กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 428

บทที่ 428
ด้านล่างหน้าผา

เหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือ ที่นี่คือแผ่นหินที่ยืดออกมาจากหน้าผาสูงชัน เมื่อมองไปด้านบนพลันพบหมู่เมฆมากมาย ซึ่งไม่รู้ว่าสูงขนาดไหน

เมื่อมองไปด้านล่างคือ ทะเลโลหิตน้ำเดือด เกิดคลื่นโลหิตเป็นระลอก ซึ่งอุณหภูมิสูงจนน่าขนลุกพอง

และเมื่อมองด้านข้าง กู้ชูหน่วนนอนสลบด้านข้างเขา ไม่รู้เป็นตายร้ายดี

เหวินเส่าอี๋ลุกขึ้นด้วยความลำบาก เดินกะเผลกไปด้านหน้ากู้ชูหน่วน มือเปื้อนเลือดอังบนจมูกนาง พบว่ายังหายใจอ่อน ๆ หัวใจอันตึงเครียดของเหวินเส่าอี๋โล่งอกเล็กน้อย

โชคดีที่มีแผ่นหินที่ยืดออกมา หากไม่แล้ว พวกเขาสองคนต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

หน้าผาสูงมาก เขาถูกมังกรไฟทำร้าย ตัวเองอาจจะขึ้นไปได้ ทว่าหากพากู้ชูหน่วนขึ้นไปด้วย การปีนหน้าผานั้นยากกว่าปีนขึ้นฟ้าเลยทีเดียว

“ท่าเจ้าขมวดคิ้ว ดูไม่ได้เลย”

ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนฟื้นตอนไหน บ่นพึมพำหนึ่งประโยค

“แค่ก ๆ ๆ ”

นางไอก่อนจะกระอักเลือดออกมา

เหวินเส่าอี๋จับชีพจรนาง พลางมองใบหน้าซีดขาวและอ่อนระโหยโรยแรงของนาง ก่อนจะกล่าวเสียงเคร่งขรึม “เจ้าตกมาจากที่สูง ปอดเสียหายแล้ว”

“ข้าดวงแข็ง พญายมยังกลัวข้าเลย”

กู้ชูหน่วนยื่นมือเช็ดเลือดสดตรงมุมปาก นางดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็รักษาตัวเอง นางแค่ขยับนิดเดียว ทั่วร่างกายก็เจ็บไปหมด นางต้องสูดลมเข้า รู้สึกว่าอวัยวะภายในเจ็บกว่าส่วนไหน ๆ

เหวินเส่าอี๋ประคองนางนั่ง หลังลังเลชั่วครู่พลันถ่ายทอดกำลังภายในให้นาง ช่วยนางปรับสภาพร่างกายอย่างเต็มที่

กำลังภายในของเขาอบอุ่นเหมือนเขาไม่มีผิดเพี้ยน กู้ชูหน่วนรู้สึกทั่วทั้งร่างกายเสมือนกำลังอาบแดด ความเจ็บปวดบนกายค่อย ๆ ทุเลาลง อยากจะอยู่กับกำลังภายในแสนอบอุ่นนาน ๆ

เหวินเส่าอี๋ตะลึงงัน

เพราะกำลังภายในของเขาส่งเข้าไปในร่างกายนางอย่างควบคุมไม่ได้ หรือกำลังภายในของเขากำลังถูกดูดออกไป

เขาอยากเก็บฝ่ามือของตัวเองกลับมา ทว่าสิ่งที่ทำให้ตะลึงตะลานกว่าเดิมคือ เก็บฝ่ามือไม่ได้

นางเหมือนหินแม่เหล็กขนาดใหญ่ ดูดกำลังภายในของเขาทั้งหมดอย่างไม่หยุดยั้ง

“กู้ชูหน่วน เจ้าอย่าได้เนรคุณสิ รีบยั้งมือเร็ว”

กู้ชูหน่วนก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล นางลองเก็บฝ่ามือของตัวเองหลายครั้ง ทว่าก็ไม่อาจหยุดดูดพลังได้

“ข้าก็อยาก แต่ข้าควบคุมร่างกายไม่ได้”

กำลังภายในเหวินเส่าอี๋แข็งแกร่งมาก ร่างกายนางเสมือนขวดกระจก หากดูดพลังต่อไป ร่างกายนางต้องระเบิดแน่

ฝ่ามือทั้งสองคนชนกัน คนหนึ่งอยากสะบัดกำลังภายในทิ้ง คนหนึ่งอยากเก็บฝ่ามือ ทว่าร่างกายทั้งสองกลับควบคุมไม่ได้

กำลังภายในที่หลั่งไหลเข้ามาเปรียบเสมือนสายน้ำในเขื่อน ซัดใส่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ

เหวินเส่าอี๋รับรู้ได้ถึงกำลังภายในที่ลดน้อยลงไปด้วยความประหลาดใจ

หนึ่งขั้น

สองขั้น

สามขั้น

สี่ขั้น

กระทั่งห้าขั้น…….และยังคงโดนดูดเรื่อย ๆ

“มหาเวทย์ดูดพลัง…….เจ้าเป็นวิชามหาเวทย์ดูดพลัง” เหวินเส่าอี๋สูดลมหายใจเข้า พลางพิศพินิจกู้ชูหน่วน

สตรีผู้นี้เป็นใครกันแน่?

ไยนางจึงเป็นมหาเวทย์ดูดพลังที่หายสาบสูญพันปี?

เมื่อใช้มหาเวทย์ดูดพลังก็อาจจะดูดกำลังภายในของอีกฝ่ายจนหมดสิ้น กระทั่งโลหิตยังสามารถดูดจนเหือดแห้ง

นี่คือวิชาช่วงชิงกำลังภายในของผู้อื่นมาเป็นของตน

และเป็นเพราะโหดร้ายและอหังการเกินไป ดังนั้นจึงไม่ได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชานี้ ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดใช้วิชานี้เป็น

ไม่ใช่สิ……

หลายสิบปีก่อน มีสองคนที่เป็นวิชานี้

คนหนึ่งคือผู้นำนิกายเทพอสูรที่หายสาบสูญ ส่วนอีกคนคือ ธิดาศักดิ์สิทธิ์

แม้นเขาจะเก่งกาจเพียงใด แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งการดูดพลังนี้ได้ นอกเสียจากเขาใช้กำลังทั้งหมดดันกู้ชูหน่วนออกไป

ซึ่งผลของการกระทำคือ เขาบาดเจ็บสาหัส ทว่าไม่ถึงตาย

ส่วนกู้ชูหน่วนนั้น ถึงจะมีหมื่นชีวิตก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เขามีภาระหน้าที่อันหนักหน่วง ควรดันออก เพื่อรักษากำลังภายในที่หลงเหลืออยู่ ทว่า……

ไม่รู้เพราะเหตุใด เขากลับลังเล

ท่าทางร่าเริงแจ่มใสของกู้ชูหน่วนโผล่ขึ้นในสมองของเขา

กอปรกับยามนี้นางกำลังดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเล็กที่ทนความเจ็บปวด เหวินเส่าอี๋เห็นแล้วพลันอิดออด