กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 352 ซุ่มโจมตี

หัวหน้าเงยหน้าขึ้นมองไปทางป่าที่มืดทึบจากนั้นก็โบกมือแล้วพูดว่า”ไปกันได้แล้ว!”
เมื่อเทียบกับฮวงเฟิงที่มีกันแค่สองคนสมาชกทั้งสี่คนของหน่วยทหารนับว่าคุ้นเคยกับป่าในแถบนี้มากกว่าเป็นไหนๆ
เมื่อก่อนพวกเขาเคยปฏิบัติภารกิจที่ต้องบุกป่าฝ่าดงอยู่บ่อยครั้งพวกเขาเคยผจญภัยในป่าดงดิบรวมถึงพื้นที่มีอากาศหนาวเย็น ทำให้พวกเขาค้นเคยกับถิ่นทุรกันดารเป็นอย่างยิ่ง
เพราะฉะนั้นป่าทึบเบื้องหน้าจึงแทบจะไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาเลย
นี่เป็นสิ่งที่หัวหน้ามั่นใจมากว่าถึงคนที่มาอาจจะมีทักษะบางอย่างแต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ พวกเขาจะต้องได้เปรียบมากกว่าอีกฝ่ายอย่างแน่นอน
”ทุกคนแยกกันไปหา ห้ามให้ให้พวกมันหนีออกจากที่นี่ไปได้เด็ดขาด!” หลังจากเข้าไปในป่าแล้วหัวหน้าก็ได้สั่งการกับลูกน้องทั้งสาม
”ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้ส่งสัญญาณให้คนที่เหลือไปช่วยทันที”
”รับทราบครับ!”ลูกน้องทั้งสามขานรับอย่างพร้อมเพียง
นอกจากนี้จำนวนคนในอีกฝ่ายที่มีน้อยกว่า ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถ้าคนหนึ่งเกิดเรื่องขึ้นและไม่สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ ทำให้ต้องใช้เวลาสักพักจนกว่าจะมีคนเข้ามามาช่วยเหลือ
ด้วยเหตุนี้ทหารทั้งสี่จึงยืนเรียงกันเป็นเส้นตรงและก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน ทุกคนต่างยื่นห่างกันประมาณยี่สิบถึงสามสิบเมตร ระยะดังกล่าวทำให้พวกเขามองไม่เห็นกันและกัน
แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ห่างกันมากนักแม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นหรือได้ยินเสียงคนอื่น แต่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหา
นอกจากนี้ในระยะใกล้เช่นนี้ การเข้าไปช่วยเหลือพวกพ้องยิ่งทำได้ง่ายมาก
โทบี้เป็นสมาชิกของหน่วยทหารปีศาจหน่วยทหารปีศาจเป็นหนึ่งในอันดับต้น ๆ ในแอฟริกา ในหมู่ทหารทั้งหมดนับว่าพวกเขามีอันดับที่สูงว่าระดับทั่วไป และแม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับสูงสุด
ครั้งนี้โทบี้ หัวหน้าและคนที่เหลือไม่ได้มาที่นี่เพื่อการท่องเที่ยว แม้ว่าในจีนจะมีสถานที่ที่น่าสนใจไม่น้อย แต่เพราะเป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่การสำรวจแต่เป็นการแก้แค้น!
ในอดีตตอนที่พวกเขาปฏิบัติภารกิจพวกเขาเคยมีเรื่องกับกลุ่มของประเทศจีนเพียงแค่สองครั้ง แต่สองครั้งนี้พวกเขากลับเป็นฝ่ายแพ้ทั้งสองครั้งสองครา ไม่เพียงแต่ทำภารกิจไม่สำเร็จ สมาชิกในกลุ่มหลายคนยังเสียชีวิตอีก เรื่องนี้ทำให้หัวหน้าโกรธแค้นมาจนถึงทุกวันนี้
อันที่จริงพวกเขาต้องการยกพวกมาที่จีนมากกว่านี้ด้วยซ้ำแต่เพราะประเทศจีนมีการจำกัดการเข้าเมืองที่เข้มงวด ทำให้พวกเขาทำอย่างนั้นได้ยาก
ท้ายที่สุดก็มีคนผ่านเข้ามาได้เพียงไม่กี่คนแต่สำหรับพวกเขาจำนวนเท่านี้นับว่าเพียงพอแล้ว เนื่องจากสิ่งที่พวกเขาต้องทำในครั้งนี้ไม่ใช่การต่อสู้แต่เป็นการซ่อนตัวอยู่ในความมืดและหาโอกาสเล่นงาน คิดไม่ถึงเลยว่าโอกาสจะมาถึงไวขนาดนี้
พวกเขาทราบข่าวมาว่าหัวหน้าของอีกฝ่ายมีน้องสาวหนึ่งคนและทั้งสองก็เป็นพี่น้องที่รักกันมากอีกด้วย
นอกจากนี้แผนที่วางเอาไว้ก็ดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเมื่อโทบี้ติดตามหัวหน้าและคนที่เหลือไปสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
เพื่อบรรลุภารกิจของหัวหน้าและคนในทีมตามคำสั่งของหัวหน้า โคลด์กับอีไลก็ได้ลักพาหญิงสาวที่น่าเวทนาคนนั้นสำเร็จ
ในตอนที่โคลด์โทรมาบอกว่าตอนนั้นทุกอย่างราบรื่นรวมถึงหญิงสาวคนนั้นหน้าตาน่ารักขนาดไหนโทบี้จึงคิดว่าภารกิจนี้จะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี…ไอลีนโนเวล
เนื่องจากว่าพวกเขามีตัวประกันอยู่ในกำมืออีกฝ่ายอยู่ในที่โล่งแจ้งขณะที่พวกเขาอยู่ในความมืด ทำให้พวกเขาจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย
แต่หนึ่งสิ่งที่ทำให้โทบี้และที่เหลือคิดไม่ถึงก็คือเมื่อพวกเขามาถึงบ้านไม้ตามที่ตกลงกันแต่โคลด์และอีไลดันกลายเป็นศพไปแล้ว
ทั้งสองไม่ได้ตายในสนามรบแต่เป็นการตายในบ้านไม้ริมทะเลสาบหลังนี้โดยไม่มีใครรู้
เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางที่จะกล้าโจมตีหรือสังหารสหายของเขาแน่โดยเฉพาะโคลด์
โทบี้และโคลด์เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันโทบี้สาบานว่าเขาต้องจะล้างแค้นให้สหายให้จงได้ เขาจะจับตัวฆาตกร เขาจะหั่นร่างของอีกฝ่ายเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้ปลาในทะเลกินซะเลย!
”ไอ้สารเลวเอ้ยรีบโผล่หัวออกมาซะดีๆ คอยดู ฉันจะฆ่าแกให้ตายคามือ!” โทบี้พึมพำกับตัวเองขณะที่เดิน เข้าไปในป่าที่มืดมิด เขาต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากในการมองภาพตรงหน้า
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงเชื่อมั่นว่าตราบใดที่อีกฝ่ายยังอยู่ที่นี่เขาจะปล่อยให้มันไม่รอดสายตาไปได้เด็ดขาด
หลังจากเป็นทหารมาหลายปีเขาทราบดีว่าหาอีกฝ่ายไม่ใช่คนในชุดเครื่องแบบ เขาก็สามารถฆ่าคนๆนั้นได้ทันที
ด้วยเหตุนี้แม้ว่าเขาจะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่เขาคิด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าประมาทเลยสักนิด
โทบี้เดินไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างระมัดระวังในตอนที่เขาเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขาไม่ทันสังเกตว่าด้านบนมีคนสองคนกำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้
เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลากลางคืนและแสงสว่างอันน้อยนิดทำให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ
ในตอนนี้เหนือศีรษะของโทบี้มีคนสองคน ซึ่งก็คือฮวงเฟิงและหลี่ปิงอวิ๋น ตอนนี้ ฮวงเฟิงกำลังจับหลี่ปิงอวิ๋นในขณะที่หลี่ปิงอวิ๋นกำลังยกมือปิดปากของเขาตัวเองด้วยความตระหนก
หลี่ปิงอวิ๋นในตอนนี้กำลังสวมเสื้อของฮวงเฟิงเนื่องจากในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ชุดเดรสสีขาวของเธอนั้นสะดุดตาเกินไปและเสี่ยงที่จะทำให้อีกฝ่ายจับได้
ฮวงเฟิงไม่สามารถหยิบเสื้อผ้าอออกมาจากแหวนมิติต่อหน้าเธอได้ด้วยเหตุนี้ เขาจึงอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน
วันนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อหลายชิ้นบนร่างกายส่วนบนเขามีเพียงเสื้อหนึ่งตัวเท่านั้น แต่เขาก็ได้ยกให้หลี่ปิงอวิ๋นไปแล้ว
ฮวงเฟิงก้มศีรษะคอยสังเกตโทบี้ที่เดินผ่านไปจากนั้นก็ส่งสัญญาณให้หลี่ปิงอวิ๋นอยู่บนนี้เงียบๆ ส่วนเขาจะกระโดดลงไปข้างล่าง
ใบหน้าของหลี่ปิงอวิ๋นเต็มไปด้วยความวิตกเพราะเธอไม่เห็นว่าตอนที่ฮวงเฟิงกระโดดลงไปนั้นมีเส้นด้ายบางๆตรึงกับโคนต้นไม้ ทำให้ฮวงเฟิงลงจอดได้อย่างปลอดภัย
หลังจากที่ฮวงเฟิงลงจอดเป็นตำแหน่งที่อีกฝ่ายได้เดินผ่านไปแล้วหมายความว่าตอนนี้ฮวงเฟิงกำลังยืนอยู่ข้างหลัง
ในตอนที่เขากระโดดลงมาเขาก็เอื้อมมือไปปิดปากของอีกฝ่ายและใช้ดาบวายุออกมา อีกฝ่ายพยายามร้องตะโกนและหนีจากการควบคุมของฮวงเฟิง
ดวงตาของโทบี้เบิกกว้างใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตอนที่เขาเดินผ่านมา เขาสำรวจดีแล้วนี่?
ทั้งๆที่ไม่เห็นความผิดปกติแล้วทำไมเขาถึงถูกซุ่มโจมตีจากด้านหลังได้เล่า?
ไม่เห็นจะเข้าใจเลยโว้ย!