กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 121
เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวเสียงสั่นระริก “แม่สาวอัปลักษณ์ ถ้ามีแต่ข้ากับปรมาจารย์หมากรุกอยู่ในห้องสองคน เจ้าจะช่วยข้าโกงยังไง?”
“ข้าเข้าไปไม่ได้ จะช่วยท่านโกงได้เยี่ยงใด? เล่นเองสิ”
เซี่ยวอวี่เซวียนเกือบเป็นลมหัวฟาดพื้นตาย
เขาคิดว่าแม่สาวอัปลักษณ์จะมีแผนสำรองรับมือ จะแอบชี้แนะเขา ทว่านึกไม่ถึงว่าจะให้เขาลงสนามด้วยตัวเอง
เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย เล่นบ้าบออะไรกัน
“พระพันปีเพคะ เซี่ยวอวี่เซวียนไม่รู้กฎการเล่นหมากรุก ให้ข้าสอนเขาในเวลาหนึ่งจอกน้ำชาจะได้ไหมเพคะ?”
“ได้”
พระพันปีตอบทันทีทันใด
แค่เวลาน้ำชาหนึ่งจอก พระนางไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนจะสอนคนที่ไม่รู้วิธีการเล่นหมากรุกให้กลายเป็นปรมาจารย์ได้
ไม่มีใครรู้ว่ากู้ชูหน่วนคุยอะไรกับเซี่ยวอวี่เซวียนในระยะที่ไกลโพ้นออกไป เห็นเพียงเซี่ยวอวี่เซวียนทำหน้าดำคล้ำเครียดเมื่อครั้นกลับมา
หลิ่วเย่ว์ถามอย่างร้อนรน “พี่ใหญ่เป็นหรือยัง?”
เซี่ยวอวี่เซวียนเกาหัว “ซับซ้อนเกินไป ฟังไม่เข้าใจ”
ทุกคนหัวเราะเสียงดังกังวาน
อาจารย์สอนในสำนักศึกษาเนิ่นนาน เซี่ยวอวี่เซวียนยังฟังไม่เข้าใจเลย นับประสาอะไรกับกู้ชูหน่วนที่สอนแค่ชั่วประเดี๋ยวเดียว มีหรือจะชนะปรมาจารย์หมากรุกได้
ได้ยินประโยคนี้ พระพันปีกับองค์หญิงตังตังก็วางพระทัย
ทว่าพระพันปียังคงถามหัวหน้าสำนักการศึกษาอย่างถ่อมตน “หัวหน้าสำนักศึกษาคิดว่าข้าจะชนะหรือแพ้”
“หากรู้ผลศิลปะการวางหมากรุกก็ไม่สนุกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น เสียเวลากับใช้สมองคาดเดาผลลัพธ์ของการแข่งหมากรุกเล่น ๆ เช่นนี้ ช่างไม่คุ้มเสียเลยพ่ะย่ะค่ะ พระพันปีโปรดรอคอยกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
ความหมายที่แฝงในถ้วยคำของหัวหน้าสำนึกศึกษาคือ ปฏิเสธที่จะตอบคำถาม
หัวหน้าสำนักศึกษาเป็นราชครูแห่งรัฐเยี่ย ทั้งยังควบตำแหน่งหัวหน้าสำนักศึกษาวังหลวงอีกด้วย แม้นจะเป็นพระพันปีก็ย่อมต้องให้เกียรติแด่เขา ยิ่งไปกว่า หากมองผิวเผิน การแข่งขันครั้งนี้เป็นเพียงการพนันกันเล่น ๆ เท่านั้น ดังนั้น หากหัวหน้าจะปฏิเสธก็ถูกหลักการ พระพันปีจึงไม่ได้รับสั่งอันใดอีก
การพนันเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ณ ตอนนี้
เซี่ยวอวี่เซียนกับปรมาจารย์หมากรุกนั่งอยู่ในห้องโอ่อ่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมีข้ารับใช้คนสนิทของพระพันปียืนมองการแข่งขันอยู่หน้าประตู แล้วกล่าวรายงานทุกฝีก้าว
ภายในห้องโถงหลัก มีหมากสีดำกับขาวขนาดใหญ่วางตามผลการรายงานของข้ารับใช้พระพันปี เพื่อให้ผู้คนเชยชม
ผู้คนในห้องโถงหลักจึงพากันมองอย่างระทึกขวัญ
การพนันครั้งใหญ่ด้วยเงินห้าสิบล้านตำลึง คาดว่าชีวิตนี้คงได้เห็นแค่ครั้งนี้แล้ว
พวกเขาอยากเห็นเซี่ยวอวี่เซียวพ่ายแพ้อย่างอเนจอนาถ
ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หมากรุกกลับเป็นฝ่ายรับ
ทุกครั้งที่เซี่ยวอวี่เซียนวางหมาก จะทำให้ปรมาจารย์เจอทางตัน ทว่ากลับไม่กำจัดหมากของเขาทันที ประหนึ่งแมวหยอกเย้าหนูเล่นอย่างไรอย่างนั้น
ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก
“เกิดอันใดขึ้น? ไม่ใช่ว่าเซี่ยวอวี่เซียนเล่นหมากรุกไม่เป็นหรอกหรือ? เหตุใดจึงเก่งกาจปานนี้?หรือเขาจะเหมือนคุณหนูสามกู้ ที่แกล้งเป็นสุกรแล้วมากลืนกินพยัคฆ์”
“เป็นไปไม่ได้กระมัง พวกเราอยู่กับเซี่ยวอวี่เซียนมานานเพียงนี้ หรือเจ้ายังไม่รู้ว่าเขาเล่นหมากรุกไม่เป็นจริง ๆ ”
“โอ้สวรรค์ ไม่ใช่ว่าคุณหนูสามกู้จะใช้เวลาเพียงหนึ่งจอกชา สอนเขากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญหรอกนะ?”
“ลำพังเวลาหนึ่งจอกน้ำชา คาดว่าเซี่ยวอวี่เซียนคงไม่รู้วิธีการเล่นด้วยซ้ำ จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเอาชนะปรมาจารย์หมากรุกเลย”
สีหน้าองค์หญิงตังตังย่ำแย่ถึงขีดสุด เดินวนไปเวียนมาด้วยความร้อนรุ่มกลุ้มใจ แทบอยากจะผลักประตูเข้าไปดูเหตุการณ์ในห้องให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
สีหน้าพระพันปีก็ไม่ได้ดีกว่าเลย เนื่องจากด้วยความตื่นเต้นและตึงเครียด ฝ่ามือจึงมีเหงื่อซึมออกมา
หากแพ้ ไม่เพียงแต่เอาหยกจันทร์เสี้ยวคืนไม่ได้ ยังต้องเสียเงินห้าสิบล้านตำลึงอีกด้วย
นั่นมันเงินห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ ถึงจะยกสมบัติพัสถานของพระนางออกมาจนหมดก็อาจจะไม่ถึงยอดห้าสิบล้านตำลึงก็เป็นได้
อาจารย์สวีมองไปยังอาจารย์หรงด้วยแววตาตกตะลึงพรึงเพริด “เซี่ยวอวี่เซียนไปเก่งมาตอนไหน? หลายวันก่อนตอนเรียนวิชาหมากรุก เขายังไม่เป็นอะไรเลย”
อาจารย์หรงก็มีคำตอบเต็มท้องเช่นกัน