กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 514
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 514
เยี่ยจิ่งหานเปล่งเสียงออกมาจากระหว่างฟัน “กู้ชูหน่วน ข้าอยากจะควักหัวใจของเจ้าออกมาจริง ๆ และดูว่ามันเป็นสีอะไร”
“ข้าขอโทษ……”
“แค่คำขอโทษก็เพียงพอแล้วหรือ？ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่ที่จะหลอกลวงอย่างไรก็ได้ โดยที่เจ้าไม่รู้สึกละอายใจงั้นหรือ？”
กู้ชูหน่วนก้มหน้าและหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
นางไม่ใช่คนเลือดเย็นและไร้ความปรานี นางรับรู้ได้ว่าเยี่ยจิ่งหานปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี
แต่นาง……ไม่อยากพูดถึงเรื่องลูก และไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึง
หลังจากที่นางออกมาจากเผ่าหยก เพียงแค่นางหลับตาลง นางก็เห็นภาพผู้คนของเผ่าหยกที่ถูกคำสาปโลหิต และต้องฆ่าญาติพี่น้องของตัวเอง
ยิ่งไปกว่านั้น นางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก แม้ว่านางจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า แต่นางก็จะเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก
อีกอย่างคนของเผ่าหยกก็ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี……
และท่านพี่เฉินเฟยก็ยังรอให้นางไปช่วยชีวิต
ก่อนที่นางจะข้ามภพมา นางถูกผู้ชายที่ไว้ใจมากที่สุดทรยศหักหลัง แล้วผ่านความตายมาอย่างน่าอนาถ
เมื่อนึกถึงชาติที่แล้ว หัวใจของกู้ชูหน่วนก็ยังคงเจ็บ
นางกับเขาเติบโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย และเป็นคนรัก
หลังจากที่พวกเขาปฏิบัติภารกิจครั้งสุดท้ายแล้ว พวกเขาก็จะเข้าสู่ประตูวิวาห์
แต่เขา……หักหลังนาง ทำให้นางปฏิบัติภารกิจไม่สำเร็จ และข้ามภพมาอย่างน่าอนาถ
จนกระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหักหลังนาง
และในตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว
สิ่งที่สำคัญคือนางไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และไม่อยากพูดถึงเรื่องความรู้สึกด้วย
ตอนนี้นางไม่อยากจะเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว นางนอนไม่หลับ และในหัวของนางก็คิดแค่ว่าจะหาไข่มุกมังกรได้อย่างไร
เยี่ยจิ่งหาน……
เขาไม่สามารถให้ในสิ่งที่นางต้องการได้
กู้ชูหน่วนซ่อนความเศร้าไว้ในใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาของนางก็สงบลงและกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านอ๋องต้องการอะไรเจ้าคะ？”
นางกล่าวอย่างไม่ได้ใส่ใจ อีกทั้งแววตาของนางยังสงบนิ่ง ทำให้เยี่ยจิ่งหานโกรธในทันที
“พระชายาขาดคุณธรรม เอาตัวนางไป”
องครักษ์ของพระราชวังชิวเฟิงล้อมกู้ชูหน่วนไว้ในทันที แต่คนของเผ่าปีศาจเร็วกว่าหนึ่งก้าว และขวางคนของเยี่ยจิ่งหานไว้
ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ไฟสงครามกำลังปะทุขึ้นมา และอาจเกิดสงครามขึ้นได้ทุกเมื่อ
“ซือม่อเฟย นี่เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยาของเรา และไม่เกี่ยวกับเจ้า วันนี้หากเจ้ากล้าเข้ามายุ่ง ต่อจากนี้ไปข้าเยี่ยจิ่งหานกับเผ่าปีศาจจะต้องเป็นศัตรูกัน”
จอมมารยิ้มและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม
“เทพสงครามแห่งรัฐเยี่ย？เก่งกาจมากใช่หรือไม่？ข้าเกลียดการถูกข่มขู่จากผู้อื่นเป็นที่สุด”
เพียงแค่คำพูดสั้น ๆ ก็อธิบายจุดยืนได้อย่างชัดเจนแล้ว
เยี่ยจิ่งหานยกมือขึ้น และยอดฝีมือหลายคนก็ปรากฏตัวออกมาจากที่มืดของพระราชวังชิวเฟิงในทันที จากนั้นก็ล้อมรอบพวกเขาไว้ และสร้างค่ายกลที่แข็งแกร่งจำนวนหนึ่งขึ้นมาขังพวกเขาไว้
ผู้คนที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคนฉลาด และใคร ๆ ก็รู้ว่าแต่ละคนที่เยี่ยจิ่งหานเรียกออกมานั้น ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุด
ที่นี่คืออาณาเขตของเยี่ยจิ่งหาน หากต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ คนของเผ่าปีศาจต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน
แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หากคนของเผ่าปีศาจต้องการจะไปจากที่นี่ พวกเขาก็คงต้องยอมจ่ายอย่างแสนสาหัสเช่นกัน
“ในเมื่อท่านอยากเล่นสนุก เช่นนั้นข้าก็จะเล่นเป็นเพื่อนท่าน”
จอมมารยิ้มอย่างมีเสน่ห์ และใบหน้าอันขาวผ่องของเขาก็เผยให้เห็นความเย็นยะเยือก นัยน์ตาของเขามืดมนและน่ากลัว ราวกับน้ำค้างแข็ง จากนั้นจิตสังหารของเขาก็ปรากฏขึ้นในทันที
ตอนที่เขากำลังจะเอาฝ่ามือออก เพื่อไปจัดการเยี่ยจิ่งหาน
ก็เกิดเหตุประหลาดขึ้น
ดูเหมือนว่าร่างกายของกู้ชูหน่วนจะมีแรงดึงดูด และดูดกำลังภายในของเขาอย่างต่อเนื่อง
เขาต้องการจะดึงมันกลับมา แต่ดูเหมือนว่ามือทั้งสองข้างของเขาจะติดหนึบ และไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดึงมือกลับมาได้
หากเขาฝืนที่จะถอนฝ่ามือออกก็จะทำให้กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บ
กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว หากเขาทำร้ายนางอีก กู้ชูหน่วนคงต้องตาย
คนอื่น ๆ ก็เห็นฉากนั้นด้วยเช่นกัน
นักฆ่าโลหิตกล่าวด้วยความตกใจ “นายท่าน ดูเหมือนว่าแม่นางกู้กำลังดูดพลังของท่าน”
จอมมารสีหน้าเปลี่ยน
มหาเวทย์ดูดพลัง
นางมีวรยุทธที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร？
กู้ชูหน่วนรู้สึกหงุดหงิดใจ
นางแทบอยากจะตบต้นขาของตัวเอง
นางลืมมันไปได้อย่างไร ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนาง เมื่อมีคนมารักษาอาการบาดเจ็บให้นาง และสัมผัสร่างของนาง นางก็จะดูดกำลังภายในของผู้อื่น
สิ่งที่สำคัญคือนางไม่ได้ต้องการจะดูพลัง แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้
นักฆ่าโลหิตรีบกล่าวว่า “แม่นางกู้ ท่านรีบหยุดเถิด”
ใบหน้าเล็ก ๆ ของกู้ชูหน่วนบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “ข้าก็อยากทำเช่นนั้น แต่ข้าไม่สามารถหยุดได้”
ในตอนแรกนางก็เป็นเช่นนี้ นางดูดพลังของเหวินเส่าอี๋ไปมากจนเกือบจะระเบิดตัวเอง
วรยุทธของจอมมารไม่ได้แตกต่างเหวินเส่าอี๋มมากนัก นางคงจะไม่ต้องระเบิดอีก
เมื่อเห็นว่าวรยุทธที่ถ่ายทอดอย่างต่อเนื่องแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของนาง ร่างกายของนางก็พองตัวขึ้น และกำลังภายในที่อยู่ในร่างกายของนางก็ต่อต้านซึ่งกันและกัน
ทรมาน……
ทรมานมาก
กำลังภายในทั้งสองฉีกร่างของเธอ ราวกับจะว่าฉีกร่างของนางออกจากกัน
ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ ยิ่งกว่าการถูกแล่เนื้อเถือหนัง
เยี่ยจิ่งหานหรี่ตาลง
ที่แท้ ……
นางมีวิชามหาเวทย์ดูดพลัง
วรยุทธที่ชั่วร้ายและโหดเหี้ยมอำมหิต ได้สูญหายไปเกือบพันปีแล้ว นางทำได้อย่างไร？
กู้ชูหน่วนเหงื่อแตกพลั่ก ใบหน้าของนางเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว และขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่านางพยายามอดต่อความเจ็บปวด
เยี่ยจิ่งหานต้องการจะช่วยนาง แต่เขาหาขั้นตอนไม่เจอ เขาโกรธมากที่ต้องเห็นนางต้องทนทุกข์ทรมาน
จอมมารพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังถอนฝ่ามือออกมาไม่ได้ ทางเดียวคือเขาต้องถอนฝ่ามือ และจะทำร้ายนางอย่างแสนสาหัส ไม่เช่นนั้นเขาจะถูกดูดกำลังภายในจนตาย
แต่จะให้เขาฆ่านางหรือทำร้ายนาง เขาจะทำลงได้อย่างไร
“นายท่าน ข้าน้อยจะช่วยท่าน”
นักฆ่าโลหิตรีบลงมือ และต้องการจะช่วยเจ้านายของเขาเปลี่ยนฝ่ามือ
“อย่า……”
กู้ชูหน่วนและจอมมารตะโกนพร้อมกัน
แต่สายเกินไปเสียแล้ว
ทันทีที่ฝ่ามือของนักฆ่าโลหิตสัมผัสร่างของกู้ชูหน่วน เขาก็แข็งทื่อในทันที ดูเหมือนว่ากำลังภายในในของเขาจะถูกดึงดูดเช่นกัน ไม่ว่าเขาจะต่อต้านอย่างไร กู้ชูหน่วนก็ยังสามารถถูกดูดพลังไปได้อยู่ดี
กู้ชูหน่วนด่าทอในใจ
เขาบ้าไปแล้วหรือ
ซือม่อเฟยเป็นเช่นนี้แล้ว เขายังกล้าแตะต้องนาง อยากตายหรืออย่างไร？
แย่แล้ว
นางไม่สามารถรองรับวรยุทธของซือม่อเฟยได้แล้ว
แล้วจะรองรับวรยุทธของนักฆ่าโลหิตได้อย่างไร
อีกอย่างวรยุทธของซือม่อเฟยนั้นอ่อนโยน
แต่วรยุทธของนักฆ่าโลหิตเป็นไฟ รุนแรงและทรงพลัง
ส่วนวรยุทธของนางเองนั้นยังไม่คงที่
กำลังภายในทั้งสามผสมผสานเข้าด้วยกัน
กู้ชูหน่วนใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว
จอมมารกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “ความสามารถที่จะทำให้สำเร็จนั้นมีไม่พอ แต่ความสามารถที่จะทำลายนั้นมีอยู่เหลือเฟือ”
“นายท่าน……ข้าน้อย……”
นักฆ่าโลหิตต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม
เมื่อเขาเห็นว่ากำลังภายในของนายท่านถูกดูดออกไปมากเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย
จนไม่ทันได้คิดว่าร่างกายของแม่นางกู้นั้นผิดปกติ
เขาจึงสัมผัสร่างของนาง และกำลังภายในทั้งหมดของเขาก็ถูกดูดออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พลังของเขาก็คงจะถูกดูดออกไปจนตาย
เมื่อคนอื่น ๆ ในเผ่าปีศาจเห็นเช่นนี้ ก็อยากจะเข้ามาช่วย
จอมมารตะโกนว่า “ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ อย่าเข้ามาใกล้”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและพูดเบา ๆ ว่า “เร็ว……รีบช่วยหาทางหยุดเร็วเข้า ร่างของข้าใกล้จะระเบิดแล้ว……”
“อีก……”
กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา
นางรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเป็นทั้งน้ำแข็งและไฟ และกำลังจะระเบิด
“พี่หญิง หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเราสามคนคงต้องตายกันหมด ล่วงเกินแล้ว” จอมมารกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมและกัดฟัน
มือที่กำแน่นของเยี่ยจิ่งหานคลายออกในทันที
ช่างเถอะ ช่วยนางก่อน แล้วค่อยคิดบัญชีในภายหลัง