ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 128 รายงานตัวกับภรรยา

เชอร์รีนใช้สายตาที่ปราศจากอารมณ์ใดมองไปที่เขา ออกัสยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เชอร์รีนจึงถอนหายใจ เมื่อเห็นเธอเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์ขึ้นมา เขาจึงตั้งใจพูดต่อหน้าสายตาของทุกคน  คุณหญิงเชอร์รีนจะไม่ไปส่งหน่อยเหรอ 

เมื่อเชอร์รีนได้ยินดังนั้นก็ยังไม่ได้กล่าวอะไร แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับแย่งเธอตอบด้วยรอยยิ้มแฉ่ง  ไปส่งๆ ต้องไปส่งแน่นอน จะไม่ไปส่งได้ยังไงล่ะ ใช่ไหมคุณครูเชอร์รีน 

 ……  เชอร์รีนรู้สึกราวกับใบหน้าของตัวเองกระตุก

เธอยังไม่ยอมขยับ ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงแอบดันหลังเธอเบาๆ แล้วส่งสายตาให้เธอ

สายตาที่แสดงออกชัดเจนเช่นนั้น คงมีเพียงคนตาบอดเท่านั้นที่มองไม่ออก แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนยังคงพยายามต่อไปอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นทั้งสองเดินออกจากออฟฟิศไป ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงยิ้มอย่างพึงพอใจพลางเอ่ยชื่นชม  ทำไมพักนี้ถึงรู้สึกว่าครูเชอร์รีนสวยขึ้น 

คุณครูคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวนั้นจึงตอบว่า  ครูเชอร์รีนสวยตลอดอยู่แล้ว! 

 พูดถูกๆ เธอสวยตลอดอยู่แล้ว  ผู้อำนวยการโรงเรียนตบมือแล้วเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม

เชอร์รีนเดินไปส่งออกัสที่รถ จากนั้นจึงหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

แต่ออกัสไม่ยอมปล่อยเธอ เขาคว้ามือของเธอเอาไว้แล้วดึงเข้าไปจูบอย่างเร่าร้อน

ริมฝีปากของเธอฉาบไปด้วยลิปกลอสที่ใสและเป็นประกาย สีแดงระเรื่อราวกลีบดอกไม้ เย้ายวนใจคนอย่างยิ่ง

เมื่อกินลิปกลอสบนริมฝีปากของเธอไปหมดแล้ว เขาก็จูบที่ริมฝีปากล่างของเธออีกแล้วกัดเบาๆ ก่อนจะปล่อย  ไปก่อนนะ คุณหญิงเชอร์รีน…… 

กว่าเชอร์รีนจะรวบรวมสติกลับมาได้ ออกัสก็เข้าไปนั่งบนรถแลนด์ โรเวอร์สีดำเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ

เชอร์รีนส่องกระจกดูริมฝีปากของตัวเองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เธอมองอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในโรงเรียน

……

ตอนที่สุนันท์กลับมาจากสวนดอกไม้ก็เพิ่งจะรู้ว่าออกัสกลับไปแล้ว หยาดฝนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เธอจึงเดาได้ทันทีว่าผลลัพธ์จะต้องไม่ดีเท่าไหร่

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ สุนันท์จึงโทรหาออกัสแล้วสั่งให้เขากลับมาที่บ้านสิริไพบูรณ์ภายในบ่ายวันนี้

แต่กว่าออกัสจะกลับมาถึงก็ปาเข้าไปเป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว สุนันท์เหล่มองดูนาฬิกาก่อนจะเอ่ยว่า  เราไม่ได้กินฟัวกรากันมานานแล้วนะ วันนี้เราไปกินด้วยกันดีไหม 

 หมอบอกว่ายังไงบ้างครับ  ออกัสถามพลางเหล่มองนาฬิกาแบบเนียนๆ ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเปลี่ยนท่าทาง

 หมอไม่ได้ห้ามไม่ให้แม่กินฟัวกรานะ แค่บอกว่าพยายามอย่าโมโห ลูกเองก็ไม่ได้กินอาหารเย็นเป็นเพื่อนแม่มาตั้งนานแล้วนะ วันนี้ไปกินเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ ไปกินฟัวกราคนเดียวน่าเบื่อแย่ ตอนนี้เลอแปงก็ไม่อยู่แล้ว แม่ไม่มีแม้กระทั่งคนเป็นเพื่อนคุย เฮ้อ…… 

สุนันท์ถอนใจอย่างน่าสงสาร เธอตั้งใจเล่นบทดราม่า  ถ้าลูกมีธุระด่วนก็ไม่เป็นไร จะกลับก็ได้ เดี๋ยวแม่ก็คงไปอาบน้ำนอนแล้วล่ะ 

ออกัสขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบาและอ่อนโยนลง  อยากไปกินฟัวกราร้านไหนครับ 

พอสุนันท์ได้ยินอย่างนี้สีหน้าก็เต็มไปด้วยความยินดี  พูดแบบนี้แสดงว่ายอมไปเป็นเพื่อนแม่แล้วใช่ไหม ลูกแม่ใจดีที่สุดเลย ไปกันเถอะ 

ออกัสเห็นเธอสวมเสื้อผ้าบางเบาจึงหันไปสั่งคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ว่า  ขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมข้างบนมาให้คุณหญิงหน่อยสิ 

คนรับใช้จึงขึ้นไปข้างบน ตอนนี้สุนันท์ทั้งดีใจและพอใจ ก่อนจะสบโอกาสเอ่ยต่อไปว่า  ถ้าเราสองคนไป ที่นี่ก็จะเหลือแค่หยาดฝนคนเดียว และเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวด้วย แม่ว่าพาเธอออกไปด้วยดีไหม 

 ครับ……  ออกัสตอบรับ

สายตาของสุนันท์จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอพยายามจะค้นหาว่าเขามีความรู้สึกเช่นไร ทว่าอารมณ์ของเขาลึกซึ้งเกินไปจนเธอมองไม่ออก

เธอก็ทำได้เท่านี้ แต่อย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ขอแค่ดำเนินการตามแผนเท่านั้นก็พอ

หลังจากนั้นหยาดฝนก็เดินลงมาจากด้านบน ผมดำขลับเงางามของเธอปลิวสยายปรกไหล่ เธอสวมชุดเดรสสไตล์พื้นเมืองและคลุมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำ

แม้ว่าจะดูเป็นการแต่งตัวง่ายๆ แต่เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดแล้วจะเห็นว่า หูของเธอใส่ตุ้มหูยาวสไตล์เดียวกัน ไม่ใช่ตุ้มหูเงินแต่เป็นตุ้มหูแบบพื้นเมือง

ไม่ได้ดูไร้รสนิยม แต่กลับขับให้เธอดูโดดเด่นและสวยงาม

ชุดเดรสพื้นเมืองตัวนี้เป็นชุดที่ออกัสให้เธอเมื่อสามปีที่แล้ว ที่เธอใส่ชุดเดรสนี้มาคืนนี้แน่นอนว่าเธอตั้งใจ

ออกัสมองชุดเดรสที่เธอใส่ สายตาของเขาชะงักไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังนึกอะไรบางอย่าง

สุนันท์เอ่ยปากชม  หยาดฝนใส่ชุดนี้สวยจริง ดูสง่างามมีรสนิยม วันหลังหาซื้อให้ป้าบ้างสิ 

 ได้ค่ะ หากคุณป้าชอบ คราวหน้าหลังจากที่หนูกลับมาจากเมืองโยนาแล้วจะซื้อมาฝากนะคะ  หยาดฝนยิ้มแล้วพยักหน้าให้

 ไปกันเถอะ เวลาพอสมควรแล้ว ป้าเริ่มหิวขึ้นมาแล้ว และรู้สึกอยากดื่มไวน์ด้วย……  สุนันท์ยิ้ม

ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้า ออกัสเดินนำไปหน้าสุด ส่วนสุนันท์กับหยาดฝนเดินตามอยู่ข้างหลัง โดยหยาดฝนคอยจับแขนประคองสุนันท์ไปด้วย……

สุนันท์เลือกร้านที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมือง S เธอไม่ได้กินฟัวกรามาพักใหญ่แล้วจริงๆ จึงรู้สึกอยากกินมาก

บริกรของร้านเข้ามาต้อนรับคนทั้งสาม และขยับเก้าอี้ให้ทั้งสามคนนั่ง

ออกัสไม่ได้ดูเมนู แต่ให้บริกรส่งเมนูให้สุนันท์และหยาดฝนเป็นคนเลือก

ตลอดเวลาที่มาถึงร้าน หยาดฝนไม่พูดอะไรเลย จึงยากจะคาดเดาว่าในใจของเธอคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเธอจะมองไปที่เขาเป็นระยะๆ

หลังจากนั้นสุนันท์เป็นคนสั่งไวน์และอาหารฝรั่งเศสมาหลายอย่าง

และด้วยวันนี้มีคนมาที่ร้านอาหารเป็นจำนวนมาก นั่งรออาหารอยู่เป็นเวลานาน แต่อาหารก็ยังไม่มาสักที

สุนันท์ไม่รีบร้อน ส่วนหยาดฝนก็มีสีหน้าเรียบเฉย

ส่วนท่าทีของออกัสนั้นคล้ายกำลังเร่งรีบบางอย่าง เพราะเขาคอยมองนาฬิกาข้อมืออยู่เป็นระยะๆ

สุนันท์สังเกตการณ์กระทำเช่นนี้ของเขาได้ จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย  ออกัส ลูกมีธุระอะไรรึเปล่า 

 เปล่าครับ……  เขาเอ่ยปากพูดอย่างไร้อารมณ์

 อย่างนั้นก็ดี  สุนันท์ยิ้ม

หลังจากนั้นยังต้องรออีกเป็นเวลานานกว่าอาหารที่สั่งจะถูกยกมาเสิร์ฟ มือที่มีเส้นเอ็นปูดโปนของออกัสที่กำลังรินไวน์สั่นเบาๆ ราวกับมีเรื่องเร่งรีบ

เขาจิบไวน์อึกหนึ่งก่อนจะเหลือบมองไปที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว

ปกติแล้วเวลานี้เขาจะต้องกลับไปถึงคอนโดแล้ว ส่วนเธอก็จะทำอาหารค่ำเตรียมไว้ให้อย่างเสร็จเรียบร้อย

ทว่าตอนนี้อาหารที่สั่งเพิ่งได้ กว่าจะเสร็จก็คงใช้เวลาอีกนาน

มือขวาของเขาถือแก้วไวน์ มือซ้ายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ มือของเขากำลังสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์เพื่อส่งข้อความ

คืนวันนี้มีงานเลี้ยง ผมอาจจะกลับช้า ไม่ต้องรอนะ

……

เมื่อมีเสียงข้อความเข้า เชอร์รีนจึงหยิบมือถือออกมาจึงเห็นว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากเขา

แววตาของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา เธอเพียงตอบกลับไปว่า  ค่ะ  จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า และเก็บของที่อยู่บนโต๊ะจนเสร็จกว่าจะออกจากออฟฟิศไป

วันนี้ช่วงเย็นเธอมีสอนภาคค่ำ เลยทำให้เธอกลับช้า

เมื่อเดินออกจากโรงเรียนมาแล้ว เธอจึงยื่นมือโบกรถแท็กซี่ แต่รถสีเทาคันหนึ่งกลับมาหยุดอยู่ข้างหน้า

เชอร์รีนตกใจ เพราะเมื่อเธอมองเข้าไปจึงเห็นว่าคืออาโน