ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 47 นายรู้หรือไม่ว่านายกำลังพูดอะไรอยู่

ชายที่อยู่ตรงหน้า ยังคงนิ่งไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรเลย ลมหายใจเธอยังคงที่อยู่เหมือนเดิม

ร่างกายของเขาสูงยาวอยู่แล้ว ตอนนี้เขาสวมเสื้อคลุมสีดำยาวถึงเข่า ซึ่งยิ่งดูเรียวขึ้น และหล่อขึ้น ดูสูงอย่างมาก

นักท่องเที่ยวผู้หญิงถูกดึงดูดไม่น้อย ดูเหมือนว่าพวกเธอจับตาดูเขาตลอด และบางคนถึงกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแอบถ่าย

เธอมองไปยังชายผู้ที่ฮิตฮอต ส่ายหัว รู้สึกเดินไม่ค่อยไหวแล้ว ก้าวเดินช้าลง

หลังจากนั้น ระยะห่างเธอกับเขาก็ห่างกันอย่างมาก

เขาที่ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงหอบที่ตามมา เธอหยุดเดิน และหันหลังกลับ เห็นว่าหญิงนั้นไม่สนใจหิมะที่กำลังตกอยู่ เธอนั่งอยู่บนบันได ดวงตาของเธอมองไปที่ไหนก็ไม่รู้

เขาขมวดคิ้ว เดินไปด้านหน้า เอนไปข้างหน้า และดึงร่างของเธอขึ้นจากพื้น: เธอจะมากำแพงเบอร์ลินไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เดินต่อแล้วล่ะ?

เชอร์รีน ยิ้ม:  เหนื่อยแล้ว ไม่อยากเดินแล้ว ไม่มีใครกำหนดว่าปีนกำแพงเบอร์ลิน ต้องปิ่นให้ถึงที่สุด ฉันคิดว่าวิวตรงนี้ก็โอเคดี

ฝ่ามือและนิ้วของเขาร้อนผ่าว ทำให้มือของเธอนั้นอุ่นขึ้นทันที

ในขณะนี้ ชายที่ถือกล้องคนหนึ่งตะโกนขึ้นขณะเดินว่า ถ่ายรูป ถ่ายรูป มีใครอยากถ่ายรูปไหมครับ

คิดยังไงคะเชอร์รีน หยุดเขาไว้ แล้วถาม

สิบหยวนสามรูป ถ่ายแล้วได้รูปเลย คุณผู้หญิงจะถ่ายไหมครับ?

เชอร์รีนมองไปที่ออกัส มุมปากที่ยิ้มของเธอและพูดเบาๆ ว่า: คุณออกัส

ออกัสรู้ว่าเธอต้องการอะไร ยักคิ้วไปทีหนึ่ง ริมฝีปากที่อวบอิ่ม ได้พูดออกมาว่า: ถ่ายคนเดียว

เธอรู้คำตอบของเขาอยู่แล้ว จึงไม่ได้รู้สึกเสียใจมาก

เมื่อมองหามุมที่ดี เชอร์รีนยืนอยู่ที่นั่น ยิ้มอย่างแผ่วเบา ดูดีและสง่างามมาก

ถ่ายไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น โพสต์ท่าแปลกๆ หรือทำปากจู๋แบบนั้น

เขามองไปที่เธอ จ้องไปที่รอยยิ้มที่มุมปากของเธอ รู้สึกรอบตัวเงียบสงบไปหมด

หัวใจที่สงบนิ่งราวกับถูกกรวดหล่นลงมาเป็นคลื่นเบา ๆ …

ภาพถ่ายถูกล้างออกมาอย่างรวดเร็ว เชอร์รีนพอใจมาก และยื่นให้ออกัสหนึ่งใบ: คุณออกัส? เอาไหม?

ออกัสเลิกคิ้ว ไม่ได้เอื้อมมือรับมา

ไม่เอาจริงเหรอ? ไม่แน่นายอาจจะเสียใจทีหลังก็ได้ เสียใจที่ไม่ได้รับรูปที่ฉันให้ไปคุณออกัส

เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก ยิ้มและก้มหน้าลงเพื่อใส่รูปถ่ายสามรูปลงในกระเป๋าตังค์ของเธอ

คุณหญิงเชอร์รีนคิดว่าจะเป็นไปได้ไหม?

เชอร์รีนถามกลับ: ทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้?

ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้รึเปล่า ออกัส เหลือบมองเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำ: ยังจะเดินต่อไหม

เดินต่อสิ!

แต่ว่า หลังจากไม่นาน เมื่อคิดถึงภาพที่เธอให้แล้วเขาไม่ได้รับมา เขาสูบบุหรี่ไปทั้งคืนและนอนไม่หลับทั้งคืน…

แน่นอนว่านี่ เป็นเพียงภาพที่จินตนาการเท่านั้น

อำเภอซีซ่า

หยาดฝนลากกระเป๋าเดินทาง พนักงานต้อนรับรออยู่ เมื่อเห็นเธอเข้าไปทักทายเธอและรับกระเป๋าจากเธอ: คุณหยาดฝน ห้องพักอยู่ฝ่างนี้ค่ะ ตามฉันมาเลยค่ะ

หลังจากที่วางกระเป๋าเดินทางไว้ที่ห้องพัก หยาดฝนเรียกพนักงานและถามว่า: คุณออกัสล่ะ?

อยู่ที่สำนักงานค่ะ

พาฉันไป

ห้องพักอยู่ห่างจากสำนักงานเพียงแค่ใช้เวลา10 นาทีก็ถึง เคาะประตู หยาดฝนเดินเข้าไป และเรียก : พี่

สิงหาเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร: ถึงที่นี้เร็วจัง

เดิมจะมารายงานตัวเมื่อวาน ดีเลย์ไปแล้ววันหนึ่ง เร็วตรงไหนเหล่า？ หยาดฝนนั่งลงบนโซฟา.

แม้ว่าสิงหาจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว แต่หน้าตาของเขาก็ยังหล่อเหลา รูปร่างดูดี ไม่มีวี่แววที่ดูแก่เลย

ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง?

ในเมื่อข้าอยากรู้ขนาดนี้ ทำไมไม่กลับไปบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ล่ะ?

หยาดฝน นั่งตรงข้ามกับสิงหา สิงหาดื่มชาไปหนึ่งคำ: ช่วงนี้งานยุ่งเกินไป อำเภอเมืองมีสร้างโรงงาน ไม่มีเวลากลับไป

ราวกับว่านึกขึ้นอะไรบางอย่าง แก้วชาที่อยู่ในมือหยุดนิ่ง: เธอรู้เรื่องที่ออกัสแต่งงานแล้ว?

มือที่ถือถ้วยนั้นจับแน่นขึ้น แต่ใบหน้าของหยาดฝน ดูนิ่งและสงบ: รู้ ทำไมเหรอ?

เธอตัดใจจากออกัสได้แล้วเหรอ? 

พี่ ฉันมีคู่หมั้นแล้วนะ และเขาก็แต่งงานแล้วด้วย มาพูดอะไรในตอนนี้ ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

ได้ยินอย่างนี้แล้วสิงหาหัวเราะและพูดว่านี่ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับว่าความหมายหรือไม่มีความหมาย ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าใจเธอนั้นตัดสินใจดีแล้วหรือยัง ไปตามเส้นทางตรงหน้า เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่มาเสียใจทีหลัง?

หยาดฝนเป่าน้ำช้าที่ร้อนๆ ไปทีหนึ่ง มองดูใบชาที่แผ่ออก แล้วพูดว่า: ตอนนั้นพี่ก็ไม่เห็นด้วยที่เราสองคนอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ?

นั่นคือตอนนั้น ตอนนี้ฉันได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ดังนั้นก็เข้าใจแล้ว ที่จริงเธอกับ ออกัสไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด จะอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ผิดศีลธรรมอะไรเลย

พี่มาพูดแบบนี้ในตอนนี้ มันจะไม่สายเดินไปเหรอ? ตอนนั้นที่ฉันบอกเรื่องนี้กับพี่ พี่ไม่เห็นด้วยอย่างมาก และยังขู่ว่าจะตัดขาดการเป็นพี่น้องกัน เรื่องพวกนี้ ลืมไปหมดแล้วเหรอ?

ภาพในตอนนั้น ทั้งชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันลืมมันได้

สิงหาถอนหายใจเบา ๆ : ในตอนนี้ ฉันคิดได้แล้ว ก็รู้สึกไม่ได้อะไรมากแล้ว

หยาดฝน ยิ้มอย่างเย็นชา รู้สึกไร้สาระและตลก

พี่ เรื่องพวกนี้ พี่ไม่ควรมาพูดตั้งแต่แรก ตอนนั้นเป็นพี่เองที่ทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวังและถอยออกมา แต่ตอนนี้ ใจของฉันก็สงบและดีขึ้น แต่พี่ยังจะเอาก้อนหินอีกก้อนหนึ่งมาทับใส่ฉัน ฉันเป็นตุ๊กตาเหรอ ที่ปล่อยให้พี่ทำร้ายแบบนี้?

ใช้เวลาสามปี สามปีเต็มๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกโอเคขึ้น

แต่ตอนนี้ ด้วยประโยคสั้นๆ ของเขา ทำให้เธอต้องตกเข้าไปในความรู้สึกนั้นอีกรอบ เขาต้องการอะไรกันแน่?

ถ้าเธอยังรู้สึก ก็แปลว่าเธอยังตัดใจไม่ได้ แต่มันอัดอั้นไว้ในใจเธอ สักวันมันจะระเบิดออกมา

ไม่ว่าจะตัดใจได้แล้วจริงๆ หรือแค่อัดอั้นไว้ในใจแต่ในตอนนี้ พี่จงใจที่จะก่อเรื่องอีก!

พี่ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ พี่ต้องการอะไรกันแน่! ปากของ หยาดฝนยกยิ้ม เต็มไปด้วยความประชดประชัน .

เมื่อสามปีที่แล้ว เขาข่มขู่เธอ โดยนึกถึงบุญคุณที่ถูกเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ เธอเองก็บอกกับตัวเองว่า ในเมื่อเลือกเส้นทางนี้แล้ว แม้จะเจ็บอีกสักแค่ไหน เธอก็ต้องเดินต่อไป

ดังนั้นตั้งแต่นั้นมา เธอคิดแค่ว่าเป็นป้าของออกัส ไม่ได้คิดอย่างอื่นกับออกัส

แต่เมื่อเธอยอมรับชะตากรรมของเธอ และกลับสู่ความสงบในที่สุด เขาต้องเปิดบาดแผลและโรยเกลือเข้าไป

สิงหา มองมาที่เธอ และพูดอย่างช้าๆว่า: เธอเป็นคนฉลาดอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงโง่ขนาดนี้ หรือว่าแค่พูดถึงออกัส เธอก็จะไม่มีสติและอารมณ์ร้อนแบบนี้?

มือที่วางอยู่บนต้นขา ค่อยๆกำมัดอย่างแน่น หยาดฝน ค่อย ๆ สงบจังหวะการหายใจ: อยากพูดอะไรก็พูดเลย พี่คิดอะไรอยู่ ฉันเดาไม่ถูก

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ประโยคคำพูดสุดท้ายของ สิงหา แทงเข้าไปในใจเธอเต็มๆ ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่อ้อมค้อม ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับ ออกัสจะเป็นอย่างไร ฉันก็จะไม่เข้าไปยุ่ง เข้าใจหรือยัง?

หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหยาดฝนตกตะลึงอย่างมาก และจ้องไปที่สิงหา: พี่ พี่รู้ไหมว่าพี่กำลังพูดอะไรออกมาอยู่?