ข้าคือก็อบบลิน - ตอนที่ 1 จบ

ข้ากำเนิดจากเเม่ของข้าผู้เป็นมนุษย์ที่ถูกจับมาจากหมู่บ้านที่เผ่าพันธุ์ข้าบุก 

2 ปี ข้าอาศัยโดยต้องเห็นนางโดนพวกตัวเขียว หัวโต ตาเหลือง ใช้ร่างเเห้งเเต่มากเเรงชำเราเเม่ของข้าต่อหน้าต่อตา ไม่เว้นวี่วัน 

 ด้วยความที่ข้าเเตกต่างจากตัวอื่น ลักษณะเหมือนมนุษย์เเละก็อบลินผสมกัน ทำให้ ความอยากผสมพันธ์จึงน้อยกว่า พวกเดียวกันจนพวกเขายังรู้สึกรังเกียจในตัวข้า

     ข้าเกิดมาเเต่ไม่เคยได้ผสมพันธุ์กับใคร กับกันผู้หญิงคนอื่นที่ถูกจับมาเมื่อให้กำเนิดลูกได้หนึ่งสัปดาห์พวกมันก็เอาผู้ให้กำเนิด อย่างที่ข้าก็ประหลาดใจ เวลาเเม่ข้าเห็นพวกเด็กก็อบลินเป็นเเบบนั้น นางก็มักจะส่งสายตาที่ขุนมัวมายังข้าที่ก็มองอยู่ 

      ตอนเเรกนางก็กลัวข้าเเละด่าสารพัน เเต่ข้าก็ได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรจนนางเชื่อใจข้ามากขึ้น เเละเริ่มเปลี่ยนท่าทีเฉพาะกับข้า
 

วันหนึ่งหลังจากที่เสร็จกิจการผสมพันธุ์ นางคุยกับข้าเหมือนปกติ

” เจ้าเข้าใจข้าใช่ไหม “

นางถามข้าอย่างนั้นเป็นครั้งเเรก ข้าเข้าใจจึงพยักหน้าตอบกลับฉับพลัน นางที่เห็นก็รู้เเน่ว่าข้ารู้เรื่องมาตลอดที่อยู่ด้วยกัน

“ข้าว่าเจ้าควรมีชื่อเป็นของตัวเอง อย่างข้าชื่อ เซทิย่า ส่วนเจ้าก็ควรชื่อว่า”

นางใช้เวลาคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะได้ชื่อคือ ก็อบบิ ที่ฟังเเล้วก็น่าหันตอบคนเรียก

” ต่อไปนี้ข้าจะเรียกเจ้าว่าก็อบบิเข้าใจนะ ”   นางยิ้มมาทางข้าทั้งที่ยังโดนมัดเเขนเเละขา เป็นสภาพที่ไม่น่ารู้สึกเป็นสุขได้

ข้าอยู่กับนางในสภาพที่คอยป้อนน้ำเเละอาหารใกล้ๆกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ถูกจับมาไปด้วย  

ในทุกครั้งที่มีโอกาส นางก็มักบอกเล่าความเป็นมาของตนจนถึงเหตุใดจึงถูกจับมา ข้าฟังเรื่องราวนั้นวันเเล้ววันเล่า จนข้าก็เกิดความคิดว่าอยากจะออกไปจากที่นี่

 นางเองก็ว่าอยากหลุดพ้นจากนรกนี้ ข้าจึงเขียนเเผนที่ทางออกจากรังให้นางจดจำ รวมถึงคอยสอดเเนมหาวันที่เหมาะสมจะหลบหนีให้นาง  

กระทั่งวันนั้นก็มาถึง พวกของข้าเข้ามาที่รูห้องซึ่งเหลือเเม่ข้าเพียงคนเดียวที่รอด เจ้านั้นกะจะผสมพันธุ์นางเหมือนทุกครั้ง 

เเต่คราวนี้มันต่างออกไป เพราะข้าตัดเชือกเเละคลายมนต์พลังของนางออก ทำให้นางใช้เเรงหลุดออกจากเชือกได้ ข้าจำได้ว่านางเคยบอกว่าตนคือนักผจญภัยที่เเข็งเเกร่งในระดับยศที่มนุษย์ตั้งขึ้น เเละตอนนี้นางคงอยากจะออกไปด้วยเเรงเเละพลังที่ฟื้นกับมาพอเเล้ว 

นางใช้เชือกที่เคยมัดตรึงเเขนขาเข้ารัดคอเจ้าตัวเขียววิปริตที่กระทำย่ำยีนางไว้จนขาดใจตายต่อหน้าข้าที่กำลังมองอยู่ไม่ห่าง

นางเคยถามทางออกจากข้า เเเละข้าก็บอกเส้นทางออกไปเเล้ว ดังนั้นคราวนี้นางคงทำได้ไม่ยากนัก หากจะหลุดไปจากที่นี่ 

วันนั้นยามเฝ้าน้อยทำให้เราหลุดหนีออกมาใกล้ประตูทางออก เเต่ก็ต้องผิดจากเเผนที่วางเพราะอีกฝั่งก็รู้ตัวเร็ว พวกมันจึงเเห่ตามมาติดๆ เเละเพื่อไม่ให้ผิดพลาดข้าจึงต้องถ่วงฝูงเผ่าพันธุ์ที่เคยพวกเดียวไว้ไม่ให้ตามนางทัน

 ประตูออกรังส่องเป็นเเสงเบื้องหน้า เเม่ข้านางวิ่งไปในขณะที่ข้าวิ่งตามมาจนเห็นนางได้ก้าวไปสู่เเสงสว่างภายนอกอีกครั้ง  

นางที่พ้นไปได้เรียกข้าจากข้างนอกสุดเสียงด้วยชื่อที่ตั้งให้ คือ ก็อบบิ

ข้าอยากตามเสียงนั้นไปเเต่ก็ในตอนที่ไม่ระตัว ที่ข้างหลัง หอกความเร็วสูงก็เเล่นทะลุลำตัวข้าต่อหน้านางที่ยืนมองอยู่ตรงนั้นอย่างลังเล

ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือนางซึ่งหันกับมามองข้าซึ่งถูกเเทงด้วยหอกที่ท้องเเละกำลังจะขาดใจตายต่อหน้า 

ภาพของข้าเริ่มเบลอเเต่ ก็จำได้ว่านางงดงามเพียงใด ผมสีทองส่องในความมืด ร่างกายขาวนวล เเละดวงตาที่เห็นข้าว่าเป็นตัวหมากในเกมเเห่งการหลบหนีครั้งนี้ จะไม่ใช่การกล่าวโทษว่านางผิด

  นางเคยบอกว่าเกลียดเผ่าพันธ์ของข้า เเละอยากทำลายให้หมดสิ้น นางพูดกับข้าทุกวันว่าถ้าออกไปได้จะทำทุกอย่างให้พวกข้าทรมานยิ่งกว่าสิ่งที่ตนถูกกระทำเป็นร้อยเท่า  ถึงจะเป็นภัยเเต่ข้าก็ไม่เคยคิดกลัวที่จะสนับสนุนให้เป็นเเบบนี้

เเละตอนนี้นางก็รอดเเล้ว….