กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 346 บิน
บทที่ 346 บิน
ใบหน้าของหลี่ปิงอวิ๋นถึงกับซีดเผือดเนื่องจากเธอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเต็มสองตาหลังเกิดเรื่องนั้นต่อให้คนที่อยู่ในรถไม่ถึงกับเสียชีวิตแต่ก็ต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน
แน่นอนว่าเขาคนนั้นไม่สามารถขับรถต่อได้และนั่นก็หมายความว่า ความหวังที่เธอจะรอดกลับไปได้หายไปในพริบตา
แต่หลี่ปิงอวิ๋นไม่ได้ห่วงแค่ความปลอดภัยของตัวเองเท่านั้นเธอยังเป็นห่วงคนที่อยู่ในรถคันนั้นอีกด้วย อีกฝ่ายต้องมาพบเจอกับเรื่องแบบนี้เพียงเพราะต้องการช่วยชีวิตเธอ
ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครเธอก็จะรู้สึกขอบคุณและรู้สึกผิดต่อเขาคนนั้น
”ฉันหวังว่าคุณจะปลอดภัย…”หลี่ปิงอวิ๋นได้แต่ภาวนาให้บุคคลปริศนาปลอดภัย
ฮวงเฟิงยังคงไหวอยู่แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเคลื่อนไหวของเขา
นอกจากนี้เขายังมีกำลังภายในไหลเวียนอยู่ในร่างกายแม้ว่าพลังจะไม่มีประสิทธิภาพดีเท่ากับตอนที่เขาโคจรพลัง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังช่วยฟื้นฟูร่างกายของเขาได้บ้าง
ในตอนนี้ฮวงเฟิงสามารถควบคุมร่างกายและเหาะเหินอยู่กลางอากาศ ถึงแม้จะมีแสงไฟตามข้างทาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางจุดที่เป็นมุมมืดตามข้างทาง ฮวงเฟิงจึงเหาะไปตามทางที่ไม่มีแสงไฟส่องถึง
ก่อนหน้านี้ฮวงเฟิงไม่รู้ว่าตนนั้นสามารถเหาะได้สูงเท่าไหร่เขาจึงตัดสินใจบินให้สูงและเร็วขึ้น ทว่าฮวงเฟิงกลับคิดได้ว่าตนนั้นไม่ได้ถูกจำกัดความสูงในการบิน
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเหาะสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ภาพรถราบนถนนที่เห็นจึงมีขนาดเล็กลงเรื่อย ๆ
”ไม่จำกัดความสูงอย่างนั้นเหรอ?”ฮวงเฟิงแอบสงสัย แต่ก็ไม่มีเวลามากพอมานั่งทดลองต่อ เขาจึงเหาะขึ้นไปให้อยู่ในระดับที่สูงกว่ามุมกล้อง เพื่อไม่ให้กล้องตามท้องถนนหรือเรดาร์ตรวจจับได้ เขาถูกจัดให้เป็นสิ่งที่บินได้แบบที่ไม่มีชื่อเรียก
จากนั้นฮวงเฟิงก็ควบคุมร่างกายให้พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ได้ยินเสียงลมพัดเข้าหูอย่างต่อเนื่อง และเสื้อผ้าของเขาก็ปลิวไสวตามแรงลม
”เร็ว..เร็วอีกนิด” ฮวงเฟิงมีความสุขกับการบินสูงจากพื้นดินมาก นี่เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกในตอนที่อยู่บนพื้นดิน
ความเร็วของฮวงเฟิงรวดเร็วและว่องไวมากแม้ว่ามันจะไม่ได้ระบุข้อมูล แต่ความเร็วของเขาจะต้องเร็วกว่ารถที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ข้างล่าง แถมความเร็วของเขายังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกด้วย……ไอรีนโนเวล
”ไม่ต่างจากเครื่องบินรบเลยแหะ”ฮวงเฟิงว่า แต่นอกจากความเร็วที่เพิ่มขึ้นแล้ว เขายังบินได้สูงขึ้นอีกฝ่าย เขารู้สึกว่าตัวเองบินได้ แต่มีอิสระในการบินมากกว่าการบินโดยเครื่องบิน
ทว่าจู่ๆฮวงเฟิงก็รู้สึกว่าพลังงานในร่างกายเริ่มลดลงอย่างต่อเนื่องและยิ่งเขาบินเร็วมากขึ้น พลังของเขาก็จะถูกใช้ไปมากขึ้นเท่านั้น นี่คือข้อจำกัดที่ฮวงเฟิงบินต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก
แต่แน่นอนว่ากำลังภายในและพลังเวทของฮวงเฟิงก็สามารถฟื้นฟูได้ในเวลาเดียวกันวิธีนี้ทำให้เขาเพิ่มเวลาในการเหาะเหินกลางอากาศได้
ฮวงเฟิงเหาะไปตามถนนหลังจากมองหาตามท้องถนน ในที่สุดเขาก็พบกับรถคันที่ลักพาตัวหลี่ปิงอวิ๋นไป จากนั้นเขาก็ควบคุมความเร็วและติดตามอีกฝ่ายไป
ส่วนทั้งสามคนที่อยู่ในรถบนพื้นดินไม่มีใครรู้ว่ามีใครบางคนกำลังติดตามพวกเขาอยู่บนท้องฟ้า เพราะพวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เหนือธรรมชาติ
”เอ๊ะพวกมันขับออกนอกทางแล้ว” ฮวงเฟิงเห็นว่ารถที่อยู่บนพื้นดินได้ออกจากทางหลังและขับไปตามถนนแคบๆเส้นหนึ่งที่มืดสนิท หากไม่มีไฟหน้ารถ ฮวงเฟิงก็ไม่มั่นใจเช่นกันว่าเขาจะระบุตำแหน่งที่แน่ชัดของอีกฝ่ายได้
หลังจากเวลาผ่านไปฮวงเฟิงก็เห็นว่าอีกฝ่ายหยุดรถที่ทะเลสาบแห่งหนึ่ง
ฮวงเฟิงหยุดมองสภาพแวดล้อมรอบๆนอกจากทะเลสาบก็มีเพียงป่าทึบ สภาพแวดล้อมที่มืดสนิทแบบนี้ทำให้ซ่อนตัวได้อย่างง่ายดาย
ฮวงเฟิงควบคุมร่างกายและลดระดับการบินให้ต่ำลงเล็กน้อยหากไม่มีคนเฝ้ายามที่นี่ ฮวงเฟิงก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะถูกใครจับได้
จากนั้นฮวงเฟิงก็สังเกตเห็นว่ามีคนลงจากรถสามคน สองคนเป็นผู้ชายที่เขาเห็นที่โรงแรมก่อนหน้านี้และคนสุดท้ายที่ลงจากรถเป็นผู้หญิง และเธอคนนั้นก็คือหลี่ปิงอวิ๋น!
หลี่ปิงหยุนตื่นแล้วและขณะนั้นเองอีกฝ่ายก็สะกิดเธอเพื่อให้เธอเดินไปที่กระท่อมหลังหนึ่ง
“เธออยู่ตรงนั้น!”ในที่สุดฮวงเฟิงก็หาหลี่ปิงอวิ๋นพบ
เมื่อเห็นทั้งสามเข้าไปในกระท่อมฮวงเฟิงก็ค่อยๆบินลงต่ำไปที่กระท่อม และสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกระท่อมอย่างระมัดระวัง
”พวกนั้นยังมาไม่ถึงเลย”ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น แต่เพราะอีกฝ่ายพูดภาษาอังกฤษ และภาษาอังกฤษของฮวงเฟิงอยู่ที่ระดับ 4 เท่านั้น ยังไม่ถึงระดับ 6 เขาเลยไม่เข้าใจที่คนในห้องคุยกัน ต่างจากหลี่ปิงอวิ๋นที่เข้าใจในสิ่งที่คนพวกนั้นพูดทุกอย่าง
“พวกนั้นน่าจะมีธุระ”ทหารอีกคนกล่าว
“ถ้างั้นก็รอไปก่อนก็แล้วกัน”ทหารรับจ้างจากที่ก่อนหน้านี้พูดว่า “แม่งเอ้ย! สภาพแวดล้อมที่นี่ห่วยแตกสุดๆ ยุงเยอะชะมัด!”
มีทั้งต้นไม้ต้นหญ้าแล้วก็ยุงทุกชนิด โดยเฉพาะตอนนี้เป็นตอนกลางคืน แถวยังอยู่ในช่วงฤดูร้อน จึงไม่แปลกที่จะมียุงเต็มไปหมด
อย่างไรก็ตามทั้งสองเคยอาศัยในสภาพแวดล้อมทุกรูปแบบและที่แย่กว่านั้นคือทั้งสองเคยประสบกับสถานการณ์ทุกประเภทเช่นกัน ดังนั้นเขาถึงทำได้แค่บ่นเท่านั้น เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เป็นสิ่งที่พวกเขาทนได้อยู่แล้ว
ทหารทั้งสองนั่งบนเก้าอี้ในขณะที่หลี่ปิงอวิ๋นนั่งอยู่มุมห้องอย่างไม่สบอารมณ์ แม้ว่าจนถึงตอนนี้ทั้งสองยังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเธอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายเป็นคนดีมากพอที่จะปล่อยตัวเธอไป
ในทางตรงกันข้ามหากอีกฝ่ายยังไม่บรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ ทั้งหมดที่พวกเขาทำมาก็จะสูญเปล่า
เป้าหมายนั้นเดาได้ไม่ยากซึ่งก็คือพี่ชายของเธอนั่นเอง ดังนั้นนอกจากหลี่ปิงอวิ๋นจะเป็นห่วงชะตากรรมของตัวเองแล้ว เธอยังเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของพี่ชายของเธออีกด้วย
เธอได้แต่หวังว่าพี่ชายของเธอจะมาช่วยชีวิตแต่ก็หวังว่าเขาจะไม่ปรากฎตัวที่นี่เช่นกัน
ฮวงเฟิงรออยู่ด้านนอกห้องครู่หนึ่งก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดอย่างแจ่มแจ้งตอนนี้เขามีศัตรูเพียงแค่สองคน แต่หลังจากนี้ก็ไม่มั่นใจว่าจะมีกำลังเสริมมาอีกไหม เพราะฉะนั้นเขาต้องรีบลงมือโดยเร็วที่สุด
ในขณะที่ฮวงเฟิงกำลังจะขยับตัวหนึ่งในสองทหารก็เดินออกมานอกห้อง ไม่ว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจะเป็นยิงกระต่ายหรือออกมาดูว่ามีคนอื่นอยู่อีกไหมก็ทำให้การเคลื่อนไหวของฮวงเฟิงถึงกับหยุดชะงัก เขาหยุดรอให้คนๆนั้นเดินออกไปก่อน
ส่วนทหารที่เพิ่งออกมาด้านนอกเขาไม่คิดว่าจะมีตัวอันตรายที่ไหนโผล่มาอีก เพราะเขาคิดว่าตั้งแต่ที่จัดการรถคันที่ตามมาได้สำเร็จก็เท่ากับว่าพวกเขาได้กำจัดเสี้ยนหนามไปแล้ว