กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1136
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1136
ตระกูลเว็บบ์สูญเสียคนไปทั้งหมดสิบห้านาย ในขณะที่ดอน อัลเบิร์ตกับเลียม ก็สูญเสียคนของเขาไปสี่คนเช่นกัน!
โชคดีที่ชาร์ลีได้เตือนดอน อัลเบิร์ตกับเลียมไปเมื่อสองสามวันก่อน ให้เตรียมการป้องกันเอาไว้ให้ดี นั่นจึงเป็นเหตุผลให้ดอน อัลเบิร์ตกับเลียม ส่งคนไปที่ภูเขากอลมินมากขึ้น ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็อาจไม่สามารถรับมือกับฝ่ายตรงข้าม ที่อาจมีหลายสิบคนขึ้นไปก็ได้
พ่อลูกจากตระกูลวีเวอร์ ที่ดูหวาดกลัวอย่างมาก ถูกจับได้ในทุ่งหิมะ
ซึ่งคนที่จับเขาเอาไว้ได้ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นลูกน้องของดอน อัลเบิร์ตนั่นเอง เขาคือดีแคลน ซาเบอร์ ผู้ควบคุมกำลังพลบนภูเขากอลมิน
ดีแคลนแสดงความร้ายกาจออกมา ด้วยการจ้องขมึงทึงไปที่สองพ่อลูกคู่นั้น ที่ดูหวาดกลัวจนตัวสั่น แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “พวกแกสองคนคิดว่าจะหนีไปได้จริง ๆ งั้นเหรอ?”
พอได้ยินดังนั้น จอร์แดนก็ปล่อยโฮออกมาดังลั่น “เราไม่ได้ตั้งใจจะหนีเลยครับคุณดีแคลน พวกนั้นต่างหากที่จับเราเข้าไปอยู่ในรถนั่น แล้วขับพาพวกเราหนีมา”
ดีแคลนตะคอกด้วยเสียงเย็นชา “หยุดพล่ามซะทีเถอะ แล้วไม่ต้องมาเสแสร้ง! ฉันรู้ดีว่าพวกแกกำลังคิดอะไรอยู่ จะบอกอะไรให้นะ ตราบใดที่ ‘ดีแคลน’ คนนี้ ยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ แกกับลูกไม่มีวันหนีออกไปจากภูเขากอลมินได้แน่นอน!
จอร์แดนรีบพยักหน้ารับคำ พร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแสดงความเคารพ “คุณดีแคลนครับ เราไม่ได้ตั้งใจหนีไปจากภูเขากอลมินจริง ๆ ตอนนี้เราต่างก็รู้สึกผูกพันและหลงเสน่ห์แห่งภูเขากอลมินเข้าให้แล้ว ผมเตรียมตัวตั้งรกรากและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นี่แล้วครับ”
เจฟฟรี่ย์ก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับพูดเสริม “ใช่แล้วครับคุณดีแคลน พ่อของผมพูดถูก พวกเราต่างก็ตกหลุมรักภูเขาลูกนี้เข้าอย่างจัง”
ดีแคลนถลาเข้าไปทั้งเตะและต่อยสองพ่อลูกนั่น แล้วตวาดออกมาดังลั่น “ไอ้บ้าเอ๊ย! เป็นเพราะพวกแกสองตัวนั่นแหละ เราถึงต้องสูญเสียพี่น้องสี่คนไปในวันนี้ แล้วพวกแกยังมีหน้ามาเจื้อยแจ้วล้อเล่นกับฉันอีกงั้นเหรอ? จะบอกอะไรให้นะ สักวันหนึ่งฉันจะหักขาทั้งสองข้างของพวกแก แล้วปล่อยให้คลานขึ้นไปเก็บโสมบนภูเขานั่น!
สองพ่อลูกถูกบดขยี้แบบไม่ยั้ง จนเกือบจะตายมิตายแหล่ แล้วถูกแบกไปโยนไว้ในบ้านโกโรโกโสที่มีแต่ความเย็นยะเยือก
***
ในขณะเดียวกันโดนัลด์ก็กำลังรอฟังข่าวดี ถึงชัยชนะจากคนของเขาบนภูเขากอลมิน
ในมือของเขาถือซิก้าร์สูบกำลังจะหมดมวน ในขณะที่นั่งคำนวณเวลาที่ผ่านไป เขารู้สึกได้ว่า ปัญหานี้จะถูกแก้ไขได้อย่างสมบูรณ์แบบ ก่อนที่เขาจะสูบซิการ์หมดมวนด้วยซ้ำไป
แปดผู้ยิ่งใหญ่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเหรอ?
คนกลุ่มนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเลย เขาอาจส่งคนอื่น ๆ ไปที่นั่นแทนก็ได้
ถึงแม้เขาจะไม่สามารถส่งแปดผู้ยิ่งใหญ่ไปที่นั่นได้ เขาก็ส่งนักสู้อีกสิบหกคนไปที่นั่นแทน แปดผู้ยิ่งใหญ่คิดจริง ๆ หรือว่า เขาจะทำงานไม่สำเร็จถ้าไม่มีพวกเขาน่ะ?
ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องสำคัญอยู่นี้ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
โดนัลด์รีบรับโทรศัพท์ ก่อนที่โพล่งถามออกไป “มันเป็นไปได้ยังไง? แกได้ช่วยสองพ่อลูกนั่นหรือเปล่า?”
เสียงร่ำไห้จากปลายสายอีกด้านหนึ่งตอบกลับมา “นายท่านครับ พวกเราถูกซุ่มโจมตี! ทุกคนตายหมด เหลือแต่ผมคนเดียวที่ยังเอาชีวิตหลุดรอดออกมาได้!”
“อะไรนะ?” โดนัลด์อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “เกิดอะไรขึ้น? พวกแกตั้งสิบหกคนพากันขึ้นไปบนภูเขานั่น แล้วยังพาไอ้เศษขยะสองคนนั่นกลับลงมาไม่ได้งั้นหรือ?”
ชายผู้นั้นยังคงร่ำไห้พร้อมตอบกลับว่า “ฝ่ายตรงข้ามมีคนพอ ๆ กับเราเลยครับ ดูเหมือนพวกมันจะรู้ด้วยว่าพวกเรากำลังบุกไปที่นั่น พวกมันเลยแอบซุ่ม เราพาตัวสองพ่อลูกนั่นมาได้แล้วแท้ ๆ แต่จู่ ๆ ก็ถูกซุ่มโจมตีตอนที่พวกเรากำลังขับรถออกมา…”
หลังพูดจบชายผู้นั้นก็โพล่งขึ้นมาอีก “ท่านเว็บบ์ครับ ภูเขากอลมินเป็นสถานที่ที่ถูกทอดทิ้ง มีจำนวนประชากรอยู่ไม่กี่หยิบมือ ไม่มีแม้แต่นักท่องเที่ยวมาหลายวันแล้ว พอพวกเราเดินหน้าเข้าไป ก็เลยกลายเป็นเป้าโจมตีได้ง่าย พวกนั้นอาจรู้ตัวและเฝ้าจับตามองพวกเราอยู่ก่อนที่เราจะเดินเฉียดเข้าไปใกล้หมู่บ้านด้วยซ้ำ
ผมคิดว่านายท่านจำเป็นต้องส่งผู้ชำนาญการรบอย่างแปดผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปที่นั่น แล้วทุกสิ่งทุกอย่างจึงจะสำเร็จ ไม่อย่างนั้น ผมกลัวว่า ไม่ว่านายท่านจะส่งคนไปที่นั่นมากมายแค่ไหนก็ไม่มีวันพอ เพราะผมไม่รู้จริง ๆ ว่าที่นี่มีกำลังคนอยู่เท่าไหร่!”
“ให้ตายเถอะ!”
โดนัลด์ทิ้งซิก้าร์ในมือลงบนพื้นทันที แล้วประกายไฟก็ปลิวว่อนไปทั่วทุกทิศ
กำลังพลสิบหกนายขึ้นไปที่นั่น แล้วตายไปสิบห้า เงินบำนาญที่เขาจะต้องจ่ายให้กับคนเหล่านี้ อาจมีมูลค่าเป็นสิบๆ ล้านดอลลาร์เลยทีเดียว เป็นเงินที่ต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์เสียด้วย!
ถ้าเขารู้ว่าเรื่องราวจะลงเอยเช่นนี้ เขาก็น่าจะยอมอดทนอดกลั้นไปก่อน
ในช่วงเวลานั้น ดาเมียน พี่น้องของเขาก็รีบรุดเข้ามา แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “พี่ชาย! คุณพ่อฟื้นแล้ว!”
เมื่อได้ยินดังนั้น โดนัลด์ก็ทั้งรู้สึกดีใจและกระอักกระอ่วนใจไปพร้อม ๆ กัน
เขารู้สึกดีใจที่ในที่สุดพ่อของเขาก็ฟื้นขึ้นมา แต่กระนั้น เขาก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่ดี เนื่องจากเขาจะส่งคนสิบห้าคนไปตายทำไม ถ้ารู้ว่าพ่อของเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนนี้?
ด้วยความที่พ่อของเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ท่านอาจจะให้ความยินยอม ถ้าโดนัลด์อธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ท่านฟัง แล้วโดนัลด์ก็จะสามารถส่งแปดผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปบนภูเขากอลมินในวันพรุ่งนี้ได้
ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่นั้น โดนัลด์ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้นว่า “ไปเถอะ! ไปดูพ่อกัน”