กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 348 ยิง

บทที่ 348 ยิง
ในขณะเดียวกันหลี่ปิงอวิ๋นก็รีบพุ่งตัวไปที่ประตู เมื่อเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นและสิ่งที่ทหารรับจ้างพูดอีกฝ่าย เธอก็เข้าใจทันทีว่าตังเองเข้าใจฮวงเฟิงผิด ฮวงเฟิงไม่ได้มาที่นี่เพราะเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้น แต่มาเพื่อช่วยชีวิตเธอ
ตอนแรกเขาคิดฮวงเฟิงคิดว่าถ้าเขายังไม่ถูกอีกฝ่ายเจอตัว เขาจะซุ่มโจมตีคนที่ลักพาตัวหลี่ปิงอวิ๋นก่อน แต่ตอนนี้ เขากลับยืนประจันหน้าอีกฝ่ายซะได้
หลี่ปิงอวิ๋นหันไปมองฮวงเฟิงสลับกับชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงและกำยำดูๆแล้วโอกาสที่หลี่ปิงอวิ๋นจะหลุดพ้นจากคนตรงหน้าไปได้นั้นช่างน้อยเหลือเกิน…
“อ๋า…ฉันผิดไปแล้ว”หลี่ปิงอวิ๋นกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอาย
ฮวงเฟิงที่อยู่ไม่ไกลจากเธอฝืนหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นแผนการที่เขาจะซุ่มโจมตีศัตรูต้องพังลงด้วยเงื้อมมือของผู้หญิงซื่อบื้อตรงหน้า
”แกเป็นใคร?”ทหารเอ่ยถามฮวงเฟิงเป็นภาษาจีนด้วยสำเนียงแปลกๆ
”ถึงผมบอกไปคุณก็ไม่รู้จักผมหรอกครับ เอาเป็นว่าผมมาที่นี่เพื่อช่วยเธอคนนั้นก็แล้วกัน” ฮวงเฟิงตอบพลางยกนิ้มชี้ไปที่หลี่ปิงอวิ๋น ทว่าท่าทางแบบนี้กลับทำให้หลี่ปิงอวิ๋นรู้สึกละอายใจขึ้นมา
”คิดจะมาช่วยยัยนี่?นายห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้หนุ่ม!” ในขณะที่พูด อีกฝ่ายก็พุ่งเข้าใส่ฮวงเฟิงทันที ครั้งนี้ ฮวงเฟิงไม่ได้หลบแต่กลับพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นกัน
แม้ว่าฮวงเฟิงจะพกปืนติดตัวแต่เขาก็ไม่กล้านำมันออกมาเพราะหลี่ปิงอวิ๋นยืนอยู่ตรงนั้น
เนื่องจากฮวงเฟิงทราบประวัติของหลี่ปิงอวิ๋นดีหลังจากเรื่องนี้จบลง เขาจะต้องถูกสอบสวนแน่นอน แล้วถ้าเกิดว่าหลี่ปิงอวิ๋นบอกคนพวกนั้นว่าเขาพกปืน คำสารภาพของเขาต้องจะฟังไม่ขึ้นแหงๆ
แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่อยากเรื่องใส่ตัวแต่ถ้าวินาทีสุดท้ายที่ความตายมาเยือน เขาก็คงชักปืนออกมาโดยไม่สนใจอะไรอีก เพียงแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม
ปัง!
ทั้งสองปะทะกันโดยซัดหมัดใส่กันหลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ถอยหลังไปคนละสองสามก้าว
ฮวงเฟิงสัมผัสได้ว่าเลือดลมและกำลังภายในร่างกายของเขากำลังพลุ่งพล่านราวกับว่าพลังกำลังคืบคลานขึ้นไปถึงลำคอและพร้อมที่จะระเบิดออกมาตลอดเวลาแต่ถึงกระนั้น ฮวงเฟิงก็ยังคงข่มมันเอาไว้
”กะแล้วทหารอย่างพวกคุณไม่มีทางเป็นแค่คนธรรมดาแน่” ฮวงเฟิงถึงกับถอนหายใจ การโจมตีเมื่อครู่คงจะเป็นเพียงแค่การหยั่งเชิง เขารู้ดีว่าตนเองก็มีสิทธิ์แพ้เช่นกัน
สิ่งที่ทำให้เขาสังหารทหารคนนั้นได้อย่างง่ายดายคือการลอบโจมตีแต่หากเขาต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายซึ่งๆหน้า คงยากที่จะบอกว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะ
ทำเอาฮวงเฟิงอึ้งไปเล็กน้อยทว่าฝ่ายตรงข้ามอย่างนายทหารเองก็อึ้งไม่น้อยไปกว่าเขา
ชายตรงหน้ารู้จักแม้กระทั่งในกลุ่มทหารนอกจากนี้อีกฝ่ายยังแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้
ถึงแม้เขาจะไม่ถนัดใช้ปืนแต่ในแง่ของการต่อสู้แบบตัวต่อตัว เขาถึงกับได้รับการจัดอันดับให้อยู่ในอันดับต้น ๆ ของกลุ่ม แน่นอนว่าความสามารถแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปนึกอยากจะมีก็มีได้……ไอรีนโนเวล
บาดแผลบริเวณหน้าผากและแขนของฮวงเฟิงเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มต่อสู้ถ้าจะให้พูดอีกอย่างก็คือ ชายหนุ่มตรงหน้าเขารับหมัดทั้งๆที่เขายังเจ็บอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ยังไม่สามารถป้องกันหมัดนี้ได้ดีเท่าที่ควร
”แกเป็นใครกันแน่?”ทหารถามย้ำอีกครั้ง
”หยุดพล่ามได้แล้ว!”ฮวงเฟิงว่า เขาไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับอีกฝ่ายแล้ว ใครจะไปรู้ว่าศัตรูจะมาเพิ่มอีกตอนไหน
แต่ที่เขารู้แน่ๆคือต้องใช้เวลาอีกนานกว่ากำลังเสริมของเขาจะมาถึงดังนั้นเพื่อความปลอดภัย ฮวงเฟิงจึงตัดสินใจกำจัดอีกฝ่ายโดยเร็วที่สุด
ครั้งนี้ฮวงเฟิงใช้หมัดสายฟ้าเจ็ดนพเคราะห์โจมตีคู่ต่อสู้ แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะถอยอีกทั้งยังตั้งตารอการโจมตี
กำหมดและลูกเตะของฮวงเฟิงนั้นน่าทึ่งมากฮวงเฟิงเพิ่มกำลังภายในและวิชาหมัดที่ทรงพลังของเขาเสมอกับของคู่ต่อสู้
ทางฝั่งหลี่ปิงอวิ๋นที่ยืนอยู่ไม่ไกลตกใจสุดขีดเธอคิดไม่ถึงเลยว่า ฮวงเฟิงที่เธอเคยพูดจาดูถูกจะแข็งแกร่งถึงขนาดต่อสู้กับคนที่ลักพาตัวเธอไปได้
อย่างไรก็ตามหลี่ปิงอวิ๋นเห็นไม่สามารถมองเห็นอันตรายที่ซ่อนอยู่ และเธอก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้ เธอเลยเป็นห่วงฮวงเฟิงจากใจ
แม้ว่าเธอและฮวงเฟิงไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเธอเลยสงสัยว่าอะไรทำให้ฮวงเฟิงยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยเธอ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งสองคนเหมือนผูกติดกับเชือกในชีวิตจริง
หลี่ปิงอวิ๋นไม่รู้ว่าฝ่ายไหนถือไพ่เหนือกว่าแต่ฮวงเฟิงทราบดีว่าตัวเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาตั้งแต่แรก
แม้ว่าเขาจะมีวิชาหมัดแต่โอกาสที่เขาได้ต่อสู้ในชีวิตจริงนั้นแทบไม่เคยเกิดขึ้น เขายังขาดประสบการณ์เพราะไม่มีใครเคยสอนเขาแบบจริงๆจังๆ
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปการโจมตีของฮวงเฟิงก็ลื่นไหลมากขึ้นฮวงเฟิงเริ่มคุ้นเคยกับหมัดสายฟ้า ทำให้ฝ่ายเสียเปรียบในตอนแรกค่อยๆเปลี่ยนไป
เดิมทีอีกฝ่ายได้เปรียบมากกว่าฮวงเฟิงเขาจึงต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เอาชนะฮวงเฟิงให้จงได้ แต่ฮวงเฟิงกลับอดทนและปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ได้
จากนั้นเขาก็พบว่าข้อได้เปรียบจากการต่อสู้กับฮวงเฟิงนั้นเริ่มลดลงและสุดท้าย เขาก็ตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ใช่ฝ่ายได้เปรียบอีกต่อไป ฮวงเฟิงโจมตีจนเขาจนตกอยู่ในความสับสนอยู่หลายต่อหลายครั้ง
การค้นพบความจริงนี้ทำให้ทหารรับจ้างตกใจเล็กน้อยเขารู้สึกกลัวในความสามารถในการเรียนรู้ของฮวงเฟิงเล็กน้อย หลังจากทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง ทั้งคู่ก็ปละออกจากกัน
ในขณะที่ใช้มือลูบแขนที่รู้สึกชาอย่างอ่อนโยนเขาก็หันไปจ้องฮวงเฟิงแล้วพูดว่า “แข็งแกร่งดีนี่ สงสัยฉันคงประเมินแกต่ำไปสินะ!”
ฮวงเฟิงพยายามทำปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายได้เปรียบแต่ก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น
”คุณเองก็ไม่เลวเหมือนกัน”ฮวงเฟิงกล่าวขณะสบตาอีกฝ่าย
”น่าเสียดายที่แกกำลังจะตายในไม่ช้า!”หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็หยิบปืนที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้าออกมาแล้วยิงใส่ฮวงเฟิงทันที
ใบหน้าของฮวงเฟิงเต็มไปด้วยความตกใจดูเหมือนว่าเขาไม่คิดว่าชายคนนั้นจะทำแบบนั้นจริงๆ จากนั้นร่างของเขาก็ค่อยๆล้มลงไปที่พื้น ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของหลี่ปิงอวิ๋น ฮวงเฟิงแพ้แล้ว!
”ฮ่าฮ่าแกมันอ่อนเกินไป!” ทหารรับจ้างมองดูฮวงเฟิงล้มลงไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
เขามีลางสังหรณ์ว่าทักษะของฮวงเฟิงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ หากสิ่งนี้ลากไปเขาอาจจะไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนของเขาที่ออกไปกับเขาก่อนหน้านี้ก็ยังไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย