คุณสามีพันล้าน - บทที่ 007 ตบหน้าศัตรูหัวใจ

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 007 ตบหน้าศัตรูหัวใจ
ตาณไม่กล้าเรียกวิกาอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้พละกำลังมหาศาล เมื่อครู่โดนเขาบีบข้อมือ ตอนนี้ยังรู้สึกปวดตึบๆ อยู่เนืองๆ
ยศพัฒน์พ่นลมหายใจออก ใบหน้าตาณแดงแจ๋หนักกว่าเก่า ยศพัฒน์กลับใช้น้ำเสียงพ่นลมกลับทำให้เขาทรมานกว่าการโดนเขาเสียดสีซึ่งๆ หน้าเสียอีก
“คุณตาณส่งกระจกหน่อยมั้ย เกาะผู้หญิงกินกว่าผมตั้งเยอะ คุณไม่ได้หน้าตาดีกว่าผมแน่นอนอยู่แล้ว ไอ้คำเรียกขานว่าเกาะผู้หญิงกินมันเหมาะสมพอดีตัวคุณมาก”
ตาณ: …
เทวิกากลั้นไว้ไม่อยู่จนหัวเราะพรืดออกมา
ยศพัฒน์ชำเลืองมองเธอแวบหนึ่ง เธอรีบปิดปากทันควัน ไม่ให้เสียงเล็ดลอดตัวเองดังออกมาอีก
ตาณไม่พอใจที่แพ้พ่ายยศพัฒน์ ความรู้สึกระหว่างเขากับเทวิกาตลอดสี่ปี เขาเชื่อมั่นว่าในใจของเทวิกายังมีเขาอยู่ จึงยืดหลังตรง พร้อมทั้งย้อนถามยศพัฒน์ทันที “แกให้วัตถุในการใช้ชีวิตที่ดีกับเทวิกาได้มั้ย? ดูจากสภาพการแต่งตัวของแก เกรงว่าเงินเดือนคงไม่ถึงสองหมื่นห้าด้วยซ้ำ ฉันได้ยินข่าวมาว่าเทวิกาติดหนี้อยู่หลายแสน ตอนนี้ฉันมีปัญญาช่วยปลดหนี้ให้เทวิกา แกทำได้มั้ย?”
ยศพัฒน์ไม่ได้บอกกล่าวในเรื่องรายรับต่อเดือนของเขาได้จำนวนเท่าไหร่ แต่กลับหันหลังและเดินออกไป
บรรดาผู้ชมที่คอยมุงดูด้วยความเพลิดเพลิน เมื่อเห็นยศพัฒน์ไม่ได้แสดงความกล้าหาญตอบโต้นายตาณ แต่กลับหันหลังและเดินออกไป จนรู้สึกผิดหวังตามๆ กันไร้การหลีกเลี่ยง
ขนาดกนกอรก็ยังกระแทกเทวิกาเล็กน้อยอย่างอดใจไม่ไหว และกระซิบถามเธอ “เขาได้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอแก?”
เทวิกาส่ายหน้า และกระซิบตอบ “ฉันก็ไม่รู้ เขาทำงานที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป เช่าคอนโดกรีนทาวน์อยู่ ค่าน้ำค่าไฟรวมค่าห้องจ่ายเดือนละห้าหมื่นกว่าไปแล้วนะสิ”
คนที่สามารถพักในคอนโดกรีนทาวน์ ขั้นต่ำเงินเดือนจะแค่สองหมื่นห้าไปได้ยังไงกัน?
กนกอรเอียงคอเหล่มองเทวิกาอยู่สักพัก คุณผู้ชายท่านนั้นพูดว่าเทวิกาเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่เหรอ? ขนาดเทวิกายังไม่รู้รายรับของสามีว่าได้มาเท่าไหร่เลยเหรอ?”
พอคิดว่าตนเองก็อยู่กับเทวิกาทุกวี่ทุกวัน แถมไม่รู้เรื่องเทวิกาแต่งงานแล้ว กนกอรจึงไม่พูดอะไรอีก
“เทวิกา คุณดูนะเขาแทบไม่มีปัญญาช่วยคุณปลดหนี้เลยสักนิด เทวิกาครับ เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย? ตราบใดที่คุณตอบตกลงว่าจะให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะช่วยคุณปลดหนี้จนหมดทันทีครับ”
เทวิกาจ้องมองใบหน้าของตาณที่แสดงท่าทางเป็นคนรวยอย่างดูถูกดูแคลน และพูดเหน็บแนมโทนเสียงเย็นชาตอกกลับไป “คุณตาณ คุณไม่กลัวแฟนคนปัจจุบันของคุณรับรู้เรื่องที่คุณมาช่วยปลดหนี้ให้ฉัน และไม่ยึดคืนในสิ่งที่คุณมีตอนนี้ทั้งหมดเลยบ้างเหรอคะ?”
ผลประโยชน์ที่ได้รับมาจากการจับคนรวย ยังมีหน้ามาอวดต่อหน้าเธออีก
ตาณใช้สายตาสอดส่องลูกค้าที่อยู่รอบๆ อย่างรวดเร็ว และกดเสียงต่ำเพื่อพูดคุยกับเทวิกา “เทวิกา เราออกไปคุยกันดีๆ ได้มั้ย?” ที่นี่คนเยอะมาก
เทวิกาสีหน้าไร้ความรู้สึก “โทษที ฉันไม่มีเวลา คุณตาณไม่มีธุระอะไรก็เชิญออกไป อย่ามารบกวนกิจการของฉัน”
ตาณยังอยากจะพูดว่าอะไรต่อ หางตาเหลือบเห็นยศพัฒน์เดินเข้ามาใหม่อีกครั้ง คำพูดที่เขาต้องการจะพูดจึงกลืนลงท้องทันที
ยศพัฒน์เดินออกไปประมาณสิบนาทีก็กลับเข้ามาอีกครั้ง แถมยังหิ้วกระเป๋าเข้ามาหนึ่งใบ และไม่รู้ว่าในกระเป๋าใบนั้นใส่อะไรเอาไว้
บรรดาไทยมุงรีบจ้องตาไม่กระพริบ คอยเงี่ยหูฟัง เพื่อดูละครเด็ดต่อ
มีบางคนเตรียมจะออกไป เมื่อเห็นยศพัฒน์เข้ามาอีกครั้ง พวกเขาก็นั่งลงตำแหน่งเดิมทันที พร้อมทั้งสั่งชานมและขนมมาอีกหลายอย่าง จัดการดื่มชานมและกินขนมไปด้วยพร้อมทั้งคอยดูละครเด็ดต่อ
เทวิกาเดินเข้าไปต้อนรับ และพูดเสียงแผ่วเบา “พี่พัฒน์ ไม่ต้องไปคิดมากกับคนสารเลวพรรค์นั้น จะได้ไม่ทำให้ตนเองอารมณ์เสียไปด้วยค่ะ”
ยศพัฒน์เอี้ยวศีรษะมองเธอ แววตาคู่นั้นทำให้เทวิกาคาดเดาไม่ถูก น้ำเสียงของเขายังคงหนักแน่นชวนหลงใหลดังเดิม แต่เมื่อกระทบโสตประสาทของเทวิกา เธอตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดสอดแทรกอาการเอาแต่ใจออกมาอยู่บ้าง
“ผมไม่รู้สึกอารมณ์เสียหรอก แต่ผมไม่สามารถให้คนอื่นมาพูดหัวเราะเยาะคุณได้” ถ้าเขาไม่สามารถกู้สถานการณ์กลับมาได้ คนอื่นจะพูดหัวเราะเยาะว่าเทวิกาไปหาผู้ชายที่มีรายรับต่อเดินไม่ถึงสองหมื่นห้าจริงๆ
เทวิการีบสวนกลับทันที “ฉันไม่ถือสาค่ะ”
ยศพัฒน์กดเสียงทุ้มต่ำ “แต่ผมถือ”
เทวิกา: …ก็ได้ พี่พัฒน์พี่เล่นละครต่อไป ฉันจะดู อีกสักพักจะจ่ายโบนัสให้ที่พี่แสดงบทบาทคุณสามีได้สมบทบาท
ตาณแสดงอาการสะใจพร้อมทั้งจ้องมองยศพัฒน์ที่เดินหิ้วกระเป๋าใบนั้นเข้ามาอย่างดูแคลน และพูดอย่างดูถูก “โดนฉันพูดแทงใจดำงั้นสิ เงินเดือนยังไม่ถึงสองหมื่นห้าแม่งก็ยังกล้าสะเออะมาแย่งเทวิกากับฉัน แกรู้มั้ยว่าเงินเดือนต่อเดือนของฉันได้เท่าไหร่? สรุปรวมๆ แล้ว…”
“โครม!”
ตาณยังพูดไม่ทันจบก็โดนขัดจังหวะ ยศพัฒน์โยนกระเป๋าใบนั้นที่เขาหิ้วเข้ามาไว้ตรงเท้าของตาณ จนตาณตกใจจนกระโดดหนีและรู้สึกเขินอายมาก
เหล่าผู้ชมที่ดูละครเด็ดต่างกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
หน้าของตาณแดงก่ำอีกครั้ง จนถึงขั้นคิดจะกระโจนเข้าหายศพัฒน์เพื่อจัดการสักยก ซึ่งนั่นมันเป็นเพียงความคิด ไม่กล้าแสดงพฤติกรรมกระโตกกระตาก อาศัยพละกำลังของยศพัฒน์ที่บีบข้อมือของเขาเมื่อครู่ ตาณย่อมรู้ดีว่าตัวเองสู้ยศพัฒน์ไม่ไหว
“ลองเปิดดูสิ!”
ยศพัฒน์ใช้คำพูดในการสั่งการ
ตาณอยากจะต่อต้านเขามากๆ แต่ภายใต้การจับจ้องอันเคร่งขรึมของเขา ตาณจับความรู้สึกได้ว่าถึงแม้ตนเองจะไม่สามารถพูดย้อนแย้งกลับ เขาจึงนั่งคุกเข่าลง และจัดการเปิดกระเป๋าใบนั้นอย่างเชื่อฟัง
หลังจากเปิดกระเป๋าใบนั้นแล้ว ทุกคนต่างใบ้รับประทานไปตามๆ กัน เงียบกริบถึงขั้นหากมีเข็มหล่นลงพื้นสักเล่มก็สามารถได้ยินเสียง
มันเป็นกระเป๋าใส่เงิน ดูเหมือนจะเป็นเงินปึกใหม่ทั้งหมด ธนบัตรสีเทาใบละพันมัดเป็นปึกๆ ทิ่มตานายตาณอย่างเจ็บปวด
เทวิกาเองก็ตกใจกับภาพนี้เหมือนกัน เธอเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน พร้อมทั้งมองกระเป๋าเงินใบนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ในหัวสมองพลันเกิดข้อสงสัย ว่านี่จะเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากในการถ่ายทำละครหรือเปล่าเนี่ย?
ยศพัฒน์ยืนอยู่ทางด้านหน้าของนายตาณ โดยจ้องมองดูนายตาณลงมาจากที่สูงที่กำลังตะลึงพรึงเพริด น้ำเสียงน่าฟังยังคงอ่อนโยนเช่นเดิม แต่คำพูดที่ออกมาจากปากราวกับพกหนามคมติดมาด้วย จนมันทิ่งแทงนายตาณให้เสียหน้าอย่างไม่มีชิ้นดี “ทั้งหมดนี่ฉันเพิ่งไปถอนธนาคารมา”
นายตาณอยากจะแทรกแผ่นดินหนีอย่างอดใจไม่ไหว
เขาคิดว่าตอนนี้ตนเองรวยแล้ว สูงส่งอยู่เหนือคนไปอีกชนชั้น ทว่าขณะนั้นกลับถูกยศพัฒน์บดขยี้อยู่ที่พื้นอย่างโหดเหี้ยม จนเกียรติศักดิ์ศรีของเขาแตกละเอียดเป็นผุยผง
จังหวะที่นายตาณอับอายมาก เขาเกลียดยศพัฒน์เข้าไส้ บุคคลนี้เป็นผู้ชายที่ขนาดตอนนี้เขายังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ แถมกล้าทำกับเขาแบบนี้อีก ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาต้องกลับมาเอาคืนแน่!
ยศพัฒน์โค้งตัวลง เพื่อปิดกระเป๋า จากนั้นก็หิ้วกระเป๋าเงินขึ้น และเอ่ยถามนายตาณแกมกระหยิ่มยิ้มย่อง “คุณตาณจะออกไปเองหรือว่าจะให้ผมเตะคุณออกไปดีครับ?”
ตาณลุกพรวด พลันชักฝีเท้าเดินออกไป ใบหน้าแดงแปร๊ด โดยที่ไม่กล้าเหลียวมองหน้ายศพัฒน์สักนิด
ผู้ชม: ละครสนุกจริงๆ!
“แปะ แปะ แปะ”
เสียงปรบมือดังขึ้น
เทวิกาเป็นหนึ่งในนั้น
ยศพัฒน์กวาดตามองรอบๆ ขนาดบรรดาลูกค้ายังไม่กล้ากระดกชานมขึ้นมาดื่มสักอึก จนสุดท้ายสายตาหยุดคอยจับจ้องที่ตัวเทวิกาที่ฝ่ามือกำลังปรบมืออย่างเอาเป็นเอาตาย จนรู้สึกทำอะไรไม่ถูก จึงใช้มือซ้ายมือหิ้วกระเป๋า นิ้วชี้มือขวาของเขาก็เคาะลงบนหน้าผากของเธอแผ่วเบา “เทวิกา ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่อคุณนะ”
“ฉันรู้ค่ะ พี่พัฒน์ พี่เก่งมาก ใจเด็ดมาก ไม่ผิดจริงๆ ที่ฉันเลือกพี่ ฉันสายตาแหลมคมมาก” เทวิกาหัวเราะอย่างมีความสุข พร้อมทั้งยกยอยศพัฒน์เป็นชุด ถึงยังไงก็ไม่ต้องใช้เงินนี่นา
ยศพัฒน์จ้องมองเธออย่างเงียบเชียบ
เทวิกาถูกเขามองจนอธิบายไม่ถูก
“ผมขอเอาเงินไปคืนก่อน หมดนี่ผมไปยืมเพื่อนมา เขาทำงานอยู่ที่ธนาคารแถวนี้” ยศพัฒน์พูดจบก็ถือกระเป๋าเงินที่อยู่ด้านข้างเดินออกไป
เทวิกา กนกอร: … ที่แท้ก็ไปยืมมานี่เอง
บรรดาไทยมุงที่คอยดูเหตุการณ์: ใช้เวลาภายในสิบนาทีไปยืมเงินมาได้มากขนาดนี้เพื่อตบหน้าศัตรูหัวใจ เป็นคนมีความสามารถจริงๆ กดไลค์เลย!