คุณสามีพันล้าน - บทที่ 274 อรุณสวัสดิ์คุณภรรยา
พาคนไปที่บ้านตระกูลไชยรัตน์เพื่อทวงความยุติธรรมให้ภรรยากลางดึก กลับมาถึงก็ดึกดื่นมากแล้ว
หลังจากขึ้นไปชั้นบนแล้ว ก็ไปที่ห้องแม่ยายก่อน ยืนอยู่ที่ประตูไม่ได้เคาะประตู เวลานี้ สองคนแม่ลูกคงกำลังหลับฝันดีอยู่แน่ เขาก็ไม่รบกวนพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว
ไม่รู้ว่าในความฝันของวิกาจะมีเขาอยู่หรือเปล่า
ยืนอยู่หน้าห้องแม่ยายอยู่หลายนาที ยศพัฒน์จึงกลับไปที่ห้องของตนเอง
บนเตียงใหญ่ของเขามีเพียงหมอนของเขาและผ้าห่มบางๆผืนหนึ่ง ไม่มีภรรยาคนสวยผู้เป็นที่รัก
ไม่สามารถนอนกอดภรรยาได้ จึงได้แต่กอดนอนหมอน ผ่านช่วงเวลาที่เหลือของค่ำคืนนี้
วันต่อมา เขาก็ตื่นขึ้นในเวลาเดิม
เปลี่ยนมาใส่ชุดออกกำลังกาย เขาเตรียมจะออกไปวิ่งตอนเช้า หลังจากเปิดประตูออกไป ก็เจอกับแม่ยายที่กำลังจะลงไปชั้นล่าง
“คุณแม่”
“ยศพัฒน์ ตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ”
ญาณินเห็นว่าเป็นเขา ก็อมยิ้มแล้วพูดว่า“ทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อย”
“ผมตื่นเวลานี้จนเคยชินแล้วครับ คุณแม่ เมื่อคืนนอนสบายมั้ยครับ”
“สบายดีจ้ะ”
ถูกพิชญ์สินีพูดเกลี้ยกล่อมไปหลายประโยค เธอจึงไม่อยากจะไปวิตกกังวลเรื่องการแต่งงานของเธอกับไซม่อน ขอใช้เวลาที่สวยงามนี้ร่วมกับลูกสาวก่อน เรื่องอื่นๆ ค่อยว่ากันภายหลัง
ไม่ไปวิตกกังวล อารมณ์ก็ดีขึ้น อาการนอนไม่หลับก็ดีขึ้น
สภาพจิตใจของญาณินในวันนี้ดูดีขึ้นมาก
สายตายศพัฒน์มองไปด้านหลังของแม่ยาย
“วิกายังนอนอยู่ เห็นเธอหลับสนิท แม่เลยไม่ปลุกเธอ ให้เธอนอนนานอีกหน่อย ยศพัฒน์ คุณจะไปวิ่ง ก็ไปเถอะ แม่จะทำอาหารเช้าไว้ให้พวกเธอ”
“แม่ครับ เรื่องพวกนั้นมีคนทำอยู่แล้วครับ”
ยศพัฒน์เดินตามหลังแม่ยาย ลงมาพร้อมกัน
“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่รู้สึกคันไม้คันมือ อยากจะทำอาหารอร่อยๆให้พวกเธอกิน วิกาโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยกินอาหารเช้าฝีมือฉันเลยนะ เมื่อก่อนตอนที่ความสัมพันธ์ของฉันกับไซม่อนยังดีอยู่ ฉันชอบเข้าครัวทำอาหารอร่อยๆให้เขากินมาก ฝีมือก็ถือว่าพอใช้ได้นะ”
ในเมื่อเธอบอกว่าอยากจะทำให้วิกากิน เป็นความรักจากแม่ยาย ยศพัฒน์ก็ไม่อยากจะขัดอีก
ยศพัฒน์วิ่งอยู่ในสวนสองรอบก็กลับมาแล้ว
แม่ยายกำลังยุ่งอยู่ในครัว ป้ามะนาวช่วยเป็นลูกมืออยู่ ทั้งสองคนพูดคุยกันหัวเราะกันอยู่ในครัว ยศพัฒน์เดินมาแอบฟังที่ประตูอยู่ครู่หนึ่ง ป้ามะนาวกำลังเล่าเรื่องของเขาในอดีตให้แม่ยายฟัง
ยศพัฒน์ส่ายหน้าอดขำไม่ได้ แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นบน
แม่ยายไม่อยู่ในห้องแล้ว เขาก็เข้าไปในห้องอย่างไม่เกรงใจ เห็นเทวิกายังหลับอยู่ เขาเดินเข้าไป จงใจนั่งจ้องมองเธออยู่ข้างเตียง
อยากจะลองดูสิว่าการจ้องมองของตนเองจะดึงเทวิกามาจากในความฝันได้หรือไม่
จ้องมองอยู่สักพัก เห็นว่าเทวิกายังหลับสนิท ยศพัฒน์ก็อดที่จะลงมือไม่ได้ ลูบคลำใบหน้าเธอ ลูบคลำริมฝีปากเธอ แล้ว ไปดึงหูเธอเบาๆ แม้จะเป็นการกระทำอย่างอ่อนโยน แต่เป็นการก่อความรำคาญอย่างยิ่ง
ในฝันเทวิกาเจอแมลงวันที่น่ารังเกียจหนึ่งตัว เธอตามหาไม้ช็อตยุงอยากจะตียุงตัวนั้นให้ตาย แต่หาไม้ช็อตยุงไม่เจอ จึงได้แต่ลองใช้มือตบแมลงวันที่น่ารังเกียจตัวนั้น
ปัดออกไปแล้ว ก็บินกลับมาอีก เธอปัดอีก ก็บินกลับมาอีก
เทวิกาโมโหขึ้นมาทันที ใช้มือตบออกไปอย่างแรง
ไม่ต้องพูดถึงตบไม่โดน มือของเธอกลับถูกแมลงวันกัดด้วย ไม่ถูกสิ แมลงวันไม่ได้มีปากที่ใหญ่ขนาดนั้นนี่นา
ทันใดนั้นเทวิกาก็ลืมตา สบตาเข้ากับดวงตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มคู่นั้นของชายหนุ่ม
เทวิกากะพริบตา เมื่อคืนดูเหมือนว่าเธอจะนอนเป็นเพื่อนแม่นะ ทำไมตอนตื่นมาถึงเห็นยศพัฒน์ได้
หรือว่ายังอยู่ในความฝันอยู่
เทวิกาหลับตาอีกครั้ง
ริมฝีปากร้อนผ่าว ลมหายใจของชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั้นเข้ามาในรูจมูก
นั้นคือความจริง เธอไม่ได้ฝันไป
เทวิกาลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง และยังคิดที่จะผลักผู้ชายที่แอบหอมเธอออกไป แต่ถูกเขาจับมือสองข้างกดไว้เหนือศีรษะ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาประกบลงบนริมฝีปากเธออย่างแรง เป็นการจูบที่หนักหน่วงยึดเธอเอาไว้แน่น
“อรุณสวัสดิ์ คุณภรรยา”
ชายหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จในการขโมยจูบตอนที่ภรรยายังสะลึมสะลือ ยิ้มราวกับหนูที่ขโมยข้าวสารมาได้มากมายอย่างนั้น
ความอบอุ่นในดวงตาคู่นั้นช่างอบอุ่นมากเหลือเกิน
ทุกวันที่ตื่นขึ้นมาก็จะเห็นชายหนุ่มรูปงาม ความจริงก็น่าจะเจริญหูเจริญตา ทำให้เธออารมณ์ดีมีความสุขไปทั้งวันได้
“คุณสามี”
เทวิกาลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็เอาศีรษะไปหนุนที่ตักเขาอีก“คุณเข้ามาได้ยังไงคะ แม่ล่ะคะ”
“ผมเดินเข้ามา แม่กำลังทำอาหารเช้าให้พวกเราที่ชั้นล่าง แม่บอกว่าพวกเรายังไม่เคยกินอาหารเช้าฝีมือแม่เลย ก็เลยอยากจะลองทำให้พวกเราชิมดู”
เพราะเทวิกาเขาเลยมีลาภปากไปด้วย
เทวิกายิ้มพลางเอ่ยว่า“ฝีมือทำอาหารของแม่ต้องอร่อยที่สุดในโลกแน่นอน!”
“อันนั้นมันก็ไม่แน่ ฝีมือทำอาหารของแม่ผม ผมไม่กล้าอวย อาหารที่แม่ผมทำ นอกจากพ่อผมกินลงแล้ว พวกเราสองคนพี่น้องต่างก็กินไม่ลง ทุกครั้งที่แม่ผมบอกว่าจะเข้าครัวทำอาหาร ผมกับน้องสองคนก็จะรีบหาข้ออ้างหนี คนที่หนีเร็วที่สุดก็คือคุณปู่คุณย่าผมนี่แหละ”
เทวิกา“……น่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอคะ”
ยศพัฒน์ยิ้มพลางเอ่ยว่า“คราวหน้าถ้าแม่ผมบอกว่าจะเข้าครัวทำอาหาร ผมจะยอมพลีชีพ ไปชิมอาหารฝีมือแม่ผมเป็นเพื่อนคุณ รับรองว่าคุณกินแล้ว ครั้งต่อไปถ้ามีโอกาสแบบนี้คุณจะต้องรีบหนีเอาตัวรอด”
“ในครอบครัวของพวกเรา พ่อผมทำอาหารอร่อยที่สุด แต่น้อยมากที่พ่อผมจะทำอาหารให้ผมกับน้องกิน เขามักจะอาศัยช่วงที่ผมกับน้องไปเรียน ทำหารอร่อยๆให้แม่ผม รอจนพวกเรากลับมา แม่ผมก็จะโอ้อวดสารพัด ให้พวกเราน้ำลายสอ”
เทวิการู้สึกว่าพ่อแม่สามีน่ารักขึ้นมาทันที
เธอกับพ่อแม่สามีเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน จึงยังไม่รู้จักพ่อแม่สามีดีเท่าไหร่นัก รู้แค่ว่าพ่อแม่สามีชอบเธอมาก
“ใช่แล้ว เมื่อคืนคุณไปไหนมาคะ”
จู่ๆเทวิกาก็ถามขึ้นมา
นัยน์ตาดำขลับของยศพัฒน์เปล่งประกาย ถามเธอว่า“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมออกไป”
ในเมื่อไม่ได้นอนอยู่ด้วยกัน
“ตอนที่คุณออกไป ฉันเพิ่งผล็อยหลับ ยังไม่ทันหลับสนิทดี ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอยู่บ้าง คิดว่ารอคุณกลับมาก่อนค่อยถาม ปรากฏนอนหลับไปตื่น ฟ้าก็สว่างแล้ว”
ยศพัฒน์ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา
เขาเปิดคลิปที่บอดี้การ์ดส่งมาให้เขา แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้เทวิกา ยิ้มพลางเอ่ยว่า“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก ก็แค่ไปหาเรื่องตลก ให้คุณมีความสุขหน่อยแค่นั้น”
เทวิการับโทรศัพท์มือถือมา
“เรื่องตลกอะไรคะ”
วิดีโอถ่ายมาได้ครบสมบูรณ์มาก เทวิกาดูจบแล้ว ก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้เขา
“เป็นไงจ๊ะ เมียจ๋า ความโกรธที่อยู่ในใจมันสลายหายไปแล้วหรือยัง”
“ในใจฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย จะยังไงฉันก็เป็นคนเจตนาทำเอง แต่พอเห็นคุณณัฏฐาตบหน้าเปรมา เปรมาเห็นคุณกลัวอย่างกับเห็นผี ก็ถือว่าคุณทำสำเร็จที่ทำให้ฉันมีความสุขแล้ว”
“คุณสามี ทำได้ดีมาก! ฮาๆๆ เห็นเปรมาในสภาพนี้ ก็สะใจมากจริง ฉันอยากจะหัวเราะมากอีกหน่อย ฮาๆๆ!”
เทวิกาตบไหล่สามี ชื่นชมว่าเขาทำได้ดีมากไปพลาง หัวเราะเยาะออกมาอย่างสะใจไปพลาง
ยศพัฒน์จับมือของเธอ พูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม“ในเมื่อผมทำได้ดีมาก ก็ต้องมีรางวัลให้ผมหน่อยสิ”
เทวิกาใจกว้างมาก โอบกอดเขา แล้วจุ๊บที่ใบหน้าเขาสองสามครั้ง พร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างเบาๆที่ข้างหูเขา ทำให้เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุข