำบาก​ ใน​ใจตระหนก​ลน​ พึมพำ​ว่า​ “ปรมาจารย์​มหา​ปราชญ์​พูด​เรื่อง​พวก​นี้​กับ​ข้า​ทำไม​หรือ​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​หัวเราะ​ร่า​ “ก็​แค่​ฟังคนอื่น​พูด​เท่านั้น​ แค่​ตัว​เจ้าเอง​ไม่พูด​ก็ได้​แล้ว​ แล้ว​นับประสาอะไร​กับ​ที่​ทุกวันนี้​เจ้าอยาก​พูด​เรื่อง​พวก​นี้​ก็​ยัง​ยาก​ จิ่งชิง ไม่สู้พวกเรา​มาเดิมพัน​กัน​ดี​ไหม​ ดู​ว่า​ตอนนี้​เจ้ายัง​สามารถ​พูด​คำ​ว่า​ ‘มรรคา​จารย์​เต๋า​’ ออกมา​ได้​หรือไม่​? เรื่อง​ที่​ได้​เจอ​พวกเรา​สามคน​โดยบังเอิญ​ใน​วันนี้​ หาก​เจ้าสามารถ​พูด​ให้​คนอื่น​ฟังได้​ก็​ถือว่า​ชนะ​ ใช่แล้ว​ ข้า​จะเตือน​เจ้าสักหน่อย​ วิธี​คลี่คลาย​เพียง​หนึ่งเดียว​ก็​คือ​ห้าม​เขียน​เป็น​ลายลักษณ์อักษร​ ได้​แต่​อาศัย​การ​เข้าใจ​โดยนัย​ไม่ต้อง​เอ่ย​เอื้อน​เป็น​คำพูด​ได้​เท่านั้น​”

ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ความคิดเห็นทั้งหมดของ "บทที่ 851.1 เฉินสืออี"

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

*

*

  • อ่านนิยาย
  • แทงหวย24

© 2020 cat-novel.com
เว็บอ่านนิยาย นิยาย pdf เว็บ “cat-novel.com” เว็บอ่านนิยายสนุกๆ เพลิดเพลินไปกับนิยายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น นิยายวาย, นิยายจีน, นิยายรัก, แฟนตาซี, กำลังภายใน, ผจญภัย สุดยอดวิชากำลังภายใน อัพเดททุกวัน พร้อมรองรับการอ่านบนมือถือ คอมพิวเตอร์ ไอแพด หรือแท็บเล็ต อ่านได้ตลอดเวลา ไม่มีโฆษณา อ่านนิยายฟรีต้อง เว็บ ”cat-novel.com”
นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์