คุณสามีพันล้าน - บทที่ 087 ภรรยาตัวน้อยหึงแล้ว

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 087 ภรรยาตัวน้อยหึงแล้ว
เทวิกาสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา เธอหันหน้าไปสบตากับเขา เห็นถึงความรักในสายตาของเขา ตอนแรกเธอก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ตอนแรกก็อยากจะหลบ แต่ว่ามันแค่แวบเดียวเท่านั้น ไม่นาน เธอก็สบตากับเขาอย่างใจเย็น
“ถึงแม้ว่าอากาศจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ แต่ว่า ฉันก็มีความสุขมากเลยนะ”
เทวิกาเอาหัวพิงไหล่เขา พร้อมกับยิ้มและพูดว่า “นี่เป็นเดตแรกของพวกเราเลยนะ”
“เธอมีความสุขก็พอแล้ว”
ยศพัฒน์จิ้มที่ริมฝีปากของเธอ “ต่อไป พวกเราก็ยังมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม จนเดตกันนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าเธออยากจะไปที่ไหน ฉันก็จะพาเธอไปเอง”
“พี่พัฒน์ นายดีกับฉันขนาดนี้ มันจะทำให้ฉันถลำลึกลงไปได้ง่ายมากเลยนะ”
“ฉันตกหลุมให้เธอไปตั้งนานแล้ว เธอก็เหยียบเข้ามาด้วยสิ พวกเราจะได้ตกหลุมรักไปด้วยกัน”
เทวิกายิ้ม และก็มองไปไกลๆ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอึมครึม “ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าถ้าตกลงไปแล้ว ฉันจะจมน้ำตาย”
“ฉันว่ายน้ำเป็น ไม่มีทางปล่อยให้เธอจมน้ำหรอก”
“แม่ฉันชอบบอกว่า การแต่งงานไม่ใช่เรื่องของคนสองคน พวกเราต้องรวมเข้ากับตระกูลต้นกำเนิดของกันและกัน ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะไม่ได้ถือว่าจน แต่ว่าก็แตกต่างจากครอบครัวของนายมาก นายบอกว่าผู้ใหญ่ในครอบครัวนานตามใจและเปิดกว้างมาก แต่ว่าฉันก็ยังกลัวว่าพวกเขาจะแยกพวกเราออกจากกัน”
คุณปู่กับคุณย่าเป็นคนสบายๆ และก็ไม่ได้รังเกียจที่เธอมาจากครอบครัวที่ธรรมดา
แต่ว่านั่นเป็นตอนที่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ
ความขัดแย้งจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันเท่านั้น
“วิกา”
“หืม”
“ถ้าเกิดว่าฉันเล่าอะไรให้ฟัง เธอจะรับได้ไหม?”
เทวิกาเงยหน้าขึ้นมา เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นประกาย และจงใจแซวเขาว่า “คงไม่ใช่ว่านายมีลูกนอกสมรสอยู่แล้วใช่ไหม? ว่ามาสิ ถ้าเกิดว่านายอยากให้สถานะพวกเขา ฉันก็พร้อมไปหย่าที่อำเภอตลอดเวลาเลยนะ”
ยศพัฒน์เขกหน้าผากเธอเบาๆ หนึ่งที “เธอคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันจะไปแอบมีลูกนอกสมรสได้ยังไงกัน ในเมื่อสายตาฉันมีแค่เธอ นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าตาฉันทั้งนั้นแหละ”
เขาใช้เวลา11ปีในการรอคอยให้เธอเติบโต และให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้แต่งงาน เขาก็ต้องดูแลเธอดีเป็นพิเศษ ตลอดชีวิตนี้ ถ้าเกิดว่าเธอไม่จากไป เขาก็จะไม่มีวันทิ้งเธออย่างแน่นอน
“เธอฝันแปลกๆ มาสองครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงเสียสติในฝันของเธอน่ะ เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยบ้างไหม?”
เทวิกาย้อนกลับไปนึกถึงความฝันเมื่อสองครั้งก่อน และพูดว่า “ฉันรู้สึกสนิทสนมกับหญิงสติไม่ดีคนนั้นยังไงก็ไม่รู้นะ”
“วิกา ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของพ่อกับแม่ เธอจะเชื่อไหม?”
เทวิกาชะงักไป
เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่งั้นเหรอ？
มันจะเป็นไปได้ยังไง
ในอัลบั้มรูปของแม่เธอมีรูปเธอตอนเด็กๆ ตั้งเยอะแยะ
“ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันคือลูกสาวของพ่อกับแม่ ถ้าเกิดว่าฉันถูกเก็บมาเลี้ยง คนในหมู่บ้านของพวกเราคงพูดกันหมดแล้ว”
คนในหมู่บ้านซุบซิบกันเก่งจะตาย
มีคนเก็บเด็กมาเลี้ยง ก็ยังไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้เลย เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงรู้เร็วมากว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่
ถ้าเกิดว่าเธอคือคนที่บ้านตระกูลวาชัยยุงเก็บมาเลี้ยง คนในหมู่บ้านคงบอกเธอตั้งนานแล้ว
แต่ว่าเธอเติบโตมาในหมู่บ้าน และไม่เคยมีใครพูดมาก่อนว่าเธอไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ มีแต่บอกว่าเธอไม่เหมือนพ่อกับแม่เท่านั้นเอง แต่ว่าแม่ของเธอก็บอกว่าเธอหน้าเหมือนยาย ส่วนแม่ของเธอหน้าเหมือนปู่
“ฉันบอกว่าถ้า ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่ และถ้าเกิดว่าพ่อกับแม่ที่แท้จริงของเธอมีทั้งเงินและสถานะทางสังคมล่ะ……”
เทวิกาหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอตัดบทของยศพัฒน์
“พี่พัฒน์ นายน่าจะดูละครเยอะไปนะ ฉันก็แค่ฝันเหมือนกันสองครั้งเท่านั้นเอง ขนาดสิ่งที่ฉันเขียนยังไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันเลย พี่คิดเยอะกว่าฉันอีกนะเนี่ย”
ยศพัฒน์มองเธอเงียบๆ
ตอนนี้เขาก็ไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าเทวิกาคือลูกสาวของคนรวยเหมือนกัน
คุณปู่ส่งคนไปสืบเรื่องเทวิกา ก็สืบเจอแค่ว่าเทวิกาไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุง ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุงเสียชีวิตด้วยอาการป่วยไปตั้งแต่อายุหกเดือน และสามีภรรยาบ้านตระกูลวาชัยยุงก็เก็บเทวิกามาเลี้ยง และให้เธอได้มาแทนที่ตำแหน่งของลูกสาวพวกเขา
ตอนนั้นเทวิกาก็น่าจะอายุหกเดือนเหมือนกัน
อายุไม่ได้แตกต่างอะไรกัน ตอนเด็กๆ ยังอายุน้อย ใบหน้าก็สามารถเปลี่ยนได้เสมอ คนในหมู่บ้านก็ไม่มีใครสงสัย นึกว่าลูกสาวของบ้านตระกูลวาชัยยุงรักษาโรคจนหายดีแล้ว
รอให้สืบเจอก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ
“ก็ฉันมีภรรยาเป็นนักเขียนนี่ ความคิดของฉันก็ต้องเยอะตามสิ วิกา ต่อไปถ้าเธอจะเริ่มเขียนเมื่อไหร่ก็ลองมาคุยกับฉันดูได้นะ ฉันจะช่วยเธอหาแรงบันดาลใจเอง”
เทวิกา：“……”
“กริ๊งๆๆๆ ……”
โทรศัพท์ยศพัฒน์ดัง
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา พอเห็นหน้าจอสีหน้าก็เย็นชาลงทันที
“เปรมา？”
เทวิกาเป็นคนฉลาด แค่เห็นสีหน้าเขาก็พอเดาได้แล้วว่าใครเป็นคนโทรมา
“เธอจริงๆ นั่นแหละ”
ยศพัฒน์จะตัดสาย
แต่ว่าก็ถูกเทวิกาแย่งโทรศัพท์ไปก่อน
เทวิกาช่วยรับโทรศัพท์ของเปรมา
“พัฒน์”
เปรมาที่อยู่ปลายสายนั้นเอ่ยเรียกพัฒน์ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความทุกข์ “พัฒน์ บอกฉันมาหน่อยว่าที่นายประกาศออกไปนั้นมันเป็นเรื่องโกหก ฝ่ายประชาสัมพันธ์บริษัทนายประกาศเรื่องหลอกลวงออกมาใช่ไหม?”
“มีข้อไหนที่ฉันเทียบเทวิกาไม่ได้บ้าง? เธอเหมาะกับนายตรงไหนเหรอ? พัฒน์ ฉันรักนายมาตั้งนานหลายปี ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้ได้?”
“พัฒน์ หรือว่าเทวิกาปีนขึ้นเตียงนาย แล้วก็ถ่ายวิดีโอเอาไว้ แล้วก็เอาสิ่งนั้นมาขู่ให้นายแต่งงานกับเธอรึเปล่า? ความจริงแล้ว นายไม่ได้รักเธอเลยใช่ไหม?”
เทวิกาได้ยินดังนี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเปรมาคะ ตอนนี้ยศพัฒน์คือสามีของฉัน ต่อไปอย่าเรียกเขาว่า‘พัฒน์’อีกนะคะ มันสนิทสนมกันเกินไป ฉันไม่ชอบฟัง”
“ประกาศนั้นจะเป็นเรื่องจริงหรือปลอม พวกเราก็ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรต้องอธิบายให้คุณฟัง คุณอยากเชื่อก็เชื่อ ไม่อยากเชื่อก็ไม่เป็นไร แล้วแต่เลยค่ะ คุณก็คือคุณ ฉันก็คือฉัน คุณอย่ามาเทียบอะไรกับฉัน และฉันก็ไม่อยากไปเทียบกับคุณเหมือนกัน ส่วนเรื่องที่ว่าเหมาะสมกับพัฒน์หรือไม่นั้น ไม่ได้จำเป็นต้องให้คุณมาบอกหรอกค่ะ”
“คุณรักพัฒน์มาตั้งนานหลายปี นั่นก็คือเรื่องของคุณ พัฒน์ไม่ได้รักคุณ นี่ก็เป็นเรื่องของพัฒน์ ถ้าเกิดว่าคุณเปรมายังพอจะมียางอายอยู่บ้าง ต่อไปก็อย่าโทรมาหาสามีฉันอีก อย่ามาพัวพันกับสามีฉัน เป็นชู้ที่เข้ามายุ่งกับชีวิตแต่งงานของคนอื่น ฉันคิดว่า คุณเปรมาคงไม่ได้อยากเป็นชู้ที่ใครๆ เขาก็เรียกกันหรอกใช่ไหมคะ”
“เทวิกา？”
“ฉันเอง！”
เปรมาตะคอกด้วยความโมโห “ใครให้เธอมาแตะต้องโทรศัพท์ของพัฒน์? พัฒน์อยู่ไหน? ให้พัฒน์มารับสายเลยนะ ฉันโทรหาเขา แล้วเธอจะมารับสายทำไม นี่มันเป็นเรื่องของฉันกับพัฒน์ อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นนักเลยยัยผู้หญิงชั้นต่ำ！เธอต้องปีนขึ้นเตียงพัฒน์แล้วถ่ายคลิปมาขู่ให้เขาแต่งงานกับเธอแน่นอน”
“ยัยชั้นต่ำ หน้าไม่อาย！”
“แม่เธอน่ะสิคนชั้นต่ำ กล้าจะมายุ่งชีวิตแต่งงานของฉัน ฉันด่าแค่นี้ยังถือว่าน้อยไปนะ แล้วอีกอย่าง เธอพูดผิดแล้ว พัฒน์ต่างหากที่ปีนขึ้นเตียงฉัน เธอคงจะอิจฉาริษยามากเลยสินะ ยัยชั้นต่ำ！”
อยู่ดีๆ ก็โดนด่าว่ายัยชั้นต่ำ เทวิกาก็โมโหได้เหมือนกัน ก็เลยด่าเปรมากลับไปเป็นชุด
เปรมาถูกเทวิกาด่าเป็นชุดจนไม่มีจังหวะให้แทรก ก็ทำให้เปรมาโกรธจนกระทืบเท้า
“พัฒน์ พัฒน์ ให้พัฒน์มารับสาย พัฒน์ นายได้ยินไหม เธอด่าฉัน เธอด่าฉัน！”
เปรมาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ปลายสาย
เทวิการังเกียจเสียงที่แหลมคมของเธอ ก็เลยตัดสาย และก็ยัดโทรศัพท์กลับให้ยศพัฒน์ พร้อมกับหันหลังเดินออกไป
“วิกา”
ยศพัฒน์รีบวิ่งตามเธอไป
ภรรยาตัวน้อยหึงแล้ว！