กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 96

บทที่ 96 ทรมาน
　　เนื่องจากผู้จัดการหลิวไม่สามารถทำนายอนาคตได้
　　และเพราะเขาไม่รู้ว่าผู้จัดการหยวนกำลังวางแผนอะไรอยู่
　　เขาจึงไม่รู้ว่าสิ่งที่รอต้อนรับเขาอยู่นั้นไม่ใช่ชีวิตที่สวยงามแต่กลับเป็นความทุกข์ทรมาน
　　อย่างไรก็ตามมีคนอีกคนหนึ่งที่รู้แล้วว่าจะไม่มีวันที่ดีสำหรับเขาในอนาคต
　　และยังต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่เขาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน
　　บุคคลนั้นก็คือหวังเอ๋อจากดินแดนสรวงสวรรค์ล้ำลึก
　　หวังเอ๋อไม่ได้นอนทั้งคืนและได้ค้นหาแหวนมิติโอหยางซิงเหวินมาตลอดคืน
　　อย่างไรก็ตามหลังจากค้นหาทุกซอกทุกมุมในห้องของโอหยางซิงเหวิน
　　เขาก็ยังวี่แววของแหวนเลยแม้แต่น้อย
　　เมื่อเวลาผ่านไปสีหน้าของเขาก็ยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆและในใจของเขาก็ยิ่งทวีความกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
　　แม้ว่าโอหยางซิงเหวินจะไม่ได้พูดอะไรแต่หวังเอ๋อก็รู้ถึงความสำคัญของแหวนมิติ
　　นั่นคือสิ่งที่คนอย่างเขาไม่มีทางจะเป็นเจ้าของได้เลยตลอดชีวิตนี้การได้เห็นมันด้วยตาของตัวเอง ก็เถือว่าเป็นสิ่งที่โชคดีอยู่แล้ว
　　แต่ว่าของสิ่งนี้มันได้หายไปแล้ว
　　”เป็นยังไงบ้าง?ข้ายังให้แกตามหามันทั้งคืน ตอนนี้แกควรจะบอกข้าได้แล้วว่าแหวนมิติตอนนี้อยู่ที่ไหน?” โอหยางซิงเหวินกล่าวขณะที่เขามองไปที่หวังเอ๋อที่ยืนหน้าซีดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง
　　ในเวลานี้ใบหน้าของหวังเอ๋อเต็มไปด้วยความละอาย ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่ยังเป็นเพราะความกังวลในใจของเขา
　　ปัจจุบันเขาไม่มีความเย่อหยิ่งเลยแม้แต่น้อยตามปกติที่เขาจะมีต่อหน้าคนรับใช้คนอื่นเขาก็เหมือนกับไก่ตัวผู้ที่แพ้การต่อสู้และไม่มีจิตวิญญาณเลยแม้แต่น้อยนิด
　　”นายน้อยข้าหาแหวนมิติไม่พบเลย แต่ข้าไม่ได้เอามันไปจริงๆ นะ” หวังเอ๋อพยายามให้คำอธิบายสุดท้ายของเขา
　　แต่คำอธิบายของเขาก็ไม่เป็นผลโอหยางซิงเหวินเป็นคนแบบไหนกันนะ?
　　เขาอยู่เคียงข้างเขามาตลอดและกลับคิดว่าเขาเป็นคนที่ขโม่ยแหวนมิติไป
　　ดังนั้นไม่ว่าหวังเอ๋อจะอธิบายอย่างไรโอหยางซิงเหวินก็ไม่มีวันเชื่อเขาอีกต่อไป
　　ตอนนี้หวังเอ๋อรู้สึกเสียใจที่ไม่ยอมปล่อยให้คนอื่นมารับใช้โอหยางซิงเหวิน
　　ด้วยความชาญฉลาดของเขาแม้ว่าจะมีคนอื่นเข้ามารับใช้โอหยางซิงเหวิน
　　แต่เขาก็สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะเป็นที่ชื่นชอบที่สุดต่อหน้าของโอหยางซิงเหวิน
　　ด้วยเหตุนี้โอหยางซิงเหวินจึงได้รับการดูแลจากคนอื่นและไม่ได้พึ่งพาเขาเหมือนอย่างที่เคยทำ
　　เป็นเพราะเขาคิดมาตลอดว่าเขาเป็นที่ไว้วางใจของโอหยางซิงเหวิน
　　ตอนนี้เป็นเรื่องดีเมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นจะไม่มีใครถูกตำหนิได้ เพราะคนอื่นๆ ไม่มีโอกาสที่จะเข้าถึงตัวของโอหยางซิงเหวิน และก็เป็นเขา หวังเอ๋อ ผู้ซึ่งน่าสงสัยที่สุดและเป็นตกผู้ต้องสงสัยคนเดียวที่ถูกเลือก
　　“คิดว่าข้าจะเชื่อแกงั้นเหรอ?”โอหยางซิงเหวินมองไปที่หวังเอ๋อและกล่าวว่า: “ข้าแนะนำให้แกซื่อสัตย์กับข้า ไม่เช่นนั้นแกจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมา ข้าคิดว่าแกรู้ดีกว่าข้าเสียอีกเพราะเป็นแกคนเดียวที่อยู่ข้างข้ามาโดยตลอด
　　แน่นอนว่าหวังเอ๋อเข้าใจ
　　แต่เป็นเพราะเขาเข้าใจว่าตอนนี้โอหยางซิงเหวินน่ากลัวมากยิ่งขึ้น
　　โอหยางซิงเหวินจะไม่มีทางปล่อยเขาไปเพียงเพราะเขาปรนนิบัติยู่หยางเป็นอย่างดี
　　ไม่ต้องพูดถึงแหวนมิติแม้แต่เป็นสมบัติธรรมดาๆถ้าเขาทำมันหายไปเพราะอย่างนั้นโอหยางซิงเหวินก็จะไม่มีทางปล่อยเขาไปเช่นกัน
　　”นายน้อยข้าไม่ได้เอาไปจริงๆ ข้าอยู่เคียงข้างนายน้อยมาตลอด ข้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับใช้ท่าน ทำไมข้าจะต้องขโมยของของท่านด้วย” ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าแหวนมิติหายไปไหน” หวังเอ๋อกล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึง หวังเอ๋อเองก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน
　　ถ้าเขาสูญเสียเพียงสมบัติธรรมดาเขาก็คงจะโกรธอย่างมากที่สุดก็สักสองสามวันและตีหวังเอ๋อ
　　แต่แหวนมิตินี้มันแตกต่างออกไปสมบัติเช่นนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ
　　ในขณะเดียวกันแหวนมิตินั้นเป็นของที่หายากมาก
　　และเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะให้ได้มาจากพ่อของเขา
　　เพื่อนๆของเขาต่างก็พากันอิจฉาเขาและความรู้สึกนั้นทำให้เขารู้สึกดีมาก
　　แต่แหวนมิติกลับหายไปและสิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะหามาได้โดยบังเอิญ
　　นอกจากนี้โอหยางซิงเหวินยังเชื่อเสมอว่าเขาสามารถปลุกพลังเวทย์มนตร์ได้
　　และเมื่อเขากลายเป็นจอมเวทย์แหวนมิติก็จะมีประโยชน์อย่างมาก
　　นอกจากนี้แหวนมิติยังเป็นเอกลักษณ์อันสูงส่งของนักเวทย์
　　อย่างไรก็ตามตอนนี้สมบัติชิ้นนี้ได้หายไป ซึ่งมันก็คงจะแปลกถ้าเขายังคงอารมณ์ดีได้อยู่
　　”ดูเหมือนว่าแกจะไม่พูดความจริงถ้าข้าไม่แสดงให้แกได้รู้ว่าข้ามีอำนาจมากแค่ไหน!” โอหยางซิงเหวินตะโกนด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
　　หลังจากนั้นคนรับใช้สองคนก็เข้ามา แม้ว่าโอหยางซิงเหวินจะยังคงถูกกักตัวอยู่
　　แต่สำหรับคนรับใช้ที่อยู่ด้านล่างพวกเขาก็ยังต้องฟังคำสั่งของเขาอยู่ทุกเมื่อ
　　”เอาตัวมันลงไปสอบสวนมันให้ดี และค้นหาว่าแหวนมิติอยู่ที่ไหน ข้าไม่สนว่าพวกแกจะใช้วิธีอะไร พวกแกต้องทำให้มันพูดออกมาให้ได้” โอหยางซิงเหวินกล่าวกับคนรับใช้ทั้งสองคน
　　“ขอรับนายน้อย” ทั้งสองคนตอบแล้วมองไปที่หวังเอ๋ออย่างสมน้ำหน้า
　　หวังเอ๋อผู้นี้อาศัยความโปรดปรานของเจ้านายหนุ่มของเขาในการทำให้ทุกสิ่งเป็นเรื่องยาก
　　ไม่ใช่แค่พวกเขาแต่ทั้งวังนี้ไม่มีคนรับใช้คนไหนที่ไม่ได้รับความเดือดร้อนจากหวังเอ๋อเลย
　　ดังนั้นจึงแทบไม่มีใครชอบหวังเอ๋อคนนี้เลย
　　และในตอนนี้หวังเอ๋อก็ถูกนายน้อยสงสัยและถูกส่งมาอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาแล้ว
　　พวกเขาก็ไม่คงพลาดโอกาสที่จะแก้แค้น
　　ในการดำเนินการกับหวังเอ๋อนายน้อยได้กล่าวแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาสามารถทำอะไรกับหวังเอ๋อก็ได้
　　ไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไรโอหยางซิงเหวินก็ไม่เชื่อเขา
　　แม้แต่โอหยางซิงเหวินก็ยังไม่เชื่อเขาคนรับใช้ที่ขุ่นเคืองใจกับเขาก็ไม่เชื่อเช่นกัน
　　อย่าลืมว่าเขาไม่รู้ว่าแหวนมิติอยู่ที่ไหนแต่ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ แต่คนเหล่านี้ก็จะต้องทุบตีเขาอย่างแน่นอน
　　นี่เป็นครั้งแรกที่หวังเอ๋อเสียใจกับคำพูดของเขา
　　อย่างไรก็ตามมันสายเกินไปแล้วที่จะเสียใจในตอนนี้
　　เขาทำให้ทุกคนขุ่นเคืองใจและตอนนี้เขาไม่สามารถชดเชยได้ถึงแม้จะต้องการที่จะทำ
　　หวังเอ๋อถูกลากลงบันไดไปแล้วแต่สีหน้าของโอหยางซิงเหวินไม่ได้ดีขึ้นเลย
　　แหวนมิติหายไปและพ่อของเขาจะต้องไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน
　　”ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือทำให้พ่อใจเย็นๆและคิดหาวิธีทำให้เขามีความสุข
　　ถ้าพ่อรู้ว่าเขาทำแหวนมิติหายไปพ่อก็คงไม่โทษเขามากเกินไป โอหยางซิงเหวินคิด