กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 946

กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 946

ดังนั้น แคลร์จึงบอกเอเลนว่า “แม่คะ แม่ลองไตร่ตรอง และคิดเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้ หนูกับชาร์ลีจะออกไปก่อน อย่าลืมทานบะหมี่ที่ชาลีทำไว้ให้ด้วยนะคะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ แคลร์หันไปบอกกับชาร์ลีว่า “ไปกันเถอะค่ะ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนพาแคลร์ออกจากวิลล่าขณะมุ่งหน้าไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ชาร์ลีซื้อช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้ระหว่างทางไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขายังเตรียมการ์ดอวยพรที่เขียนด้วยลายมือเพื่อมอบให้คุณนายลูอิสอีกด้วย

หลังจากมาถึงสถานสงเคราะห์ โอลรัส ฮิลล์ ชาร์ลีก็จอดรถไว้ที่บริเวณที่จอดรถริมถนน ชาร์ลีอยู่ในความงุนงงขณะที่เขาจ้องไปที่ประตูที่ล้าสมัยเล็กน้อยในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไป

เขายืนอยู่ที่นั่นราวกับว่าเขากำลังพยายามนึกถึงฉากบางฉากในความทรงจำของเขา ฉากที่ย้อนกลับไปในความทรงจำของเขาเป็นความทรงจำที่นุ่มนวล มีความสุขที่สุด และมีค่าที่สุดที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขา

เขายังคงจำฉากนั้นได้เมื่อมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในครั้งแรก

เมื่ออายุได้แปดขวบ เขาสูญเสียพ่อแม่ไป เขาถูกทิ้งให้อยู่ตามท้องถนนเพียงลำพัง ย้อนกลับไปในตอนนั้น คุณนายลูอิสเป็นเหมือนนางฟ้าที่มาโปรดยังโลก เธอพาเขากลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และจับมือเขาก่อนจะชี้ไปที่ประตู และพูดด้วยความรักว่า “เด็กน้อย อย่ากลัวไปเลย ที่นี่จะเป็นบ้านของนายนับต่อจากนี้ไป”

ชาร์ลียังจำฉากอันอบอุ่นนี้ได้แม้ผ่านไปหลายปี

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชาร์ลีก็แสดงสีหน้ามีความสุขที่หาได้ยากมาก มุมปากของเขายังขดเป็นรอยยิ้ม

เมื่อแคลร์เห็นเขายิ้ม เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “วันนี้คุณดูมีความสุขจังเลยนะคะ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ใช่ คุณรู้ไหมว่าผมกังวลเป็นพิเศษตั้งแต่คุณนายลูอิสล้มป่วย ผมพยายามหาเงินเพื่อรักษาเธอ แต่ผมไม่สามารถหาเงินได้เพียงพอสำหรับเธอที่จะรับการปลูกถ่ายไต ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตา คุณนายลูอิสคงจะจากผมไปนานแล้ว”

แคลร์หวนนึกถึงฉากนี้เมื่อชาร์ลีขอร้องคุณย่าของเธอให้เขายืมเงินเป็นจำนวนมากเพื่อที่เขาจะได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลของคุณนายลูอิส

ในเวลานั้น เธอรู้สึกเสียใจมากจริง ๆ ต่อชายผู้นี้ที่ต้องทนทุกข์กับชีวิตที่โชคร้ายตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก

น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทำได้ในเวลานั้น และเธอก็ไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยเขา

โชคดีที่คุณนายลูอิสโชคดีมากเพราะสิ่งดี ๆ มักจะเกิดขึ้นกับคนดี ๆ มีคนมาช่วยเธอจ่ายค่ารักษาพยาบาล และส่งเธอไปที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดในประเทศ โรงพยาบาลแฟร์วิวเพื่อรับการรักษาพยาบาล

ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แคลร์อดไม่ได้ที่จะถามว่า “อ้อ คุณบอกว่ามีคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้นางลูอิสในตอนนั้น ใครคือคนนั้นกันคะ? ทำไมเขาใจกว้างจัง ฉันคิดว่าการรักษาพยาบาลของคุณนายลูอิสที่โรงพยาบาลแฟร์วิวน่าจะราคาประมาณสองถึงสามล้านดอลลาร์ใช่ไหม?”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “ผมได้ยินมาว่าค่ารักษาพยาบาลของเธอรวมเป็นสามล้านเหรียญ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าใครเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลของเธอ ผมได้ยินมาว่าคน ๆ นี้เป็นคนที่คุณนายลูอิสเคยช่วยไว้ในอดีตด้วย”

ชาร์ลีไม่สามารถบอกแคลร์ได้อย่างแน่นอนว่าเขาคือคนที่จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับคุณนายลูอิส ท้ายที่สุด ในเวลานั้น เขายังเป็นคนที่ไร้ประโยชน์และน่าสงสารที่ไม่มีเงินเลย เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาที่จะอธิบายว่าเขาสามารถหาเงินได้สามล้านดอลลาร์ในขณะนั้นได้อย่างไร

ดังนั้นเขาทำได้เพียงถอนหายใจในขณะที่พูดว่า “ถ้าผมรู้ว่าผมจะสามารถทำเงินได้มากโดยให้คำแนะนำเกี่ยวกับฮวงจุ้ยกับคนในอดีต ผมคงทำไปแล้วเมื่อตอนคุณนายลูอิสป่วย”

ทั้งคู่ยังคงคุยกันต่อแต่จู่ ๆ ก็ได้ยินใครบางคนเรียกชาร์ลีด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “พี่ชาร์ลี!”

เมื่อชาร์ลีหันไปมองก็เห็นร่างสูงผอมบางเดินออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

นั่นมันสเตฟานี่

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสองสามปีแล้ว แต่สเตฟานี่ได้กลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว!

เธออายุยี่สิบต้น ๆ เธอสูงกว่า 1.7 เมตรนิด ๆ และรูปร่างของเธอคล้ายกับหุ่นนางแบบ

แม้ว่าเธอจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบง่าย และแม้ว่าเธอจะมั่นใจมากโดยไม่ต้องแต่งหน้าเลย แต่เธอก็ทำให้ทุกคนรอบตัวเธอมีความรู้สึกชวนฝันและไม่อาจตำหนิได้

ชาร์ลีอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของเด็กสาวคนนี้ เด็กสาวคนหนึ่งได้แตกต่างจากเด็กสาวที่เธอเคยเป็นมากจริง ๆ นี่หรือคือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยตามเขาไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในสมัยนั้นจริง ๆ หรือ?