กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 473
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 473
เดิมทีเขาไม่ได้ต้องการจะประมูลม้วนหนังแกะโบราณ
แต่วันนั้นเขาถูกความหึงหวงเข้าครอบงำ จึงยอมทุ่มเงินจำนวนมากในการประมูล
หากางไม่พูด เขาก็คงลืมไปแล้วว่ายังมีม้วนหนังแกะโบราณ
“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าทำไมเผ่าเพลิงฟ้าถึงต้องการม้วนหนังแกะโบราณ มีความลับอะไรในม้วนหนังแกะโบราณนั่นหรือไม่？”
“ข้าไม่รู้” เขาศึกษาอักษรรูนในม้วนหนังแกะโบราณมานานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจ
กู้ชูหน่วนค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ที่ที่นั่งเขา และกระชับความสัมพันธ์
“ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านเก็บม้วนหนังแกะโบราณไว้ที่ไหน ของสิ่งนี้ไว้ไม่ควรวางไว้ส่งเดช ข้าเกรงว่าคนของเผ่าเพลิงฟ้าจะหาเจอได้อย่างง่ายดาย พวกเขาต้องมาค้นหามันอย่างแน่นอน”
ในที่สุดเยี่ยจิ่งหานก็เข้าใจจุดประสงค์ของนาง
สิ่งที่นางต้องการจะค้นหาเมื่อวานนี้ ก็คือม้วนหนังแกะโบราณ
“ไม่ต้องกังวล ข้าเก็บไว้อย่างดี รับรองได้ว่าไม่มีใครหาเจอ อีกอย่างจวนอ๋องของข้าเป็นตลาดงั้นหรือ？ไม่ว่าใครก็สามารถมาได้？”
“ข้าเชื่อว่าท่านเก็บไว้อย่างดี เมื่อวานข้าหาดูรอบ ๆ แล้ว และแทบจะพลิกหาทั้งจวนอ๋อง แต่ก็หาไม่เจอ”
“อ้อ…..ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนหาม้วนหนังแกะโบราณ？”
“เป็นจิตใต้สำนึก แต่ข้าไม่ได้จะช่วยเผ่าเพลิงฟ้าหานะ เพียงแค่อยากรู้ว่าท่านเก็บไว้มิดชิดแล้วหรือไม่ หากเก็บไว้ไม่มิดชิด ข้าจะได้บอกท่านว่าให้เก็บไว้ให้ดี”
“งั้นหรือ…..” คำพูดนี้ แม้แต่คนโง่ก็ไม่เชื่อ
กู้ชูหน่วนรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เชื่อ
นางค่อย ๆ ขยับเขามาใกล้เขาอีกครั้ง และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง ท่านเฉลียวฉลาดและห้าวหาญ ข้าจะบอกความจริงกับท่าน เผ่าเพลิงฟ้าสนใจม้วนหนังแกะโบราณมาก และข้าก็อยากจะรู้ว่าในม้วนหนังแกะโบราณมีอะไร และในนั้นบันทึกอะไรไว้บ้าง”
กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้เขามาก จนลมหายใจของนางเกือบจะพ่นเข้าไปในหูของเขา เยี่ยจิ่งหานจิตใจเตลิดเปิดเปิง
เขาขยับออกไปและพยายามรักษาระยะห่างจากกู้ชูหน่วน “หากเจ้าอยากดูม้วนหนังแกะโบราณจริง ๆ ก็ไม่เห็นต้องเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้”
“ท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านให้ข้ายืมดูหน่อยได้หรือไม่ เห็นแก่ความเป็นภรรยาของข้า และเห็นแก่ลูกในครรภ์ ท่านให้ข้าดูเถิด ได้หรือไม่……”
กู้ชูหน่วนจับมือของเขาและแกว่งไปมา นางทำตาปริบ ๆ อย่างน่าสงสารและไร้เดียงสา
นางไม่ได้ใช้ไม้แข็ง แต่ใช้ไม่อ่อน
และเขาก็ชอบให้ใช้ไม้อ่อน และชอบที่กู้ชูหน่วนออดอ้อนเช่นนี้
เยี่ยจิ่งหานกล่าวว่า “มันเป็นอักษรรูนที่ยากจะเข้าใจ มีอะไรน่าดูกัน”
“โธ่ ท่านก็ให้ข้าดูสักหน่อยไม่ได้หรือ เพียงแค่เดี๋ยวเดียว เดี๋ยวเดียวจริง ๆ”
“เอาล่ะ เจ้าบอกว่ามีของขวัญจะให้ข้าไม่ใช่หรือ？ขอเพียงแค่ของขวัญที่เจ้าให้ ทำให้ข้าพอใจ ข้าจะเอาม้วนหนังแกะโบราณมาให้เจ้า”
กู้ชูหน่วนดีใจมาก “จริงหรือ”
“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคํา”
“ได้เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ข้ารับรองได้ว่าท่านจะต้องชอบของขวัญที่ข้าให้อย่างแน่นอน”
เยี่ยจิ่งหานอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ
อันที่จริงขอเพียงแค่นางเป็นคนให้ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ล้วนแต่พอใจ และย่อมให้ม้วนหนังแกะโบราณกับนาง
แต่หลังจากที่เห็นกู้ชูหน่วนดีดนิ้ว ในสวนก็มีสาวงามออกมามากมาย
เยี่ยจิ่งหานตกตะลึง
“ท่านอ๋อง ท่านดูสิ มีความงดงามต่าง ๆ มากมาย สาวงามเหล่านี้ไม่ใช่หญิงสาวจากหอนางโลม พวกนางล้วนเป็นหญิงสาวจากตระกูลที่ดี และแต่ละคนก็มีความสามารถ ไม่ว่าจะเป็นการขับขานบทกลอน หรือรูปโฉมที่งดงาม
เยี่ยจิ่งหานตกตะลึง
“เจ้าพูดมาตามตรงเถอะ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่？”
กู้ชูหน่วนขยิบตาใส่เขา
“ยังจำตำรากามสูตรได้หรือไม่？”
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานทรุดลงในทันที
ในสวนมีผู้คนมากมาย
นางพูดคำว่าตำรากามสูตรออกมาโดยตรง ไม่รู้สึกเขินอายบ้างเลยหรือ？
“กู้ชูหน่วน เจ้าคิดจะทำอะไร？”
“ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าท่านอดทนอดกลั้นมานานแล้ว ดังนั้นข้าจึงหาสาวงามมากมายเช่นนี้มาให้ท่าน ท่านดูสิ แต่ละคนผิวพรรณอ่อนโยนมาก หากข้าเป็นผู้ชายก็คงต้องเคลิบเคลิ้มอย่างแน่นอน”
“ดูคนนี้สิเจ้าคะ หน้ารูปเมล็ดแตงโม อ่อนโยนและจิตใจดี นี่คือลักษณะที่ดีของการเลือกภรรยา”
“แล้วก็คนนี้ สะโพกผาย รับรองได้ว่าจะให้กำเนิดบุตรชายที่อ้วนท่วมสมบูรณ์แก่ท่านได้อย่างแน่นอน อ้อ ไม่สิ เป็นลูกชายที่อ้วนท่วมสมบูรณ์เป็นโขยง”
ทุกคำพูดของกู้ชูหน่วน ทำให้ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานอึมครึมมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เห็นแล้วตกตะลึงจนไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไรใช่หรือไม่？ไม่เป็นไร ที่นี่มีสาวงามทั้งหมดสิบแปดคน ไม่เช่นนั้นท่านก็รับไว้ทั้งสิบแปดคน สับเปลี่ยนกันคนละหนึ่งคืน รับรองได้ว่าค่ำคืนอันอ้างว้างของท่านจะต้องมีความสุขอย่างที่สุด”
เหล่าสาวงามทั้งหลายต่างหน้าแดง
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหญิงผู้นี้จะพูดคำเหล่านี้ออกมาได้อย่างไม่เขินอาย？
และยิ่งคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องเทพแห่งสงครามในคำร่ำลือจะรูปร่างดีเช่นนี้
แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากผีจนมองไม่เห็นรูปลักษณ์เดิม แต่ดูจากรูปร่างแล้ว รูปลักษณ์ของเขาก็คงจะไม่แตกต่างกันมากนัก
“กู้ชูหน่วน”
เยี่ยจิ่งหานเปล่งเสียงออกมาจากระหว่างฟัน
เขาเวียนหัวจริง ๆ เขาคิดว่ากู้ชูหน่วนจะมอบของขวัญดี ๆ ให้แก่เขา
ที่แท้นางก็ต้องการจะโยนเขาออกไป
ทำไมเขาเยี่ยจิ่งหานถึงได้ชอบ……หญิงที่ไม่มีความเหมาะสมเช่นนี้
ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะลูบหน้าผาก
ตั้งแต่พระชายามาอยู่ที่จวน ทั้งหมดจวนหานอ๋องก็แทบจะเรียกได้ว่ามีแต่ความโกลาหลวุ่นวาย
ไม่รู้ว่านายท่านระงับความโกรธไว้มากแค่ไหนแล้ว แม้แต่ใบหน้าก็เขียวด้วยความโกรธ
เมื่อก่อนสีหน้าของนายท่านเยือกเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง และแทบไม่แสดงสีหน้าใด ๆ แต่หลังจากที่พระชายาเข้ามา สีหน้าของนายท่านก็มีห้าหกอารมณ์ แต่มักจะเป็นอารมณ์โกรธ
เยี่ยจิ่งหานโกรธมาก และบรรยากาศของทั้งสวนก็อึมครึมอย่างน่าประหลาด
สาวงามพากันสะดุ้งตกใจ พวกนางขาอ่อนและอดไม่ได้ที่จะคลานออกไป
นอกจากเหล่าสาวงามจะคลานออกไปแล้ว เหล่าคนรับใช้ก็พากันคลานออกไปด้วย
อำนาจที่น่าเกรงขามทำให้พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
กู้ชูหน่วนตกใจ
โกรธหรือ？
โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้ทำไมกัน？
หรือว่าสาวงามเหล่านี้ไม่ถูกใจเขา？
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปได้
“อะแฮ่ม…… หากท่านไม่ชอบพวกนาง ข้าจะหามาให้ใหม่ ดูสิ ท่านทำให้พวกนางตกใจกลัว ไม่เข้าใจเลยหรือว่าบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี”
“กู้ชูหน่วน เจ้าสนุกพอแล้วหรือไม่？”
“อะไรกัน ข้าจัดเตรียมอาหารรสเลิศมาให้ท่าน อีกทั้งยังหาสาวงามมาให้ท่านด้วย ท่านจะไม่สนจเลยหรือ”
“……”
เยี่ยจิ่งหานระงับความโกรธ และพยายามที่จะควบคุมตัวเอง
กู้ชูหน่วนต้องคำสาปโลหิต และยากที่จะมีชีวิตอยู่ เขาจึงไม่สามารถทำให้นางโกรธได้อีก
เขาเกือบจะระงับความโกรธได้แล้ว แต่ประโยคถัดมาของกู้ชูหน่วนทำให้เขาทนไม่ไหว
“หรือท่านคิดว่าสาวงามสิบแปดคนน้อยเกินไป？ใช่แล้ว ท่านเป็นท่านอ๋องเทพแห่งสงคราม สูงส่งเหนือใคร สาวงามสิบแปดคนคงจะไม่สมฐานะของท่านจริง ๆ ข้าจะหาให้ท่านอีกสิบสองคนให้ รวมเป็นสามสิบคน เช่นนี้ท่านจะได้เปลี่ยนหนึ่งคืนละหนึ่งคน รับรองได้ว่าทุกคนท่านจะไม่อ้างว้าง”
“กู้ชูหน่วน”
เสียงโกรธดังสนั่นจนนกตกใจและบินหนีไป
ทุกคนสั่นสะท้าน
แม้แต่กู้ชูหน่วนก็ตระหนกตกใจเช่นกัน
“พ่อบ้าน”
“ท่าน… ท่านอ๋อง บ่าวอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”
“ในฐานะพ่อบ้านของจวนอ๋อง เจ้าปล่อยให้พระชายาทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้หรือ？เป็นเพราะชายายังอายุน้อยและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เจ้าก็ไม่รู้รู้เรื่องรู้ราวด้วยหรือ？”
พ่อบ้านเหงื่อตก “ท่าน……ท่านอ๋อง……บ่าว……”
เขาก็ถูกบังคับเช่นกัน
ท่านอ๋องทรงพะเน้าพะนอพระชายามาก และสั่งให้คนรับใช้ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่งของพระชายา
เขาไม่กล้าขัดขืน จึงทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าถูกปลดออกจากตำแหน่งพ่อบ้าน”