คุณสามีพันล้าน - บทที่ 315 สวัสดีตอนเช้าค่ะ ท่านประธาน！
รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 315 สวัสดีตอนเช้าค่ะ ท่านประธาน！
เทวิกาหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา “ใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว ฉันต้องรีบตื่นแล้ว นัดกับลินท์ไว้แล้ว เจ็ดโมงเริ่มแปลงโฉม”
ยศพัฒน์เห็นเธอผลักเขาออก แล้วลงไปจากเตียงอย่างรวดเร็ว ไปจากเขา เขาเหมือนสามีที่ถูกทอดทิ้ง ได้แต่กอดหมอนที่เธอเคยนอนพิงเอาไว้ในอก
รอจนเทวิกาเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำเสร็จออกมา ก็ยังเห็นเขานั่งอยู่บนเตียงเหมือนสามีที่ถูกท้องทิ้ง เธอจึงเดินเข้ามาหา ยิ้มแล้วหยิบหมอนในอ้อมกอดของเขาออก พูดออกมาอย่างตลกว่า： “เร็วๆ เข้า ลินท์จะมาแล้ว”
“ช่างเหอะ คุณกอดหมอนต่อเถอะ ฉันกับลินท์ไปที่ห้องรับรองแขก”
ยัดหมอนใส่เข้าไปในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง หันหน้าแล้วเดินออกไป
“ที่รัก”
เสียงผู้ชายน่าสงสารดังขึ้นมาจากข้างหลัง เทวิการีบแคะหูตัวเอง หันหน้าไปแล้วพูดขึ้นว่า： “ยศพัฒน์ คุณอย่าใช้น้ำเสียงแบบนี้เรียกฉัน ฉันได้ยินแล้วรู้สึกขนลุกไปหมด”
“ที่รัก คุณละเลยผม”
“……”
“ตอนนี้คุณคิดแต่เรื่องจะไปทำงาน สามีคุณนามสกุลอะไร คุณคงจำไม่ได้แล้วมั้ง”
เทวิกา： “……สามีฉันนามสกุลบุญเยี่ยม ปรกติคุณก็ต้องทำงาน เคยมีครั้งไหนไหมที่ฉันทำตัวเหมือนคุณแบบนี้？”
“คุณมานิ่ มาจูบผมก่อนสองที ผมจะได้ไม่น้อยใจ”
“……”
ในที่สุดเทวิกาก็ยอมเดินกลับไป จูบผู้ชายคนนี้ไปสองที ถึงเดินออกไปได้
พฤติกรรมของยศัพัฒน์แบบนี้ถ้าให้คนอื่นเห็นเข้า คงตกใจจนลูกตาตกใส่พื้นไปเลย
เมื่อเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นมิลินท์ขึ้นมาชั้นบนพอดี
“ลินท์อรุณสวัสดิ์”
มิลินท์ห้าวออกมาก่อน จากนั้นยิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “วิกา อรุณสวัสดิ์”
พูดจบก็ได้หาวออกมาอีกครั้ง
“ยศพัฒน์ยังอยู่ในห้อง พวกเราไปห้องรับรองแขกดีกว่า”
เทวิกาพาลินท์เข้าไปในห้องรับรองแขก เห็นลินท์หาวออกมาตลอด เธอพูดออกมาอย่างขอโทษว่า： “ลินท์ ลำบากเธอแล้วนะ ที่ต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยฉันแต่งหน้า”
“นี่เป็นงานของฉัน สมควรอยู่แล้ว ฉันเอาเงินแล้วทำงาน ที่นอนไม่ดี ไม่ใช่เพราะตื่นเช้า แต่เป็นเพราะกษิดิตอแยฉันทั้งคืน ถามฉันว่าเขามีปัญหาตรงไหน ทำให้ฉันโมโหจนถีบเขาลงไปจากเตียง จากนั้นลากเขาออกไป แล้วล็อกประตูห้อง ถึงได้นอน”
เทวิกาหัวเราะออกมา “กษิดิเป็นผู้ชายตรง เขาคิดไม่ออกว่าเพราะอะไร และได้มาตอแยพี่ชายเขาแล้วหลายครั้ง อย่าว่าแต่กษิดิเลย แม้แต่ยศพัฒน์ก็ไม่รู้ปัญหาอยู่ตรงไหน”
“ผู้ชายอย่างกษิดิ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฉันกับเขาตีกันจนมีความรู้สึกต่อกัน ชีวิตนี้เขาคงอยู่เป็นโสดไปตลอด ไม่มีเซลล์โรแมนติกเลยสักนิด รู้แต่ว่ามาตอแยฉันว่าเขาไม่ดีตรงไหน มีปัญหาตรงไหน แม้แต่หญ้าสักเส้นก็ไม่รู้จักให้ฉัน สวนบ้านเขาปลูกดอกกุหลาบไว้เยอะขนาดนั้น ก็ไม่รู้จักตัดออกมากี่ดอก”
“ฮ่าๆๆ ถ้างั้นเขาคงไม่มีเซลล์โรแมนติกจริงๆ”
ยศพัฒน์ยังรู้จักเตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้ และเครื่องประดับให้เต็มห้อง เซอร์ไพรส์เธออย่างเต็มที่
ทำให้เธอได้เห็นความเอาใจใส่และความจริงใจที่เขามีต่อเธอ และได้ใจเธอไปตั้งนานแล้ว
ส่วนกษิดิกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“วิกา ตอนนี้พวกเราก็เป็นคนมีประสบการณ์แล้ว ฉันเองก็ไม่กลวเธอหัวเราะเยาะหรอก ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฉันเริ่มก่อน ฉันคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาคงไม่แทงทะลุกระดาษชั้นนั้นหรอก ทำไมฉันถึงไปชอบเขา！”
เทวิกานั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มิลินท์เปิดกล่องเครื่องสำอางที่เธอเอามา แล้วเริ่มแต่งหน้าให้เทวิกา
“แต่งหน้าแบบนี้ถ้าแต่งลงไปแล้ว ต่อไปทุกวันก็จะเป็นแบบนี้ตลอด เธอต้องคิดดีๆนะ ว่าจะแต่งให้สวยกว่านี้หน่อยไหม？สถานที่ทำงานน้ำค่อนข้างลึก เธอเป็นเด็กใหม่ ถ้าหน้าตาไม่สวย เพื่อนร่วมงานทั้งชายและหญิงอาจรังแกเธอได้นะ”
“ถ้าหน้าตาสวยหน่อย ผู้ชายเห็นแกหน้า อาจช่วยเหลือเธอก็ได้”
เทวิกาตรึกตรองดูสักครู่ แล้วพูดขึ้นว่า： “ถ้างั้นใช้ใบหน้าที่เราไปคลับ รักนะคืนนั้นดีกว่า ไม่สวย แต่ก็ไม่น่าเกลียด ธรรมดาก็พอ”
มิลินท์ท่าทางคล่องแคล่ว “ใบหน้านั้นจะทำให้ผู้ชายของเธอนึกถึงความหลังที่ไม่ดีไหม？”
เทวิกา： “……”
เขายังไม่ได้คิดบัญชีเลย
“ถ้างั้นตามใจเธอก็แล้วกัน ขอแค่ให้คนมองไม่ออกว่าฉันเป็นคุณนายน้อยอริยชัยกุลก็พอ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้！”
“ได้ ฉันตัดสินใจเอง”
เมื่อมอบหมายให้เธอตัดสินใจเอง มิลินท์ก็มีความคิดทันที
เมื่อยศพัฒน์ออกมาจากห้อง ลินท์ก็ได้ทำงานเสร็จแล้ว
นั่งอยู่บนโซฟาชั้นหนึ่ง ในมือถือนมอุ่นๆ ไว้หนึ่งกิน แล้วค่อยๆ ดื่มมันอยู่
เธอกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว เหลือแต่นมที่ยังดื่มไม่หมด
คุณชายรองที่กำลังรอเธอกินอาหารเช้าอยู่อีกฝั่ง รอจนโมโห มาตามหาคน และเดินเข้ามาพอดี
สองพี่น้อง คนหนึ่งลงมาจากชั้นบน อีกคนเดินเข้ามาในบ้านพอดี
“ลินท์ วิกาหล่ะ？”
“มิลินท์ เธอไม่หิวเหรอ？บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันทำอาหารเช้าให้เธอ ให้เธอทำงานเสร็จก็กลับไปกิน
อาหารเช้า ผมรอคุณอยู่
ปรากฏว่าคุณมานั่งดื่มนมสบายๆ อยู่ที่นี่เนี่ยนะ”
ยศพัฒน์ฟังคำพูดของน้องชาย ที่เต็มไปด้วยความโกรธอยู่
ทำให้เขาไม่กล้ามองตรงๆ
น้องชายคนนี้ไม่รู้จักทำตัวอ่อนโยนหน่อยเลยเหรอ？
แต่ว่า ทั้งสองคนเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ถ้าจู่ๆ มาอ่อนโยน อีกฝ่ายคงจะไม่คุ้นชินแน่
แน่นอน เมื่อเห็นมิลินท์ ใบหน้าเฉยเมย ก็รู้ได้เลยว่าท่าทางของกษิดิ ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเสียใจเลยสักนิด
“วิกาไปทำงานเองแล้ว เธอห่ออาหารเช้าไปกินระหว่างทาง ฝากฉันให้บอกคุณด้วย ไม่ต้องไปส่งเธอ”
มิลินท์ยังรออยู่ที่นี่ ก็เพื่อจะรอสื่อสารคำพูดนี้ให้เขา
ส่วนคำพูดของกษิดิ เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร
“บอกแล้วไง ว่าไปทำงานพร้อมกัน ทำไมเธอถึงไปเอง”
ใบหน้าของยศพัฒน์ผิดหวัง เขาก็แค่อยู่ในห้องเป็นสามีที่ถูกทอดทิ้งสักครู่เอง ภรรยาที่รักก็ทิ้งเขาไว้แล้วไปทำงานเองคนเดียว
ลินท์ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “วิกาไม่อยากให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ ในเมื่อจะไปทำงาน ก็ต้องมีท่าทีของคนไปทำงานหน่อย”
ยศพัฒน์ยังสามารถพูดอะไรได้อีก？
“คำพูดที่วิกาให้ฉันสื่อสารให้คุณ ฉันได้สื่อสารแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน”
เมื่อลินท์ดื่มนมหมด ได้ยื่นแก้วไปใส่ในมือของกษิดิ “รบกวนคุณช่วยฉันล้างหน่อย อาหารเช้าที่คุณทำ คุณค่อยๆ กินนะ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อน” กษิดิดึงตัวลินท์ไว้： “อย่างน้อยคุณก็ควรกินสักหน่อย อาหารเช้าที่ผมลงมือทำเอง ทำเพื่อคุณ อาหารเช้าที่ทำด้วยความรัก”
“ฉันกินอิ่มแล้วหนิ่”
“เดี๋ยวห่อให้คุณ คุณเอาไปทำงานด้วย หิวแล้วค่อยกิน”
เห็นสายตาขอร้องของกษิดิแล้ว ไม่ว่ายังไงก็เป็นกระต่ายน้อยที่ตัวเองเลี้ยงเอง ลินท์ใจอ่อน แล้วตอบตกลงออกมาว่า： “เอาอย่างนั้นก็ได้”
กษิดิยิ้มออกมาทันที
ทั้งสองคนพูดด้วยยิ้มเดินออกไปด้วย เพียงแต่ว่า เพิ่งเดินออกไปไม่นาน ยศพัฒน์ก็ได้ยินเสียงของทั้งสองคนทะเลาะขึ้นมาอีกครั้ง
ยศพัฒน์： “……”
รู้อยู่แล้วว่าสองคนนี้ดีกันได้ไม่ถึงสองนาที
สี่สิบนาทีต่อมา
บริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป
“ท่านประธาน”
เมื่อยศพัฒน์เดินเข้ามา ทุกคนที่เห็นเขาต่างทักทาย สวัสดีกับเขา
เทวิกาที่กรอกใบสมัครงานเสร็จ พนักงานฝ่ายบุคคลได้พาเธอเดินออกมาจากแผนก และได้เจอเข้ากับยศพัฒน์พอดี
พนักงานทำเอกสารหยุดลง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อยศพัฒน์เดินมาถึง เธอทักทายออกมาอย่างมีมารยาท： “สวัสดีค่ะ ท่านประธาน”
เทวิกามองหน้าผู้ชายตัวเอง
พนักงานฝ่ายบุคคลแตะตัวเธอเบาๆ แล้วพูดเตือนเสียงเบาออกมาว่า： “คนนี้เป็นประธานของพวกเรา”
เทวิกาถึงมีปฏิกิริยา แล้วรีบพูดทักทายออกมาว่า： “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธาน！”
ยศพัฒน์หยุดเดินทันที