กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1107
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1107
พอได้ยินว่าโจรขโมยผักเป็นย่าของตัวเอง แคลร์ก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกช่วยไม่ได้ก่อนกล่าว “แม่คะ ถ้าเป็นคุณย่า ก็ปล่อยเขาเถอะค่ะ ย่าจะเก็บอะไรก็ให้เขาเอาไปเถอะ มันก็แค่ผักเอง”
เอเลนโพล่งออกมาอย่างเหยียดหยาม “ไม่ได้นะ ลูกจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ที่ผ่านมาย่าของลูกเคยให้อะไรเราบ้างล่ะ? ลืมไปแล้วหรือไง ว่าเขาทำกับเรายังไง? หึ แล้วดูสิ หลังจากก่อเรื่องอะไรมาตั้งมากมาย ยังจะกล้ามาขโมยผักจากสวนเราอีก?! แม่ไม่มีทางยอม!”
แคลร์ส่ายหน้าอย่างเป็นทุกข์ “คุณแม่คะ อย่าคิดมากเกินไปเลย โอเคไหม? คุณย่าก็แค่อยากแบ่งไปกินบ้างพอเห็นผักในสวนเราสดและใหญ่ดี อย่าขี้เหนียวเลยค่ะ”
เอเลนพึมพำอย่างรำคาญใน “ลูกนี่ทรยศกันแท้ ๆ เชอะ!” เธอหันหลังกลับ ก่อนเดินขึ้นบันไดกลับห้องไปอย่างโกรธเกรี้ยว
แต่ยิ่งเอเลนคิดเรื่องนี้มากแค่ไหนเธอก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้ พวกเขามีสวนผักที่สวยงามเต็มไปด้วยผักคุณภาพดีมากมาย เธอไม่อยากแบ่งให้คุณท่านวิลสันนั่นสักชิ้น! แต่ลูกสาวเธอกลับคิดเห็นต่างออกไปแถมไม่ถือสาหาความ! ถ้าพวกเขาปล่อยให้คุณท่านวิลสันมาขโมยผักได้ตามใจ เธอต้องมาขโมยอีกแน่ แถมกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง ที่สาม หรือเป็นร้อยครั้ง
คิดได้ดังนั้น เอเลนก็รีบออกจากห้องอีกครั้ง เธอเข้าไปในครัวพร้อมส่งสัญญาณให้ชาร์ลีก่อนบอกว่า “ชาร์ลี มานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะบอก”
ชาร์ลีพยักหน้าและเดินออกมา
เอเลนลดเสียงลงและกล่าวว่า “ชาร์ลี ฉันอยากจะเตือนนายหน่อยว่า ต้องคอยเฝ้าระวังขโมยให้มากเป็นพิเศษนะ นายอุตส่าห์เตรียมสวนผักที่สวยขนาดนี้ให้แคลร์ ฉันอยู่กับยายแก่นั่นมาหลายปี ฉันรู้นิสัยหล่อนดียิ่งกว่าอะไร ถ้านายไม่สนใจหรือปล่อยให้หล่อนมาขโมยได้แบบที่แคลร์ทำ รับรองเลยว่าพรุ่งนี้ยายแก่นั่นต้องมาขโมยผักจนหมดไม่เหลือ”
พูดตามตรง หลังจากแต่งงานเข้ามาในตระกูลวิลสันนานกว่าสามปี เขาเองก็รู้นิสัยทุกคนในครอบครัวนี้เป็นอย่างดีเช่นกัน เขารู้นิสัยและสันดานของทุกรุ่นเลย
ในสายตาของเขาพวกวิลสันทั้งตระกูลนอกจากแคลร์ภรรยาของเขาที่เป็นคนดีโดยธรรมชาติ ก็มีเพียงแค่จาค็อบที่ยังพอแก้ไขได้ นอกจากทั้งสองคนนี้แล้วพวกที่เหลือก็ไม่ต่างจากขยะ
ซึ่งนั่นรวมถึงเอเลนกับคุณท่านวิลสันด้วย
เขารู้ได้ว่าหากเขานิ่งเฉย คุณท่านวิลสันต้องกลับมาขโมยซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่เอเลนบอก เขาจึงเริมคิดวางแผนในหัว
เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนถาม “แม่ครับ รู้ไหมว่าย่าชอบผักอะไรมากที่สุด?”
เอเลนเม้มปากก่อนเค้นสมองคิดอย่างหนัก “ฉันคิดว่าผักที่เธอชอบมากคือกุยช่าย! ผู้หญิงคนนั้นชีวิตนี้ไม่เคยทำอาหารเองแต่พอพูดถึงเกี๊ยวไส้กุยช่ายกับไข่ เธอก็จะต้องเตรียมส่วนผสมและไส้ด้วยตัวเอง ถึงกับห่อและนึ่งเองด้วย! ใช่เลยผักที่เธอชอบคือ กุยช่าย!”
“โอเคครับ” ชาร์ลีพยักหน้ารับรู้ ‘ชอบกินกุยช่ายนี่เอง… เหมาะมาก’
เขาเดินไปบริเวณมุมที่ไม่มีใครเห็นก่อนโทรหาซีค
เสียงซีคดังขึ้นทันทีที่เขารับสาย “ครับนายน้อยเวด คุณคิดว่าสวนผักที่เราเตรียมเมื่อคืนเป็นยังไงครับ? ภรรยาคุณชอบไหมครับ?”
“เธอชอบมากเลยล่ะ” ชาร์ลีตอบ “แต่ว่าฉันโทรมาหาเพราะอยากให้นายช่วยทำเรื่องอื่นให้หน่อย”
ซีครีบตอบ “ไม่ว่าเรื่องอะไรที่คุณต้องการ สั่งมาได้เลยครับนายน้อยเวด”
ชาร์ลีพูด “ฉันอยากให้นายหาดอกแดฟโฟดิลที่ดูคุณภาพดี ๆ มาสักหลาย ๆ กระถาง แต่ฉันอยากได้แต่ที่ไม่มีดอกนะ เอาแค่ที่มีใบเขียว ๆ น่ะ”
ซีคเงียบคิดทบทวนคำสั่งของชาร์ลีชั่วครู่ก่อนกล่าว “นายท่านเวด แดฟโฟดิลมันมีพิษนะครับ ถ้าอยากได้แต่นิดหน่อยผมก็พอเข้าใจ แต่เกรงว่าถ้าท่านปลูกเยอะ ๆ มันจะไม่ปลอดภัย”
ชาร์ลีหัวเราะ “ฉันรู้ว่ามันมีพิษ แต่นายไม่ต้องกังวลหรอก แค่ไปหามาแล้วส่งมาให้ฉันก่อนบ่าย”
พอได้ยินเช่นนั้น ซีคก็ตกลงทันที “โอเคครับท่าน ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”
…
เมื่อคุณท่านวิลสันกลับมาบ้านพร้อมตะกร้าผักที่เธอไปขโมยมาจากสวนของชาร์ลี ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ฮันนาห์กลับมาพอดี เธอถามฮันนาห์ว่า “แกได้ซื้อเนื้อที่ฉันสั่งมาหรือเปล่า?”
ฮันนาห์พยักหน้า “ค่ะ ไม่ใช่แค่เนื้อแต่ฉันซื้อพวกผักมาด้วย”