กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 165
“อย่างไรก็ตาม เยี่ยเฟิงไม่เพียงแต่ไม่สามารถเอาชนะผู้นำได้เท่านั้น แต่ยังพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึง……ช่วยเหลือนายท่านด้วย แต่คราวนี้น่าจะเป็นเพราะผู้นำกองธงกล้วยไม้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จึงทรมานเขา”
ฝูกวงพูดอย่างผ่อนคลาย แต่กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนรู้ว่าความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดในช่วงเวลาสิบเก้าปีที่ผ่านมาไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยคำพูดเพียงสองสามคำ
ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยเฟิงต้องการอยู่คนเดียว
จนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมดวงตาของเยี่ยเฟิงถึงได้ดูทุกข์ระทมเช่นนั้น
ทำไมเสียงฉินของเยี่ยเฟิงถึงเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความไม่แน่นอน ราวกับว่าเขาอยู่ในโลกที่มืดมิดและไม่สามารถหลบหนีออกมาได้
ฉันเข้าใจมากขึ้นว่าทำไม Ye Feng ถึงต่อต้านคนอื่นที่สัมผัสร่างกายของเขา
ที่แท้……
ผู้ที่ก่อกรรมทำชั่วทุกอย่างก็คือผู้นำกองธงกล้วยไม้
“แก๊ก……”
กู้ชูหน่วนหักกิ่งไม้ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ
ผู้นำกองธงกล้วยไม้？
ดีมาก
ตอนนี้พวกเขาเติบโตแล้ว
“ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั่นไม่ได้มีดีอะไร แม่สาวอัปลักษณ์ พวกเราหาโอกาสไปจัดการเขา เพื่อล้างแค้นให้กับเยี่ยเฟิง”
ฆ่าเขามันง่ายเกินไปสำหรับเขา
ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เยี่ยเฟิงต้องเจอ
ฝูกวงเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า “ผู้นำกองธงกล้วยไม้นั้นชั่วร้ายมาก เป็นที่รู้โดยทั่วกันว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีคนต้องการจะกำจัดเขา แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าวรยุทธของผู้นำกองธงกล้วยไม้นั่นสูงส่ง และอยู่อย่างสันโดษในกองมานานหลายปี ยอดฝีมือในกองของเขามีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ต่อให้ประมุขชิงของเราจะลงมือด้วยตนเองก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ ถ้าคุณต้องการ จะฆ่าเขานั้น……ยากเย็น”
นอกเสียจากผู้นำนิกายของพวกเขาจะลงมือด้วยตนเอง
แต่ผู้นำนิกาย……
ฝูกวงแอบมองไปที่กู้ชูหน่วน ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา
ผู้นำนิกายลืมทุกอย่างจนหมดสิ้นแล้ว
แม้แต่วรยุทธก็ไม่มี
ในโลกนี้ผู้ที่จะสามารถเอาชนะผู้นำกองธงกล้วยไม้ได้ เกรงว่าจะมีเพียงเทพแห่งสงครามหานอ๋องและจอมมารเผ่าปีศาจ
เป็นไปไม่ได้ที่จอมมารจะฆ่าลูกน้องของตนเอง
เทพแห่งสงครามและเผ่าปีศาจต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือ
หากต้องการจะกำจัดผู้นำกองธงกล้วยไม้จริง ๆ ก็ต้องให้ประมุขในนิกายเทพอสูรของพวกเขาร่วมมือกันหลาย ๆ คน จึงจะมีโอกาส
แต่ด้วยเหตุนี้ นิกายเทพอสูรและเผ่าปีศาจก็จะเข้าสู่สงครามอย่างสมบูรณ์
และพวกเขาก็ต้องเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจ
“หากคนเช่นนี้มีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่รู้ว่าในหนึ่งวันจะฆ่าผู้คนไปเท่าไหร่ ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ก็ต้องหาทางกำจัดเขาให้ได้” เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าว
กู้ชูหน่วนเหลือบมองวัดร้าง ภายในเงียบสงบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ภายใต้แสงจันทร์ เยี่ยเฟิงล้มลงบนพื้นและไม่ขยับ
นางจึงรีบวิ่งเข้าไปในวัดร้างอย่างรวดเร็ว และพบว่าไม่รู้เยี่ยเฟิงเป็นลมไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“จุดไฟ”
เซี่ยวอวี่เซวียนจุดไฟ ในวัดร้างสว่าง และเห็นรอยแผลเป็นของเยี่ยเฟิงอย่างชัดเจน
อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสกว่าที่พวกเขาคิดไว้
เลือดเนื้อและกระดูกผสมรวมกัน จนทำให้เกิดกลิ่นคาวเลือด
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเนื้อหนังตั้งแต่หน้าอกไปจนถึงท้องถูกเผาจนแดง เหมือนถูกนาบด้วยเหล็กร้อน จนเห็นกระดูกโผล่ออกมา
กระดูกข้อมือและข้อเท้าของเขาถูกกรีด
หากพวกเขาเดาไม่ผิด คงจะเกิดจากการถูกตรึงแขนขาและดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมาน
ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นอย่างไร แต่ในเวลานี้พวกเขาทั้งสองคนรู้สึกสงสารเขามากจริง ๆ
“ทำไมถึงบาดเจ็บมากขนาดนี้？แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าช่วยจับแขน ข้าจะแบกเขาไปหาหมอในเมือง”
“เขาเสียเลือดมากเกินไป หากไม่ห้ามเลือด เกรงว่าเขาจะไม่มีชีวิตรอดไปจนถึงในเมือง”
กู้ชูหน่วนอดทนกับความปั่นป่วนในใจ นางฉีกเศษผ้าในวัดร้างแล้วสะบัดฝุ่นออก แจากนั้นก็เอาเลือดของเยี่ยเฟิงมาขีดเขียนลงไป
“ไปหาสมุนไพรตามที่ข้าวาด รีบไปรีบกลับ”
“ขอรับ ผู้น้อยจะไปเดี๋ยวนี้”
“เซียวอวี่เซวียน เจ้าไปก่อไฟ”
“ก่อไฟทำอะไร？”
“พับไฟเล็กขนาดนั้น จะทำความสะอาดบาดแผลให้เขาได้อย่างไร”
“ว่าแต่……เจ้ารู้วิชาแพทย์หรือ？”
“เช่นนั้นเจ้าก็มาทำ？”
“ข้าทำไม่เป็น”
“เช่นนั้นก็หุบปาก แล้วรีบไปก่อไฟ”