กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 80

กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 80

ชาร์ลีพยักหน้า “แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำได้?”

เรย์มอนด์ตะคอก “ฉันจะต้องตรวจสอบกับผู้ประเมิน หากพวกเขาตรวจสอบได้ว่าคุณได้แก้ไขและกลับคืนสภาพความเสียหายได้เกือบทั้งหมด ฉันจะปล่อยให้คุณทั้งสองคนไป!”

“ได้เลย!” ชาร์ลีพยักหน้า “ถือว่าเป็นข้อตกลง!”

เขารีบหันกลับไปมุมทำงาน และเริ่มงานอย่างเงียบ ๆ เขาหยิบพู่กัน และร่างโครงร่างของแจกันบนกระดาษข้าวจีน

จากนั้นเคาะไข่เบา ๆ เพื่อให้เป็นรูเล็ก ๆ จุ่มนิ้วชี้เข้าไปในไข่เพื่อให้ได้ไข่ขาว จากนั้นเช็ดบนเศษแจกันแล้วกดลงบนแบบจำลองกระดาษ จากนั้นเขาทำขั้นตอนเดิมซ้ำ ๆ สำหรับชิ้นส่วนถัดไปและอีกชิ้นหนึ่งจนกระทั่งโมเดลกระดาษค่อย ๆ ถูกปิดทับด้วยชิ้นส่วนของแจกัน …

ทุกคนเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่กลั้นหายใจเพราะกลัวว่าจะขัดขวางกระบวนการของเขา

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก

เมื่อชาร์ลีลุกขึ้นยืนอีกครั้งสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนคือแจกันยูฮูชุนของราชวงศ์ถังที่ดูเหมือนจะได้รับการคืนสภาพขึ้นมาใหม่

เขายิ้มให้เรย์มอนด์ และพูดว่า “ลองดูสิว่ามีข้อบกพร่องไหม?”

เรย์มอนด์หยิบแจกันขึ้นมา และมองมันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างดูถูก “นี่คุณกำลังล้อฉันเล่นใช่ไหม? คุณคิดว่าซ่อมเสร็จแล้วหลังจากใส่ไข่ลงไปอย่างนั้นเหรอ? ไอ้เวรเอ้ย นี่คุณ! ทำไมฉันไม่หักขาของคุณ และเอากลับเข้าไปใส่ด้วยกันกับไข่ฮะ?!”

“อย่าแตะแจกัน!”

ในขณะเดียวกันนี้เสียงที่คมชัด และฟังดูวิตกกังวลดังก้องมาจากประตูอย่างกะทันหัน

หญิงสาวที่มีเสน่ห์ในชุดลำลองสีขาวก้าวเข้ามาทันทีหลังจากนั้น

ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่สวยงามมากจับคู่กับรูปร่างที่สูง และสมบูรณ์ของเธอซึ่งดูสูงประมาณ 1.7 เมตร เธอยืนอยู่ข้างประตูเธอกำลังสแกนห้องด้วยสายตาที่เย็นชา และเย่อหยิ่งของเธอเปล่งประกายออร่าที่สง่างาม และเปล่งประกายราวกับราชินีหิมะ

การแสดงออกของเรย์มอนด์เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้น เขาก้มศีรษะด้วยความเคารพและพูดว่า “คุณหนูทำไมคุณมาที่นี่ครับ?”

ผู้หญิงคนนี้คือ จัสมิน มัวร์ เจ้าของห้อง วินเทจ ดีลักซ์ และเป็นทายาทรุ่นเยาว์ของตระกูลมัวร์ซึ่งเป็นหนึ่งในครอบครัวที่มีชื่อเสียงใน โอลรัส ฮิลล์

จัสมินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับหน้าแดงก่ำที่โกรธจัด “ถ้าฉันไม่มา ฉันกลัวว่าคุณจะพังร้านนี้ด้วยตัวคนเดียว! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เรย์มอนด์ยิ้มอย่างอับอาย และตอบว่า “ลูกค้าคนหนึ่งทำแจกันแตกโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่มองมัน ลูกเขยของเขาซ่อมมันด้วยไข่ซึ่งเป็นเรื่องที่ตลกอย่างยิ่ง ผมกำลังจะคุยเรื่องค่าชดใช้กับพวกเขาครับคุณหนู”

จัสมินเอนตัวไปทางแจกัน และสังเกตมันอย่างใกล้ชิด จากนั้นก็เกิดความตกใจบนใบหน้าของเธอ!

เธอคำรามใส่เรย์มอนด์ทันที “วางลงเดี่ยวนี้เจ้าโง่! อย่าแตะต้องมันถ้าคุณไม่รู้อะไรเลย!”

เรย์มอนด์ตกตะลึงกับปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเธอ “คุณหนู คุณเป็นอะไร…”

“นี่คือสิ่งประดิษฐ์ที่เพิ่งได้รับการบูรณะ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้สัมผัสมันด้วยมือเปล่ายกเว้นผู้เชี่ยวชาญด้านการบูรณะ! คุณไม่รู้จักกฎเหรอ?”

เรย์มอนด์พูดติดอ่างอย่างลังเล “ฉัน…เขาแค่ใช้ไข่ทาเข้าด้วยกัน มันไม่นับเป็นการบูรณะหรอกใช่ไหมครับ?”

มีความโกรธเกรี้ยวลุกโชนในดวงตาของจัสมิน เธอดุอย่างไม่พอใจ “เจ้าโง่! หลังจากการบูรณะแล้ว ราคาของแจกันจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 2 เท่า แต่เนื่องจากคุณได้สัมผัสมันด้วยมือเปล่ามันจะสูญเสียมูลค่าไปอย่างน้อยสองล้าน! เก็บข้าวของของคุณซะ คุณถูกไล่ออก!”

เธอเคยเห็นจานกระเบื้องในสมัยเดียวกับแจกันยูฮูชุน ในงานประมูลชิบตัน

ประวัติความเป็นมาของเครื่องเคลือบดินเผานั้นน่าสนใจมาก เป็นของที่ระลึกของราชวงศ์ถัง แต่ได้แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในช่วงสองสามทศวรรษต่อมา ในช่วงราชวงศ์ซ่ง ช่างฝีมือดีในราชวงศ์ซ่งได้บูรณะพระบรมสารีริกธาตุโดยใช้วิธีการเดียวกัน

เนื่องจากความหายากของวิธีการบูรณะที่สูญหายไปนานแล้ว ราคาประมูลสุดท้ายของจานพอร์ซเลนคือ 13 ล้านดอลลาร์ ซึ่งเกินมูลค่าที่แท้จริงของจานไปมาก

ตอนนี้แจกันยูฮูชุน ได้รับการบูรณะโดยชาร์ลี ด้วยวิธีการที่หายากเช่นเดียวกันดังนั้นมูลค่าของแจกันจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย!

เหมือนเลือดไหลออกจากใบหน้าของเรย์มอนด์เมื่อได้ยินคำสั่งของจัสมิน เขาไม่คาดคิดว่าการแตะแจกันเพียงเล็กน้อยจะทำให้เกิดความสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้รวมทั้งงานของเขา

จากนั้นจัสมินก็ถามว่า “ผู้ชายที่ซ่อมแจกันใบนี้คือใคร? พาฉันไปพบเขาเดี๋ยวนี้!”