กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 178
“…..”
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เข้าใจ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
เขาจะเอาข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนั้นให้ได้
เฮ้อ…
ข้าวต้มสมุนไพรที่ประเมินค่าไม่ได้ถ้วยเดียว เขายังเอ่ยปากขอได้อย่างไม่กระดากใจ
ข้าวต้มที่นางจะเอาไปให้หมา ให้เขาไปแล้วรู้สึกเสียเปล่าโดยแท้
กู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด “เอาละ ในเมื่อท่านอยากกิน ข้าจะทำให้ท่านกินก็ได้”
คิดจะชุบมือเปิบแย่งข้าวต้มของนางไปกินเช่นนี้ เขาไม่กลัวจะกินจนตายหรืออย่างไร
เมื่อเห็นท่าทีของนาง เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆ ก็เริ่มระวังตัว
แม่นางคนนี้ช่างแย่เหลือทน ไม่ใช่ว่าคิดจะทำอะไรอีกหรอกนะ
“ท่านอ๋องกินข้าวต้มหมดแล้ว นี่ก็ดึกแล้วด้วย ท่านควรจะกลับไปพักผ่อนได้แล้วมิใช่หรือ”
กู้ชูหน่วนพยายามไล่แขก แต่ดูเหมือนเยี่ยจิ่งหานจะไม่รู้สึกตัว นอกจากนี้ยังพูดอะไรบางอย่างที่ฟังดูคลุมเครือ
“เจ้าล้างพิษให้ข้าได้เพียงครึ่งเดียว” หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เขากำลังบอกว่าเจ้าหนีมากลางคัน เจ้าควรจะรับผิดชอบมิใช่หรือ
กู้ชูหน่วนลูบหน้าผากตัวเอง “พี่ชาย ข้าไม่ได้บอกไปแล้วหรือว่าต้องแช่น้ำยาก่อนเป็นเวลาหนึ่งเดือน ตอนนี้ยังไม่ครบหนึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ”
“คิดหาวิธี ทำให้เจ้าพวกนั้นไม่กัดข้าอีก” เยี่ยจิ่งหานเอ่ยลอดไรฟัน
ไอ้บ้า
ผู้ชายขี้เก๊กคนนี้นี่ จุดประสงค์หลักที่มาที่นี่ก็เพื่อบอกให้นางทำให้สัตว์มีพิษเหล่านั้นเลิกกัดเขาน่ะเหรอ
บ้าบอ
เขาพูดตรงๆ ไม่ได้หรือไง
ต้องอ้อมไปอ้อมมาให้นางปวดหัวทำไมตั้งนาน
“ท่านทำไปเถอะ ถ้าพวกมันไม่กัดท่าน พิษในตัวของท่านจะระบายออกมาได้อย่างไร นอกจากนี้ถึงพวกมันจะกัดท่าน พวกมันก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตมิใช่รึ ท่านแค่ต้องทนเจ็บนิดหน่อย อย่างดีที่สุดข้าก็ให้ขนมแก่ท่านได้ ปากท่านจะได้หวานๆ”
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานมึนตึงขึ้นทันที
คิดว่าเขาเป็นเด็กสามขวบหรือยังไง
ให้ขนมเขาแล้วแก้ไขอะไรได้งั้นหรือ
“ไม่เอาด้วยเหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นท่านก็ถอดอาภรณ์ออกให้หมด ข้าจะฝังเข็มแล้วครอบแก้วให้ท่าน”
“เจ้า เจ้าล้อข้าเล่นรึ” บรรยากาศอันเย็นเยียบแผ่ซ่านออกจากตัวเยี่ยจิ่งหาน ดวงตาที่กระหายเลือดคู่นั้นดูเหมือนจะกลืนกินคนได้ทั้งเป็น
“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าล้อท่านเล่น ท่านไม่รู้สึกเลยหรือว่าช่วงนี้ร่างกายของท่านผ่อนคลายมากขึ้น ความรู้สึกหนาวเย็นก็ไม่ได้หนักหนาเท่าเดิม”
“เยี่ยเฟิงถูกสงสัยว่าเป็นคนฆ่าหัวหน้าสำนักศึกษากับอาจารย์หรง เจี้ยงเสวี่ย เอาตัวเยี่ยเฟิงออกมา”
กู้ชูหน่วนเข้าไปขวางเจี้ยงเสวี่ยและเอ่ยอย่างโมโหว่า “เยี่ยจิ่งหาน ท่านอย่าให้มันมากเกินไป”
“ภาพวาดที่ไม่สมควรวาดนั้น ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าด้วยซ้ำ ใครกันที่ทำเกินไป”
“นั่นมัน… เรื่องนั้นไม่ใช่ว่าข้าถูกซั่งกวนฉู่ลงโทษแล้วหรอกเหรอ” กู้ชูหน่วนปิดตา ไม่กล้ามองใบหน้าที่ขมึงทึงของเขา
ผ่านไปแล้วตั้งหลายร้อยศตวรรษ ยังจะมาพูดเรื่องอะไรนั่นอีกทำไม
กู้ชูหน่วนควักขวดโหลต่างๆ ออกมาจากในเสื้อ ในที่สุดก็หยิบขวดเล็กๆ ขวดหนึ่งโยนให้เยี่ยจิ่งหาน
“ในขวดมียาอยู่สิบเม็ด ทุกครั้งตอนที่แช่น้ำยา ท่านก็แค่กรีดตัวเองให้เป็นแผลเล็กๆ จากนั้นค่อยใส่ยาหนึ่งเม็ดลงไปในน้ำ เพียงเท่านี้สัตว์มีพิษเหล่านั้นก็จะกัดท่านไม่ได้”
กู้ชูหน่วนไม่พูดยังจะดีเสียกว่า ทันทีที่พูดออกไป ร่างกายของเยี่ยจิ่งหานก็ถูกปกคลุมไปด้วยรังสีที่เยียบเย็นแห่งความตาย
ความแข็งแกร่งที่แผ่ออกมาทำให้ผู้คนกดดันจนต้องหมอบลงไปกับพื้น
มือของเขากำแน่นจนส่งเสียงดังกร็อบ เขาเอ่ยลอดไรฟันออกมาประโยคหนึ่งว่า “เจ้ามีวิธีอื่นที่จะขับพิษออกจากตัวข้าจริงๆ สินะ”
เลวมาก
เขาต้องถูกสัตว์มีพิษเหล่านั้นกัดโดยเปล่าประโยชน์มาตั้งหลายวัน
คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าทำกับเขา
เยี่ยจิ่งหานเดือดดาลจนใกล้จะถึงขีดสุด
กู้ชูหน่วนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
“ต้องขออภัยด้วย ขออภัยอย่างใหญ่หลวง ในตอนนั้นวิธีนี้เป็นวิธีการแก้พิษเพียงอย่างเดียวที่ข้าคิดได้ ส่วนยานี้เป็นตัวยาที่ข้าเพิ่งจะคิดค้นขึ้นมาได้หลังจากพยายามอย่างหนัก ท่านดูสิ ขอบตาของข้าคล้ำมากเพราะพยายามศึกษาและพัฒนายาแก้พิษตัวนี้”
ว่าแล้วกู้ชูหน่วนก็ยกเปลือกตาให้ดู เผยรอยคล้ำรอบดวงตาออกมาตรงหน้าเขา