กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1198
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1198
ชาร์ลียิ้มแล้วพูดว่า “บอกตามตรงนะครับคุณโคช ของขวัญที่ผมเตรียมมาให้คุณจัสมินนั้น นอกจากจะมีราคาเกินหนึ่งหมื่นดอลลาร์แล้ว แต่ยังทรงคุณค่ามากกว่าสร้อยคอของคุณด้วยซ้ำไป”
เมื่อดีแลนได้ยินดังนี้ เขาก็รู้สึกฉุนเฉียวแล้วพูดขึ้นมา “คุณเป็นใครมาจากไหนกัน? ถึงได้กล้ามาอวดดีต่อหน้าผม?”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะถามขึ้นว่า “แล้วคุณจะทำยังไงถ้าของขวัญของผมมีราคาแพงกว่าสร้อยคอของคุณ?”
ดีแลนพ่นเสียงเย้ยหยันก่อนจะพูดว่า “มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้ และสามารถเป็นพยานให้กับเราได้ ถ้าของขวัญที่คุณมอบให้คุณจัสมินมีราคาแพงกว่าสร้อยคอที่ผมมอบให้เธอจริง ๆ ผมจะกินสร้อยคอเส้นนั้นต่อหน้าผู้คนที่นี่เลย”
ชาร์ลีปรบมือแล้วยิ้มในขณะที่พูดว่า “ดีมากครับ ถ้าอย่างนั้นเรามาพนันกัน”
ดีแลนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ปรมาจารย์เวด คุณจะทำยังไงถ้าของขวัญของคุณที่มอบให้คุณจัสมินมีราคาถูกกว่าของผม?”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “ถ้าของขวัญของผมมีราคาถูกกว่าของคุณ ผมก็จะกินชุดจานชามบนโต๊ะอาหารทั้งชุดต่อหน้าคุณ”
เมื่อดีแลนได้ยินดังนั้น เขาก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ชุดจานชามบนโต๊ะอาหารนี้ทำจากเครื่องเคลือบดินเผา ถ้าเกิดคุณกินเข้าไปไม่ได้ล่ะ?
ชาร์ลีตอบอย่างสงบนิ่งว่า “ถ้าผมแพ้พนันในครั้งนี้ ผมก็จะทำให้เห็นว่า ผมได้กลืนกินชุดจานชามบนโต๊ะอาหารชุดนี้เขาไปจริง ๆ และต้องแน่ใจว่ามันอยู่ในท้องของผมจริง ๆ ถึงแม้ว่าผมจะต้องทุบให้มันแตกเป็นชิ้น ๆ ก่อนก็ตาม”
เมื่อจัสมินได้ยินดังนี้ เธอก็รีบพยายามเกลี้ยกล่อมชาร์ลี “ปรมาจารย์เวด คุณจะไปยุ่งเกี่ยวกับเขาทำไมกันคะ? ถึงแม้ว่าคุณจะให้แค่เศษกระดาษกับฉัน มันก็ตีราคาไม่ได้สำหรับฉันแล้ว”
ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณมัวร์ ผมมั่นใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเสมอ”
เมื่อดีแลนเห็นว่าจัสมินเป็นห่วงชาร์ลี เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญและหงุดหงิดมากขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็เอามือฟาดโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วปรบมือในขณะพูดว่า “เอาล่ะ! ปรมาจารย์เวด คุณมีความเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ ! มีผู้คนมากมายรวมตัวกันอยู่ในที่แห่งนี้ ฉะนั้นพวกเขาคือพยานของเรา ถ้าของขวัญที่คุณมอบให้คุณจัสมินดีกว่าและมีราคาแพงกว่าของผม ผมจะกลืนสร้อยคอทับทิบที่ผมมอบให้เธอเข้าไป แต่ถ้าของขวัญที่คุณมอบให้เธอมีราคาถูกกว่าของผมล่ะก็ คุณต้องกินชุดจานชามบนโต๊ะอาหารที่ทำจากเครื่องเคลือบดินเผาเข้าไปทั้งชุดเลยนะ!”
ชาร์ลีพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม แล้วพูดว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็จะต้องขอให้คุณมัวร์นำของขวัญที่ผมมอบให้เธอออกมาแล้วล่ะ”
จัสมินรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อยในขณะที่หยิบกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ที่ชาร์ลีมอบให้เธอออกมา
เธอยังไม่ได้แกะกล่องของขวัญออกเลย เธอจึงยังไม่รู้ว่าเหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ภายในกล่องนั้น
ในเวลานี้ชาร์ลีก็เอ่ยปากขอโทษขอโพยกับจัสมินว่า “ผมต้องขอโทษจริง ๆ นะครับคุณจัสมิน ที่คุณต้องแกะกล่องของขวัญ แล้วให้ใคร ๆ ได้เห็นในวันนี้”
จัสมินรีบตอบด้วยความนอบน้อมว่า “ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ… ปรมาจารย์เวด”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยแกะกล่องของขวัญให้ทุก ๆ ดูหน่อยได้ไหมครับ… คุณจัสมิน?”
เมื่อดีแลนเห็นกล่องของขวัญในมือของจัสมินมีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่ากล่องใส่แหวน เขาก็ยิ้มเยาะก่อนจะพูดว่า “กล่องของขวัญของคุณดูเล็กกระจ้อยร่อยจังเลยครับ ถึงแม้จะมีเพชรแท้อยู่ในนั้น แต่ก็คงมีราคาไม่แพงไปกว่าทับทิมของผมหรอก”
ชาร์ลี้ยิ้มก่อนจะพูดว่า “เพชรเป็นเพียงธาตุคาร์บอนในสายตาของผมเท่านั้น จึงไม่มีความแตกต่างอะไรระหว่างเพชรกับถ่านก้อนหนึ่ง แล้วทำไมคุณถึงได้ให้ของขวัญที่ไร้รสนิยมแบบนั้นกับคุณจัสมินล่ะ?”
เมื่อดีแลนได้ยินคำพูดของชาร์ลี เขาก็อดรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากไม่ได้
ไอ้คนเหลือขออย่างชาร์ลีคนนี้ก็เป็นแค่คนต่ำตมคนหนึ่งเท่านั้นเอง
ดังนั้นเขาจึงพ่นเสียงเย้ยหยันในขณะที่พูดว่า “ไม่มีประโยชน์ที่เราจะมาต่อล้อต่อเถียงกันไม่จบไม่สิ้นในเวลานี้ ทำไมไม่เปิดกล่องของขวัญให้ใคร ๆ เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน? ผมไม่เชื่อหรอกว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องเล็ก ๆ นั้น จะมีราคามากกว่ายี่สิบล้านดอลลาร์ คุณต้องกินชุดจานชามบนโต๊ะอาหารแสนอร่อยนั่นเข้าไปแล้วล่ะ!”