กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 62

บทที่ 62 ไม่เห็นจริงๆ
　　เมื่อนึกถึงว่าเธอหมดสติไปและฮวงเฟิงนั้นอยู่ข้างๆเธอตลอด ซูหยูโม่รีบมองสำรวจตนเอง และพบว่าทุกอย่างปกติและเสื้อผ้าของเธอก็เรียบร้อยมากเช่นกัน
　　อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นใบหน้าของซูหยูโม่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเป็นใบหน้าที่แดงระเรื่อจนสีราวกับกำลังหลั่งเลือดออกมา เมื่อตอนที่เธอไปห้องน้ำต่อหน้า ฮวงเฟิง แล้วฮวงเฟิงจะไม่เห็นได้อย่างไร ซูหยูโม่รู้สึกละอายใจมาก จนต้องยอมรับว่า ตอนนี้เธอ เพิ่งมองเห็นฮวงเฟิงเป็นผู้ชายจริงๆ
　　สำหรับเธอแล้วการไปห้องน้ำเป็นสิ่งที่เป็นส่วนตัวมาก ๆ แม้กระทั่งกับคู่รัก ก็แทบจะไม่มีใครทำแบบนี้ต่อหน้ากันและกัน แต่เธอทำแบบนี้ต่อหน้าฮวงเฟิง มันทำให้เธออยากฆ่าตัวตาย หนีความอาย เหลือเกิน
　　ยิ่งคิดเรื่องนี้ซูหยูโม่ก็ยิ่งรู้สึกผิด แต่เธอก็อดไม่ได้ ที่จะร้องไห้ออกมาดัง ๆ เธอยังบริสุทธิ์ แม้ว่าจะผ่านการมีแฟนมามากมาย แต่ไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนไหน เอาเปรียบเธอมาก่อน แม้แต่แฟนของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่า วันนี้เธอจะปล่อยให้ผู้ชายที่เธอไม่รู้จักได้เห็นเธอ ในแบบที่ส่วนตัวมาก ๆ
　　“ก๊อกๆ ” มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ผอ. ซูเป็นอะไรไป? ออกมาเถอะ คุณจะอยู่ข้างในตลอดเวลาไม่ได้หรอกนะ”
　　ฮวงเฟิงเห็นว่าซูหยูโม่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำและไม่ยอมออกมา และนอกจากนี้ยังมีเสียงร้องไห้ดังมาจากห้องน้ำ ฮวงเฟิงกังวลว่าซูหยูโม่ จะคิดไม่ตก ดังนั้นเขาจึงรีบเคาะประตู และเรียกเธอ
　　เมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากภายในห้องน้ำ ฮวงเฟิงก็เคาะประตูอย่างดุเดือดสองสามครั้ง และกล่าวว่า: “ผู้อำนวยการซู ออกมาก่อน แล้วเราค่อยพูดกัน ถ้าคุณไม่เปิด ผมจะพังประตูเข้าไปนะ”
　　เขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของซูหยูโม่ ฮวงเฟิงจึงเตรียมพร้อมที่จะพังประตูเข้าไป อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังจะพุ่งเข้าไปที่ประตู จู่ๆ ประตูก็เปิดออก และ ซูหยูโม่ก็มองเขา โดยไม่แสดงสีหน้าท่าทาง อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอเป็นสีแดง เห็นได้ชัดว่าเธอนั้น ผ่านการร้องไห้มา
　　“อืม ผู้อำนวยการซู คุณเป็นอย่างไรบ้าง?” เมื่อเห็น ซูหยูโม่จ้องมองเขาอย่างจริงจัง ฮวงเฟิงก็พูดด้วยความลำบากใจ
　　”ฉันสบายดี.”ซูหยูโม่พูดอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็เดินตรงไปที่ฮวงเฟิง และเดินมาที่ห้องนั่งเล่น นั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นเธอจ้องไปที่ ฮวงเฟิงอย่างจับจ้อง ไม่ละสายตา พยายามครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี
　　”ผอ.ซู สบายดีก็ดีแล้ว งั้นผมของตัวก่อน” ฮวงเฟิงผู้ซึ่ง รู้สึกอายกับการจับจ้องมองของซูหยูโม่ ต้องการหลบหนีออกไปก่อน
　　”ไป?””ไปไหน?” ซูหยูโม่ถาม
　　”กลับบ้าน.”ฮวงเฟิงกล่าว
　　”เรื่องต่างๆยังไม่ได้พูดคุยกันให้เข้าใจแต่คุณอยากจะกลับบ้าน ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่า จะลงโทษคุณอย่างไรดี” ซูหยูโม่กล่าว
　　ฮวงเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่นก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขากลัวว่า ซูหยูโม่จะทำอะไรโง่ ๆ ภายในห้องน้ำ ดูเหมือนว่าซูหยูโม่ จะจริงจังอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ฮวงเฟิงนั้นก็เห็นอะไรในสิ่งที่ไม่ควรเห็นไปแล้ว
　　“ผู้อำนวยการซู มันเป็นอุบัติเหตุ เมื่อกี้ผมกำลังทำความสะอาดเสื้อผ้าอยู่ข้างใน แต่ใครจะไปรู้ว่า จู่ๆคุณก็รีบเข้ามา ฮวงเฟิงพยายามอธิบาย
　　”แล้วทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเหรอ?”ซูหยูโม่ถาม
　　”ไม่…..ไม่….ผมผิดเองก็ได้ที่ไม่ยอมห้ามคุณ อย่างไรก็ตามผู้อำนวยการซู คุณโทษผมไม่ได้ เพราะเรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” ฮวงเฟิงกล่าว
　　“คุณไม่เห็นอะไรจริงๆเหรอ?” ในเวลาเดียวกัน เธอก็หวังว่า ฮวงเฟิงนั้นจะไม่ได้อะไร อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่เธอนั้น ลืมใส่กางเกงแล้ว ฮวงเฟิงจะมองไม่เห็นได้อย่างไร?
　　”จริงๆผมไม่เห็นอะไรเลย” ฮวงเฟิงรีบยืนยัน
　　”จริงเหรอฉันมีไฝอยู่ตรงต้นขา คุณคิดว่ามันน่าเกลียดไหม?” ซูหยูโม่กล่าว
　　”ไฝเหรอ”มีไฝได้ยังไง? ต้นขาของคุณเนียนมาก” ฮวงเฟิงโพล่งออกมา แต่เมื่อเห็นการแสดงออกของซูหยูโม่ เขาก็รู้ว่า ตนเองโดนล้วงความลับ
　　”เอาล่ะผู้อำนวยการซู ผมเห็นมันนิดๆหน่อย” ฮวงเฟิงยอมรับอย่างช่วยไม่ได้
　　“ฉันนึกว่าคุณตาบอดเสียอีก” ซูหยูโม่กล่าว แม้ว่าเธอจะแน่ใจว่า ฮวงเฟิงเห็นอะไรก็ตามที่ไม่ควรเห็น แต่การได้ยิน
　　ฮวงเฟิงยอมรับกับเธอในตอนนี้ ซูหยูโม่ยังคงรู้สึกเศร้า และไม่พอใจเล็กน้อยในใจของเธอ
　　”คุณรู้ไหมว่าฉันไม่เคยปล่อยให้ใครมาเห็นร่างกายของฉันต่อหน้าใครมาก่อน คิดว่าฉันควรทำอย่างไรดี?” ซูหยูโม่ถามขึ้น เพราะเธอไม่รู้ว่าจะลงโทษฮวงเฟิงอย่างไร แต่เธอรู้สึกว่า ฮวงเฟิงนั้นเป็นคนผิด เขาสามารถหันหลังได้ โดยไม่มองเธอ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ได้แต่ยืนมองเฉยๆ หรืออาจจะเป็นเพราะ เขาตกใจก็เป็นได้ แต่นั่นเป็นความผิดของ
　　ฮวงเฟิง
　　“คุณอยากให้ผมเป็นแฟนของคุณเหรอ?” ฮวงเฟิงกล่าวอย่างระมัดระวัง แน่นอนเขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
　　”นี่เหรอที่คุณคิดน่ะ!”ซูหยูโม่หน้าแดง และเบะปาก: “ฉันถามคุณว่า คุณคิดว่าฉันควรลงโทษคุณอย่างไร?”
　　”ทำไมไม่เอาแบบนี้ล่ะเดี๋ยวผมให้คุณดูของผมบ้าง ผลัดกันจะได้ไม่มีใครเสียเปรียบ” ฮวงเฟิงแนะนำ
　　”หน้าไม่อาย!”ซูหยูโม่ตำหนิ: “ฮวงเฟิง ทำไมฉันถึงไม่รู้ก่อนหน้านี้ว่า คุณเป็นคนที่กะล่อนแบบนี้”
　　”ถ้าคุณไม่เห็นด้วยผมก็ไม่มีทางเลือกอื่น คุณคิดว่าควรลงโทษอย่างไรล่ะ?” ฮวงเฟิงกล่าว
　　ซูหยูโม่ยังคงพูดไม่ออกเธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี
　　”ผู้อำนวยการซูเอาเป็นว่าคุณกลับไปคิดก่อนก็ได้ ผมขอตัวก่อน” ฮวงเฟิงกล่าว เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของซูหยูโม่มั่นคงแล้ว ฮวงเฟิงจึงคิดว่า จะเป็นการดีกว่า ที่เขาจะถอยออกไปก่อน
　　”ไปเถอะ”ซูหยูโม่กล่าวขณะที่เธอโบกมือ เธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับ ฮวงเฟิงอย่างไรในขณะนี้
　　”เอาล่ะผอ.ซู คุณควรพักผ่อน และดื่มน้ำร้อน จะช่วยให้สบายตัวขึ้น” ฮวงเฟิงกล่าว
　　”เอาล่ะฉันเข้าใจแล้ว” ซูหยูโม่กล่าว
　　ฮวงเฟิงเดินออกไปข้างนอกแต่เมื่อเขาไปถึงประตู เขาก็หยุดและหันไปหา ซูหยูโม่: “ผู้อำนวยการซู คุณคงจะไม่ไล่ผมออกใช่มั้ย?” ได้โปรด ไม่อย่างคุณจะลงโทษแบบไหนก็ได้แต่อย่าไล่ผมออกเลย ตอนนี้ผมไม่มีเงินจริงๆ ”
　　ถ้าเขาถูกไล่ออกตอนนี้ฮวงเฟิงจะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าสำหรับเดือนหน้า แม้ว่าเขาจะสามารถหางานทำ แต่ก็คงมีเงินมาจ่ายค่าเช่าไม่ทันแน่ๆ
　　เมื่อได้ยินคำพูดของฮวงเฟิงซู หยูโม่ก็อยากจะหัวเราะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็น ท่าทีของกระวนกระวายใจของฮวงเฟิง ทำให้เธอก็อารมณ์ดีขึ้น ผู้ชายคนนี้ยังคงกังวลเกี่ยวกับงานของเขา มันเป็นแค่งานของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่จริงๆแล้วเขาจริงจังมาก
　　”ไม่ต้องกังวลฉันจะกลับไปคิดก่อนว่าจะลงโทษคุณอย่างไร คุณกลับไปก่อนเถอะ” ซูหยูโม่กล่าว แต่ในเวลานี้น้ำเสียงของเธอ อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว