กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 591

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 591
หลังจากก้าวไปได้เพียงสองก้าวก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังมาจากก้นหุบเขา

ทั้งสองสบตากันและเห็นถึงความรู้สึกไม่ชอบมาพากลในสายตาของอีกฝ่าย

ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง คนหนึ่งขาวคนหนึ่งแดง ทั้งคู่ต่างบาดเจ็บสาหัสและพยุงกันและกันเร่งความเร็วไปข้างหน้า

ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่คือบนหน้าผากลางก้นหุบเขา ที่นี่ยังมีทางเดินเส้นเล็กๆ อยู่ด้วย หลังจากเดินตรงไปไม่นานนักจึงเห็นว่ามีทางแยกอยู่หลายทาง

กู้ชูหน่วนกับเขาไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นจึงเลือกเส้นทางหนึ่งและเดินมุ่งหน้าต่อ

เหวินเส่าอี๋กล่าวว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ดาบที่คนผู้นั้นใช้น่าจะเป็นดาบกระบี่หิมะคู่”

“ดาบกระบี่หิมะคู่?”

“ใช่ ดาบกระบี่คู่นั้นเป็นดาบที่ยอดฝีมือระดับหกเคยใช้เมื่อหลายร้อยปีก่อน ถือว่าเป็นอาวุธวิญญาณระดับสี่ ทว่าหลังการตายของยอดฝีมือระดับหก ดาบกระบี่หิมะคู่ก็หายสาบสูญไปหลายร้อยปี ไม่รู้ว่าไปตกอยู่ในมือของเขาได้อย่างไร”

“เหตุใดข้าจึงรู้สึกเย็นสันหลังวาบ”

กู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋พยายามจับสัมผัส ทว่าจับสัมผัสจิตสังหารหรือจับสัมผัสผู้ที่อาจจะติดตามมาไม่ได้เลย

มันอธิบายไม่ถูก เหวินเส่าอี๋ก็รู้สึกเหมือนกันว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“กู้ชูหน่วน ท่านปลดเข็มทองให้ข้าก่อน เรื่องบัญชีแค้นระหว่างเราค่อยว่ากันทีหลัง”

“ไม่ทันแล้ว รีบวิ่งเร็วเข้า”

ทันใดนั้นที่ด้านหน้าก็มีเสียงดังกุบกับราวกับมีม้าหมื่นตัวกำลังห้อทะยานตรงมา แม้แต่พื้นดินยังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

หลังจากเพ่งมองก็เห็นว่าไม่ไกลจากตรงนั้นมีหมาป่าหิมะหลายร้อยตัวกำลังกรูกันเข้ามา

หมาป่าหิมะเหล่านั้นรวดเร็วจนน่าแปลกใจ กรงเล็บแหลมคม ดวงตาเป็นประกายสีแดงเจิดจ้า พวกมันส่งเสียงคำรามอย่างดุร้าย

เมื่อเห็นพวกเขาสองคน พวกมันก็พุ่งเข้าหาอย่างบ้าคลั่งราวกับมองเห็นเนื้อพระถังซัมจั๋ง*

ต่อให้ที่ด้านหลังมีมือสังหารชุดดำรออยู่ พวกเขาก็ต้องถอยกลับไป

ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่พ้นต้องไปติดอยู่ระหว่างซอกฟันของหมาป่าหิมะเหล่านั้นเป็นแน่

และแล้ว…

ปราณดาบสองเล่มก็ปะทะเข้ามา พุ่งตรงหมายจะเอาชีวิตกู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋

กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋แยกตัวจากอีกฝ่ายอย่างรู้ใจกัน ทั้งคู่หลบเลี่ยงการโจมตีอย่างรวดเร็วว่องไว

ปังๆๆ

ก่อนที่จะมองอะไรได้ชัดเจน กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ก็เริ่มต่อสู้กับมือสังหารชุดดำอีกครั้ง

พลังของมือสังหารชุดดำแข็งแกร่งจนเกือบจะถึงระดับห้า เขาลงมืออย่างรวดเร็วและไร้ความปรานี

กู้ชูหน่วนอยู่ระดับสองทั้งยังบาดเจ็บสาหัส

พลังของเหวินเส่าอี๋ลดลงเหลือเพียงระดับสี่ นอกจากนี้เขายังได้รับบาดเจ็บ

ทั้งสองคนร่วมมือกันก็ยังไม่พอที่จะฆ่ามือสังหารชุดดำ

โชคดีที่หมาป่าหิมะซึ่งอยู่ข้างหน้าวิ่งกรูกันเข้ามา มือสังหารชุดดำต้องยอมละจากกู้ชูหน่วนและหันไปรำเพลงดาบอย่างบ้าคลั่ง แต่ละเพลงดาบล้วนทำให้หมาป่าหิมะล้มลงได้

“วิ่ง!” กู้ชูหน่วนดึงเหวินเส่าอี๋

นางอยากจะช่วยเหวินเส่าอี๋ปลดเข็มทองระหว่างที่หนี แต่ดาบของมือสังหารชุดดำกลับวกมาหา หมาป่าหิมะก็พุ่งเข้ามาหาจากทุกทิศทาง

แค่ป้องกันตัวเองนางยังแย่ ดังนั้นจึงไม่มีเวลามาปลดเข็มทองให้เหวินเส่าอี๋

หมาป่าหิมะมีจำนวนเยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่ละตัวทั้งบึกบึนและดุร้าย ตัวสูงพอๆ กับมนุษย์

สถานการณ์กลับมาคับขันอีกครั้ง

เลือดสีแดงสดกระจายไปทั่วถ้ำน้ำแข็ง แยกไม่ออกเลยว่าเป็นเลือดมนุษย์หรือเลือดของหมาป่าหิมะ

ภายในถ้ำน้ำแข็งเต็มไปด้วยจิตสังหาร แสงประกายจากอาวุธยังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง ตามมาด้วยเศษขาเศษเนื้อมากมาย

ไม่ว่าวิทยายุทธของแต่ละคนจะสูงส่งแค่ไหน แต่พวกเขาก็ควบคุมหมาป่าหิมะจำนวนมากขนาดนี้ไม่ได้

กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บ มือสังหารชุดดำก็บาดเจ็บไม่ต่างกัน

มือสังหารชุดดำมีวรยุทธสูงส่งและฆ่าหมาป่าหิมะไปจำนวนมาก ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่หมาป่าหิมะจะพุ่งความสนใจไปที่มือสังหารชุดดำ พยายามกัดเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้ว่ามือสังหารชุดดำจะต้องเผชิญหน้ากับหมาป่าหิมะจำนวนมาก แต่กู้ชูหน่วนก็เห็นว่ารังสีอาฆาตในแววตาที่เขามองนางไม่ได้ลดลงเลย เหมือนสาบานว่าจะหลั่งเลือดชิงชีวิตของนางไปให้ได้

เนื่องจากหมาป่าหิมะส่วนใหญ่พุ่งเป้าไปที่มือสังหารชุดดำ บริเวณที่กู้ชูหน่วนยืนอยู่จึงมีหมาป่าหิมะไม่มากนัก

นางไม่อยากเสียเวลา ดังนั้นจึงคว้าตัวเหวินเส่าอี๋แล้วกระโดดเหยียบหัวหมาป่าหิมะที่อยู่กระจัดกระจายกระโดดลงไปจากหุบเขา

คราวนี้พวกนางยังคงต้องเสี่ยงดวง

เนื่องจากพวกนางไม่มีทางให้ถอยหนี

ด้านล่างของหุบเขานั้นลึกมาก กู้ชูหน่วนใช้มือหนึ่งจับเหวินเส่าอี๋ อีกมือหนึ่งถือดาบแทงธารน้ำแข็งเพื่อชะลอให้ร่างกายตกลงไปอย่างมั่นคง

ธารน้ำแข็งลื่นมาก ความเร็วที่ตกลงมาเร็วเกินไปจนดาบอ่อนรับน้ำหนักของทั้งสองคนไว้ไม่ไหว ดังนั้นพวกนางจึงไถลลงไปไม่หยุด

คราวนี้พวกนางโชคไม่ดีและปะทะเข้ากับก้อนน้ำแข็งที่นูนออกมาอีกครั้ง

ตอนนี้เองที่กู้ชูหน่วนเข้าใจว่าเพราะเหตุใด มือสังหารชุดดำจึงใช้เวลานานมากกว่าจะปีนขึ้นไปได้

นั่นเป็นเพราะระยะทางที่ตกลงมานั้นลึกมาก

ในเมื่อมือสังหารชุดดำทำได้ นางจึงเชื่อว่านางจะไม่ตาย

กู้ชูหน่วนพยายามออกแรงแทงดาบอ่อนเข้าไปในธารน้ำแข็ง ไม่สนใจเลยว่าปากแผลบนไหล่ของตนเองจะเปิดขึ้นมาจนเลือดไหลหยดลงพื้น

“สองคนหนักเกินไป ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปเราจะตายกันทั้งคู่ ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

“หุบปาก ชีวิตของท่านมีแต่คนจากเผ่าหยกเท่านั้นที่จะพรากไปได้”

มีเสียงดังแกร็ก

ในที่สุด…

ดาบอ่อนก็หยุดเลื่อน

พวกเขาหยุดอยู่กับที่และไม่ตกลงไปอีก

กู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างโล่งอก

พวกเขาทั้งสองคนห้อยอยู่บนธารน้ำแข็งกลางหุบเขา

มีหมาป่าหิมะทยอยตกลงมาจากด้านบน ผ่านหน้าทั้งสองคนไปทีละตัวๆ ตกไปยังหลุมลึกที่ไม่มีวันสิ้นสุด

หมาป่าหิมะที่ตกลงมามีจำนวนนับไม่ถ้วน พวกมันเกือบตกลงมากระแทกพวกเขาหลายครั้ง แต่โชคดีที่พวกเขาหลบเลี่ยงได้

อิริยาบถในตอนนี้ทำให้กู้ชูหน่วนเจ็บปวดมาก

เพราะนางต้องใช้มือหนึ่งจับเหวินเส่าอี๋เอาไว้ อีกมือหนึ่งก็ต้องจับดาบอ่อนไว้ให้มั่น

มือที่จับดาบอ่อนยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ที่ไหล่ก็ถูกมือสังหารชุดดำใช้ดาบแทงทะลุ

นอกจากนี้บาดแผลที่ส่วนท้องยังปริออก

กู้ชูหน่วนอดสงสัยไม่ได้ว่าลำไส้ของนางจะหลุดออกมาด้วยหรือไม่

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ถ้ายังไม่ตายก็รีบตื่นได้แล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์…”

“ถ้าเจ้าไม่ตื่น ชีวิตของนายเจ้าจะไม่เหลือแล้วนะ”

“บ้าชิบ เจ้างู่โง่เห็นแก่กิน ต่อไปอย่าได้คิดจะกินหมูย่างของข้าอีกเลย”

ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะเรียกอย่างไร เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

“ท่านให้มันดื่มสุราไปมากแค่ไหน”

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าสุราในวงแหวนอวกาศหายไปหมดแล้ว”

กู้ชูหน่วนก้มหน้ามองและเห็นว่าที่ด้านล่างยังคงเป็นพื้นที่กว้างสีขาวไกลสุดลูกหูลูกตา

แกร็ก

ธารน้ำแข็งที่ถูกดาบอ่อนฝังเอาไว้แตกออกเป็นรอยแยก

คิ้วคมของเหวินเส่าอี๋ขมวดมุ่น เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ว่าพอจะมีที่ให้เหยียบพักได้หรือไม่

แต่ก็ต้องผิดหวัง น้ำแข็งที่นี่เกลี้ยงเกลาจนไม่รู้ว่าจะเกลี้ยงได้อย่างไรอีก

“ข้าจะลงไปดูว่าข้างล่างมีพื้นที่ตรงไหนที่พอจะเกาะไว้ได้หรือไม่ หากมี ข้าจะตะโกนบอกท่าน”

“นี่!”

กู้ชูหน่วนตกใจ

เหวินเส่าอี๋ที่ทั้งอ่อนแรงและบาดเจ็บสาหัสไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขาฝืนออกจากการเกาะกุมของนางและกระโจนลงไปข้างล่างทันที

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้นางกำลังตกใจมาก

หากปล่อยให้นางจับไว้ เขาอาจจะยังมีชีวิตรอด

แต่เมื่อเขากระโดดลงไปเช่นนี้ ไม่มีทั้งอาวุธ ไม่มีทั้งวิทยายุทธ โอกาสที่จะเสียชีวิตจึงมีสูงมาก

นางอยากจับเขาไว้ แต่เหวินเส่าอี๋รวดเร็วมากจนนางจับไว้ไม่ทัน ทำได้แค่เพียงจ้องมองดูเขาตกลงไป

ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่า

นอกจากเสียงคำรามของหมาป่าหิมะที่อยู่ด้านบน ก็มีแต่เสียงกรีดร้องของหมาป่าที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

เลือดหยดลงไปไม่ขาดสาย…

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วแน่น

นางรออยู่สิบห้านาทีเต็มก็ยังไม่ได้ยินเสียงเรียกของเหวินเส่าอี๋

ร่างกายของนางค่อยๆ อ่อนแรง ธารน้ำแข็งเริ่มรองรับน้ำหนักไม่ไหว

ทันใดนั้นอะไรบางอย่างก็ตกลงมากระแทกใส่จนกู้ชูหน่วนตกลงไปในที่สุด

ทันทีที่ตกลงมานางก็มองเห็นสิ่งที่ตกกระทบได้อย่างชัดเจน

ไม่ใช่หมาป่าหิมะ

แต่เป็นใครคนหนึ่ง

ชายสวมหน้ากากชุดดำ

##ในตำนาน การกินเนื้อพระถังซัมจั๋งจะทำให้เป็นอมตะ