กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1063 พี่น้องร่วมมือกัน
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1063 พี่น้องร่วมมือกัน
ยอดฝีมือระดับหกผู้สง่างามต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าอนาถใจยิ่งนัก
ไม่เหลือใครคอยให้ความช่วยเหลือ มีเพียงเหวินเส่าอี๋คนเดียวเท่านั้น เหวินเส่าอี๋ผู้ถูกการโจมตีเป็นคนแรก พิณของเขาปลิวหายไป ฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าปะทะหน้าออกของเขาอย่างรุนแรง
“พัฟ……”
เพียงฝ่ามือเดียว อวัยวะภายในของเหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขากำลังจะตาย
“แครก……”
เหวินเส่าอี๋ถูกบีบคอ ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้
“เสี่ยวหูเตี๋ย”
“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าหลอกล่อให้เยี่ยจิ่งหานร่วมมือกับเจ้าเพื่อสังหารข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากับเยี่ยจิ่งหานเป็นอะไรกัน?”
แสงสว่างหายไปจากดวงตาทั้งสองข้างของเหวินเส่าอี๋ จากนั้นก็มองไปที่เยี่ยจิ่งหานด้วยความสงสัยราวกับว่าต้องการฟังคำตอบ
กู้ชูหน่วนนำมือขึ้นมาปิดปาก และมองไปยังเยี่ยจิ่งหานด้วยสายตาซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย
เยี่ยจิ่งหานวางกู้ชูหน่วนลง ความเกลียดชังที่แข็งแกร่งระเบิดออกมาจากดวงตาที่เย็นชาของเขา
“ข้ากับเจ้าไม่มีความสัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง”
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ความจริงตั้งแต่แรก ฮ่าฮ่าฮ่า……ไม่มีความสัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง จริงที่พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ข้าอยากจะฆ่าเจ้าก็ฆ่า ข้าอยากจะทอดทิ้งเจ้า ข้าก็ทอดทิ้ง เมื่อยี่สิบปีก่อน เจ้าน่าจะตายไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังมีชีวิตได้อยู่ถึงตอนนี้?”
“เจ้ารู้ไหมว่าความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้าคืออะไร? ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้าก็คือ เจ้าไม่ควรมายังโลกแห่งนี้ ไม่ควรถูกผู้หญิงสารเลวนั่นชุบเลี้ยง และเติบโตมาถึงทุกวันนี้”
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานมืดมนลงเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินแต่ละคำพูดของฮวาอิ่ง
“เกลียดใช่ไหม? ใครใช้ให้เจ้าเกิดมาโดยไม่เลือก และเกิดมาเป็นลูกของข้า”
บูม……
กู้ชูหน่วนแทบจะยืนไม่อยู่
ผู้หญิงนิสัยเสียคนนี้คือแม่ของเยี่ยจิ่งหาน?
มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
เยี่ยจิ่งหานเกือบตายด้วยเนื้อมือของนางหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือไง?
แม้แต่เหวินเส่าอี๋ที่นิ่งสงบและไม่ค่อยสะทกสะท้านกับเรื่องต่าง ๆ ยังรู้สึกตกใจ
ฮวาอิ่งคือแม่ของเยี่ยจิ่งหาน?
เช่นนั้นพ่อของเยี่ยจิ่งหานเป็นใคร?
คำตอบนั้นกำลังปรากฏออกมา
เหวินเส่าอี๋ละทิ้งทุกอย่าง ไม่กล้าจะคิดมากไปกว่านี้
เป็นไปไม่ได้ที่พ่อจะแต่งงานกับผู้หญิงบ้าเช่นนี้และให้กำเนิดเยี่ยจิ่งหานออกมา
ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด
“เลือกเกิด ข้าไม่สามารถเลือกเกิดได้ แต่ทั้งชีวิต แต่ชีวิตของข้ามีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ หัวหน้าเผ่าหยกคนแรก”
“บูม……”
ฮวาอิ่งตบเขาอย่างแรงด้วยฝ่ามือของนาง
แม้เยี่ยจิ่งหานจะหลบได้ทัน แต่รอบด้านของเขามีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้น และด้านในของหลุมลึกมีพลังวิญญาณอันชั่วร้ายแผ่ซ่านออกมา
แค่มองก็รู้ หากฝ่ามือนั่นปะทะเข้ากับร่างกายของเขา เขาจะต้องไปเยี่ยมราชานรกเป็นแน่
นางไม่เคยใจดีกับเยี่ยจิ่งหานเลยแม้แต่น้อย
ไม่เคยมีหัวใจของความเป็นแม่
ฮวาอิ่งตะคอกออกมา “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ ตราบใดที่เลือกของข้ายังไหลอยู่ในร่างกายของเจ้า เจ้าก็ไม่สามารถเรียกผู้หญิงสารเลวนั่นว่าแม่ได้”
“น่าเสียดาย ชีวิตนี้ของข้าเยี่ยจิ่งหานมีนางเป็นแม่เพียงคนเดียว ส่วนเจ้า เจ้าเป็นใคร และมีความสำคัญอะไรกับข้า?”
แววตาของฮวาอิ่งเต็มไปด้วยแสงแห่งความดุร้าย ความเกลียดชังของนางไหลออกมาอย่างท่วมท้น
เหวินเส่าอี๋ใช้ประโยชน์จากตอนที่หัวใจของนางกำลังวุ่นวาย ชี้นิ้วออกมาไปสองนิ้ว พิณของเขาราวกับว่ามีจิตวิญญาณ ส่งเสียงดังออกมาโดยไม่มีใครเล่น เสียงพิณราวกับใบมีด พุ่งเข้าหาฮวาอิ่งในทุกทิศทาง
เนื่องจากพิณอยู่ใกล้กับนางมาก ฮวาอิ่งจำเป็นต้องใช้วิชาในการทำลายเสียงแห่งการสังหารพวกนั้น
เหวินเส่าอี๋ใช้น้ำแข็งผนึกหมื่นลี้ กลายร่างเป็นนกพิราบเพื่อหลบหนีจากการควบคุมของนาง
หลังจากได้รับอิสระ เขากับเยี่ยจิ่งหานแบ่งหน้าที่กัน คนหนึ่งโจมตีจากด้านบน อีกคนโจมตีจากด้านล่าง
แม้แต่พิณและขลุ่ยที่ตกอยู่บนพื้น ยังคอยให้ความช่วยเหลือทั้งสองคนอย่างลับ ๆ
“บูม บูม บูม……”
การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด
เมฆดำบดบังดวงอาทิตย์
ไม่ว่าอสุรกายปักษีตัวไหนจะเข้าใกล้ป่าไผ่ ล้วนแต่ถูกพลังที่เหลืออยู่ทำลายและสูญหายไป
“ฮึ พวกเจ้าทั้งสองต่อสู้กันมาครึ่งชีวิต เป็นศัตรูกันมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าข้าจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าเปลี่ยนไป สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันเพื่อสังหารข้า”