กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 720
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 720
สี่คำสำหรับคนแรก
ห้าคำสำหรับคนที่สอง
หกคำสำหรับคนที่สาม
เจ็ดคำสำหรับคนที่สี่
และเขาเป็นคนที่ห้า นั่นหมายความว่าเขาต้องถูกสลักคำแปดคำบนหน้าผากของเขางั้นเหรอ?
บนหน้าผากของเขามีที่ว่างไม่เพียงพอสำหรับคำมากมายขนาดนั้น!!
จอห์นนี่หลั่งน้ำตาและอ้อนวอนขณะเช็ดน้ำตาน้ำมูก “ปรมาจารย์เวด โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมจะซื่อสัตย์ต่อคุณ ผมจะเป็นสุนัขรับใช้ของคุณ ผมจะทำตามทุกความต้องการของคุณ…”
ชาร์ลีตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสุนัขรับใช้ของผม แต่ถ้าคุณยังพูดพล่ามเรื่องไร้สาระต่อไป ผมจะปล่อยให้อัลเบิร์ตให้อาหารคุณกับสุนัขของเขา! ผมทำตามที่ผมพูดเสมอ ลองดูสิ!”
จอห์นนี่หุบปากทันที
เขากลัวชาร์ลีจริง ๆ !
เขาไม่กล้าโพล่งอะไรอีกหลังจากชาร์ลีขู่เพราะเขากลัวชาร์ลีจะฆ่าเขาจริง ๆ !
ในขณะนี้ อัลเบิร์ตหยิบมีดขึ้นมาจากพื้น เขาเดินไปหาชายคนแรกและถามว่า “ปรมาจารย์เวด คุณอยากแกะสลักอะไรเป็นอย่างแรกดีครับ?”
ชาร์ลีคิดขณะพูด “มันต้องสั้นและกระชับ! ขอคิดก่อนนะ…”
หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ชาร์ลีอุทานว่า “ผมรู้แล้ว! ‘ฌอน เวบบ์ โง่เง่า’!”
ชายคนนั้นแทบทรุดตัวลงทั้งน้ำตา
หากถ้อยคำเหล่านั้นถูกสลักบนใบหน้าของเขา นายน้อยจะสับเขาเป็นชิ้น ๆ!
อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะโต้แย้ง เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ และเขาไม่ต้องการถูกส่งไปที่คอกสุนัขของอัลเบิร์ตเพื่อไปเป็นอาหารสุนัขของเขา!
“ได้เลยครับ!” อัลเบิร์ตเห็นด้วยอย่างยินดี เขาหยิบมีดขึ้นมา และสลักคำว่า ‘ฌอน เวบบ์ โง่เง่า’ บนใบหน้าของเขา
ใบหน้าเปื้อนเลือดของชายผู้นั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยตัวอักษรเปื้อนเลือดซึ่งทำให้คนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว
จากนั้นอัลเบิร์ตลากชายคนที่สองแล้วถามว่า “ปรมาจารย์เวด แล้วคนนี้ล่ะ?”
ชาร์ลีคิดและยิ้ม “ห้าคำใช่ไหม? ‘เคียน เวบบ์ ชอบ กิน อึ’ ก็แล้วกัน”
อัลเบิร์ตพยักหน้าและเริ่มงานศิลปะของเขาบนใบหน้าของชายคนที่สอง
ในเวลานี้ จอห์นนี่ตระหนักว่าชาร์ลีจริงจังแค่ไหนกับจำนวนคำต่อคน เขาจึงตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “ดอน อัลเบิร์ต! ผมจะเป็นคนที่สาม ผมคนที่สาม! อย่ามาแซงคิวฉัน!”
อัลเบิร์ตหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม “ความรู้สึกหยิ่งผยองของนายอยู่ที่ไหน? ทำไมนายถึงกลายเป็นคนขี้ขลาดได้ในตอนนี้? อะไรคือความแตกต่างระหว่างนายกับสุนัขจรจัดที่ต่อสู้เพื่อที่จะได้กิน?”
จอห์นนี่อ้อนวอนว่า “ดอน อัลเบิร์ต ปฏิบัติกับผมเหมือนสุนัขเถอะครับ ได้โปรด สลักถ้อยคำให้ผม!”
ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความตกใจและเตะจอห์นนี่ไปด้านข้างขณะที่เขาด่าว่า “นายมันช่างหยาบคายมาก! คนเหล่านี้เป็นพี่น้องของนายที่ผ่านเรื่องหนักหนาสาหัสมากับนาย นายจะมาเอาเปรียบพวกเขาในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ได้อย่างไร?”
จอห์นนี่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “ปรมาจารย์เวด ผมมันขี้ขลาดตาขาว ให้ดอน อัลเบิร์ตสลักคำให้ผมก่อนเถอะครับ…”
ชาร์ลีตะโกนอย่างเย็นชา “หุบปาก! นายคือคนสุดท้าย ได้ยินผมไหม! ถ้านายอ้าปากออกมาอีก ฉันจะแกะสลักบทกวีบนใบหน้าของนาย! ‘ถนนที่ไม่มีอยู่’ นายต้องการอย่างนั้นไหมล่ะ?
อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างสนุกสนาน “ว้าว ปรมาจารย์เวด ‘ถนนที่ไม่มีอยู่’ มันยาวมาก ผมเกรงว่าบทกวีมันจะเข้ากับหน้าเขาไม่ได้!”
จากนั้นเขาท่องบทกวีในขณะที่นับคำด้วยนิ้วของเขา “ครั้นเมื่อถนนหนทางแยกเป็นสอง เจ้าจับจองเพียงหนึ่งพึงเดินไป…ว้าว มันจะเต็มทั้งหัวและใบหน้าของเขาเลยนะครับ…”
ชาร์ลีโบกมืออย่างเฉยเมย “มีส่วนของร่างกายมากมายบนตัวเขาที่นายสามารถสลักได้ คอของเขา ร่างกายของเขา หรือจะสลักทั้งตัวของเขาด้วยบทกวี บอกให้เขารู้ว่าการตัดสินใจเลือกมันสำคัญแค่ไหน!”
จอห์นนี่ตัวสั่นด้วยความกลัวและอ้อนวอน “ผมขอโทษ ปรมาจารย์เวด ผมขอโทษจริง ๆ ! คุณพูดถูก ผมจะเป็นคนสุดท้าย! ต่อไปนี้ผมจะไม่พูดอะไรอีก!”