กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 33

USB:บทที่ 33 ใบมีดลม

“ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันไม่เชื่อว่าแกจะเก่งมาจากไหน” ต้าจีกล่าว และรีบพุ่งเข้าไปยังเบื้องหน้าของฮวงเฟิง
“ ลูกพี่ต้าจี ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆก่อน ฉันว่าไอ้สองตัวนี่มันแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก” ในเวลานี้ ลูกน้องของต้าจี ร้องห้าม
อย่างไรก็ตาม การห้ามของเขานั้นไร้ประโยชน์ เพราะในตอนแรก พวกเขานั้นมีท่าทีเงอะงะ จึงไม่ได้รับความเชื่อถือจากลูกพี่อีกต่อไป ตอนนี้เขายังคงถูกฮวงเฟิงนั้น เตะไปกองระเนระนาด รอบๆตัวของฮวงเฟิงและกัวเหลียง เพราะฉะนั้น ลูกพี่ใหญ่ของเขา จึงทนไม่ได้อีกต่อไป
มีใครบ้างไม่รู้จัก ต้าจี ในสถานที่แห่งนี้? ถ้าหากว่า ต้าจีไม่จัดการฮวงเฟิงและกัวเหลียง ต่อหน้าทุกคน
ในวันนี้ยังจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา ก็คือ ภาพลักษณ์และหน้าตาฐานะของพวกเขา

“บ้าเอ๊ย มันจะแปลกยังไง ทุกคนโจมตี! ถ้าฉันเห็นว่าใครไม่ก้าวเท้าออกไป อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” ต้าจีมองไปที่ลูกน้องเของเขา และกล่าวด้วยใบหน้าที่อดกลั้น
มีลูกน้องประมาณสองสามคน ต่างก็มองหน้ากัน แต่พวกเขานั้น รวบรวมความกล้า และเตรียมพร้อมที่จะก้าวเท้าไปตามคำสั่งของต้าจี แม้ว่าฮวงเฟิงและกัวเหลียง จะมีอะไรบางอย่างแปลกๆ แต่ถ้าเทียบกับลูกพี่ของเขาแล้ว ฮวงเฟิงและคนอื่นๆ ก็ไม่นับว่าเป็นตัวอะไรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจจะทำตามคำสั่งของพี่ใหญ่

ฮวงเฟิงมองไปที่ต้าจีและคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินมาหาเขา ด้วยท่าทางดุร้ายแสดงออกบนใบหน้าของพวกเขา
เผยให้เห็นถึงความดูถูกเหยียดหยาม ในช่วงสองครั้งแรกที่ผ่านมา เขาได้ทดสอบพลังของเขา และหลังจากใช้มันไป
สองครั้ง ความเข้าใจในคาถาต่างๆก็ชัดเจนขึ้น ฮวงเฟิงรู้ว่า คนพวกนี้ไม่ใช่คนดี และเขาคิดจะสอนบทเรียนให้กับอันธพาลเหล่านี้

ริมฝีปากของ ฮวงเฟิงนั้นขยับอีกครั้ง เกิดเป็นสายลมเบา ๆ ค่อยๆรวมตัวกันในมือของเขา เมื่อต้าจีและคนอื่น ๆ กำลังจะเข้ามาใกล้เขา เขาก็ผลักด้วยฝ่ามือออกเล็กน้อย แต่การเคลื่อนไหวของเขานั้นเบาหวิวมาก และไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ ด้วยคาถาพื้นฐานของธาตุลม ก่อให้เกิดเป็น ใบมีดวายุ และกวาดเข้าหาต้าจี และคนอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว
การเคลื่อนไหวของฮวงเฟิงนั้น ไม่ได้หยุดนิ่ง เขาปล่อยใบมีดวายุ ออกมาสองสามอัน ติดต่อกัน โดยเล็งไปที่เอวของกลุ่มลูกน้องของต้าจี หากใครก็ตาม ที่มาจากดินแดนสรวงสวรรค์ล้ำลึก จะสามารถเห็นท่าที การกระทำของฮวงเฟิงได้อย่างชัดเจน

เหล่าบุคคลอัจริยะ แห่งดินแดนสรวงสวรรค์ล้ำลึกนั้น หากว่าได้มาเห็นฮวงเฟิง พวกเขาคงจะต้องตกใจอย่างแน่นอน เพราะในดินแดนสรวงสวรรค์ล้ำลึก มีเพียงนักเวทย์ระดับสูง หรือระดับสูงสุดเท่านั้น ที่จะสามารถร่ายคาถาได้ทันที หลังจากร่ายคาถาไปแล้ว สองถึงสามครั้ง ปกติแล้ว จะไม่สามารถใช้คาถาอื่นๆได้ติดๆกัน เนื่องจาก ต้องใช้ระยะเวลาในการฟื้นฟูพลังในร่างเสียก่อน

แม้ว่า ฮวงเฟิงนั้นจะไม่สามารถร่ายคาถาได้ในทันที แต่เขาก็ยังสามารถใช้คาถาชนิดเดียวกันได้อย่างต่อเนื่อง
โดยไม่ต้องใช้เวลานาน ตราบใดที่ยังมีพลังอยู่ในร่างของเขา ฮวงเฟิงก็ยังสามารถร่ายคาถาชนิดเดิมได้ซ้ำๆ อย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงนั้นไม่ทราบเรื่องนี้อย่างแน่นอน เขายังคงเสียใจที่ต้องใช้เวลานานในการเปลี่ยนคาถา
มิฉะนั้น การเคลื่อนไหวของเขาก็จะเร็วขึ้น และจะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ตอนนี้ การร่ายคาถาแบบไม่หยุดหย่อนนี้
ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเขามาก ท้ายที่สุดแล้ว ฮวงเฟิงยังคงมีพลังหลงเหลืออยู่ในร่าง

“ไอ้เด็กเปรต!” “ไปตายซะ!” ต้าจี เป็นคนแรกที่พุ่ง มาถึงหน้าของฮวงเฟิง แต่ฮวงเฟิงนั้น เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว และ
ยืนอยู่ที่นั่น ด้วยสีหน้าเฉยเมย และไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ต้าจีนั้นคิดว่า ฮวงเฟิงนั้นหวาดกลัวจนก้าวขาไม่ออกไปแล้ว
“ระวัง!” กัวเมิ่งหาน ผู้อยู่เบื้องหลังฮวงเฟิง เธอตะโกนอย่างเป็นห่วง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
และดวงตาของเธอ ไม่สามารถทนดูฮวงเฟิงถูกตีได้ เธอจึงหลับตาลง

อย่างไรก็ตาม ฮวงเฟิงนั้นไม่ได้วิตกกังวล เขายังมีคาถาอีกสองสามอย่าง ที่เขายังไม่เคยใช้ แม้ว่าคาถาทั้งหมดนี้
จะเป็นเพียง คาถาขั้นพื้นฐาน ตราบใดที่เขาใช้มันอย่างถูกต้อง จะสามารถจัดการกับต้าจีและคนอื่น ๆ ได้

กำปั้นของต้าจี เหวั่ยงออกมายังเบื้องหน้าของฮวงเฟิง แต่แล้ว เขากลับก็รู้สึกว่า ร่างกายส่วนล่างของเขา หนาว
และผู้คนรอบข้าง ต่างก็ส่งเสียงร้อง ด้วยความตกใจ จากนั้นเขารู้สึกว่าเท้าของเขานั้น เสียการทรงตัว
แต่ความสามารถของเขานั้นดีกว่าลูกน้องหลายเท่า แม้ว่าร่างกายของเขาจะเสียสมดุล แต่เขาก็สามารถทรงตัวได้ทันที
หลังจากที่ร่างกายของเขาทรงตัวได้แล้ว ต้าจีก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไปที่ ร่างกายส่วนล่างของเขาโดยไม่รู้ตัว และพบว่า เข็มขัดและกางเกงนั้นลงไปกองอยู่ที่เท้าของเขา

ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ หลายคนก็กรีดร้อง กับสภาพของต้าจี แต่ลูกน้องของเขาก็มีสภาพเหมือนกันกับต้าจีไม่มีผิด
ในสายตาของคนบริเวณนั้น พบว่ามี เหล่าผู้ชายกำยำ ถอดกางเกงและเตรียมพร้อมจะวิ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ เกิดเป็นภาพที่ไม่น่าดูชม ไม่น่าแปลกใจที่ผู้หญิงเหล่านั้น จะกรีดร้อง บางคนนั้นหลับตา และบางคนแอบดูด้วยความสนุกสนาน

“นี่มันเอาอีกแล้ว!” ลูกน้องคนหนึ่งของต้าจี ตะโกนเสียงดัง
“ฉันบอกลูกพี่แล้วว่า มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับพวกนั้นสองคน!”
เมื่อต้าจีหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย เขาก็พบว่า ลูกน้องของเขา ต่างวิ่งหนีกระเจิงไปหมดแล้ว

ความรู้สึกของต้าจี ในการรับรู้ว่า บุคคลนั้นๆ เป็นคนที่แข็งแกร่งหรือไม่ เมื่อเขามองไปยัง ฮวงเฟิงและกัวเหลียง เขาก็รู้สึกว่า ความรู้สึกของตนเองนั้นผิดเพี้ยนไปแล้ว ภายในใจไม่รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา เป็นผลงานของหนึ่งในสองคนนี้หรือไม่
ถ้าเป็นเช่นนั้น ทั้งสองคนนี้ ก็น่ากลัวไม่น้อย แต่ในขณะที่เขากำลังคิด เหมือนเขาจะเคยได้ยินว่า มีคนเก่งบางคน
ที่สามารถทำสิ่งที่คนปกติ ไม่สามารถทำได้ ก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้สนใจ บุคคลพวกนั้นด้วยซ้ำไป
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า วันนี้เขาอาจจะเจอกับพวกเขา หนึ่งหรือสองคนเข้าให้แล้ว

“เป็นอะไรรึเปล่า? ลูกน้องนายหนีไปหมดแล้ว” เมื่อฮวงเฟิงเห็นว่าใบหน้าของต้าจี มีร่องรอยของการล่าถอย
ฮวงเฟิงก็ก้าวเข้าไปดักหน้า

ต้าจีมองไปที่ ฮวงเฟิงด้วยสีหน้าไม่แน่ใจเล็กน้อย จากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ หากอีกฝ่ายทำจริงๆ ก็น่าจะเป็นคน ๆ นี้ ใบหน้าของอีกฝ่าย มีสีหน้าประหม่า บ่งบอกชัดเจนว่า เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“แกต้องการอะไร?” ต้าจีเอ่ยถามขึ้น
“ฉันต้องการอะไรเหรอ ไม่ใช่ว่า นายอยากจะให้เราทำอะไรให้เหรอ” ฮวงเฟิงกล่าวขึ้นมา โดยไม่ได้กลัวว่า
อีกฝ่ายจะโกรธเคืองจากความอับอาย เนื่องจากเขามีแผนสำรอง
“ฉันคิดว่า วันนี้ มันคือเรื่องเข้าใจผิด เราจะพบกันใหม่ในภายหลัง แม้ว่าต้าจี้จะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่ต้าจีก็กลัวว่า
อีกฝ่ายจะมีไพ่ตายอยู่อีก ตอนนี้อีกเขาต้องอดทนเอาไว้ก่อน

“อยากจะออกไปจากที่นี่เหรอ?” ฉันคิดว่า นายควรจะขอโทษเพื่อนของฉันก่อน ที่จะออกได้ “ฮวงเฟิงกล่าว
อย่างไรก็ตาม เมื่อต้าจีคิดว่า ฮวงเฟิงนั้นสามารถตัดกางเกงเขา หลุดลงมาอยู่ที่พื้นได้อย่างไร? โดยไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ มันทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก ถ้าตำแหน่งที่ฮวงเฟิงตัดเกงเกงต่ำกว่านี้อีกนิด เขาอาจกลายเป็นขันทีไปแล้ว