กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1127 เยี่ยจิ่งหานสูญเสียวรยุทธ์และเส้นลมปราณ
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1127 เยี่ยจิ่งหานสูญเสียวรยุทธ์และเส้นลมปราณ
เป็นอย่างที่คิด ชีพจรของเขาอ่อนมากจนแทบสัมผัสไม่ได้ เขาได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง อวัยวะภายในอยู่ผิดตำแหน่งหลายจุด
ดูจากบาดแผลของสายพิณทั่วทั้งร่างกายของเขา ความลึกของมันเหมือนกับลึกเข้าไปจนมองเห็นกระดูก
เขาเสียเลือดไปจำนวนมาก รวมถึงพลังชีวิตของเขา
ต่อให้ไป๋เฉ่าใช้พลังวิญญาณในการยื้อชีวิตของเขาเอาไว้มันก็ไม่เกิดผล
กู้ชูหน่วนรู้สึกสึกเสียวซ่านไปทั่วศีรษะ
อาการบาดเจ็บของเยี่ยจิ่งหานนั่นรุนแรงกว่าจอมมารมาก
อาการบาดเจ็บของจอมมารนั้นเป็นเรื่องของสภาพจิตใจ แม้จะเสียโฉม แต่อย่างน้อยก็สามารถปกป้องชีวิตเอาไว้ได้
แต่เยี่ยจิ่งหาน……
เส้นลมปราณและไขกระดูกของเขาพังพินาศ สูญเสียวรยุทธ์……
หัวใจของกู้ชูหน่วนตกสู่ก้นบึ้ง นางไม่รู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของนางสามารถช่วยชีวิตของเขาได้หรือไม่
ผู้อาวุโสหกเองก็ไม่กล้าตาของกู้ชูหน่วนโดยตรง
ตอนแรกเขาคิดจะพากู้ชูหน่วนมาดูอาการของเยี่ยจิ่งหาน จากนั้นก็จะพานางกลับไป
แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่อาหน่วนเข้ามา นางก็เดินเข้าไปจับชีพจรของเยี่ยจิ่งหาน
ใครต่างรู้ดีว่าทักษะทางการแพทย์ของอาหน่วนนั้นยอดเยี่ยม เมื่อนางสัมผัสชีพจรไปแล้วก็ยากที่จะปิดบังนาง
ผู้อาวุโสหกพึมพำออกมา “อาหน่วน เยี่ยจิ่งหานโชคดีมาก เขาไม่มีทางเป็นอะไรอย่างแน่นอน สองสามวันที่ผ่านมาไป๋เฉ่าเฝ้าดูอาการของเขาอย่างใกล้ชิด มีตาเฒ่าไป๋เฉ่าคอยดูแล เยี่ยจิ่งหานไม่มีทางเป็น……”
กู้ชูหน่วนกำที่หัวใจของนางอย่างปวดร้าว
กระดูกและเส้นลมปราณแหลกสลาย……
ต่อให้ช่วยชีวิตเขาไว้ได้ แต่ในอนาคตเขาก็เป็นได้เพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง
คนที่เย่อหยิ่งอย่างเยี่ยจิ่งหาน หากต้องกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เขาจะยอมรับมันได้อย่างไร……
ร่างกายของกู้ชูหน่วนอ่อนลง เข่าทั้งสองข้างทรุดลงพื้น ต่อให้แสร้งทำเป็นเข้มแข็งมากแค่ไหน นางก็ไม่สามารถทนต่อไปได้
“อาหน่วน……”
ดวงตาของผู้อาวุโสหกเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาคิดจะเข้าไปพยุงกู้ชูหน่วน แต่มือที่เขายื่นออกไปกลับแข็งทื่อ
“ออกไป……”
“อาหน่วน……”
“ออกไป……”
จู่ ๆ กู้ชูหน่วนก็ตะโกนออกมาอย่างเสียสติ
ผู้อาวุโสหกเกรงว่าจะทำให้นางอารมณ์ร้อนเกินไป เวลานี้จิตวิญญาณของนางยังไม่มั่นคง เขาจึงทำได้เพียงเดินออกไปตามความปรารถนาของนาง
“อาหน่วน ผู้อาวุโสหกและตาเฒ่าไป๋เฉ่ารอเจ้าอยู่ด้านนอก หากเจ้าต้องการสิ่งใดก็ตะโกนเรียกพวกข้าได้ทุกเมื่อ”
“แกรบ……”
ประตูถูกปิดลง ในห้องอันเงียบงันเหลือเพียงแค่กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหาน
กู้ชูหน่วนทนไม่ไหวอีกต่อไป นางหมอบลงข้างเยี่ยจิ่งหานที่อยู่บนเตียงและร้องไห้ออกมา……
“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย……เพราะเหตุใด……เหตุใดเจ้าถึงทำตัวโง่เขลาเช่นนี้ ต่อให้ข้ากลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งแล้วมันยังไง เจ้า อาม่อ เซี่ยวอวี่เซวียน รวมถึงเสี่ยวหยุนเฟย พวกเจ้าทั้งหมดต้องมาตาย บาดเจ็บสาหัส ต่อให้ข้ามีชีวิตต่อไป แบบนี้ข้าก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น”
ความทรงจำในอดีตมากมายหลั่งไหลเข้ามาในสมองของนาง
ครั้งแรกที่ได้พบ ครั้งที่นางบังคับเขา
ด้วยใบสมรส นางกลายเป็นภรรยาของเขา ทำให้จวนอ๋องตกอยู่ในความวุ่นวาย
เพื่อช่วยเหลือนาง ไม่ว่าจะที่ไหนหรือต้องแลกด้วยอะไรเขาก็ล้วนเต็มใจ
เพื่อช่วยเหลือนาง เขาถึงกับสังหารแม้ผู้ให้กำเนิดของตนเอง……
แต่ละฉากหลังไหลเข้ามา……
แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน
แต่มันกลับขึ้นมาปรากฏตรงหน้าสายตาของนางอีกครั้ง
เยี่ยจิ่งหานเป็น
นางรู้ว่าช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา เพื่อการตามหานางแล้วเยี่ยจิ่งหานต้องลำบากถึงเพียงใด
มันไม่ง่ายเลยกว่าที่จะหานางพบ
และนางเองก็ฟื้นคืนชีพกลับมาแล้ว
แต่ชีวิตของเขากลับกำลังตกอยู่ในอันตราย
ไขกระดูกและเส้นลมปราณถูกทำลาย มันหมายความว่าอย่างไร……
แม้ว่าจะเอาชีวิตรอดมาได้ แต่การใช้ชีวิตในอนาคตจะต้องลำบากเป็นแน่
กลายเป็นคนไร้ประโยชน์โดยสมบูรณ์
และหากคิดจะรักษาเขา
ต่อให้มีทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมก็ไม่อาจรักษาเขาได้ในระยะเวลาเพียงชั่วข้ามคืน
คนที่แข็งแกร่งเช่นเขา จะยอมรับความจริงได้อย่างไรหากตนเองกลายเป็นคนไร้ประโยชน์
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาต้องสูญเสีย รวมถึงอาการบาดเจ็บภายในของเขา น้ำตาของกู้ชูหน่วนก็ไหลออกมาโดยปริยาย
“ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตายไปทั้งอย่างนี้เป็นอันขาด ขอแค่ข้ายังมีลมหายใจ เจ้าจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”
นางหยิบกล่องยาใบใหญ่ออกมาจากวงแหวนอวกาศ พร้อมกับหาตัวยาที่ต้องการด้วยมือที่สั่นเทา
จากนั้นนางก็ขังตัวเองเอาไว้ในห้องเล็ก ๆ