ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 95 เธอไปไหนกันแน่

มุมปากของเธอยิ้ม แต่ใจเธอชาเพราะคำพูดของเขา ความเจ็บปวดและความหนาวเย็นที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

มีน้ำแข็งอยู่รอบตัวเธอ เจาะเธอเข้าไปอย่างเย็นชา

 ฉันคือภรรยาของคุณ สิทธิแค่นี้พอไหม?   หลังจากเวลาผ่านไปนาน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างช้าๆ

ฉันคือภรรยาของคุณ……

เพราะว่าคำพูดนี้ ดวงตาที่ลึกของ ออกัสก็ขยับเล็กน้อย

 แต่ว่านั่นมันเป็นแค่สิ่งที่ฉันคิดไปเองแค่นั้น ฉันนึกว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่ดูเหมือนกับว่า ฉันไม่ดูตัวเองเลย 

ในวินาทีต่อมา เสียงที่แผ่วเบาและเยือกเย็นของเธอก็ดังขึ้น และเธอยังคงยิ้ม แต่ฟังดูเจ็บปวดเหลือเกิน

เขามองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าที่เท่าฝ่ามือ ไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ว่าเต็มไปด้วยความดื้อดึง และเย็นเยียบดั่งดอกแพร์ คิดแล้วก็อยากจะเอื้อมมือไปแตะแก้มเธอ ความรู้สึกหุนหันพลันแล่นนี่อธิบายไม่ได้ มันพุ่งเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างรุนแรง แล้วก็เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอย่างที่เขาไม่ทันสังเกต

พอพูดจบ เชอร์รีนก็ไม่มองทั้งสองคนอีกต่อไป แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับิดประตูในทันที

เมื่อพิงผนังห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงจากภายนอกอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ข้างนอกเงียบอยู่เสมอ ไม่มีเสียง มีเพียงการหายใจ และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็มีเสียงฝีเท้าเดินออกไปข้างนอก

ก้าวข้างหน้าและข้างหลัง เป็นเสียงฝีเท้าของสองคน

รอยยิ้มที่ยกขึ้นที่มุมปากของเธอช่างขมขื่นและใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อ เธอขยับใบหน้าของเธอ

หลังจากนั้นก็ผลักประตูห้องน้ำออก เธอเดินออกไปโดยไม่ได้ไปที่ร้านอาหาร แต่ไปที่ลิฟต์แล้วกกลงไปที่ชั้นล่าง

งานวันเกิดเขาเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ？

แล้วอีกอย่าง มีคนตั้งหลายคนจัดงานวันเกิดให้เขา จะมีเธอเพิ่มมาคนหนึ่งก็ไม่เยอะเกิน หรือหายไปก็ไม่น้อยเกิดหรอก แล้วยิ่งไปกว่านั้น ตัวเธอในสายตาของเขานั้น เกรงว่าจะไม่ใช่อะไรเลยทั้งนั้น

เธอมีนิสัยที่ชัดเจนมาก ตราบใดที่มันเป็นของเธอเอง เธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องและต่อสู้เพื่อมัน

แต่ถ้าไม่ใช่ของเธอเอง เธอจะไม่แม้แต่จะมองมัน แม้ว่าจะมีคนอื่นมอบมันให้กับเธอก็ตาม

เธอนึกว่าเขาเป็นของเธอ และคิดว่าเธอมีเหตุผล เธอจึงพูดอย่างก้าวร้าวและชอบธรรม แต่ว่าเธอกลับไม่สามารถตอบกลับประโยคนั้นของเขาได้เลย

คำพูดของเขาเหมือนกับการตบหน้า ร้อนแรง แต่ก็เป็นน่าขันสิ้นดี มันเต็มไปด้วยการประชดประชัน

นอกจากนี้ เธอจะไม่มีวันเรียนรู้ที่จะร้องไห้ต่อหน้าผู้ชาย การอ่อนแอดั่งสายลม เธอไม่ใช่คนแบบนั้น และไม่สามารถทำได้

เดินอยู่บนถนนอันหนาวเหน็บ เชอร์รีนเรียกรถแท็กซี่ด้วยสายตาที่ตกต่ำ นั่งในและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ราวกับว่ากำลังคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหายู่ยี่:  ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน 

 ดื่มอยู่ที่ผับโซ่สวาทเธออยากมาไหม?   ยู่ยี่ก็เห็นได้ชัดเลยว่าดื่มไปไม่ใช่น้อย พูดจาไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่แล้ว

 โอเค เหลือเหล้าไว้ให้ฉันสองขวดนะ……  เธอขยับมุมปากของเธอ เอามือวางไว้ที่หน้าอก ตรงนั้นมันเจ็บปวดมากเหลือเกิน…..

ที่ร้านอาหาร

หยาดฝนเดินเข้าไปก่อน หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ออกัสถึงได้เดินตามเข้าไปและนั่งลง

เลอแปงสังเกตเห็นว่าตาของเธอแดงเล็กน้อย แล้วก็ถามอย่างประหลาดใจ  อา ตาเป็นอะไรน่ะ?  

ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย หยาดฝนคลี่ยิ้มออกมา และพูดเบา ๆ ว่า  เจลล้างมือกระเด็นเข้าตา ขยี้สองสามที ก็กลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว 

และอย่างชัดเจน เลอแปงหันไปมองประตูร้านอาหาร  น้องสะใภ้ล่ะ? นานขนาดนี้ยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จอีกเหรอ? เดี๋ยวอาหารก็น่าจะเย็นแล้ว…… 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของออกัสก็ขยับเล็กน้อย ระลอกคลื่นปรากฏขึ้น และใบหน้าที่สงบและนิ่งของเขาก็ผันผวน

และแล้ว ตะเกียบในมือของ หยาดฝนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก็หยุดเล็กน้อย และก็หันไปที่ออกัสที่อยู่ข้างๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สีหน้าของ สุนันท์ไม่พอใจในทันที เธอไม่รับรู้ถึงความรุนแรงจริงๆ และไม่ได้ดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ แค่คุยโทรศัพท์ต้องนานขนาดนี้เลยเหรอ!

เลอแปงต้องการออกไปข้างนอกและตามหา แต่เมื่อเห็นสีหน้าของ สุนันท์ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้

วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายคนโต และเขาไม่ต้องการทำให้เหตุการณ์มันไม่มีความสุข

เวลาค่อยๆ ผ่านไป อาหารทุกจานถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ และก็เริ่มทานกันแล้ว และแม้แต่จานบางจานก็เย็นแล้ว แต่เชอร์รีนยังไม่กลับมา

ออกัสหลุบตาลง ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของเขา จากนั้นดวงตาที่ต่ำอยู่แล้วของเขาก็ค่อย ๆ หรี่ลงทีละน้อย

กว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่ออกมาจากห้องน้ำ…

ทันใดนั้น ร่างกายที่เรียวของเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ริมฝีปากบางของเขาเปิดออก และพูดประโยคถัดมาอย่างแผ่วเบา  ไปโทรศัพท์นะ… 

ทันทีที่เท้าก้าวออกจากร้านอาหาร ก้าวของเขาก็ใหญ่ขึ้นทันที เดินเหมือนลมกระโชก และรีบไปที่ห้องน้ำของผู้หญิง

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่หายไปจากสายตา หยาดฝนถอนสายตาของเขาและจิบซุปหวาน แม้ว่ามันจะหวาน แต่ก็รู้สึกฝาดมาก

เธออดไม่ได้ที่จะบีบเสื้อคลุมแน่น เธอคิดว่า กลัวว่าเขาไม่ได้จะไปคุยโทรศัพท์ แต่ว่าไปตามหาเชอร์รีนต่างหาก

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถตามสถานการณ์ปัจจุบันได้ และสิ่งเดียวที่เธอทำได้คือนั่งอยู่ที่นี่

พนักงานโรงแรมกำลังทำความสะอาดห้องน้ำและเงยหน้าขึ้นมอง ทันใดก็เห็นชายรูปงามหน้าตาหล่อเหลาและร่างกายแข็งแรงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เธอตกใจมาก จนร้องออกมา และกำลังจะเตือนชายคนนั้นว่าเขาไปห้องน้ำผิดห้อง แต่เมื่อเธอเห็นเขาเปิดประตูห้องน้ำทุกบาน ก็ดูเหมือนว่าเขากำลังตามหาอะไรบางอย่างอยู่

ใบหน้าของเขานั้นหล่อเหลามาก แต่เขาคงจะไม่ใช่พวกโรคจิตหรอกใช่ไหม?

ผู้หญิงที่ทำความสะอาดห้องน้ำรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย เธอเอาตัวแนบกับผนังแล้วค่อยๆ เดินออกไป

พอหันหลังไป ออกัสก็ยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น เขาก้มลงมองเธอ และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและทุ้มต่ำ  ผู้หญิงในนี้ล่ะ?  

 ผู้…..ผู้หญิงอะไรเหรอคะ?   ผู้หญิงคนนั้นพูดตะกุกตะกัก

 ผู้หญิงในเสื้อคลุมสีแอปริคอท…… 

 ตอน….ตอน….ที่ฉันพึ่งเข้ามา……เธอก็ออกจากโรงแรมไปแล้วค่ะ…… 

เขาขมวดคิ้ว ความโกรธที่แปลกประหลาดก็ผุดขึ้นในหัวใจของเขา และลมหายใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาก็เย็นชาและกลืนกินผู้คน

ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนั้นกลัวจนพูดอะไรไม่ออก และร่างกายของเธอที่พิงกำแพงก็สั่นเล็กน้อย

ออกัสเก็บสายตากลับมา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ มือใหญ่ที่ข้อนิ้วชัดเจนของเขาดึงโทรศัพท์ออกจากชุดสูทและกางเกงแล้วกดโทรออก

ครั้งแรก เสียงเตือนคือไม่มีใครรับสายชั่วคราว โปรดลองอีกครั้งในภายหลัง

หลังจากโทรครั้งที่สอง อีกฝ่ายก็ปิดโทรศัพท์ไปแล้ว……

เป็นผลให้ ใบหน้าของเขามืดมนขึ้นในทันที และใบหน้าของเขาจมดิ่งลงเรื่อย ๆ เขาก้าวเข้าไปในห้องอาหารหยิบเสื้อคลุมสีดำและพูดอย่างเฉยเมยกับทั้งสาม:  ไปกันเถอะ 

สุนันท์ไม่ค่อยเข้าใจ  ไปไหน?  

 กลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์…… 

 แกยังไม่ทันกินข้าวเย็นเลย แล้วจะรีบกลับไปทำไม?  

เมื่อมองดูอาหารสีแดง สีเขียว และสีสันสดใสและสวยงามบนโต๊ะ เขาก็ไม่สนใจ เขาเพียงพูดอย่างเย็นชาว่า  ถ้าเกิดว่ายังกินกันไม่พอก็กินไปก่อนแล้วค่อยกลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ก็ได้ ผมกลับก่อนล่ะ…