กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 895 ให้ผมสาบานไหม
เธอเสียบแฟลชไดร์ฟเข้าไปแล้วเลื่อนเมาส์ไปคลิกเปิดดู
มันเป็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งถูกมัดทิ้งอยู่บนพื้นปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ
มีเทปปิดปากหล่อนไว้ ฉะนั้นจึงได้ยินแค่เพียงเสียงร้องอู้อี้อันเจ็บปวดของหล่อน
เธอทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที
นี่มันอะไรกัน？
ใครส่งมาให้เธอ？
แล้วมีจุดประสงค์อะไร？
เธอกดซูมเข้าไปดูจึงเห็นใบหน้าของผู้หญิง
นี่มันผู้หญิงที่ไปอ่อยเจียงโม่หานที่ไนต์คลับไม่ใช่เหรอ？
แล้วทำไมถึงถูกคน
เธอสับสนงุนงงเล็กน้อย คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง
จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา บนหน้าจอปรากฏเป็นข้อความจากเบอร์แปลกหน้า เธอกดเปิดออกโดยไม่คิดอะไร เนื้อหาด้านในคือ【เดิมฉันอยากจะให้คุณมาเห็นด้วยตาของคุณเองว่าจะเกิดอะไรกับคนที่อยากจะได้โม่หาน แต่ว่าคุณกลับมองข้ามความหวังดีของฉันไป เพราะฉะนั้นจุดจบของคุณจึงต้องแย่กว่าหล่อน！】
จงเหยียนซีนั่งลงบนเก้าอี้
พยายามสงบจิตสงบใจให้เย็นลง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
หลิงเวยมาหาเธอแล้วชวนไปดูเรื่องสนุกๆ มันเป็นเรื่องจริง
หล่อนอยากให้เธอเห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนั้นถูกทารุณยังไง เพื่อตั้งใจจะขู่ให้เธอกลัว
ทว่าเธอไม่ไป
เธอกลับไปหาเจียงโม่หานเพื่อฟ้องเรื่องของหล่อนแทน ตอนนี้หล่อนส่งข้อความมาอย่างโจ่งแจ้ง แสดงว่าหล่อนคงไม่กลัวว่าเธอจะไปพูดอะไรกับเจียงโม่หานแล้วแน่นอน
เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา
หลิงเวยเสียสติไปแล้วจริงๆ！
ขอแค่ผู้หญิงหน้าไหนติดต่อกับเจียงโม่หาน หล่อนก็ไม่ยอมปล่อยไปเลย จิตใจหล่อนทำด้วยอะไรกัน？
นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
เธอขนแขนลุกวาบขึ้นมาทันที
ภาพของผู้หญิงคนนั้นที่กำลังถูกทารุณยังคงเล่นอยู่บนหน้าจอ ซึ่งมันน่ากลัวยิ่งกว่าอีก
เธอเลื่อนเมาส์ไปกดปิดวิดีโอ
แล้วนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ หัวใจยังคงเต้นรัวไม่หยุด
เมื่อก่อนเธอใกล้ชิดกับหลิงเวยขนาดนั้น แต่กลับไม่รู้เลยว่าจิตใจของหล่อนจะเลวทรามต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้
เธอยกมือขึ้นมาทาบอก ไม่ถูกหล่อนฆ่าตายก็บุญแล้วสินะ
ขณะที่กำลังอยู่ในความตื่นตระหนก เธอก็รู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ
ที่หลิงเวยลงมือหนักขนาดนี้คงจะกำลังคิดหาหนทางทำร้ายเธออยู่แน่ๆ เพราะงั้นเธอจำเป็นต้องชิงลงมือก่อน
ครั้งนี้จะต้องวางแผนให้ดี
หลิงเวยต้องการจะทำร้ายเธอ เพราะงั้นต้องใช้วิธีหนามหยอกต้องเอาหนามบ่ง
พอเริ่มมีแผนคร่าวๆในใจ เธอก็หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไป
คราวนี้เธอจะไม่มานั่งรอความตายอีกเด็ดขาด
ที่หน้าประตูโรงแรมคนค่อนข้างพลุกพล่าน มีรถขับผ่านไปมาเยอะ เธอจึงกวักมือเรียกรถได้ทันที หลังจากที่ขึ้นรถเธอก็บอกที่อยู่ของกู้เสียนออกไป
คนขับรถขับออกไป
ในเวลานี้ท้องฟ้าได้มืดสนิทลงแล้ว ไฟข้างทางเริ่มส่องแสงสว่าง
เนื่องจากเวลานี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วนซึ่งก็คือเวลาเลิกงาน รถจึงติดเล็กน้อย กว่าคนขับรถจะขับไปถึงที่พักของกู้เสียนจึงใช้เวลาอยู่นานพอสมควร เธอจ่ายเงินแล้วเดินลงจากรถไป
ขณะที่กำลังจะกดโทรหาเขาเพราะยามที่หน้าหมู่บ้านไม่ให้เธอเข้าไป
เมื่อโทรติด เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหันไปมาเพื่อหาที่มาของเสียงก็เห็นว่ากู้เสียนกำลังเดินออกมาจากหมู่บ้านพอดี
เธอโบกมือไปมาแล้วตะโกนออกไป“กู้เสียน”
กู้เสียนหันมามองแล้วรีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพลางกดตัดสายโทรศัพท์ เขาเดินมาพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น“คุณมาได้ยังไง？”
จงเหยียนซีพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่อ้อมค้อม“เรื่องที่ฉันฝากนายสืบ ได้เรื่องว่ายังไงแล้วบ้าง？”
“คุณหมายถึงผู้ชายคนนั้นเหรอ？”กู้เสียนถาม
จงเหยียนซีพยักหน้า“ใช่”
“ผมกำลังจะออกไปสืบ ยังไม่แน่ใจ”ที่จริงเขาหาเบาะแสได้นิดหน่อยแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่แน่ใจ
“ฉันไปด้วย”จงเหยียนซีพูด
“รีบขนาดนี้เลยเหรอ？”กู้เสียนกดกุญแจปลดล็อกรถ“ที่ๆผมไปไม่ใช่ที่ที่ดีนัก คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไปกับผม？”
เธอพยักหน้า“มีคนต้องการทำร้ายฉัน ฉันไม่รีบไม่ได้”
กู้เสียนขมวดคิ้ว“ใคร？”
“จะเป็นใครไปได้อีก？”จงเหยียนซีแค่นเสียงหึออกมาอย่างพอใจ“ก็คนเดียวกับที่ไม่ได้ฆ่าฉันจนตายนั่นแหละ”
กู้เสียนทำหน้าขรึมลงทันที“หลิงเวยเหรอ？ตอนนี้คุณไม่ใช่ตัวคุณเอง แล้วไมหล่อนถึงต้องทำร้ายคุณอีก？”
“หล่อนเสียสติไปแล้ว”พอจงเหยียนซีนึกถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นถูกทุบตีก็รู้สึกเย็นวาบในใจขึ้นมา“ฉันสงสัยว่าหล่อนจะป่วย”
ป่วยเป็นโรคอยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองมาครอบครอง
การชอบคนคนหนึ่งมันไม่ผิดหรอก แต่ว่าการขจัดไม่ให้มีผู้หญิงหน้าไหนมาอยู่ข้างกายเขานี่มันเกินไปไหม？
เธอแสยะยิ้มออกมาแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“เจียงโม่หานนี่โชคดีมากนะที่มีผู้หญิงรักเขามากขนาดนี้”
กู้เสียนมองหน้าของเธอ“คุณไม่รักโม่หานแล้วจริงๆเหรอ？”
จงเหยียนซีจ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปนั่ง“กู้เสียนนายรู้ตัวไหมว่านายมันน่ารำคาญ？”
กู้เสียนเปิดประตูฝั่งคนขับรถออกแล้วนั่งประจำที่คนขับรถ จากนั้นก็สตาร์ทรถขึ้นแล้วเหล่มองไปทางด้านหลัง“ผมก็แค่ล้อเล่นเอง คุณโกรธเหรอ？”
“ทำไมนายถึงชอบพูดจาแบบนี้นะ？”ครั้งก่อนก็เหมือนกัน
“ตั้งแต่นี้ไปจะไม่พูดแล้ว ผมสัญญาเลยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”เขายิ้มออกมา“ต้องให้ผมสาบานไหม？”
จงเหยียนซีเอ่ยขึ้น“ตั้งใจขับรถไป”
เธอไม่ได้โกรธจริงหรอก
กู้เสียนยิ้มขึ้นพลางขับรถออกไป
แต่พอนึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป เขาเอ่ยถามขึ้น“คนที่กล้าคร่าชีวิตของคนอื่นอย่างหลิงเวย มันอันตรายเกินไปแล้ว คุณวางแผนจะเอายังไงต่อ？”
“ดูสถานการณ์ก่อน”เธอมีแผนอยู่ในใจ
กู้เสียนเอ่ยขึ้น“ให้ผมจ้างบอดี้การ์ดสักสองคนไปคอยติดตามคุณอย่างลับๆดีไหม？”
“ถ้ามันจำเป็นก็มีได้”ยังไงเธอก็ต้องระวังตัวจากหลิงเวยไว้อยู่แล้ว เผื่อมีเรื่องไม่คาดคิดอะไรเกิดขึ้น
มันคงไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อน
ที่ถูกช่วยเอาไว้
ไม่นานรถก็หยุดลง กู้เสียนเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปที่ประตูหลังเพื่อเปิดประตูรถให้กับจงเหยียนซี“พวกเรามาถึงแล้ว”