กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1072
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1072
เวนดี้กระโดดอย่างตื่นเต้นและถาม “ท่านคะ เรื่องจริงใช่ไหมคะ? ท่านปล่อยคุณพ่อและพี่ชายฉันแล้วหรือคะ? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนคะ?”
ผู้ชายคนนั้นตอบเรียบเฉย “พวกเขาได้รับการดูแลโดยคนของผม ตามผมมา”
คุณท่านวิลสันไม่คิดอะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรเสีย เธอก็ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ใครจะซ้ำเติมเธออีกในยามที่ตกต่ำ อันที่จริง เขาประกันตัวเธอออกมาด้วย เธอจึงควรลองไปดู บางที โชคชะตาใหม่ ๆ อาจกำลังรอเธออยู่ก็เป็นได้
หญิงทั้งสองผ่านขั้นตอนต่าง ๆ และได้รับเสื้อผ้าข้าวของคืน หลังจากเปลี่ยนมาใส่ชุดของตัวเองแล้ว พวกเธอก็ตามชายคนนั้นออกจากทัณฑสถานไป
รถโรลส์รอยซ์ แฟนธอมสองคันจอดอยู่บริเวณด้านนอกของทัณฑสถาน
ผู้ชายพวกนั้นหันมามองเธอทั้งสองคน แล้วชี้ไปที่รถคันหลังและพูด “พวกคุณสองคนเข้าไปนั่งรถคันนั้น”
คุณท่านวิลสันกรีดร้องอย่างมีความสุขอยู่ในใจ เมื่อเธอเห็นรถหรู
คนธรรมดาทั่วไปที่ไหนจะมีปัญญาซื้อโรลส์รอยซ์ ไม่ต้องพูดถึงจำนวนตั้งสองคัน
ตระกูลวิลสันไม่สามารถซื้อโรลส์รอยส์ได้ แม้ในช่วงที่อยู่ในจุดสูงสุดของตระกูล
หากแม้ว่าพวกเขาจะซื้อได้สักคันหนึ่ง แต่รถโรลส์รอยส์ก็หรูหราเกินสถานะและรายได้
คุณท่านวิลสันก้มหน้าเล็กน้อยและพูด “ขอบคุณค่ะท่าน เราสองคนจะนั่งในรถนะคะ” จากนั้น เธอก็ให้เวนดี้เข้าไปนั่งด้านหลังของรถ
หลังจากที่ทั้งสามคนเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว รถทั้งสองคันก็สตาร์ทเครื่องยนต์และขับสู่ย่านชานเมือง
หลังจากที่อยู่บนถนนแล้วเป็นเวลายี่สิบนาที คุณท่านวิลสันก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “นี่เวนดี้ ฉันว่าเรากำลังจะมุ่งหน้าไปยังสนามบินนะ”
เวนดี้มองออกไปนอกหน้าต่างและพยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณย่าพูดถูก อีกไม่กี่กิโลข้างหน้าเราก็จะเข้าทางด่วนสนามบินแล้วค่ะ”
คุณท่านวิลสันนิ่วหน้าอย่างสงสัยและกระซิบกระซาบ “ฉันล่ะสงสัยจริง ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าน่ะเป็นใคร บางทีพ่อกับพี่ชายเธออาจจะอยู่ที่สนามบินแล้วก็ได้”
ทันใดนั้น เวนดี้ก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ “คุณย่าคิดว่าไอ้ชาร์ลีจะอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้หรือเปล่าคะ? บางที มันอาจจะอยากกำจัดเราให้พ้นโอลรัส ฮิลล์และไม่ให้เรากลับมาอีกก็ได้!”
“ไม่ เป็นไปไม่ได้” คุณท่านวิลสันสั่นศีรษะ “เธอคิดว่าไอ้เลวนั่นจะใจดีกับเราอย่างนั้นหรือ? มันไม่จ่ายค่าประกันตัวเราออกมาหรอก เป็นไปได้มากกว่า ที่มันจะหาวิธีทำให้เราถูกขังนานยิ่งขึ้น หรือไม่ก็ปล่อยให้เราเน่าตายอยู่ในคุก!”
เวนดี้กะพริบตา แล้วถามอย่างแปลกใจ “หรือคุณย่าคิดว่าจะเป็นเพราะเคนเน็ธคะ? บางทีเขาอาจจะคิดถึงความสัมพันธ์ที่เคยมีร่วมกับหนู และอยากพาเราไปอีสต์คลิฟฟ์”
คุณท่านวิลสันโบกมือ “ไม่มีทาง มันอาจเป็นไปได้ ถ้าเขายังปกติดีอยู่น่ะ แต่นี่เขาไร้สมรรถภาพแล้ว แกคิดว่าเขาจะคิดถึงความสัมพันธ์แบบนั้นอีกหรือ? อีกอย่างนะ ถ้าเขาชื่นชอบแกจริง ๆ เขาคงไม่ทิ้งแกไปแบบนี้หรอก”
เวนดี้ก้มหน้าลง รู้สึกท้อแท้และเสียใจ ตอนแรก เธอรู้สึกขยะแขยงที่พ่อแม่และย่าสั่งให้เธอคอยดูแลทำให้เคนเน็ธพึงพอใจ แต่ต่อมา เคนเน็ธก็ปฏิบัติกับเธอค่อนข้างดีในอดีตที่ผ่านมา
อย่างน้อย เขาก็เต็มใจลงทุนด้วยเงินสิบล้านดอลลาร์กับบริษัทของพวกวิลสันและให้เงินเธอติดกระเป๋าไว้อีกห้าล้านดอลลาร์หลังจากที่อยู่ด้วยกันหนึ่งคืน
เวนดี้ก้มลงมองต่ำ ถอนหายใจอย่างโศกเศร้าและคิดกับตัวเอง ‘ถ้าความเป็นชายของเคนเน็ธยังอยู่ ฉันก็คงได้อยู่กับเขา มีชีวิตที่หรูหราไปแล้ว ฉันคงไม่ต้องลงเอยอย่างน่าเวทนาแบบนี้’
ขณะนั้นเองที่รถโรลส์รอยส์ขับเข้าทางด่วนสนามบินและวิ่งเข้าสู่สนามบินด้วยความเร็วสูง
คุณท่านวิลสันและเวนดี้มองไปยังข้างหน้าด้วยความมึนงงปนประหลาดใจ พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปสนามบินจริง ๆ ที่นั่นจะมีอะไรรอพวกเธออยู่นะ?