กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 119-120

บทที่ 119 ความจริง
ฮวงเฟิงมองเห็นสายตาดูถูกของผู้จัดการหลิวแต่เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไร
เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและกดหมายเลขของซูหยูโม่โดยตรง โดยใช้การกระทำของเขาเพื่อพิสูจน์ข้อกล่าวหาที่ว่าเขาไม่มีเบอร์โทรของซูหยูโม่
อีกด้านหนึ่งซูหยูโม่ที่อาบน้ำแล้วและกำลังจะพักผ่อน
ขณะที่โทรศัพท์ดังขึ้นนี่มันก็ดึกมาแล้วเธอคิดว่าเป็นเซี่ยเมิ่งเจียวที่เป็นคนโทรมา
แต่เมื่อเธอเห็นหมายเลขผู้โทรเธอก็ตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมฮวงเฟิงถึงโทรมา
”เป็นไปได้ไหมว่าเขามีเรื่องจะคุยกับฉัน?”หัวใจของซูหยูโม่เต้นผิดจังหวะ
ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอคงจะไม่คิดมากเกินไปเมื่อฮวงเฟิงโทรหาเธออย่างไรก็ตามตอนนี้ก็ดึกแล้วและเขาก็ยังโทรหาเธอ
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเธอจะคิดถึงเรื่องนี้แต่มือของซูหยูโม่ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเมื่อกริ่งดังขึ้นเป็นครั้งที่สามเธอก็รับโทรศัพท์
“ว่าไงฮวงเฟิง?” เสียงของซูหยูโม่ดังออกมาจากโทรศัพท์
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจำเสียงของซูหยูโม่ไม่ได้
เขาไม่เคยคิดเลยว่าฮวงเฟิงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวน้อยจะมีเบอร์ของซูหยูโม่จริงๆ และหลังจากโทรไปหาซูหยูโม่ แล้วซูหยูโม่ก็เรียกชื่อของฮวงเฟิง
เห็นได้ชัดว่าซูหยูโม่รู้จักฮวงเฟิงแต่หมายเลขโทรศัพท์ที่ฮวงเฟิงได้รับจากซูหยูโม่นั้นไม่ได้รับด้วยวิธีการอื่นใด
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงของซูหยูโม่ผู้จัดการ หลิวก็รู้ตัวว่าเขาถูกจับได้แล้วและหันหลังกลับเพื่อที่จะจากไป
“ผู้จัดการหลิวคุณรีบไปไหนเหรอ? โทรศัพท์ของผู้อำนวยการซูโทรติดแล้ว คุณไม่อยากฟังเหรอ?” ฮวงเฟิงพูดกับผู้จัดการหลิวขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าได้สองก้าว
”ฮวงเฟิงคุณกำลังพูดเรื่องอะไร?” ในอีกด้านหนึ่ง ซูหยูโม่มีความสงสัยเล็กน้อย
เธอไม่รู้ว่าฮวงเฟิงหมายถึงอะไรแต่เป็นไปได้ไหมว่าเขาโทรออกมาโดยบังเอิญ?
”ฮวงเฟิงฉันแนะนำให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น ถ้ามันไม่ทำให้เกิดประโยชน์อะไรกับคุณ!” เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงกำลังไล่ตามมา ผู้จัดการหลิวก็หยุดเดินและขู่เขา
”ผู้จัดการหลิวคุณกำลังทำผิดอยู่นะ ตอนที่ผมมาที่นี่ครั้งแรกคุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอว่าคุณจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของบริษัท แล้วตอนนี้คุณเป็นอะไรไป?” เขาพูดอย่างอ่อนโยน
ผู้จัดการหลิวรู้ชัดว่าเขาถูกจับได้แล้วและไม่ได้วางแผนที่จะหลบซ่อนอีกต่อไป
ในอีกด้านหนึ่งซูหยูโม่ก็ดูเหมือนจะตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอไม่ได้พูดอะไรและฟังอย่างเงียบๆ
”ฮวงเฟิงฉันขอเตือนคุณดีกว่าว่าคุณอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพียงแค่แสร้งทำเป็นว่าคุณไม่เห็นอะไรเลย หลังจากนี้ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่ยุติธรรม ถ้าคุณตกงานเพราะเหตุนี้ ฉันจะช่วยคุณจัดสิ่งต่างๆ ให้ดียิ่งขึ้น” ผู้จัดการหลิวกล่าว
“แต่ถ้าฉันชอบงานที่นี่ล่ะ?”ฮวงเฟิงกล่าวด้วยความยากลำบาก
”ฮวงเฟิงนี่คุณกำลังพยายามหยุดฉันใช่ไหม?” เขาเหล่ตามองและพูดว่า กว่าจะมาเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยได้ผู้จัดการหลิวยังคงมีทักษะบางอย่างอยู่ เพียงแค่ว่าเขาไม่ต้องการสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น นั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงข่มขู่และล่อลวงฮวงเฟิง
ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่คิดว่าเด็กมหาวิทยาลัยที่เรียนจบมาหลายปีจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
”ผู้จัดการหลิวผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ ในเมื่อมีคนขโมยของออกไปจากที่นี่ คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร?” ฮวงเฟิงกล่าวอย่างเฉยเมย เขาได้เห็นแววตามาดร้ายของผู้จัดการหลิว แต่สหายคนนี้เลวร้ายยิ่งกว่าเทียนจุ้นอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแม้แต่จะมีเจตนาฆ่า ตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกกดดัน
”แกขอเองนะ!”เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงมุ่งมั่นที่จะทำลายแผนการของเขา
ผู้จัดการหลิวจึงไม่สุภาพอีกต่อไปเขาไม่สามารถลากสิ่งต่างๆออกไปได้ต่อไป เนื่องจากสิ่งต่างๆ เหล่านั้นอาจเลวร้ายลงเมื่อเวลาผ่านไป
ใครจะไปรู้ว่าซูหยูโม่ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์อาจจะโทรแจ้งตำรวจ
พูดตามตรงซูหยูโม่ลืมโทรแจ้งตำรวจไปเสียสนิท เธอได้เพียงเฝ้าดูความคืบหน้าของสถานการณ์อย่างประหม่า
ไม่เพียงแต่เธอกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้จัดการหลิวขโมยไปเท่านั้น
แต่เธอยังกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของฮวงเฟิงด้วย
ผู้จัดการหลิวเป็นคนที่เธอให้รับการเลื่อนตำแหน่งนี้ด้วยตัวของเธอเอง
ดังนั้นเธอจึงรู้อยู่แล้วว่าผู้จัดการหลิวมีทักษะบางอย่าง
”ระวังตัวนะ!”ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ซูหยูโม่รู้สึกว่าผู้จัดการ หลิวกำลังจะทำอะไรบางอย่าง จึงตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัวเพื่อต้องการที่จะเตือนฮวงเฟิง
อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าฮวงเฟิงเองก็ได้เตรียมพร้อมแล้ว หลังจากที่เขาขวางผู้จัดการหลิวเอาไว้
เขาก็เตรียมการและไม่แปลกใจเลยเมื่อผู้จัดการหลิวขว้างกำปั้นใส่เขา
ต้องบอกว่าผู้จัดการหลิวมีทักษะบางอย่างซึ่งอย่างน้อยก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกอันธพาลที่ฮวงเฟงพบเมื่อวานนี้
แน่นอนว่าพวกเขายังด้อยอยู่ไม่น้อยเมื่อเทียบกับเทียนจุ้นที่ไม่รู้สึกกดดันอะไรเลย
ฮวางเฟิงยื่นมือขวาของเขาออกมาทันทีและคว้ากำปั้นที่กำลังพุ่งเข้ามา
จากนั้นเขาก็หันกลับมาและพิงผู้จัดการหลิวเอาไว้และก่อนที่เขาจะตอบสนองเขาก็ได้กดลงบนไหล่ของผู้จัดการหลิวทำให้ร่างของเขาล้มลงบนพื้น
ฮวงเฟิงเคยเห็นและเข้าใจการเคลื่อนไหวนี้มาก่อนแต่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนธรรมดาที่มีพละกำลังจำกัด
ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะทำการเคลื่อนไหวเช่นนี้
แต่ตอนนี้เขามีกำลังภายในมันซึ่งง่ายมากสำหรับเขาที่จะเคลื่อนไหวเช่นนี้
”แค่กแค่ก” ผู้จัดการหลิวถูกฮวงเฟิงทุบและเขาก็หน้ามืดทันที เขามองเห็นดาวระยิบระยับในดวงตาของเขาและรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในของเขาเคลื่อน
“ผู้จัดการหลิวการลอบทำร้ายคนไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ”ฮวงเฟิงย่อตัวลงหยิบเอกสารจากมือของผู้จัดการหลิว เปิดดูเนื้อหา
จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและพูดกับซูหยูโม่
”ผู้อำนวยการซูคุณได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วสินะ เมื่อครู่ผู้จัดการหลิวเพิ่งเข้ามาในสำนักงานของคุณและขโมยเอกสารเกี่ยวกับยาลดน้ำหนักบางประเภท คุณคิดว่าเราควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?
เนื่องจากซูหยูโม่รู้เรื่องนี้แล้วและแน่นอนว่าฮวงเฟิงต้องจัดการกับเรื่องนี้
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวงเฟิงซูหยูโม่ก็ถามทันทีว่า: “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนนี้คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนแพ้และฮวงเฟิงได้รับบาดเจ็บหรือไม่
ดังนั้นในขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอไม่ได้สนใจเอกสาร แต่สนใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของฮวงเฟิง
หัวใจของฮวงเฟิงรู้สึกอบอุ่นและพูดว่า:”ผมสบายดี แต่ผู้จัดการ หลิวไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
”ดีแล้วล่ะที่คุณไม่เป็นอะไรเอกสารนั้นสำคัญมากสำหรับบริษัท แล้วฉันจะรีบไปที่บริษัททันที คุณช่วยโทรหาตำรวจก่อนแล้วตำรวจจะจัดการเรื่องนี้” ซูหยูโม่กล่าว
”ได้เลย”ฮวงเฟิงไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่น้อย
ในตอนนี้ผู้จัดการหลิวที่นอนอยู่บนพื้นและทำท่าจะตายก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมที่จะหนีถ้าซูหยูโม่และตำรวจมาเขาก็จบเห่กันพอดี

บทที่ 120 ระวังตัว
ฮวงเฟิงไม่ได้รีบร้อนที่จะตามไปให้ทันแต่กลับยิ้มให้ผู้จัดการหลิวที่กำลังจะหลบหนี
หลังจากนั้นราวกับว่าเขาสะดุดอะไรบางอย่างแล้วผู้จัดการหลิวก็ล้มลงเพราะเขาวิ่งเร็วเกินไป
ดังนั้นโดยไม่ต้องเตรียมการใดๆเขาจึงตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชยิ่งไปกว่าตอนที่ฮวงเฟิงสกัดเขาไว้ก่อนหน้านี้
”อ๊าก!”ผู้จัดการหลิวร้องโหยหวนอยู่บนพื้นและเมื่อฮวงเฟิงได้ยินเสียงของเขา เขารู้สึกราวกับว่าฟันหน้าของเขาหลุดออกจากปาก
”ผู้จัดการหลิวคุณกำลังจะทำอะไร?คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าคุณกำลังช่วยผู้อำนวยการซูมาเอาเอกสาร หรือคุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?” ฮวงเฟิงเดินมาถาม
“ฮวงเฟิงปล่อยฉันไปเถอะ”ผู้จัดการหลิวหันหน้าไปทางฮวงเฟิงและพูด: “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็เป็นคนคัดเลือกนายเข้ามาทำงานเพื่อเห็นแก่สิ่งนี้ ช่วยปล่อยฉันไปเถอะ”
”ไม่มีทาง!”ฮวงเฟิงส่ายหัวและพูดว่า: “ผมรู้สึกขอบคุณมากที่คุณรับผมเข้ามาทำงาน แต่อย่างไรก็ตามคนที่ต้องการจับตัวคุณในตอนนี้คือผู้อำนวยการซูไม่ใช่ผม ผมได้งานนี้มาด้วยความยากลำบากมาก ดังนั้นผมจึงไม่อยากเสียมันไป”
”ไม่เป็นไรหรอกตราบใดที่นายปล่อยฉันไป ฉันจะทิ้งเอกสารนี้เอาไว้ ชีวิตของเราในอนาคตจะต้องดีกว่าในตอนนี้” เมื่อผู้จัดการหลิวเห็นว่าฮวงเฟิงไม่ได้คล้อยตาม
และยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่ได้โทรแจ้งตำรวจในทันทีเขาคิดว่าตัวเองยังพอจะมีโอกาสรอด
”เป็นไปได้อย่างไรสวัสดิการของเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปนั้นดีมากเลยนะ ผมเคยทำงานในบริษัทอื่นมาก่อนแต่สวัสดิการก็ไม่ดีเท่าที่นี่ผมไม่อยากตกงานไปจากที่นี่ ผู้จัดการหลิว ผมขอโทษ” ฮวงเฟิงกล่าวด้วยความสงสาร
“ฮวงเฟิงตราบใดที่ฉันได้เอกสารนี้ไปฉันก็จะร่ำรวยแล้วหลังจากนั้นฉันจะขอบคุณนายอย่างแน่นอน ฉันจะส่งเสริมนายและให้นายเป็นผู้จัดการ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรมันก็คงจะดีกว่าการเป็น รปภ.ธรรมดาตอนนี้นะ” ผู้จัดการหลิวยังคงให้คำแนะนำ
“ยังมีบริษัทแบบนี้อีกงั้นเหรอ?ผมก็เป็นแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยและไม่มีทักษะใดๆ เลย แม้ว่าผมจะอยากได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เลย” ฮวงเฟิงกล่าว
”เป็นไปได้สินายรู้ไหมว่าใครเป็นคนให้ฉันมาขโมยเอกสาร?” ผู้จัดการหลิวกล่าว
”ผมไม่สนใจว่าเขาเป็นใครแต่เขาไม่สามารถส่งผลกระทบต่องานของผมได้!” ฮวงเฟิงทำราวกับว่าเขาไม่สนใจและกล่าวออกมา
“ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าเป็นผู้จัดการหยวน! ผู้จัดการใหญ่ของออคิดบีนกรุ๊ป! นายรู้จักออคิดบีนกรุ๊ปไหมล่ะ? มันเป็นบริษัทข้ามชาติที่ใหญ่ยิ่งกว่าเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปเสียอีก ถ้านายอยากจะเกี่ยวข้องกับเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปในตอนนี้ นายคิดว่าเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปจะต้านทานไหวหรือ? เมื่อเฮฟเว่นส์ไพรด์กรุ๊ปหายไป งานของนายก็จะหายไปด้วยเช่นกัน” ผู้จัดการหลิวกล่าว
เมื่อได้ยินชื่อของออคิดบีนกรุ๊ปดวงตาของฮวงเฟิงก็กระตุก แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
อย่างไรก็ตามเขายังคงพูดต่อว่า:”ผู้จัดการหยวนได้สัญญากับฉันแล้ว ตราบใดที่ฉันให้เอกสารเหล่านี้กับเขา เขาจะให้ฉันเป็นรองประธาน และเมื่อฉันได้เป็นรองประธาน นายก็สามารถติดตามฉันไปได้ ซึ่งมันต้องดีกว่าที่จะมารักษาความปลอดภัยที่นี่หลายร้อยเท่าอย่างแน่นอน”
“ผู้จัดการหลิวคุณพูดจบหรือยัง?” ฮวงเฟิงขัดจังหวะผู้จัดการหลิวและพูดอย่างเฉยเมย
”ห๊ะ?”ผู้จัดการหลิวไม่เข้าใจ
”ถ้าเสร็จแล้วไปกันเถอะ”ฮวงเฟิงกล่าว
”ไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยและรอตำรวจอยู่ที่นั่น”ฮวงเฟิงได้โทรหาตำรวจในขณะที่เขามัวแต่พูด: “สิ่งที่คุณพูดตอนนี้จะถึงมือตำรวจในภายหลัง อย่าคิดที่จะซ่อนอะไร ผมได้บันทึกเสียงเอาไว้แล้วตอนนี้”
ใบหน้าของผู้จัดการหลิวซีดลงทันทีเขารู้ว่าเขาถูกหลอกโดย ฮวงเฟิง
อย่างไรก็ตามเขายังคงไม่เต็มใจเล็กน้อย:”ฮวงเฟิง คุณไม่อยากเลื่อนขั้นงั้นหรือ? คุณอยากเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปตลอดชีวิตงั้นหรือ?”
“ใช่ผมแค่อยากเป็นรปภ.นี่แหละ ผมคิดว่าการรอเพื่อรักษาความปลอดภัยนั้นก็ดีพออยู่แล้ว มีงานน้อยและสวัสดิการก็ดีด้วย” ฮวงเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
ผู้จัดการหลิวไม่มีทางเลือกอื่นฮวงเฟิงไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย
เขาลดศีรษะลงเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการจากไป แต่ความแข็งแกร่งของฮวงเฟิงนั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ
เขาหิ้วตัวผู้จัดการหลิวขึ้นมาอย่างง่ายดายและพาเขาไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัย
เมื่อฮวงเฟิงและผู้จัดการหลิวมาถึงพวกเขาก็ปลุกพี่หวังที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้น
เขายังไม่ลุกจากเตียงแต่เมื่อเขาเห็นผู้จัดการหลิว เขาก็ตกใจ
”ผู้จัดการหลิวทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” พี่หวังถามอย่างระมัดระวัง
เขาคิดว่าผู้จัดการหลิวมาที่นี่เพื่อตรวจตราการลาดตระเวนและดูว่าพวกเขาขี้เกียจหรือไม่
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาถามคำถามนี้เสร็จ เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
สภาพของผู้จัดการหลิวนั้นน่าเศร้าเขามีเลือดไหลออกมาจากมุมปากและสีหน้าของเขาแสดงถึงความพ่ายแพ้อย่างรุนแรง
จิตวิญญาณของเขาอ่อนล้าและเขาก็ไม่ได้มีจิตใจสูงเหมือนตอนที่เห็นเขาครั้งแรก
“ฮวงเฟิงผู้จัดการเป็นอะไรไป?” พี่หวังเดินมาตรงหน้าของฮวงเฟิงและถามด้วยเสียงต่ำ
อย่างไรก็ตามดวงตาของเขายังคงไร้ชีวิตชีวาราวกับว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย
”เขาจบแล้วเราต้องเปลี่ยนหัวหน้าแล้วล่ะ” ฮวงเฟิงยักไหล่และพูด จากนั้นก็เล่าให้พี่หวังฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่หวังอ้าปากค้างราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน
อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นสภาพของผู้จัดการหลิวและดูเอกสารในมือของฮวงเฟิงแล้ว
เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความเป็นจริงนี้
อย่างไรก็ตามพี่หวังไม่ได้มีเวลาตอบสนองมากนักเพราะว่าเขาเป็นคนเก่าคนแก่ของฝ่ายรักษาความปลอดภัยอยู่แล้ว
แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ดีนัก
ก่อนหน้านี้ตอนที่ผู้จัดการหลิวยังไม่ได้ขึ้นเป็นผู้จัดการ
ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ยังคงปกติ
พวกเขาเป็นเพียงรปภ. ตัวน้อยเหมือนกัน พวกเขาคุยกันได้ แต่หลังจากที่ผู้จัดการหลิวได้รับการเลื่อนตำแหน่ง
อีกฝ่ายก็หยิ่งผยองมากขึ้นและความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ดังนั้นเกี่ยวกับการจับตัวของผู้จัดการหลิวพี่หวังเพียงแค่รู้สึกสงสาร แต่ไม่ได้มีเจตนาที่จะช่วยเหลือ
หลังจากนั้นไม่นานทั้งซูหยูโม่และผู้คนจากสถานนีตำรวจก็มาถึงฮวงเฟิงและซูหยูโม่ตามพวกเขาไปที่สถานนีตำรวจ
ในขณะที่พี่หวังอยู่ที่บริษัทเพื่อทำงานต่อ
“อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้จะได้รับการเลื่อนขั้น?”แม้ว่าฮวงเฟิงจะเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน แต่เขาก็ไม่ควรได้รับการเลื่อนตำแหน่งเร็วขนาดนี้
เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับผอ.ซูและมักจะพาเขาไปด้วยบ่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เขายังได้ทำผลงานชิ้นใหญ่อีกด้วย
ทันใดนั้นพี่หวังก็รู้สึกอิจฉาและแค่อิจฉาฮวงเฟิงแต่เขาก็ไม่ได้เกลียดเขาเลย
”คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”ภายในรถซูหยูโม่ถามด้วยความกังวล
พวกเขาสองคนกำลังขับรถของซูหยูโม่ไปที่สถานีตำรวจและแน่นอนว่าคนขับยังคงเป็นฮวงเฟิง
หลังจากขึ้นรถแล้วซูหยูโม่ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ของฮวงเฟิงและอดไม่ได้ที่จะถามออกมา
”ไม่เป็นไรหรอกถึงแม้ว่าเขาจะมีทักษะอยู่บ้าง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” ฮวงเฟิงกล่าวอย่างพอใจ
“ระวังตัวด้วยถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีกให้โทรแจ้งตำรวจก่อน ถ้าเขารีบร้อนคุณอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้นะ” ซูหยูโม่กล่าว
”อืม”ฮวงเฟิงเห็นด้วย