กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 408
บทที่ 408
หางตาของเยี่ยจิ่งหานหนักอึ้งพร้อมดวงตาสำรวจมองไปยังกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนร้องว่าถูกปรักปรำในทันที “ไม่ใช่ข้านะ ข้าวุ่นอยู่กับสมุนไพรอยู่ในห้องกลั่นยาตลอดแล้วข้าจะเปิดเผยร่องรอยได้เช่นไร นอกจากนั้นข้าเปิดเผยร่องรอยของท่านแล้วจะเกิดผลดีอันใดกับข้าหล่ะ”
ไม่ใช่นาง?
เช่นนั้นเป็นผู้ใดกัน?
ผู้ที่รู้ว่าเขาจะมาที่เมืองอู๋ซวงมีไม่กี่คน แม้แต่ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยยังไม่รู้เลย และ……ทุกสิ่งที่เขาควรเตรียมการก็ได้รับเตรียมการเอาไว้หมดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้ใดรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่
เยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปทางหลีลั่วด้วยสายตาอันเย็นชา
หลีลั่วรู้สึกเสียวสันหลังและคลายผ้าที่อุดปากเขาอยู่อย่างรู้ตัว
“นายท่าน ตัวตนของผู้ที่มายังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ แต่ว่าคนจากเผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าปีศาจก็มากันหมดแล้ว ผู้ที่มาจากเผ่าปีศาจคือผู้นำกองธงกล้วยไม้และผู้นำกองธงโบตั๋น ผู้ที่มาจากเผ่าเพลิงฟ้ามากมายนักซึ่งมีมากเพียงใดตอนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ผู้นำดูเหมือนจะเป็นเหวินเส่าอี๋นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า”
เหวินเส่าอี๋……
ที่แท้เป็นเขา……
เขาออกมาด้วยตนเองเป็นการยืนยันว่ามาที่ภูเขาโลหิตหูหลูในเมืองอู๋ซวงต้องมีจุดประสงค์
สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ได้อยู่บ้าง
ตอนนี้การถอนพิษเป็นเรื่องสำคัญ หากถูกคนเหล่านั้นสังเกตเห็นเข้าเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ได้มีกำลังภายในแล้วจะต่อกรได้อย่างไร?
แต่นางไม่ลืมว่าวรยุทธ์ของเหวินเส่าอี๋เทียบกับเยี่ยจิ่งหานได้
ในที่นี้นอกจากเยี่ยจิ่งหานแล้วน่าจะไม่มีผู้ใดเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า “เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว ไม่หลงร่องรอยอันใดไว้?”
“ข้ากระหม่อมแน่ใจ เรื่องคราวนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของนายท่านข้ากระหม่อมไม่กล้าประมาท ทั้งก่อนและหลังข้ากระหม่อมเป็นผู้เตรียมการเองทั้งสิ้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้ใดรู้ว่านายท่านมาเมืองอู๋ซวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ร่างกู้ชูหน่วนตกตะลึง
หรือว่าจะเป็นเขา……เซี่ยวอวี่เซวียน?
ในตอนนั้นที่อยู่ที่ภูเขาสวินหลงเขาก็ได้เห็นแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนเปิดเผยแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้นถึงได้ดึงดูดศัตรูอันแข็งแกร่งมา?
ไม่ เป็นไปไม่ได้แน่
เซี่ยวอวี่เซวียนไม่ใช่คนเช่นนั้น
เพื่อไข่มุกมังกรเม็ดหนึ่งเขาไม่สามารถวางแผนกองกำลังเอาไว้มากมายเช่นนั้นได้
แต่นอกจากเซี่ยวอวี่เซวียนแล้วนางก็นึกถึงผู้ใดไม่ออกเลยจริงๆ
เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า “ให้ทหารอารักขาหาที่ลับหลบซ่อนตัวอย่าให้พวกเขาพบเจอได้ ดูก่อนว่าพวกเขามาภูเขาหูหลูเมืองอู๋ซวงด้วยจุดประสงค์ใด”
“พ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดตนได้หยิบเสื้อผ้าตัวหนึ่งมาคลุมตำแหน่งที่เขาเคยฝังเข็ม แม้กระทั่งเอวอันแข็งแรงของเขาก็ถูกปกปิดเอาไว้แล้วและยังคงฝังเข็มนวดขาของเขาต่อไป
“เหลืออีกเพียงเล็กน้อยก็สามารถทะลวงพิษอันเป็นจ้ำๆที่ขาของท่านได้แล้วแต่ว่าอยากจะลุกยืนขึ้นก็ยังต้องรอรอ รอให้ความร้อนของหินหนืดใต้เปลือกโลกทะเลโลหิตทำให้ขาทั้งคู่ของท่านอบอุ่นขึ้น สักครู่ข้าจะไปต้มยาและผสมสมุนไพรควบคู่ก็จะหายได้เร็วขึ้นอีกสักหน่อย”
เยี่ยจิ่งหานก็ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนทายาอะไรที่ขาของเขา
แต่ขาที่ไร้ซึ่งการตอบสนองมานานหลายปีของเขาในตอนนี้กลับมีความรู้สึกอุ่นขึ้นอยู่บ้าง
เขา……สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของขาทั้งสองแล้วจริงๆ
“แม้ว่าที่นี่จะร้อนไปหน่อยแต่ว่าท่านอยู่นานสักหน่อยซึ่งมีผลดีต่อร่างกายของท่าน ขอเวลาให้ข้าอีกสองสามวันข้าจะขจัดพิษเหมันต์ของท่านทิ้งไปด้วย”
“พิษเหมันต์ขจัดไปแล้ว แล้วพิษใบไม้โลหิตจะทำเช่นไร?”
“ข้ามีวิธีระงับไว้ ต่อไปไม่จำเป็นต้องอาศัยพิษเหมันต์ยับยังแล้ว แต่ท่านห้ามใช้กำลังยุทธอย่างเด็ดขาด”
เยี่ยจิ่งหานกวาดตามองตีนภูเขาและสายตาดูผิดปกติเล็กน้อย “ได้”
“วางใจได้ ในเมื่อข้าพาท่านมาถึงเมืองอู๋ซวงก็จะเตรียมการพาท่านจากไปแน่นอน มีข้าอยู่ ข้าสู้สุดชีวิตก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายท่านได้”
ความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจของเยี่ยจิ่งหานได้ลดลงเป็นอย่างมากอีกครั้ง
“ยังไม่แก้สองมือและสองเท้าของข้าออกอีก”
“เช่นนั้นไม่ได้ หากว่าจู่ๆท่านก็อารมณ์เสียขึ้นมาแล้วทุบตีข้าหล่ะ? และการฝังเข็มยังไม่สิ้นสุด ‘เป้า’ ของท่านยังจะต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งด้วย”
เยี่ยจิ่งหานสีหน้าคล้ำลงในทันที
ที่นั่นยังจะต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งด้วย?
“กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าล้อข้าเล่นหรือ?”
“ชู่ว์ เบาเสียงหน่อย ดึงดูดศัตรูอันแข็งแกร่งมาก็ไม่เป็นการดีเสียแล้ว ท่านนั้นเชื่อฟังแล้วข้าจะกล้าล้อท่านเล่นได้อย่างไร ข้าขอสาบานข้าเพียงแค่ต้องการรักษาขาทั้งสองของท่านให้หายดีเท่านั้นจริงๆ”