คุณสามีพันล้าน - บทที่ 311 ยังไงก็จะเกาะเธอไว้！
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 311 ยังไงก็จะเกาะเธอไว้！
เมื่อนฤเบศวร์โบกมือ ก็มีบอดี้การ์ดเดินมาข้างหน้าสองคน ซ้ายขวาข้างละคนจับตัวกันตภณ แล้วโยนออกไปนอกร้านกาแฟ
ด้วยพฤติกรรมที่อุกอาจของนฤเบศวร์นี้ทำให้กนกอรโกรธจนหน้าเขียว
เธอพูดออกมาอย่างโกรธเคืองว่า： “นฤเบศวร์ เดิมทีตอนที่เราแต่งงานกับลับๆ ได้พูดคุยกันไว้อย่างชัดเจนแล้ว คุณลืมมันหมดแล้วเหรอ？ตอนนี้คุณมายุ่งเรื่องของฉัน แสดงว่าคุณทำผิดสัญญา ฉันมีสิทธิ์ยุติสัญญาได้ ยกเลิกความสัมพันธ์การแต่งงานระหว่างเราได้ พอดีเลย พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ ที่ทำการอำเภอทำงานพอดี พวกเราไปทำเรื่องหย่ากัน”
“คุณเป็นคนผิดสัญญาก่อน ค่าตอบแทนที่คุณเคยรับปากไว้ต้องจ่ายมาให้สมราคา！”
ถึงแม้จะยุติสัญญาเรื่องแต่งงานก่อนกำหนด แต่กนกอรก็ไม่ลืมที่จะขอค่าชดเชยให้ตัวเอง
สีหน้าของนฤเบศวร์ก็ไม่น่าดูเช่นเดียวกัน สองสามีภรรยาเธอจ้องมองฉัน ฉันจ้องมองเธอ
สถานการณ์ตึงเครียดมาก
เทวิกาคิดในใจว่า ตอนนี้ถ้ายื่นมีดให้กนกอร รับรองเธอต้องฟันนฤเบศวร์แน่นอน
พนักงานสาวในร้านเข้าไปใกล้เทวิกา ร่างกายท่อนบนพิงไว้กับเคาน์เตอร์ ถามเทวิกาเสียงเบาออกมาว่า： “พี่วิกา พี่อรจดทะเบียนสมรสกับคุณนฤเบศวร์แล้วจริงๆ เหรอ？”
เธอดูออกว่าสองคนนี้เป็นคู่กัน แต่ไม่รู้ว่าได้จดทะเบียนสมรสกันแล้ว
สมกับที่เป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ พี่วิกาจัดการเรื่องใหญ่ในชีวิตแบบนี้ พี่อรก็เช่นเดียวกัน
พูดไปแล้ว ใกล้ชิดกับใคร ก็จะเหมือนคนนั้น ในอนาคตเธอคงไม่จัดการเรื่องใหญ่ในชีวิตเหมือนเถ้าแก่สองคนนี้หรอกนะ？
เทวิกาพูดเสียงเบาออกมา： “เธอเองก็ได้ยินแล้ว ไม่ต้องถามอีก”
“ดูไปก่อน”
พนักงานสาวในร้านตอบอืมออกมา
เธอหันหน้าแล้วเดินออกไป จากนั้นได้ยกของว่างหลายอย่างออกมา และวางของว่างพวกนั้นไว้บนเคาน์เตอร์ แล้วยกเก้าอี้ขายาวมาหนึ่งตัว นั่งลงบนเก้าอี้ เธอกับเทวิกากินของว่างไปด้วย ดูหนังไปด้วย
พวกเขาฟังที่นฤเบศวร์ถามกนกอร： “คุณพูดว่าพวกเราเซ็นสัญญากัน สัญญาอยู่ไหนเหรอ？หยิบออกมาให้ผมดูหน่อย ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าพวกเราเคยเซ็นสัญญากัน？”
เมื่อกนกอรได้ยิน โกรธจนปอดจะระเบิดออกมา
“นฤเบศวร์ คุณเป็นคนพาลเหรอ？”
เทวิกาพูดเสียงเบากับพนักงานสาวในร้านว่า： “แย่แล้ว พี่อรของเธอได้ตกเข้าไปในหลุมพรางแล้ว”
พนักงานสาวถามออกมาว่า： “พี่วิกา พวกเราช่วยดึงพี่อรหน่อยไหม ช่วยพี่อรหาสัญญาฉบับนั้นออกมา แล้วโยนใส่หน้านฤเบศวร์แรงๆ”
หลังจากที่เทวิกากินเค้กไปก้อนหนึ่ง ได้พูดขึ้นว่า： “อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด ถ้าทำแบบนั้น จะตกเข้าไปในแผนการของนฤเบศวร์ทันที”
พนักงานสาวไม่เข้าใจ
เทวิกาอยากอธิบาย แต่เพื่อนสนิทเดินเข้ามาด้วยความโกรธพอดี
“วิกา หลบหน่อย”
กนกอรพูดออกมา แล้วยืนอยู่ด้านหลังเทวิกา เธอดึงลิ้นชักออกมาอย่างดุดัน จากนั้นค้นหาในลิ้นชักอยู่สักพัก ก็ค้นเจอสมุดออกมาหนึ่งเล่ม จากนั้นหยิบทะเบียนสมรสที่หนีบอยู่ในหนังสืบเล่มนั้นออกมา
เพื่อไม่ให้คนในครอบครัวรู้ เธอจึงซ่อนทะเบียนสมรสไว้ร้าน นอกจากเธอแล้ว แม้แต่เทวิกาก็ไม่รู้ว่าเธอซ่อนทะเบียนสมรสไว้ที่ลิ้นชักเคาน์เตอร์
“กนกอร”
เทวิกาดึงเพื่อน อยากเตือนเพื่อนเพื่อไม่ให้ตกหลุมพรางเข้าไป แต่กนกอรกำลังโกรธอยู่ จึงสลัดมือของเพื่อนสนิทออก แล้วพูดกับเพื่อนสนิทออกเดต“วิกา เธอไม่ต้องเกลี้ยกล่อมฉัน ฉันจะคุยกับไอ้คนพาลนี้ มีตัวหนังสืออยู่บนกระดาษ เขายังจะกล้าไม่ยอมรับอีกไหม”
เธอหยิบทะเบียนสมรสฉบับนั้นไว้และเดินเข้าไปหานฤเบศวร์อย่างรวดเร็ว
“นฤเบศวร์ คุณเบิ่งตาคุณดูดีๆ นี่เป็นทะเบียนสมรสที่เราจดด้วยกันในตอนนั้น！”
กนกอรตบเพี๊ยะลงไป เอาทะเบียนสมรสใบนั้นตบลงไปที่หน้าอกของนฤเบศวร์
เทวิกาปิดหน้าไว้ ไม่กล้ามอง！
นฤเบศวร์รับทะเบียนสมรสนั้นไว้ทันที ฉีดมันทิ้ง โดยไม่ได้มองเลย
เมื่อกนกอรนึกขึ้นได้ จะไปแย่ง น่าเสียดายที่ไม่ทันแล้ว
บอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปในตอนนี้ร่วมมือกันมาก เดินเข้าไปพร้อมกัน แล้วแยกคุณชายใหญ่กับคุณหญิงใหญ่ออกจากกัน พวกเขาสร้างกำแพงล้อมไว้ ขวางคุณหญิงใหญ่ไว้
หลังจากที่นฤเบศวร์ฉีดสัญญาฉบับนั้นจนแหลกละเอียด และกลัวกนกอรจะติดสัญญาคืนกลับมาอีก นฤเบศวร์จึงได้หยิบไฟเช็กออกมา แล้วเผากระดาษที่ฉีดจนละเอียดพวกนั้นให้กลายเป็นผง
ฮ่าๆ แบบนี้ถึงแม้กนกอรจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนผงให้กลายเป็นกระดาษเหมือนเดิมได้อีก
นฤเบศวร์ได้เตรียมการไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
ในตอนที่เขาคิดจะทำลายสัญญานี้ทิ้ง ก็ได้เตรียมไฟเช็กติดตัวไว้ตลอด เตรียมไว้เผากระดาษโดยเฉพาะ
ใบหน้าของกนกอรดำแล้วเขียว เขียวแล้วดำอีก
“นฤเบศวร์ คุณมันเลว！ไอ้คนพาล！”
กนกอรโกรธและด่าออกมาอย่างโมโห
เธอนึกว่า หนังสือสัญญาแต่งงานนี้จะเป็นหลักประกันของเธอ แต่ตอนนี้ถูกนฤเบศวร์ฉีกทิ้ง และฉบับนั้นของเขายิ่งไม่มีทางให้เธอเด็ดขาด เธอจะไปร้องไห้ปรับทุกข์ก็ไม่ได้ เธอช่างเจ็บใจจริงๆ เลย
หลังจากทำลายสัญญาแต่งงานจนไม่เหลือซากแล้ว นฤเบศวร์สั่งให้บอดี้การ์ดถอยไป ส่วนเขาเดินเข้าไปหากนกอร ยิ้มแล้วถามออกมาว่า： “ที่รัก พวกเรากลับบ้านกินข้าวกันได้แล้วหรือยัง？”
“ไม่กลับ！”
“ถ้างั้น ผมต้องเอาของกำนัลชิ้นใหญ่ไปหาแม่ยายของผมละ”
นฤเบศวร์พูดจบ ก็หันหน้าเดินออกไปข้างนอกทันที
กนกอรรีบรั้งตัวเขาไว้ เนื่องจากเธอโกรธมาก จึงกัดลงไปที่แขนของนฤเบศวร์แรงๆ กัดจนมีรอยฟันออกมา
“นฤเบศวร์ ถ้าคุณกล้าไปหาแม่ฉัน ฉันไม่ยอมจบสิ้นกับคุณแน่”
นฤเบศวร์ถูกกัดจนเจ็บ แต่ก็ไม่ได้โกรธ ยิ้มปากกว้างแล้วพูดขึ้นว่า： “พวกเรามีเวลาข้องเกี่ยวกันทั้งชีวิต พอดีเลยจะได้ไม่จบไม่สิ้นกัน”
“คุณมันเลว หน้าด้าน！”
“อยู่ต่อหน้าคุณ ผมหน้าด้านตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ？”
กนกอร： “……”
ปรกติเวลาที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน ส่วนใหญ่เธอจะเป็นคนอยู่เหนือกว่าทุกครั้ง แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นเบี้ยล่าง เป็นฝ่ายถูกกระทำ
“ที่รัก……”
“ห้ามคุณเรียกฉันที่รักเด็ดขาด！คุณเป็นคนเตือนฉันตลอด ว่าอย่าตกหลุมรักคุณ！และไม่อยากให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ของเรา！”
นฤเบศวร์กะพริบตา， “มีด้วยเหรอ？ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยพูดคำพูดแบบนี้มาก่อน กนกอร ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านไปกินข้าวกัน คุณปู่ยังรอพวกเราอยู่ที่บ้านอยู่นะ”
ชะงักไปสักพัก เขาได้พูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า： “มีผมอยู่ คุณอย่าคิดว่าจะไปกินข้าวกับกันตภณได้ นอกจากคุณจะเหยียบข้ามศพผมออกไป！”
กนกอรสะบัดมือเขาออก แล้วหันหน้าเดินกลับ
เมื่อกลับไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ เห็นเพื่อนสนิทกับพนักงานสาวต่างจ้อมมองมาที่เขา
กนกอรอดไม่ได้ที่จะบ่นเพื่อนออกมาว่า： “วิกา เธอก็ไม่รู้จักรั้งฉัน”
เทวิกาพูดออกมาอย่างผู้บริสุทธิ์ว่า： “ฉันรั้งเธอแล้ว แต่เธอสะบัดมือฉันออกเอง หยิบทะเบียนสมรสเดินออกไปด้วยความโกรธ”
กนกอร： “……เธอควรจะตีฉันให้สลบ”
เทวิกาตรึกตรองดูสักครู่ แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันกลัวแรงฉันไม่ถึง ไม่สามารถตีเธอให้เป็นลมไปได้ แต่กลับตีให้คอเธอเจ็บไปหลายวัน”
“น่าโมโหจริงๆ น่าโมโหจริงๆ”
กนกอรนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าเคาน์เตอร์ และโหโหในใจ
เทวิกามองกนกอร แล้วหันไปมองนฤเบศวร์อีก เธอเดินไปหานฤเบศวร์ แล้วพูดกับเขาว่า： “คุณนฤเบศวร์ ขอคุยอะไรหน่อย”
นฤเบศวร์มองไปที่กนกอรด้วยสายตาลึกซึ้ง จากนั้นเดินออกไปนอกร้านกาแฟกับเทวิกา
ทั้งสองคนคุยอะไรกันข้างนอก กนกอรฟังไม่ชัดเจน
แต่ว่า เธอเชื่อว่าเพื่อนสนิทต้องยืนอยู่ข้างเธอแน่นอน
เป็นไปตามอย่างที่คิดไว้จริง หลังจากนั้นสิบกว่านาที นฤเบศวร์ได้พาบอดี้การ์ดออกไปจากที่นี่
แต่ก่อนจะออกไปได้วนกลับมาอีกครั้ง ยืนอยู่หน้าประตูแล้วพูดกับเธอว่า： “คุณเป็นภรรยาของผม！นี้เป็นความจริง ผมไม่มีทางหย่าร้างเด็ดขาด ตอนมีชีวิตอยู่คุณเป็นคนของผม ตายก็ต้องเป็นผีของผม”