CatNovel
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
Advanced
  • หน้าหลัก
  • นิยายทั้งหมด
  • โดจิน
  • นิยายทั้งหมด
  • จบแล้ว
  • นิยายวาย Yaoi
ตอนก่อน
ตอนต่อไป
สล็อตเว็บตรง

กระบี่จงมา Sword of Coming - บทที่ 867.2 ในภูเขามีอะไร

  1. Home
  2. กระบี่จงมา Sword of Coming
  3. บทที่ 867.2 ในภูเขามีอะไร
ตอนก่อน
ตอนต่อไป

นักพรต​เฒ่ารีบ​ลุกขึ้น​ยืน​ทันใด​ “ข้า​จะพา​จิ่วเอ๋อร์​และ​ฮวา​เซิงไป​รอ​ที่​เรือน​ด้านหลัง​เดี๋ยวนี้​ แล้ว​จะแจ้งเรื่อง​นี้​ให้​ผู้คุม​กฎ​ทราบ​อย่าง​ลับ​ๆ”

เฉินห​ลิง​จวิน​พยักหน้า​ สวม​รองเท้า​แล้ว​เดิน​ไป​ที่​หน้า​ประตู​ร้าน​เพียงลำพัง​ ใช้เสียง​ใน​ใจเตือน​สือ​โหร​ว​ว่า​ให้​ระวังตัว​หน่อย​ ดูแล​คง​โหว​กับ​อา​หมา​น​ให้​ดี​ ต่อจากนี้​ไม่ว่า​จะมีความเคลื่อนไหว​อะไร​ก็​อย่า​โผล่​หน้า​ไป​เด็ดขาด​

แขก​สามคน​ ชาย​สอง​หญิง​หนึ่ง​ ต่าง​ก็​เป็น​แปลกหน้า​

คน​หนึ่ง​คือ​บุรุษ​รูปโฉม​อ่อนเยาว์​ บุคลิก​สุภาพ​สง่างาม อีก​คน​หนึ่ง​คือ​บุรุษ​ที่​เรือน​กาย​แกร่ง​กำยำ​ มีกลิ่นอาย​ของ​คนโบราณ​ สะพาย​ห่อ​สัมภาระ​ผ้าฝ้าย​หนักอึ้ง​ไว้​บน​ไหล่​เอียง​ๆ

และ​ยังมี​สตรี​เรือน​กาย​สูงโปร่ง​คน​หนึ่ง​ ไม่ถือว่า​เป็น​สาวงาม​อะไร​ แต่​บุคลิก​องอาจ​ผึ่งผาย​ ตรง​เอว​ของ​นาง​ห้อย​ดาบ​ยาว​ด้าม​ไม้ป๋า​ย​หยาง​เล่ม​หนึ่ง​

คน​ทั้ง​สามเดินลง​มาจาก​ยอด​บนสุด​ของ​บันได​ตรอก​ฉีหลง​ สตรี​ใช้เสียง​ใน​ใจเอ่ย​ว่า​ “สถานที่​แห่ง​นี้​มีโชคชะตา​น้ำ​เข้มข้น​จริงๆ​ ปราณ​มังกร​ก็​หนาแน่น​ ผิด​จาก​ปกติ​ทั่วไป​ มิน่าเล่า​ตอนนั้น​อาจารย์​ถึงได้มา​หยุด​อยู่​ที่นี่​”

ใน​อาณาเขต​ของ​หลง​โจว​ นอกจาก​แม่น้ำ​เถี่ยฝู​ที่​มีระดับ​ขั้นสูง​อย่าง​ถึงที่สุด​แล้ว​ ยังมี​แม่น้ำ​ชงตั้น​ อวี้เย่​และ​ซิ่ว​ฮวา​สามสาย​มาบรรจบ​กันที่​เมือง​หง​จู๋

เพียงแต่ว่า​ทุกวันนี้​หยาง​ฮวา​เทพ​วารี​ของ​แม่น้ำ​เถี่ยฝู​ได้​ย้าย​ไป​รับหน้า​ที่อยู่​ที่​ลำน้ำ​ใหญ่​แล้ว​

คนหนุ่ม​ยิ้ม​เอ่ย​ “สหาย​ห​ลิง​จวิน​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ถามอย่าง​สงสัย​ “เจ้าคือ​?”

คนหนุ่ม​ยกมือ​ปาด​ไป​บน​ใบ​หน้าหนึ่ง​ที​ ถอน​เวท​อำ​พรางตา​ทิ้ง​ไป​ เผย​ให้​เห็น​ ‘โฉมหน้า​ดั้งเดิม​’ อยู่​ใน​เมือง​เล็ก​แห่ง​นี้​

เฉินห​ลิง​จวิน​ยิ้ม​เอ่ย​ “ที่แท้​ก็​คือ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​เฉิน​นี่เอง​ ไม่ได้​เจอกัน​นาน​เลย​นะ​”

รู้จัก​อีก​ฝ่าย​ แต่​ไม่ได้​คบค้าสมาคม​กัน​สัก​เท่าใด​

ใน​อดีต​อีก​ฝ่าย​เคย​ทำหน้าที่​เป็น​อาจารย์​สอนหนังสือ​อยู่​ใน​โรงเรียน​ที่​สกุล​เฉิน​ลำธาร​หลง​เหว่​ย​เป็น​ผู้ก่อตั้ง​ช่วง​ระยะเวลา​หนึ่ง​ ได้ยิน​มาว่า​เป็น​ผี​ขี้เหล้า​ที่​ติดเหล้า​สุด​ชีวิต​ ภาย​หลังเขา​ออก​เดินทางไกล​ไป​ที่อื่น​ เนื่องจาก​ชื่อเสียง​ไม่โด่งดัง​ ความสามารถ​ใน​การ​สอนหนังสือ​ก็​ธรรมดา​ ทาง​โรงเรียน​จึงไม่มีใคร​สนใจ​เขา​

เพราะ​ตอน​เด็ก​เผย​เฉียน​เคย​ไป​เรียนหนังสือ​อยู่​ที่​โรงเรียน​ เฉินห​ลิง​จวิน​ไม่วางใจ​จึงมักจะ​แอบ​ไป​นั่ง​ยอง​บน​หัว​กำแพง​ เคย​เห็น​อาจารย์​ผู้เฒ่า​อยู่​สอง​สามครั้ง​ ดูเหมือน​อีก​ฝ่าย​จะชื่อว่า​เฉินเจินหรง​ ฟังห่าน​ขาวใหญ่​เล่า​ว่า​อาจารย์​ผู้เฒ่า​จาก​ต่างถิ่น​คน​นี้​มาจาก​ทัก​ษินา​ตย​ทวีป​ มีความสัมพันธ์​ที่​ไม่เลว​กับ​อริยะ​ห​ร่วน​ฉง

คน​สอง​คน​ที่อยู่​ข้าง​กาย​ของ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​เริ่ม​แนะนำ​ตัวเอง​ ชายฉกรรจ์​เรียก​ตัวเอง​ว่า​ลั่ว​ซาน​มู่เค่อ​ ฉายา​ว่า​ซงจือ​

สตรี​คลี่​ยิ้ม​จริงใจ​ เอ่ย​อย่าง​ตรงไปตรงมา​ว่า​ “ข้า​ชื่อ​ฉิน​ปู้​อี๋​ เป็น​คน​ของ​เมือง​ถงหลง​แห่ง​แผ่นดิน​กลาง​”

เฉินห​ลิง​จวิน​ฟังด้วย​ความ​ปวดกบาล​ มู่เค่อ​อะไร​ ถงหลง​อะไร​กัน​ จะทำให้​นาย​ท่าน​ใหญ่​เฉิน​สับสน​อย่างนั้น​หรือ​? หาก​นาย​ท่าน​อยู่​ก็ดี​น่ะ​สิ ตน​ไม่รู้​ว่า​จะต่อ​บทสนทนา​อย่างไร​เลย​

ความคิด​พลัน​บังเกิด​ เฉินห​ลิง​จวิน​จึงตะโกนเรียก​ “พี่ใหญ่​เจี่ย​ มีแขก​ผู้สูงศักดิ์​มาเยือน​ที่​ร้าน​แล้ว​”

นักพรต​เฒ่าตาบอด​รีบ​วิ่ง​ห้อ​ออกมา​รับรอง​แขก​อย่าง​กระตือรือร้น​ทันใด​ พอดี​กับ​ที่​มีโต๊ะ​สุรา​อยู่​ เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​จึงนั่งลง​บน​ม้านั่งยาว​ตัว​เดียว​กับ​เฉินห​ลิง​จวิน​

นอกจาก​ลั่ว​ซาน​มู่เค่อ​ที่​พูด​ไม่เก่ง​ แต่กลับ​ดื่มเหล้า​ไม่น้อย​แล้ว​ อาจารย์​ผู้เฒ่า​เฉิน​และ​ฉิน​ปู้​อี๋​ต่าง​ก็​เป็น​คน​เปิดเผย​ พูดจา​ตรงไปตรงมา​ คิด​อย่างไร​ก็​พูด​อย่างนั้น​ เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​ใคร่ครวญ​ใน​ใจพลาง​ยิ้ม​ดื่ม​สุรา​คารวะ​ไม่หยุด​ เพียง​ไม่นาน​ก็​มั่นใจ​ได้​แล้ว​ ที่แท้​บุรุษ​เงียบขรึม​ที่​มีฉายา​ว่า​ซงจือ​ก็​เพิ่ง​เดินทางไกล​มาถึงที่​แห่ง​นี้​ คิด​จะมาเป็น​ร้าน​ผ้า​ห่อ​บุญ​ที่​ภูเขา​หนิ​วเจี่ยว​สักครั้ง​ ส่วน​ฉิน​ปู้​อี๋​นั้น​ได้ยิน​ว่า​ภูเขา​ลั่วพั่ว​มีผู้ฝึก​ยุทธ​เต็มตัว​อยู่​เยอะ​ แล้ว​ยังมี​ปรมาจารย์​ที่​ได้รับ​การประเมิน​ด้าน​วิถี​วร​ยุทธ​อยู่​ด้วย​ ไม่ได้คิด​จะมาเพื่อ​ขอ​ความรู้​ประลอง​ฝีมือ​อะไร​ นาง​ก็​แค่​รู้สึก​สนใจ​อย่าง​มาก​ อยากรู้​ว่า​จะขึ้นไป​เดินเล่น​บน​ภูเขา​ได้​หรือไม่​

เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​บอ​กว่า​เรื่อง​นี้​ไม่ยาก​ แค่​ต้อง​บอกกล่าว​กับ​ทาง​ภูเขา​ลั่วพั่ว​ก่อน​ แล้วก็​ถือโอกาส​ชมภูเขา​ของ​ตัวเอง​ไป​คำรบ​ใหญ่​ บอ​กว่า​อากาศ​ดี​ แมก​ไม้พืชพรรณ​เขียวขจี​มอง​สบาย​ตา​ ทัศนียภาพ​งดงาม​ยิ่ง​ ลูกศิษย์​ลัทธิ​ขงจื๊อ​ก็​มีมากมาย​ แต่กลับ​ไม่กล้า​พูด​คำ​ว่า​ที่สุด​ หลีกเลี่ยง​ไม่ให้​ตก​เป็นที่​ต้องสงสัย​ว่า​เป็น​ย้าย​หวัง​ขาย​แตง​ (มาจาก​ประโยค​ยาย​หวัง​ขาย​แตง​ ขาย​เอง​ชมเอง​ เปรียบเปรย​ถึงคน​คุยโว​โอ้อวด​)

ฉิน​ปู้​อี๋​ยิ้ม​ถาม “เถ้าแก่​เจี่ย​ ขอ​ถามหน่อย​ว่า​เจ้าขุนเขา​ของ​พวก​เจ้าเป็น​คน​อย่างไร​หรือ​”

เจี่ยเฉิง​จิบ​เหล้า​หนึ่ง​อึก​ ยิ้ม​ตอบ​ “พูดถึง​เจ้าขุนเขา​ของ​พวกเรา​หรือ​ ถ้าอย่างนั้น​ผิน​เต้า​คง​มิอาจ​ถ่อมตัว​ได้​แล้ว​ อบอุ่น​อ่อนโยน​พูดจา​ไพเราะ​ ประพฤติตน​เที่ยงตรง​ปรองดอง​กับ​ผู้อื่น​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ที่​ชื่อจริง​คือ​เฉินหรง​หลุด​หัวเราะ​พรืด​

นี่​ถือเป็น​คำชมเชย​ที่สูง​จน​เกิน​กว่า​จะปีนป่าย​ได้​แล้ว​

ฉิน​ปู้​อี๋​ยิ้ม​ถาม “นักพรต​เจี่ย​เลื่อมใส​อาจารย์​หนันเฟิง​มาก​หรือ​?”

เฉินห​ลิง​จวิน​ฟังด้วย​ความ​มึนงง​

เจี่ยเฉิง​วาง​ถ้วย​เหล้า​ลง​ ลูบ​หนวด​ยิ้ม​เอ่ย​ “ที่ไหน​กัน​ อันที่จริง​เจ้าขุนเขา​บ้าน​ข้า​ชอบ​บทความ​ของ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​เฉิงอย่าง​มาก​ แล้ว​ยัง​แนะนำ​ให้​ข้า​อ่าน​บ่อยๆ​ ด้วย​ บอ​กว่า​ยิ่ง​ความเรียง​ปกิณกะ​ของ​อาจารย์​หนันเฟิง​ก็​ยิ่ง​เขียน​ร้อย​เรียง​กัน​ได้​อย่าง​สวยงาม​ มีเหตุมีผล​ เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความหมาย​ มอง​ปราด​ๆ คล้าย​ไม่โดดเด่น​ แต่​แท้จริง​แล้ว​กลับ​มีความนัย​ชวน​ให้​ขบคิด​”

ฉิน​ปู้​อี๋​ยิ้ม​เอ่ย​ “คิดไม่ถึง​ว่า​เจ้าขุนเขา​เฉิน​ของ​พวก​เจ้าจะชื่นชอบ​เฉพาะ​บทความ​ของ​อาจารย์​หนันเฟิง​ ช่างน่า​ประหลาดใจ​จริงๆ​”

เมื่อ​เทียบ​กับ​พวก​ป๋า​ย​เห​ย่​ ซูจื่อ​และ​หลิ่ว​ชีแล้ว​ ความเรียง​ปกิณกะ​ของ​อาจารย์​เฉิงก็​ไม่ได้​มีชื่อเสียง​โด่งดัง​ไป​ทั่ว​ใต้​หล้า​จริงๆ​

เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​รีบ​ยิ้ม​อธิบาย​ทันใด​ “ก็​ไม่ถือว่า​ ‘เฉพาะ​’ เพียงแค่​ว่า​เมื่อ​เทียบ​กัน​แล้ว​ชอบ​มากกว่า​ ใน​เรื่อง​ของ​การศึกษา​หา​ความรู้​ แท้จริง​แล้ว​เจ้าขุนเขา​บ้าน​ข้า​เชิดชู​ใน​คำกล่าว​ที่ว่า​ ‘แค่​เปิด​อ่าน​ก็ได้​ผลประโยชน์​’ มาก​ที่สุด​ เจ้าขุนเขา​ยัง​เคย​ยิ้ม​เอ่ย​กับ​ข้า​ว่า​ เพียงแค่​เพราะ​ตอน​เด็ก​ฐานะ​ทางบ้าน​ยากจน​ จึงไม่เคย​ไป​เรียนหนังสือ​ใน​โรงเรียน​ เป็นเหตุให้​บน​เส้น​ทางการ​ฝึก​ตน​ใน​ภายหลัง​มักจะ​ต้อง​ออกจาก​บ้านเกิด​เดินทางไกล​เสมอ​ ก็​เลย​ได้​ใช้หนี้​อ่าน​ตำรา​ส่วน​นั้น​ให้​ครบถ้วน​ได้​พอดี​”

ฉิน​ปู้​อี๋​กับ​ชายฉกรรจ์​เงียบขรึม​ที่​เรียก​ตัวเอง​ว่า​ลั่ว​ซาน​มู่เค่อ​หันมา​มองหน้า​แล้ว​ยิ้ม​ให้​กัน​

ถือเป็น​งานเลี้ยง​สุรา​ที่​พูดคุย​กัน​อย่าง​เบิกบาน​ เฉินหรง​ที่​มีชาติกำเนิด​มาจาก​สกุล​เฉิน​ผู้รอบรู้​ของ​ทัก​ษินา​ตย​ทวีป​พา​สหาย​รัก​สอง​คน​ไปหา​โรงเตี๊ยม​พักแรม​ก่อน​ รอคอย​ข่าว​จาก​ทาง​ภูเขา​ลั่วพั่ว​

ทุกครั้งที่​เจอ​กับ​คนแปลกหน้า​ เฉินห​ลิง​จวิน​มักจะ​กลัดกลุ้ม​อยู่​เสมอ​

โชคดี​ที่​ยังมี​พี่ใหญ่​เจี่ย​ที่​พึ่งพา​ได้​มาก​ที่สุด​ นอก​โต๊ะ​สุรา​ ไม่ว่า​เจอ​ใคร​ก็​ล้วน​ไม่หวั่นกลัว​

ใน​อดีต​ตอนที่​เว่ยเซี่ยน​ผ่าน​ทาง​มาที่​ตรอก​ฉีหลง​พร้อมกับ​หลู​ป๋า​ยเซี่ยง​ ได้มา​นั่ง​อยู่​ที่นี่​พัก​หนึ่ง​ พี่ใหญ่​เจี่ย​เจอ​กับ​เว่ยเซี่ยน​กลับ​ขลาดกลัว​เสียได้​ ภายหลัง​เผย​เฉียน​เป็น​คน​เปิด​เผยความลับ​ถึงได้​รู้​ว่า​ตัวเอง​สร้าง​เรื่องตลก​ใหญ่​เทียมฟ้า​ รู้​ว่า​คำ​ว่า​คอแข็ง​ ‘ดื่มได้​เท่า​น้ำ​ใน​มหาสมุทร​’ ของ​เว่ยเซี่ยน​นั้น​ ที่แท้​แล้ว​เป็น​สุรา​ปริมาณ​เท่าใด​

เดิน​ไป​ส่งตลอดทาง​จน​สุด​ตรอก​ฉีหลง​ ตอนที่​ย้อน​กลับมา​ที่​ร้าน​ เฉินห​ลิง​จวิน​ก็​กระโดด​ตบ​ไหล่​พี่ใหญ่​เจี่ย​ “คุย​กัน​ได้​ไม่เลว​”

เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​ลูบ​หนวด​ยิ้ม​ “เรื่อง​อย่าง​การ​ต้อนรับขับสู้​ผู้คน​นี้​ เอ่ย​ประโยค​ที่​ไม่ถ่อมตัว​ ไม่กล้า​พูดว่า​มีความสามารถ​ครึ่งหนึ่ง​ของ​เจ้าขุนเขา​ แต่​สอง​สามส่วน​กลับ​ยัง​พอ​มีอยู่​บ้าง​”

ผู้คุม​กฎ​ฉางมิ่งที่​สวม​ชุด​คลุม​ตัว​ยา​วสี​ขาว​หิมะ​เดินลง​มาจาก​ขั้นบันได​ของ​ตรอก​ฉีหลง​ช้าๆ มาหยุด​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​ ใบหน้า​ของ​นาง​มีรอยยิ้ม​ประดับ​

สตรี​ผู้​นี้​มักจะ​ยิ้ม​ตาหยี​อยู่​ตลอด​ทั้งปี​ แต่​ไม่มีใคร​คิด​ว่า​นาง​เป็น​คนพูด​ง่าย​จริงๆ​ แม้แต่​อา​หมา​น​ร้าน​ข้างๆ​ ที่​ฟ้าไม่กลัว​ดิน​ไม่เกรง​ เจอ​กับ​ฉางมิ่งก็​ยัง​สิ้นท่า​ ยอม​เป็น​เจ้าใบ้​น้อย​ไป​แต่​โดยดี​

คิดไม่ถึง​ว่า​รอยยิ้ม​บน​ใบหน้า​ของ​ฉางมิ่งวันนี้​จะเผย​ความจริงใจ​ออกมา​ให้​เห็น​ เทพ​เซียน​ผู้เฒ่า​เจี่ย​ที่​ตกตะลึง​เพราะ​ได้รับ​ความเมตตา​โดย​ไม่คาดฝัน​ไม่กล้า​หลงระเริง​ รีบ​ก้มหัว​ค้อม​เอว​ สอง​มือ​โบก​เบา​ๆ ไป​ทาง​นอก​ประตู​ จากนั้น​ขยับ​เท้า​เบี่ยง​ตัว​หันข้าง​ ผาย​ฝ่ามือ​ข้าง​หนึ่ง​ออกมา​ คลี่​ยิ้ม​กว้าง​เอ่ย​ว่า​ “ผู้คุม​กฎ​เชิญด้านใน​ เชิญด้านใน​”

ฉางมิ่งเอนตัว​พิง​ประตู​ ผงกศีรษะ​ให้​กับ​นักพรต​เฒ่าตาบอด​ จากนั้น​ค่อย​เอ่ย​กับ​เฉินห​ลิง​จวิน​ว่า​ “คน​กลุ่ม​นี้​ เกิน​ครึ่ง​คง​มาเพราะ​เจ้า”

เฉินห​ลิง​จวิน​เหมือน​ถูก​ฟ้าผ่า​ กระทืบเท้า​หนึ่ง​ที​ สะบัด​ชาย​แขน​เสื้อ​อย่าง​แรง​ ร้อง​โอดครวญ​ว่า​ “ข้า​ไป​ก่อ​เวร​ก่อกรรม​อะไร​มา! ไม่จริง​นะ​ นาย​ท่าน​ใหญ่​ไป​ขัดหู​ขัดตา​ใคร​เข้ากัน​เล่า​ ทุกวัน​ข้า​หมั่น​ทำ​ความดี​กับ​ผู้อื่น​ แม้แต่​มด​ข้างทาง​ก็​ยัง​ไม่กล้า​เหยียบ​”

อา​หมา​น​ที่นั่ง​อยู่​หน้า​ประตู​ร้าน​ติดกัน​ลุกขึ้น​ยืน​ เดิน​มาตรงนี้​ สอง​แขน​กอดอก​ ถามว่า​ “ต้องการ​ให้​ข้า​บอก​เผย​เฉียน​สัก​คำ​หรือไม่​”

เฉินห​ลิง​จวิน​กลอกตา​เร็ว​รี่​ ไปหา​เผย​เฉียน​ ได้ผล​ก็​ได้ผล​อยู่​หรอก​ แต่​ปัญหา​คือ​เผย​เฉียน​เป็น​คน​ชอบ​จดจำ​ความแค้น​ที่สุด​แล้ว​

เป็น​คน​ไม่ควร​ใจแคบ​เกินไป​ไม่ใช่หรือ​?

ฉางมิ่งแทะ​เมล็ด​แตง​ ยิ้ม​เอ่ย​ “มาหา​เจ้าก็​ไม่อาจ​เป็นเรื่อง​ดี​ที่มา​เยือน​ถึงบ้าน​หรอก​หรือ​?”

เฉินห​ลิง​จวิน​กระแอม​หนึ่ง​ที​ โบกมือ​ให้​อา​หมา​น​ “ไป​ๆๆ เป็น​เด็ก​เป็น​เล็ก​อย่า​มายุ่ง​เรื่อง​ของ​ผู้ใหญ่​”

อา​หมา​นก​ระ​ตุ​ก​มุมปาก​ หมุนตัว​กลับ​ได้​ก็​เดิน​จากไป​ทันที​

เฉินห​ลิง​จวิน​เอ่ย​เสริม​ตาม​ไป​ประโยค​หนึ่ง​ว่า​ “น้ำใจ​นี้​รับ​ไว้​แล้ว​ คราวหน้า​ตอนที่​ไป​ซื้อ​หนังสือ​ที่​ร้าน​ของ​พี่น้อง​ห​ลี่​จิ่น​ข้า​ แค่​บอกชื่อ​ของ​ข้า​ไป​ก็​พอแล้ว​”

บอกชื่อ​เขา​ แน่นอน​ว่า​ไม่มีประโยชน์​กะ​ผายลม​อะไร​ เพราะ​ถึงอย่างไร​ต่อให้​บอกชื่อ​นาย​ท่าน​บ้าน​ตน​ไป​ก็​ไม่ได้​ส่วนลด​เหมือนกัน​

แต่​เขา​สามารถ​แอบ​ไป​ที่​เมือง​หง​จู๋ก่อน​รอบ​หนึ่ง​แล้ว​เอา​เงิน​ค่า​หนังสือ​ไป​จ่าย​ให้​ที่​ร้าน​ก่อน​ได้​

ถือ​เป็นการ​เบิก​จ่ายล่วงหน้า​ให้​กับ​ที่​ร้าน​ จากนั้น​ตอนที่​เจ้าใบ้​น้อย​หิ้ว​ถุงป่าน​ไป​ซื้อ​หนังสือ​ค่อย​ให้​ห​ลี่​จิ่น​แสร้ง​ทำเป็น​ว่า​ลดราคา​ให้​

เรื่องเล็ก​ๆ แบบนี้​ นาย​ท่าน​เทพ​วารี​แม่น้ำ​ชงตั้น​อย่าง​เจ้าคง​ไม่รู้สึก​ลำบากใจ​กระมัง​?

หาก​แม้แต่​หน้าตา​น้อย​นิด​แค่นี้​ยัง​ไม่ยอม​มอบให้​กัน​ ยัง​จะอยู่​ใน​ยุทธ​ภพ​ต่อไป​ได้​อย่างไร​? หา​? ต้อง​ให้​นาย​ท่าน​ใหญ่​เฉิน​สอน​เจ้าหรือไม่​?

……

เมืองหลวง​ต้า​หลี​ ตรอก​ถงถัว​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​คน​หนึ่ง​ที่​สวม​เสื้อผ้า​เก่า​ซีด​นั่ง​ยอง​อยู่​ใน​ตรอก​สาย​หนึ่ง​ เพิ่งจะ​เล่น​หมากรุก​กับ​คน​จบ​ไป​หนึ่ง​ตา​

อีก​ฝ่าย​นั้น​เล่น​หมากรุก​ก็​เพื่อ​หาเงิน​ ส่วน​อาจารย์​ผู้เฒ่า​ก็​เหมือน​คน​ที่​ทำตัว​เป็น​เทพเจ้า​แห่ง​โชคลาภ​แจก​เงิน​โปรย​เงิน​

หมากล้อม​หนึ่ง​กระดาน​ใช้เวลา​มากเกินไป​ ดังนั้น​ใน​ตรอก​แห่ง​นี้​จึงเล่น​แต่​หมากรุก​แทบ​ทั้งหมด​ บางคน​ก็​อาศัย​ความสามารถ​ที่​แท้จริง​มาเล่น​หมากรุก​เพื่อ​ชนะ​เอา​เงิน​มา แต่​คน​ที่​มากกว่า​นั้น​กลับ​ใช้เคล็ดลับ​เก่าแก่​ทำท่า​ว่า​จะแพ้​ใน​ช่วง​ท้าย​ของ​กระดาน​มาหลอก​เอา​เงิน​คนอื่น​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ลุกขึ้น​ยืน​ นวด​ข้อมือ​ กระโดด​สอง​ที​ พึมพำ​ว่า​ต่อจากนี้​ข้า​จะเอาจริง​แล้ว​นะ​

โมโห​นัก​ ไม่เพียงแต่​แพ้​เงิน​ ยัง​ถูกตา​เฒ่าทั้งหลาย​ที่​ล้อมวง​ดู​อยู่​ด้าน​ข้าง​ซึ่งชอบ​เจ้ากี้เจ้าการ​บอก​ให้​วาง​ตรงนั้น​วาง​ตรงนี้​ด่าว่า​ฝีมือ​การ​เล่น​ห่วยแตก​เสีย​อีก​

คน​ที่นั่ง​อยู่​ตรงนั้น​แล้ว​ชนะ​ได้เงิน​ไป​ไม่น้อย​คือ​ชายหนุ่ม​ที่​ยิ้ม​ตาหยี​ท่าทาง​เจ้าเล่ห์​คน​หนึ่ง​ ร่าง​เตี้ย​ม่อต้อ​ ใบหน้า​ก็​เหมือน​เตียง​เบี้ยว​พุทรา​แตก​ เวลานี้​บุรุษ​แค่​กังวล​ว่า​เงิน​ใน​กระเป๋า​ของ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยากจน​จะมีไม่มาก​พอ​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​นั่ง​ยอง​กลับ​ลง​ไป​อีกครั้ง​ สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​หนึ่ง​ที​ ผล​คือ​หลังจาก​ผ่าน​ไป​อีก​หนึ่ง​ตา​ก็​ต้อง​ควัก​เงิน​ใช้หนี้​อีกครั้ง​

นิสัย​ใน​การ​เล่น​หมากรุก​ของ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​ท่าน​นี้​ช่าง…ยาก​จะบรรยาย​ได้​ด้วย​คำ​เดียว​ ความสามารถ​ใน​การ​ล้มกระดาน​สูงกว่า​ฝีมือ​การ​เล่น​หมาก​เสีย​อีก​

แทบจะ​ทุกครั้งที่​เดิน​ไป​ได้​สามก้าว​ห้า​ก้าว​จะต้อง​โหวกเหวก​ว่า​ขอ​ข้า​เดิน​ใหม่​ เอ๊ะ​? ทำไม​ถึงวางหมาก​ผิด​ตำแหน่ง​เสีย​ล่ะ​ อายุ​มาก​แล้ว​ สายตา​ก็​ไม่ค่อย​ดี​แบบ​นี้แหละ​

ภายหลัง​ชายหนุ่ม​ถึงกับ​ชิน​เสียแล้ว​ ขอ​แค่​อาจารย์​ผู้เฒ่า​เงยหน้า​ก็​รู้​แล้ว​ว่า​มีเรื่อง​จะปรึกษา​ ถึงอย่างไร​ก็​ง่าย​มาก​ วางหมาก​ไป​แล้ว​ห้าม​เปลี่ยนใจ​ ไม่มีอะไร​ให้​ต้อง​ปรึกษา​กัน​อีก​

โชคดี​ที่​ยาม​จ่าย​เงิน​กลับ​รวดเร็ว​ฉับไว​ เต็มใจ​เดิมพัน​ก็​ยินดี​ยอมรับ​ความพ่ายแพ้​ ฝีมือ​ใน​การ​เล่น​หมาก​นั้น​แย่​ นิสัย​ยาม​เล่น​ก็​ไม่ดี​ แต่​นิสัย​ใน​การ​เดิมพัน​กลับ​นับว่า​พอใช้ได้​

ดูเหมือน​ผู้เฒ่า​จะยัง​ไม่ยอมแพ้​ “หาก​ลูกศิษย์​ของ​ข้า​อยู่​ด้วย​ รับรอง​ว่า​ไม่มีทาง​แพ้​แน่​”

ชายหนุ่ม​ยิ้ม​เอ่ย​ “อาจารย์​ผู้เฒ่า​เชิญเรียก​ลูกศิษย์​มาได้​เลย​ ของรางวัล​ใน​การ​เดิมพัน​ก็​สามารถ​เพิ่มขึ้น​ได้​อีก​”

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ลูบ​หนวด​ถอนหายใจ​ “ก็เพราะว่า​เรียก​มาไม่ได้​น่ะ​สิ”

คนหนุ่ม​เอ่ย​สัพยอก​ “อาจารย์​ผู้เฒ่า​คือ​อาจารย์​สอนหนังสือ​ที่​มีลูกศิษย์ลูกหา​อยู่​ทั่วหล้า​หรือ​?”

ดูท่าทาง​แล้ว​ยากจน​อย่าง​มาก​ ใน​ถุงเงิน​ฟีบ​แบน​ที่​ทำ​จาก​ผ้าฝ้าย​เก่า​ซีด​ ตอนนี้​ก็​ยิ่ง​ยุบ​แบน​ลง​มากกว่า​เดิม​ หาก​ควัก​เหรียญทองแดง​ออกมา​หมด​ก็​ต้อง​ไม่มีทาง​ใส่เศษเงินก้อน​ได้​สัก​กี่​เหรียญ​แน่นอน​

อาจารย์​ผู้เฒ่า​ยิ้ม​กล่าว​ “ลูกศิษย์​มีไม่มาก​ แต่​ทุกคน​ล้วน​ประสบความสำเร็จ​ เป็น​คราม​ที่เกิด​จาก​ต้น​คราม​แต่​สีเข้ม​กว่า​คราม​”

คนหนุ่ม​ยิ้ม​ถาม “หรือว่า​ใน​บรรดา​ลูกศิษย์​ที่​เป็นที่​ภาคภูมิใจ​ของ​อาจารย์​ผู้เฒ่า​มีนาย​ท่าน​ที่​เป็น​จิ้น​ซื่อ​ จวี่​เห​ริน​อยู่​ด้วย​?”

ช่างเป็น​คำถาม​ที่​ชวน​ให้​คน​ลำบาก​ใจเสีย​จริง​

ซิ่ว​ไฉเฒ่าบื้อ​ใบ้​ตอบ​ไม่ถูก​ไป​ชั่วขณะ​

คน​สอง​รุ่น​อย่าง​อาจารย์​และ​ศิษย์​ มีเพียง​เรื่อง​การ​สอบ​เค​อจวี่​เท่านั้น​ที่​เป็น​จุดอ่อน​เพียง​หนึ่งเดียว​ของ​พวกเขา​

ดูเหมือนว่า​นอกจาก​ตน​ที่​สอบ​ได้​ตำแหน่ง​ซิ่ว​ไฉมาแล้ว​ หลังจากนั้น​ก็​ไม่มีหลังจากนั้น​อีก​

โชคดี​ที่​ใน​บรรดา​ลูกศิษย์​ของ​ลูกศิษย์​มีเฉาฉิงหล่า​ง ช่างเป็น​ต้นกล้า​ที่​ดี​ โชคดี​นัก​ โชคดี​นัก​

เห็น​ว่า​อาจารย์​ผู้เฒ่า​ส่ายหน้า​

ประกาย​ร้อนแรง​และ​ความหวัง​น้อย​นิด​ใน​ดวงตา​ของ​บุรุษ​ก็​ดับ​วูบ​หาย​ไป​ทันที​

เดิมที​คิด​ว่า​ตัวเอง​ได้มา​เจอ​กับ​ผู้เฒ่า​แห่ง​วงการ​ขุนนาง​ต้า​หลี​ท่าน​หนึ่ง​ที่​เป็น​ดั่ง​นก​กระเรียน​โบยบิน​อย่าง​อิสระ​เสรี​เสีย​อีก​

บุรุษ​ที่​ชนะ​ใน​การ​เล่น​หมากรุก​ชนะ​มาได้​อย่าง​ผ่อนคลาย​มาก​จริงๆ​ เป็นเหตุให้​ยาม​ที่​อาจารย์​ผู้เฒ่า​คิด​จะเปลี่ยนใจ​หรือ​ลังเล​เวลา​จะวาง​เม็ด​หมาก​ คนหนุ่ม​จะเอนหลัง​พิง​ผนัง​ หยิบ​ตำรา​เล่ม​หนึ่ง​ที่​จัดพิมพ์​อย่าง​ประ​ณีติ​ออก​มาจาก​สาบ​เสื้อ​ตรง​หน้าอก​ เปิด​หนังสือ​สอง​สามหน้า​อ่าน​ฆ่าเวลา​ แต่​แท้จริง​แล้ว​เนื้อหา​ใน​ตำรา​เล่ม​นี้​ถูก​เขา​ท่องจำ​จน​ขึ้น​ใจมานาน​แล้ว​

ซิ่ว​ไฉเฒ่ายิ้ม​ถาม “น้องชาย​คือ​บัณฑิต​ที่​เข้า​เมืองหลวง​มาสอบ​หรือ​?”

บุรุษ​ส่ายหน้า​ “ตอนนี้​ยัง​ไม่ใช่ มาเมื่อ​หลวง​เพื่อ​ร่วม​การ​สอบ​ชิว​เหวย​ (การ​สอบ​ระดับ​มณฑล​) ภูมิลำเนา​ของ​ข้า​อยู่​ที่​หวา​โจว​ ภายหลัง​ติดตาม​พวก​บรรพบุรุษ​ย้าย​มาอยู่​ที่​เมืองหลวง​ พอ​จะถือว่า​เป็น​คนใน​พื้นที่​ของ​เมืองหลวง​ได้​ครึ่งตัว​ เดิมที​ระยะทาง​น้อย​นิด​แค่นี้​ ค่าเดินทาง​ยังมี​พอ​ เพียงแต่ว่า​ดัน​คันไม้คันมือ​ซื้อ​ตำรา​ฉบับ​สมบูรณ์​มาสอง​เล่ม​ ก็​เลย​ได้​แต่​มาตั้ง​กระดาน​เล่น​หมากรุก​อยู่​ที่นี่​ ไม่อย่างนั้น​อยู่​ใน​เมืองหลวง​ที่​ไร้ญาติขาดมิตร​แห่ง​นี้​ ให้​ตาย​อย่างไร​ก็​คง​ไม่มีทาง​สอบ​มาถึงขั้น​ระดับ​มณฑล​ได้​”

ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ความคิดเห็นทั้งหมดของ "บทที่ 867.2 ในภูเขามีอะไร"

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

*

*

  • อ่านนิยาย
  • แทงหวย24

© 2020 cat-novel.com
เว็บอ่านนิยาย นิยาย pdf เว็บ “cat-novel.com” เว็บอ่านนิยายสนุกๆ เพลิดเพลินไปกับนิยายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น นิยายวาย, นิยายจีน, นิยายรัก, แฟนตาซี, กำลังภายใน, ผจญภัย สุดยอดวิชากำลังภายใน อัพเดททุกวัน พร้อมรองรับการอ่านบนมือถือ คอมพิวเตอร์ ไอแพด หรือแท็บเล็ต อ่านได้ตลอดเวลา ไม่มีโฆษณา อ่านนิยายฟรีต้อง เว็บ ”cat-novel.com”
นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์