คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 3 ข้อตกลงในการหย่า

หลังจากออกมาจากคลับเฮาส์แล้ว ในใจของนัชชาก็มีคำอยู่ 3 คำคือ  ผิดคน 

เธอไม่ได้ใช้บริการกับเด็กของที่นี้ แต่คนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนไม่ใช่  โฮสต์  ในคลับเฮ้าส์แต่กลับเป็นลูกค้าของคลับเฮ้าส์งั้นเหรอ แต่มันก็ไม่สำคัญแล้วละเพราะยังไงเธอก็นอนกับเขาไปแล้ว

แต่ทำไมในใจของเธอมันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ว่าตอนที่ดวิษเพิ่งเริ่มนอกใจเธอ เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้ไหม

ขณะที่เธอกำลังคิดโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น พอพูดถึงปีศาจ ปีศาจก็มาในทันที ถ้าไม่ใช่ดวิษสามีจอมทรยศจะเป็นใครไปได้ละ

นัชชาค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว   คุณยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกเหรอ ?  

 นัชชาเธอเก่งมากนะ กล้าไปค้างข้างนอก เมื่อคืนเธอไปค้างที่ไหนมา!   เสียงของดวิษที่เต็มไปด้วยความดุดันและดาลเดือดดังก้องอยู่ในหู

นัชชายิ้มแบบขมขื่น  ทำไมละคะ คุณเสพสุขกับปณิตาพอแล้วเหรอไง ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมา 

 คุณอย่าพูดแบบนี้กับผมนะ คุณจะอยู่ไหนก็เรื่องของคุณผมไม่แคร์หรอก แต่ที่โทรมาเพราะจะบอกว่า วันนี้แม่มาจะมาที่บ้าน ให้คุณรีบกลับบ้านก่อนเที่ยงละกัน  ดวิษไม่มีความละอายใจใดๆ เลย ทำเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องมือเอาไว้เชิดหน้ากับสังคมและครอบครัวของเขาเท่านั้น น่าเสียดายที่นัชชาในตอนนี้จะไม่ยอมอดทนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

เธอเกิดนำเอาความโหดร้ายและเย็นชาที่มีในตัวเองตอนนี้ขึ้นมา  งั้นคุณควรไปหาปณิตา ไม่ใช่ฉันค่ะ 

 นี่เธอ … 

ไม่รอให้เขาพูดเสร็จนัชชากดวางสายไปเสียแล้ว เสียงของเขามันเคยเป็นเสียงที่เธอน่าหลงใหลเมื่อได้ฟังเสียงเธอยอมนั่งดูโทรศัพท์ทั้งวันเพื่อรอเพียงเสียงของเขาที่จะโทรมาแต่ตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงอย่างสุดหัวใจ

เธอเป็นคนที่ไม่สามารถทนความขุ่นข้องหมองใจได้ สำหรับตัวเองเธอรักษาตัวและศักดิ์ศรีอย่างดีสำหรับการแต่งงานกับเขา เธอต้องการเพียงความซื่อสัตย์จงรักภักดีจากสามีของเธอ อย่าพูดถึงดวิษที่นอกลู่นอกทางไปกับเพื่อนสนิทของเธอมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกคับแค้นในใจ

นัชชาไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมืองและซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่กำลังวางจำหน่ายในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมองดูหญิงสาวคนสวยในกระจก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้อีกต่อไป แต่ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเธอเหมือนกัน

หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้า นัชชายังคงเรียกรถกลับไปนิเวศน์วิลล่า แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะไปหาแม่สามี แต่กลับเป็นไปเก็บข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างของเธอออกมาให้หมด

เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เสร็จเธอเดินเข้าไปในวิลล่าด้วยความมาดมั่น ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในประตูบ้าน ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีไอน้ำขึ้นมา ที่นี่มีความทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา แต่ตอนนี้มันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น

รองเท้าส้นสูงสีแดงนั้นไม่อยู่แล้ว ปณิตากลับไปแล้ว

ดวิษมองนัชชาที่เดินเข้ามาข้างในห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบลุกยืนขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วยความโหดร้าย  เธอไปไหนมา  

เธอหายไปทั้งคืนแต่กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ มันน่าแปลกมาก

นัชชาปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เธอตอบโต้กลับทันที  ดวิษ ที่ฉันกลับมาไม่ได้หมายความว่าจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่ที่ฉันมาเพื่อคุยให้มันจบๆไป  

ในความจำของดวิษนัชชามักจะอ่อนแอต่อหน้าเขาเสมอ แต่ตอนนี้เธอแข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เขาตกใจไปเล็กน้อย

  หมายความว่ายังไง  

 ก็หมายความตรงตัวนี่แหละ   นัชชานั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเขา อดทนเก็บความขมขื่นในใจไว้   เราหย่ากันเถอะ ในเมื่อคุณกับปณิตาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะให้เธอทั้งสองสมหวัง 

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดคิด ผ่านไปหนึ่งคืนดวิษคิดว่าตอนเธอกลับมาน่าจะเปลี่ยนใจ แถมยังทบทวนข้อที่ไม่ดีของตนเองด้วย คาดไม่ถึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบนี้

แต่ไม่นานนักเขาก็หัวเราะเยาะออกมา  หย่ากับผมไปแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนนัชชา นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว หย่าเหรอ งั้นเธอจะใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ก็ใช้บัตรของผมจ่ายไม่ใช่เหรอ  

มือของนัชชาที่วางบนหน้าตักของตัวเองก็กำแน่น   ดวิษ ในใจนายฉันเป็นอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันทิ้งความฝันและอนาคตของตัวเองเพื่อคุณ อย่าพูดถึงเลยว่านั้นฉันจะเสียใจแค่ไหน นี่คุณต้องหน้าด้านแค่ไหนถึงมีหน้าเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยฉัน  

ดวิษพูดไม่ออกแล้ว นัชชาเย็นชามากๆ แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  นี่ฉันยังไว้หน้าให้นายคุณนะ ถ้าคุณรับไว้ก็แล้วไป ถ้าให้พูดดีๆคือฉันอยากให้พวกคุณทั้งสองคนสมหวัง พูดแบบแย่กว่านั้นก็คือฉันไม่อยากแชร์ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่น ดังนั้นฉันเลยยกให้นังนั่น พอใจรึยัง!  

คำพูดของเธอเหมือนคำลงโทษ ดวิษก้าวเท้าไปเพื่อที่จะจับเธอ แต่ขณะนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดอีกครั้ง

ผู้หญิงที่เดินเข้ามาดูมีอายุแล้วเธอคนนั้นแต่งตัวด้วยชุดซาตินหรูหรา ตรงคอและข้อมือใส่เครื่องประดับที่ทำจากหยกแท้มันวาวดูสวยงาม ถึงจะอายุ 50 ปี แล้วแต่ร่างกายยังได้รับการดูแลอย่างดี เขาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือแม่ของดวิษ แม่สามีของนัชชา –จรรยา

ดวิษหยุดทุกการกระทำทุกอย่างแล้วปรับสีหน้าให้อ่อนลง  แม่ ทำไมถึงมาตอนนี้ ?  

นัชชาลุกขึ้นยืนด้วยมารยาทที่ดี และส่งเสียงเรียก   สวัสดีค่ะ คุณแม่  

จรรยาทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าและวางถุงยาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ  ยาตัวใหม่ของหมอนิลยาในวันนี้  

นัชชาหันไปมองของที่อยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากสีชมพูก็เปิดออก   คุณแม่ ต่อไปไม่ต้องเอาให้มาแล้วนะคะ  

เมื่อก่อนจรรยาอยากรีบอุ้มหลาน รีบจนเร่งรัดให้พวกเขาที่เพิ่งจะแต่งงานกันไม่ถึงปีมีหลานให้ทันที ตอนนี้ผ่านมาเป็นปีแล้วยังไม่มีข่าวอะไรเลย เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็เกิดร้อนใจ นัชชา ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง ? ฉันมาตั้งไกลเพื่อจะเอายามาให้เธอนะ เธอไม่ขอบคุณฉันสักคำ ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเธอมันมีปัญหา ฉันจะต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ทำไม ความเมตตาของผู้ใหญ่ เธอไม่เห็นใจเลยสักนิด  

 มันไม่ใช่ปัญหาของฉันค่ะ  นัชชาทนฟังไม่ได้อีก เธอพูดแทรกขึ้น  ตั้งแต่แต่งงานกันมาดวิษไม่เคยแตะต้องฉันเลย 

ตอนนี้เธอไม่อายที่จะพูดออกไปแล้ว เธอปกปิดมานานเกินพอเพื่อคนอย่างเขานั่นหมายถึงเธอโง่มามากพอแล้ว

 นี่… นี่มันหมายความว่ายังไง   จรรยาหันไปมองลูกชายตัวเอง  ดวิษ ที่เธอพูดนั่นจริงเหรอ ?  

ดวิษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดออกมา ยังไงเธอก็เป็นแม่ของเขา เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา  ครับ! 

 แก…   จรรยาตกใจในคำตอบ

 ผมไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษหรือความสนใจในตัวเธอ แม่พูดมาสิว่าผมควรทำยังไง?  ดวิษพูดด้วยท่าทีรังเกียจ  ถ้าเธอทำหน้าที่ได้ดีทุกอย่าง ผมจะไม่รู้สึกพิศมัยเธอได้ยังไง 

จรรยาเข้าข้างลูกชายของตนเองโดยไม่ต้องการเหตุผลใดๆ เลย  ใช่ นัชชาเธอต้องย้อนมองดูตัวเองด้วยนะ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก  

 เขาไม่ได้สนใจฉัน แต่ว่าเขาสนใจเพื่อนสนิทฉันนี่สินะ  นัชชามองไปยังชั้นสอง  เมื่อคืนยังนอนกับคนอื่นบนเตียงของฉันอยู่เลย  

นัชชานึกว่าหลังจากที่เธอพูดจบ แม้ว่าจรรยาจะไม่รู้สึกผิด แต่ก็จะไม่ได้ถือตัวต่อแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจรรยาจะไม่แสดงอาการตกใจใดๆ แต่เธอกลับหลบสายตา

หลบสายตา ?

นัชชามองเธอใกล้ๆ แล้วความคิดที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในหัว  คุณรู้อยู่แล้วใช้ไหม ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ?  

เมื่อพูดจบ เกิดความเงียบในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คำตอบ แต่นัชชาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่น่าเชื่อ  พวกคุณ … ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกคุณ… 

จรรยาพูดอย่างอึดอัดว่า   นัชชา เธอสองคนเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอบอกว่าดวิษไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ผู้ชายส่วนใหญ่มีความต้องการทั้งนั้นแหละ เพราะยิ่งนานไปสุขภาพก็จะไม่ดีพวกเราไม่มีทางเลือก… 

  ห้ะ ?   นัชชาหัวเราะ มีข้อแก้ตัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ ? น่าตลกสิ้นดี

ผ่านไปสักครึ่งนาทีเห็นจะได้ นัยตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา นาทีนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มันเศร้าเกินกว่าที่จะอยากตายด้วยซ้ำ เหมือนกับถูกทุกคนสวมเขาไม่มีผิด เธอพูดเสียงเบาๆ ว่า  หย่ากันเถอะ ฉันจะให้คุณร่างสัญญาการหย่าเอง ส่วนคุณมีหน้าที่แค่เซ็นตกลง  

  หย่า ?   จรรยาขมวดคิ้ว  นัชชา เธออย่าพึ่งใจร้อนสิ คำพูดเมื่อกี้เธอพูดออกมาได้ยังไง ? เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หย่า ฉันจะพูดอีกทีนะถ้าเธอคิดว่าจะหย่า สมบัติแม้แต่ชิ้นเดียวของตระกูลฤทธิเดชเธอก็อย่าคิดจะได้เลย  

สุดท้ายทั้งหมด ก็มีแค่เรื่องเงินเท่านั้นสินะ

ที่จริงการแต่งงานครั้งนี้นัชชาไม่ได้ต้องการเงินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ท่าทางหยิ่งยโสของจรรยา ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาและไปยืนที่ประตูมองมาที่คนสองคน  พวกคุณจะต้องเสียใจแน่ พวกคุณจะต้องชดใช้ให้กับการกระทำที่ไร้ยางอายและต่ำทรามในวันนี้อย่างสาสม