กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 86

บทที่ 86 พ่ายแพ้
　　เมื่อเวลาผ่านไปฮวงเฟิงได้ร่ายเวทมนตร์ของเขาด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งขึ้นและความเข้าใจในเวทมนตร์ก็มีมากขึ้นด้วย
　　เป็นผลให้ผู้คนที่เผชิญหน้ากับเขาต้องกลายเป็นทุกข์มากขึ้นเรื่อยๆ
　　และในช่วงแรกเขาก็ยังสามารถพยายามที่จะกระโดดหลบการโจมตีของฮวงเฟิงได้
　　แต่ในตอนท้ายของกระบวนการแล้วเขาก็ไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีของฮวงเฟิงได้เลย
　　โชคยังดีที่ฮวงเฟิงไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าเขา
　　หรือไม่เช่นนั้นฮวงเฟิงก็คงจะทำให้มันจบได้ด้วยการควบคุมดาบวายุให้มาปาดที่คอหอยหรือปักที่หัวใจของเขาก็เป็นได้
　　เขาเข้าใจในจุดนี้และรู้ว่าฮวงเฟิงไม่ได้จะฆ่าเขา
　　“หยุดเถอะฉันยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว!”
　　ถึงแม้ว่าฮวงเฟิงไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาชีวิตเขา
　　แต่อาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขานั้นกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
　　และเขาเองก็ไม่ใช่คนเหล็กดังนั้นเขาจึงรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างแน่นอน
　　ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งอาการบาดเจ็บมากขึ้นเท่าไรการเคลื่อนไหวของเขาก็ยิ่งช้าลงเท่านั้น
　　เดิมทีเขาเองก็ไม่ได้มีความมั่นใจที่จะเอาชนะฮวงเฟิงได้เลยตั้งแต่แรก และในตอนนี้มันยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย
　　เขายังคงเข้าใจหลักการของนักปราชญ์ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์เมื่อมีการต่อรองกับเขา
　　และหลังจากที่รู้ว่าเขาไม่มีทางเอาชนะฮวงเฟิงได้เขาก็ตัดสินใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้และไม่ต่อสู้อีกต่อไป
　　“ทำไมถึงไม่สู้ล่ะ?”ฮวงเฟิงมองไปที่คนตรงหน้าและยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยี้อน
　　ดูเหมือนว่าเขากำลังยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆและในใจของเขาเขายังคงรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย
　　ท้ายที่สุดแล้วผู้ฝึกฝนที่ดีเช่นนี้หาได้ไม่ง่ายนักเพราะความเร็วของคู่ต่อสู้ในการใช้เวทมนตร์นั้นเร็วกว่ามาก
　　“ไม่ล่ะฉันเอาชนะแกไม่ได้หรอก แกจะทำยังไงกับฉันก็ได้อย่างที่แกต้องการ” ชายคนนี้มองดูฮวงเฟิงและพูดออกมา
　　เขาไม่เคยคิดว่าฮวงเฟิงคนที่เด็กกว่าเขาจะมีทักษะปานกลางเช่นนี้
　　แต่ทักษะของอาวุธที่ซ่อนอยู่ของเขานั้นช่างทรงพลังเสียจริง
　　”งั้นหรือ?”ท่าทีของอีกฝ่ายทำให้ฮวงเฟิงไม่ทันระวังตัวและเขาก็ยังไม่ได้คิดว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร
　　“ช่างมันเถอะเรื่องนี้เริ่มต้นจากถงเฉียน” ฮวงเฟิงกล่าวหลังจากที่คิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้แค่ปล่อยอีกฝ่ายไปก็เท่านั้น
　　ถ้าไม่เช่นนั้นเขาก็ต้องฆ่าเขาเสียแล้วสำหรับการทำให้อีกฝ่ายพิการนั้น เขาเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น
　　แม้ว่าอีกฝ่ายต้องการทั้งมือและเท้าของเขาก็ตาม
　　และเขาก็เพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นไม่จึงไม่จำเป็นต้องที่จะโกรธพวกเขา
　　แน่นอนว่าสาเหตุที่ฮวงเฟิงสามารถปล่อยเขาไปได้อย่างง่ายดายก็เป็นเพราะการต่อสู้ในตอนนี้
　　การปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสมของบุคคลนี้ทำให้เขาเข้าใจข้อบกพร่องของตัวเอง
　　และในเวลาเดียวกันก็ช่วยให้เขาเข้าใจเวทมนตร์มากขึ้น
　　“แกจะปล่อยฉันไปเหรอ?”บุคคลนั้นดูเหมือนจะตกใจเป็นอย่างมากกับท่าทีของฮวเงฟิง
　　เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าฮวงเฟิงจะปล่อยเขาไปอย่างง่ายดาย
　　อย่างที่เขาคิดว่าแม้ว่าฮวงเฟิงจะไม่ฆ่าเขาเขาก็คงจะต้องพิการ
　　หรือแม้กระทั่งโดนทำร้ายอย่างหนัก
　　อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าฮวงเฟิงไม่ได้คิดเช่นนั้น
　　ในขณะที่อาการบาดเจ็บที่เขาได้รับในระหว่างการต่อสู้ครั้งก่อนทั้งหมดนั้นเป็นแค่บาดแผลเพียงผิวเผิน
　　“อะไรนะ?นี่แกไม่อยากไปงั้นหรือ?” ฮวงเฟิงกล่าวขณะที่เขามองไปที่อีกฝ่าย
　　”เอาล่ะวันนี้ฉัน เทียนจุ้นเป็นหนี้บุญคุณแก ถ้าแกต้องการความช่วยเหลือจากฉันในอนาคต อย่าลังเลที่จะสั่งฉัน” ชายคนนั้นซึ่งคือเทียนจุ้นกล่าวกับฮวงเฟิง
　　เขาไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครในสายตาของเขาเมื่อฮวงเฟิงปล่อยเขาไป นั่นทำให้เขาเป็นหนี้บุญคุณของฮวงเฟิง
　　”เอาล่ะแกอยากได้แบบไหนก็ตามใจ ออกไปได้แล้ว” ฮวงเฟิงกล่าวอย่างเฉยเมย เขาไม่ได้เก็บเอาคำพูดของเทียนจุ้นมาใส่ใจ
　　เทียนจุ้นมองฮวงเฟิงอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันหลังกลับและจากไป
　　อย่างไรก็ตามเขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ได้
　　หลังจากที่ฮวงเฟิงเห็นว่าอีกฝ่ายจากไปแล้วเขาก็ขมวดคิ้วขณะที่กอดอก
　　ในตอนแรกพลังของหมัดของเทียนจุ้นนั้นมีไม่มากนัก
　　หากฮวงเฟิงไม่ได้ฝึกฝนกำลังภายในเขาคงจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงจากหมัดของอีกฝ่าย
　　แต่ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้ฝึกฝนพลังภายในของเขามาเป็นเวลานานด้วยเช่นกัน
　　ซึ่งร่างกายของเขาไม่ได้ดีขึ้นเลยดังนั้นแม้ว่าจะมีผลกระทบบางอย่าง แต่เขาก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้อย่างเต็มที่และด้วยเหตุนี้ฮวงเฟิงก็ยังคงได้รับบาดเจ็บ
　　โชคดีที่มีพลังวิญยาณอยู่รอบๆดังนั้นการบาดเจ็บแบบนี้จึงไม่เป็นผลอะไรกับเขานัก
　　ยิ่งไปกว่านั้นฮวงเฟิงได้ล้างแค้นให้กับการสูญเสียของเขาแล้ว
　　และการบาดเจ็บของอีกฝ่ายนั้นแย่กว่าของเขาอย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงอยู่ในสภาพที่เสียใจยิ่งกว่า
　　หลังจากที่มั่นใจว่าระหว่างทางไม่มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกแล้ว ฮวงเฟิงก็รีบเดินกลับไป เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป
　　หลังจากกลับไปที่บ้านของเขาฮวงเฟิงได้นำสิ่งของทั้งหมดที่ ซูหยูโม่มอบให้เขา เมื่อเขาออกจากที่พักของซูหยูโม่ เขาได้วางสิ่งของเหล่านี้ไว้ในแหวนมิติเพื่อให้เดินได้สะดวก
　　หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็นั่งไขว่ห้างบนเตียงและเริ่มหมุนเวียนลมปราณเพื่อพักฟื้นอาการบาดเจ็บ
　　เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพราะการขาดประสบการณ์ในการต่อสู้ที่เขาถูกซุ่มโจมตีในตอนแรก
　　อย่างไรก็ตามมันเป็นเพราะความลึกลับของเวทมนตร์และการโจมตีที่น่าประหลาดใจทำให้เขาสามารถหันกลับมาและต่อสู้กลับได้
　　หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ความเร็วในการร่ายเวทมนตร์ของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง และความเข้าใจเกี่ยวกับเวทมนตร์ก็ลึกซึ้งมากขึ้น
　　ยิ่งไปกว่านั้นเขาค้นพบว่าพลังงานใหม่ที่เกิดจากการหลอมรวมของเวทมนตร์และพลังภายในนั้น ทรงพลังยิ่งกว่าการใช้เวทมนตร์เพียงอย่างเดียว
　　แน่นอนว่าเพราะเขาได้เรียนรู้ทั้งเวทมนตร์และกำลังภายในในเวลาเดียวกัน
　　อัตราการฟื้นตัวของเขาจึงสูงกว่าคนทั่วไปเช่นกันและความอดทนในการต่อสู้ของเขาก็ดีกว่า
　　อย่างไรก็ตามในระหว่างการต่อสู้ครั้งก่อนของฮวงเฟิง เขาก็สงสัยว่าเขาสามารถใช้ทั้งกำลังภายในและเวทมนตร์ในเวลาเดียวกันเพื่อแยกพลังงานภายในลูกบอลได้หรือไม่
　　การทดลองของเขาในเวลาต่อมาพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาทำได้จริงๆ
　　เขาสามารถควบคุมเวทมนตร์ในขณะที่ควบคุมกำลังภายในของตัวเองได้ด้วยมือข้างเดียว
　　และเติมพื้นผิวของตัวเองเพื่อสร้างโล่ป้องกันที่มองไม่เห็นเพื่อปกป้องตัวเอง
　　เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้รับการโจมตีใดๆอีกในภายหลัง
　　ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าโล่ป้องกันล่องหนนี้มีผลกระทบอะไรบ้าง
　　หลังจากที่ทบทวนถึงการต่อสู้แล้วฮวงเฟิงก็นึกถึงถงเฉียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
　　ท้ายที่สุดทั้งสองครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาและมันก็เป็นเพียงเพราะเขาหยุดการลงทะเบียนในครั้งนั้น
　　คนที่เขาส่งออกไปสองครั้งกลับถูกตีกลับไปแล้วเขาจะยอมแพ้ไหม?
　　เนื่องจากอีกฝ่ายสามารถส่งคนมาได้ถึงสองครั้งจึงต้องมีครั้งที่สามแน่นอน
　　นอกจากนี้เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายส่งคนมาและแต่ละครั้งก็แข็งแกร่งกว่าครั้งล่าสุด
　　ฮวงเฟิงจึงไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะสามารถรับมือกับการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถนั่งนิ่งๆ รอความตายได้ เขาต้องคิดหาวิธี