คุณสามีพันล้าน - บทที่ 164 ญาณิน
คุณปู่ชอบกินปลาทะเลสด
“ได้”
ยศพัฒน์ตอบรับปากออกมาทันที
“บอกกับน้องชายพวกนั้นของแกด้วย ถ้าพวกเขาว่าง ก็ให้ไปด้วยกัน”
คนเยอะ จะได้คึกคักสนุก
ที่คุณปู่เสนอแนะแบบนี้ เพราะมีเหตุผลอื่นแฝงไว้ด้วย
ให้หลานคนอื่นๆมองสองสามีภรรยาคู่นี้รักใคร่กัน จะได้กระตุ้นพวกเขาหน่อย เผื่อพวกเขาจะอยากสละโสดกันเร็วขึ้น
ยศพัฒน์เงยหน้าขึ้นมองคุณปู่ หลังจากที่ปู่หลานมองหน้ากันแล้ว และยศพัฒน์ได้เข้าใจความต้องการของคุณปู่แล้ว เขาจึงตอบอืมออกมา
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ยศพัฒน์ขับรถส่งเทวิกาไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง
เมื่อคืนคุณหญิงธิษณาอยู่ที่โรงพยาบาล กลับนอนหลับได้สนิทมาก เช้านี้เมื่อตื่นขึ้นมา จึงสดใสเป็นพิเศษ
เธอได้ขอหวีกับประยสย์ด้วย อยากหวีผมที่ปล่อยยาวของเธอนั้นให้เรียบร้อย
ประยสย์ตกตะลึงและดีใจมาก นึกว่าคุณแม่สติคืนกลับมาแล้ว
แต่น่าเสียดาย คุณแม่ยังเรียกเขาเป็นสามีอยู่ ความดีใจของเขาเหมือนถูกน้ำราดให้ดับไปในทันที
คุณหญิงธิษณาเสียสติมายี่สิบกว่าปี ถึงแม้จะหาลูกสาวแท้ๆ เจอ ก็คงไม่ฟื้นกลับมาเป็นปรกติได้เร็วขนาดนี้
อาจเป็นไปได้ ที่ไม่สามารถฟื้นคืนเหมือนเดิมได้ตลอดไปก็เป็นได้
“ผู้หญิงเมื่อวันคนนั้น……”
คุณหญิงธิษณาไม่ชอบที่ผมยาวเกินไป ทำให้หวียาก จึงโยนหวีไปที่บนเตียงด้วยความโกรธ แล้วถามถึงเทวิกา
“แม่ แม่จำเธอได้ไหม？”
ประยสย์หยิบหวีมาจากบนเตียง แล้วนั่งลงข้างหลังคุณแม่ จากนั้นถามเสียงอ่อนโยนออกมาว่า： “แม่ ผมช่วยแม่หวีผมให้เรียบร้อยนะ แล้วค่อยเอาที่หนีบมาหนีบให้ ดีไหม？”
ความจริงม้วนผมเป็นจุกน่าจะดีกว่า เพราะผมยาวมาก
แต่ประยสย์ม้วนผมไม่เป็น
เขารู้สึกว่าใช้ที่หนีบผมหนีบไว้น่าจะง่ายกว่า
“ทำไมคุณเรียกฉันว่าแม่ตลอด？ถึงแม้จะเป็นความรักของสามีภรรยา ความสุขเรื่องบนเตียง แต่ก็ไม่ควรเรียกฉันว่าแม่ตลอดเวลา เมื่อลูกของพวกเราโตขึ้นมา แล้วได้ยินคุณเรียกฉันแบบนี้ จะขายหน้าแค่ไหน”
คุณหญิงธิษณาปล่อยให้ลูกชายหวีผมให้เธอ และบ่นลูกชายที่เรียกเธอว่าแม่ไปด้วย
“ถ้าหากคุณแม่ของคุณได้ยิน เธอต้องไม่พอใจแน่”
ประยสย์ถอนหายใจออกมา “แม่ ผมคือลูกของแม่ประยสย์ไง”
“ประยสย์อายุเพิ่งไม่กี่เดือนเอง ผู้หญิงเมื่อคืนเป็นใคร？ฉันชอบเธอมาก อยากใกล้ชิดเธอ คุณพาเธอมาหาฉันได้ไหม？ฉันอยากอยู่กับเธอ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณ ก็ไม่เคยมีเพื่อนเลย พวกเขาต่างอิจฉาฉัน ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน”
น้อยมากที่คุณแม่จะพูดกับเขาเยอะขนาดนี้ ถึงแม้คุณแม่จะยังจำเขาไม่ได้ ยังคิดว่าเขาเป็นคุณพ่อ แต่ประยสย์ก็รู้สึกดีใจมากที่คุณแม่พูดคุยกับเธอเยอะขนาดนี้
“เดี๋ยวผมส่งคนไปรับเธอ ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่ดีไหม？”
“จริงเหรอ？”
“อืม”
“ดีมากเลย”
คุณหญิงธิษณาดีใจมาก
“ลูก ลูกหล่ะ”
เธอเอ่ยปากตามหาตุ๊กตาของเธอ
ประยสย์รีบหยิบตุ๊กตามา แล้วยื่นให้เธอ เธออุ้มตุ๊กตาไว้อย่างระวัง จากนั้นก้มหน้ามองตุ๊กตา แล้วพูดกับประยสย์ว่า： “ไซม่อน ลูกของพวกเราเป็นเด็กดีมาก เธอมองฉันอยู่ตลอดเวลา ไม่ร้องไห้และไม่งอแงเลย”
“ลูก เดี๋ยวจะมีคุณน้ามาหา หนูต้องเป็นเด็กดีนะ”
คุณหญิงธิษณาพูดกับตัวเอง
เวลานี้เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
“ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นมาแน่ๆเลย ไซม่อน เร็วเข้า ไปเปิดประตู”
คุณหญิงธิษณาไล่ให้ประยสย์ไปเปิดประตู
เมื่อหวีผมให้คุณแม่เสร็จแล้ว ประยสย์ที่กำลังพยายามช่วยคุณแม่หนีบผมอยู่ จึงต้องวางหวีในมือลง แล้วทำตามคำสั่งคุณแม่ไปเปิดประตู
คนที่มาเคาะประตูเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา
“คุณชาย คุณพัฒน์กับคุณเทวิกามาแล้ว”
“ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ”
นอกจากหมอและพยาบาลแล้ว ประยสย์ไม่ยอมให้ใครเข้ามาที่นี่เด็ดขาด
ถึงแม้จะเป็นหมอและพยาบาลเข้ามา เขาก็จะคอยเฝ้าจ้องมองพวกเขาตลอดเวลา
คุณหมอไม่รู้ว่าสองแม่ลูกมาจากไหน แต่เห็นสีหน้าของประยสย์ที่เย็นชาอยู่ตลอดเวลา และเคร่งขรึมมาก แถมมีบอดี้การ์ดตามติดตัวอยู่ทีมหนึ่ง บอดี้การ์ดต่างรูปร่างสูงยาวเข่าดี และหน้าตาดุดัน เดาว่าสองแม่ลูกคู่นี้ไม่ใช่คนรวยก็ต้องเป็นคนที่มีบารมีเเน่นอน
นอกจากการตรวจเช็กห้องตามปรกติแล้ว หมอและพยาบาล จะมาที่นี่น้อยมาก เพราะไม่อยากถูกประยสย์จ้องมองจนกลายเป็นรวงผึ้ง
ยศพัฒน์สองสามีภรรยาเดินเข้ามา มือของทั้งสองคนต่างถือกล่องข้าวเก็บอุณหภูมิอยู่ และในมือของยศพัฒน์ก็ได้ถือผลไม้ไว้ตะกร้าหนึ่งด้วย ส่วนในมือของเทวิกาก็อุ้มช่อดอกไม้ไว้หนึ่งช่อ
ช่อดอกไม้นี้ตัดมาจากสวนด้านล่างของคฤหัสถ์เมเปิล
“คุณประยสย์”
ยศพัฒน์พูดทักทายออกมา
ประยสย์เมื่อเผชิญหน้ากับคนอื่น สีหน้าเขาจะเย็นชา แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเทวิกาสองสามีภรรยานี้เเล้ว สีหน้าอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย
“คุณป้า”
เทวิกาเดินมาหน้าเตียง เรียกคุณป้าออกมาเบาๆ
แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์เลย
ถ้าหาก คนนี้เป็นแม่แท้ๆของเธอ แต่เธอกลับเรียกเขาคุณป้า……
“คุณมาแล้ว เมื่อกี้ฉันเพิ่งเอ่ยถึงคุณกับสามีฉันอยู่เลย”
คุณหญิงธิษณาวางตุ๊กตาไว้ด้านข้างอย่างระวัง แถมลูบใบหน้าของตุ๊กตาอย่างอ่อนโยนอีกด้วย “ลูกเป็นเด็กดีนะ แม่กับคุณป้าขอพูดคุยกันหน่อย”
เทวิกาเกือบร้องไห้ออกมา
ถ้าหาก พวกเธอเป็นแม่ลูกกัน
เธออยู่ตรงหน้าคุณแม่ แต่คุณแม่กลับจำเธอไม่ได้ คิดว่าเธอเป็นคนรุ่นเดียวกัน แถมให้ตุ๊กตาเรียกเธอว่าคุณป้าอีกด้วย……ส่วนลูกชายแท้ๆก็เห็นเป็นสามีของตัวเอง
สองพี่น้องรู้สึกหดหู่ใจมาก
เเละหันหน้าไปอีกด้าน หลังจากที่กลั้นน้ำตาไว้ได้แล้ว เทวิกาหันหน้ากลับมา แล้วยื่นช่อดอกไม้นั้นให้คุณหญิงธิษณา
เมื่อคุณหญิงธิษณาได้รับช่อดอกไม้จากเทวิกา เธอรู้สึกดีใจมาก
หลังจากรับช่อดอกไม่มาก็ได้ลองดมดู แล้วพูดขึ้นว่า： “ดอกไม้นี้สวยจัง และสดใสมาก เพิ่งตัดมาจากต้นเมื่อกี้เลยใช่ไหม？”
“อืม ฉันตัดตอนก่อนออกจากบ้าน คุณชอบไหม ？”
คุณหญิงธิษณายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ชอบ ชอบมากเลย บ้านเธอปลูกดอกไม้ด้วยเหรอ？บ้านฉันก็มีดอกไม้เยอะมากเหมือนกัน ฉันชอบดอกโบตั๋น กับดอกเสาเย่า สามีฉันเลยให้คนสวนปลูกดอกโบตั๋นและเสาเย่าไว้เยอะมาก รอให้ออกดอกก่อน ฉันจะเชิญคุณไปชมดอกไม้ที่บ้าน ดีไหม？”
เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ได้”
เธอมองไปที่ประยสย์
เมื่อเห็นสีหน้าของประยสย์ดิ่งลง ยิ่งทำให้ใจเธอดำดิ่งขึ้นไปอีก
เป็นเพราะว่า ดอกไม้ที่คุณหญิงธิษณาชอบ ตอนนี้ถูกทำลายทิ้งหมดแล้วใช่ไหม？
ถูกทำลายทิ้งไปหมดจริงๆ
หลังจากที่คุณหญิงธิษณาเสียสติแล้ว ดอกไม้ที่เธอชอบที่สุดพวกนั้น ถูกคุณหญิงรองและคุณหญิงสามสั่งคนขุดทิ้งไปหมด แล้วปลูกดอกไม้ที่พวกเธอชอบแทน
เนื่องจากไซม่อนมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน จึงไม่ได้สังเกตเรื่องพวกนี้ เมื่อเขาสังเกตเห็นอีกที ดอกไม้ที่ภรรยาชอบพวกนั้นก็ถูกขุดถอนรากถอนโคนออกไปหมดแล้ว
ส่วนประยสย์ตอนนั้นยังเด็กอยู่ ไม่รู้ว่าดอกไม้พวกนั้นเป็นดอกไม้ที่คุณแม่ชอบ แต่ถึงแม้จะรู้ ก็ไม่สามารถปกป้องไว้ได้หรอก
รอจนกระทั่งเขาโต ถึงได้ยินเรื่องพวกนี้จากปากของคุณพ่ออีกที
แต่คุณหญิงธิษณาไม่รู้เรื่องเลย เพราะหลังจากที่เธอเสียสติแล้ว ก็อยู่แต่ในห้อง ออกจากบ้านน้อยมาก ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองชอบพวกนั้น หลายอย่างถูกทำลายทิ้งหรือเปลี่ยนใหม่ไปหมดแล้ว
โดยเฉพาะหลังจากที่ไซม่อนกับพลอยรักกัน พลอยอยากทำลายร่องรอยทุกอย่างของคุณหญิงธิษณาทิ้งให้หมด
เธอชอบมากเมื่อคุณหญิงธิษณาถูกส่งตัวไปที่คฤหัสถ์ในชานเมือง
แต่น่าเสียดาย เมื่อประยสย์โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลสาระทามีอำนาจพอสมควร เขาปกป้องคุณแม่ของเขาเป็นอย่างดี คุณหญิงธิษณาจึงไม่ถูกส่งตัวไปที่คฤหัสถ์ในชานเมืองอีก
“ใช่แล้ว เธอชื่ออะไรเหรอ？ตระกูลฉันนามสกุลธวัชพลังกร ฉันชื่อญาณิน”
ในที่สุดเทวิกาก็รู้ชื่อของคุณหญิงธิษณาเสียที
เธอพูดขึ้นว่า： “ตอนนี้ฉันชื่อเทวิกา”
“เทวิกา ลูกสาวฉันชื่อเนตรดาว ชื่อเล่นว่าดาว”