คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ - 51: หลับตาลงอย่างเจ็บใจ

บทที่ 51: หลับตาลงอย่างเจ็บใจ

แนน แนนน้องนายสิ! เห็นหน้าที่เต็มไปด้วยความ

หนของเตชิตแล้ว

เธอหมดคำพูด แต่ว่าคิดๆแล้ว เตชิตยังไม่ได้สั่ง

เหล้าเลย

เธอยังไม่คิดบัญชีกับเขาตอนนี้ ไม่งั้นจะให้เขา ตกหลุมพรางได้ยังไง?

สำหรับลูกค้าที่สปอร์ตแบบนี้ เธอต้องพยายาม

พูดจาอ่อนโยนเข้าไว้

เอาใบออเดอร์เหล้าไว้ จึงเดินไปด้วยสีหน้ายิ้ม

“ คุณเตชิต วันนี้จะรับไวน์ที่เพิ่งส่งตรงมาจาก

ฝรั่งเศสสักขวดไหมคะ?”

พิงกี้ทำเสียงอ้อนและอ่อนหวาน

อย่างคุณ

“คนที่มีรสนิยม

น่าจะให้ความสำคัญกับเรื่องคุณภาพใช่ไหมคะ?

ต้องไวน์นี้เลยค่ะถึงจะเหมาะกับคนระดับอย่างคุณ

แย้ม
* ปากหวานจริงๆ! “เตชิตยักคิ้ว ทำหน้าเหมือนยิ้ม

ในเมื่อเธอแนะนำมาอย่างนี้ งั้นก็เอามาสองขวด นอกจากไวน์

เหล้าหรือเครื่องดื่มอย่างอื่นเธอก็จัดมาตามความ

เหมาะสมเลย

“ ได้ค่ะ “พิงกี้อดดีใจไม่ได้ ไวน์ขวดนึงก็เก้าหมื่น สองขวดก็หนึ่งแสนแปด

บวกกับเครื่องดื่มอย่างอื่นอีก แค่บิลนี้บิลเดียวเธอ

ก็ได้ค่าคอมเกือบหมื่นแล้ว

พิงกี้นับจำนวนลูกค้าคร่าวๆ เธอวางแผนว่าจะต้อง

สั่งเครื่องดื่มเท่าไหร่

เธอรู้จักความพอดี ไม่ให้ตัวเองได้ค่าคอมน้อย แต่ก็

ไม่เอาเปรียบเตชิต

ก่อนลุกขึ้นเตรียมจะเดินจากไป พิงก็รู้สึกว่าถูกเตชิต

จับที่เอว

ทันใดนั้น เธอจ้องเขาด้วยท่าทีไม่ดี
เขายิ้มร้ายๆ “ คืนนี้ไปกับฉัน?

“ คิดรวมที่ฉันเคยรับปากคุณสองคืนนั่นไหม? ” เธอ ไม่ลืมเธอยังค้างเขาสองคืนแหน่ะ

“ คิดรวมก็ได้ เธอนี่เสียเปรียบหน่อยไม่ได้หรือ

ไง?”

* ฉันไม่เสียเปรียบหรือ? ก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ใครจับเอว

ฉัน? ”

.” เตชิตหัวเราะด้วยความดีใจ

“ ความรู้สึกไม่เลว แต่เสียดายที่ไม่ค่อย

มีโอกาศ

ไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดเลย ขนาดถูกจับได้ยังไม่รู้สึก

ละอายใจ

พิงกี้ “…”

เธอก็ยิ้มอ่อนๆและเอาเท้าเหยียบเตชิตไปทีนึง มอง ดูเขาเจ็บแต่อายที่จะร้องออกมา

เธอเสยผมและเดินจากไปอย่างได้ใจ เพิ่งเดินออก

จากประตู
พิงกี้ก็เจอธีระ เธอแอบทำตาขาว เห็นแล้วอารมณ์

* เธอนี่มันเหมือนผีเร่ร่อนไม่มีที่ไปเลยจริงๆ ตอนนี้

ไม่ดี

มาราวี เตชิต

เธอลืมคุณเควินแล้วหรือ? ผู้หญิงอย่างเธอนี่เหมือน ที่ลิสาพูดไม่มีผิด ไม่มียางอาย

เอาแต่จะให้ตระกูลดำรงกุลขายขี้หน้า!” ธีระเห็น เธอก็ถอยหลังไปหลายก้าว

ท่าทีเหมือนป้องกันตัว ทำเหมือนร่างกายเธอมีเชื้อ โรคร้ายแรงอย่างไงอย่างงั้น

* ในเมื่อรู้ว่าฉันทำงานที่นี่ ถ้าไม่อยากเห็นหน้าฉัน ก็ไม่ต้องมากับคุณเตชิตก็ได้หนึ่

เพื่อประจบประแจงคุณเตชิต นายนี่มีความอดทน จริงๆ เป็นคนยิ่งใหญ่จริงๆ

ธีระโมโหจัด

ฉันกับพี่เตชิตเป็นพี่น้องที่ซี้กัน

ไม่ได้ประจบประแจงอย่างที่เธอว่าสักหน่อย ”
“ ถ้าไม่ได้ประจบประแจง งั้นบ้านนายก็อย่าอาศัย คุณเตชิตเอาโครงการสิ

พูดไม่อายปาก แล้วทำไมยังต้องเดินตามหลังกิน เศษข้าวที่เหลือจากคนอื่นหล่ะ?”

“ เธอ…” คำพูดเหล่านี้ ทำให้ธีระไปต่อไม่ถูกเลย เขาจ้องพิงกี้ด้วยความโมโห

* ฉันไม่คุยกับผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัวอย่างเธอให้ เสียเวลาหรอก !

“ พอดีเลย ฉันก็ไม่อยากคุยกับคนที่กระโดดโลด

เต้นที่ใต้เตียง

แต่บนเตียงกลับไม่มีแรงทั้งสิ้นทั้งเล็กทั้งอ่อนหัก

หรอก”

ธีระกำหมัดไว้แน่น

ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความโมโห เขายิ่ง

โกรธ พิงกี้ก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดี

เธอไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ธีระยังอยากพูด

อะไรต่อ

แต่พิงกี้กลับไม่ให้เขามีโอกาศเปิดปากพูด เธอก็เดินจากไปอย่างไม่เห็นหัวเขาเลย

เธอมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ ไม่อยากมาเสียเวลาต่อ ปากต่อคำกับคนแบบนี้หรอก

ตอนที่ไปเสิร์ฟไวน์ให้ห้องM15 พิงกี้ก็เจอกับธีระ

อย่างเลี่ยงไม่ได้อีก

เขาไม่ชายตามองเธอ เธอก็ขี้เกียจสนใจเขา

ตอนแรกเธอยังกลัวธีระจะเอาเรื่องที่เธอทำงานที่นี่ บอกกับลิสา

เข้าไม่แน่อาจจะเอาเรื่องนี้ข่มขู่เธอ ถ้าลิสา

หรือใส่ร้ายป้ายสีเธอให้กับชาตรีและมาลาตีอีก

ถ้าเป็นแบบนี้เธออาจจะต้องเสียงานนี้ไป แต่เธอคิด ไม่ถึงว่าธีระกลับไม่พูดอะไรเลย

ลิสาไม่มายุ่งกับเธอ เธอก็รู้สึกสบายใจหน่อย

เวลาทำงานของเนเวอร์แลนด์คือหนึ่งทุ่มถึงตีสอง ดูเวลาก็ใกล้ถึงตีสองแล้ว
พิงกีบีบนวดขาไปครู่นึง เตรียมตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่คิดไม่ถึงริชชี่จะทำบึ้งเดินมา ท่าทางเหมือนไม่มี

ควมสุข

“ริชชี่ เธอเป็นอะไร?” พิงกี้ถาม

“ก็ลูกค้ารายใหญ่ของเธอนั่นแหล่ะ?”

ริชชี่เอากระเป๋าโยนเข้าไปที่ล็อกเกอร์ด้วยความ

หงุดหงิด

“ คุณเตชิต ”

พิงกี้ขมวดคิ้ว

หรือว่าเตชิตถูกใจริชชี่

” เขาทำอะไรเธอ?

เลยลงไม้ลงมือกับเธอ

แต่ว่าถึงเตชิตจะเป็นผู้ชายเพลย์บอยและเจ้าชู้ ก็

ไม่ใช่คนต่ำช้า

เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่

“ เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน ก็เพราะรักนวลสงวนตัวเพื่อ

เธอนี่แหล่ะ! ”

ริชชี่พูดกับเธอด้วยความหงุดหงิด “เธอลองไปดูเขาหน่อยสิ ตอนนี้เขาเมามาก

ใครส่งกลับบ้านก็ไม่ยอม เอาแต่เรียกชื่อเธออย่าง

เดียวเลย! ”

“ เรียกชื่อฉัน? ”

เรียกชื่อจริงเธอ!”

พิงกี้ “…” ชิบหายแล้ว! พิงกี้ไม่มีเวลาฟังริชชี่พูด

ต่อ

เธอปิดล็อกเกอร์แล้วรีบวิ่งไปหาเตชิต เธอไม่อยาก ให้คนรู้ว่าเธอทำงานอยู่ที่นี่

ถ้าเตชิตเรียกชื่อเธอจนคนอื่นได้ยิน เธอกลัวจะมี

ปัญหาตามมาทีหลัง

เตชิตไอ้คนซื่อบื้อ คอไม่แข็งยังจะดื่มเยอะขนาดนั้น

คอยดูเธอจะจัดการเขายังไง! พิงกี้เดินไวมาก

เธอมองไม่เห็นแววตาที่ไม่พอใจของริชชี่ แต่ว่า

วินาทีต่อมา
สีหน้าของริชชี่กลับเปลี่ยนเป็นดีใจ ห้องM15อย่างเคร่งเครียด

พิงกี้เดินไปที่

พอเปิดประตูข้างในกลับเงียบสงบ ไม่มีใครสักคน แม้แต่ไฟก็ปิดหมดแล้ว

นี่มันอะไรกันแน่? ตอนที่พิงกี้กำลังเตรียมจะไปถา มริชชี่ว่าเกิดอะไรขึ้น

ยังไม่ทันหันหลังกลับก็มีคนเอาผ้ามาปิดปากไว้แล้ว ของมีคมทิ่มแทงมาที่แขนเธอ

เหมือนมีอะไรเย็นๆไหลเข้าไปที่หลอดเลือด เธอ

ลืมตาโตอยากจะขัดขืน

แต่ว่ากลิ่นหอมแปลกๆที่อยู่ในผ้าทำให้เธอหมด

เรี่ยวแรงไปทั้งตัว

และล้มลงที่พื้นอย่างไม่รู้ตัว เธอถูกคนลอบทำร้าย

แล้ว! นอนอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบ

พิงกี้รู้สึกเอะใจ ช่วงนี้ทำงานราบรื่น ราบรื่นจนเธอ

ลืมป้องกันตัว

ตอนนี้….ใครคือคนบงการอยู่เบื้องหลัง
และอยากทำอะไรกับเธอ? ไม่กล้าให้ตัวเองสลบไป พิงกี้กัดปลายลิ้นแรงๆไปทีนึง

ความเจ็บปวดทำให้เธอมีสติขึ้นมาชั่วขณะ แต่ เสียดายสติที่มีอยู่ชั่วขณะนี้

ไม่สามารถต่อต้านยาสลบที่รุนแรงขนาดนี้

ทนไม่ไหว

เธอหลับตาลงอย่างเจ็บใจ