คุณสามีพันล้าน - บทที่ 490 ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 490 ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด

สำหรับลูกๆแล้ว คงไม่มีใครเต็มใจที่ต้องเห็นพ่อกับแม่หน่ากัน

ญาณินเข้าใจในจุดนี้ดี

ดังนั้นเขาจึงกลัวว่าไซม่อนจะดึงลูกๆทั้งคู่เข้ามา เพื่อที่จะได้มาทำหน้าที่เป็นเทพีให้เขา และเกลี้ยกล่อมให้เธอไม่หย่ากับเขา

“แม่คะ หนูทำไม่ได้หรอก พี่เองก็ด้วย”

พวกเขาค่อย ๆ เข้าใจพ่อของพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาก็รู้สึกเสียใจที่แม่ของพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลาหลายปี และพวกเขาจะไม่ช่วยพ่อ แต่พวกเขาก็จะไม่เกลี้ยกล่อมแม่เช่นกัน

นี่คือความยุ่งเหยิงทางอารมณ์ระหว่างผู้ใหญ่ ดังนั้นก็ต้องให้ผู้ใหญ่แก้ปัญหาเอง

แต่ถ้าวันหนึ่งพ่อสามารถขอให้แม่ยกโทษให้เขาได้ พวกเขาคงจะจะรู้สึกมีความสุขมาก

หากทั้งสองหย่ากัน พวกเขาก็จะไม่เคารพในการตัดสินใจของพ่อแม่

ญาณินรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอถาม: “เทวิกา พ่อของลูกเป็นอย่างไรบ้าง?”

ราวกับกลัวว่าลูกสาวจะเข้าใจผิด เธอจึงรีบพูดต่อว่า: ”แม่ไม่ได้สนใจเขานะ แค่กลัวว่าเขาเป็นหวัด แล้วก็ต้องการให้แม่รับผิดชอบด้วยการดูแล ถ้าเป็นแบบนั้นแม่ต้องแย่แน่ๆ”

“พี่ชายกับยศพัฒน์พาเขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแล้ว แล้วตอนนี้อากาศก็ค่อนข้างร้อน แม้ว่าพ่อจะตัวเปียกโชกก็ตาม แต่ด้วยสภาพร่างกายของพ่อคงจะไม่เป็นหวัดง่ายๆแน่นอน”

“เขาเคยถูกยิงมาก่อน จนเกือบตาย ดังนั้นสุขภาพเขาไม่ดีอย่างที่ลูกๆคิดหรอกนะ”

ญาณินพูดขึ้น

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ตกใจ

เธอจำได้อย่างไรว่าไซม่อนเคยถูกยิงจนได้รับบาดเจ็บ?

แล้วเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?

ดูเหมือนว่าจะเป็นตอนที่เธอเพิ่งเสียสติหรือไม่ก็เสียสติมากว่าสิบปีแล้ว เธอจำเวลาได้ไม่ค่อนชัดเจนนัก

เธอจำไว้แค่เพียงว่าดูเหมือนเขาจะกระโดดขึ้นมาบนตัวเธอ จากนั้นเขาก็ถูกยิงและเสียเลือดมาก จึงทำให้เธอตกใจแทบตาย

บริเวณที่เขาถูกยิงนั้นเลือดไหลไม่หยุด และในตอนั้นเธอก็เอามืออุดแผลไว้ให้เขา จึงทำให้เลือดเปื้อนมือของเธอจนเป็นสีแดง ฉากนั้นมันแย่มาก แม้ว่าเธอในตอนนั้นจะเป็นผู้หญิงเสียสติ แต่เธอก็ยังจำมันได้อย่างชัดเจน

และในตอนนี้ เธอก็พูดออกมาราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

“พ่อเคยโดนยิง?

เทวิการู้สึกตกใจ

พ่อของเธอทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนต้นไม้สูงตระหง่าน เป็นภูเขาที่ลมไม่สามารถพัดผ่านได้ นอกจากนี้ ยังมีบอดี้การ์ดจำนวนมากที่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมอยู่รอบตัวพ่อของเธอ แต่เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บ

และยังถูกยิง

เธอได้ยินจากพี่ชายว่ารถทุกคันที่พี่นั่งเป็นรถกันกระสุน

เนื่องจากพ่อของเธอเป็นหัวหน้าตระกูลสาระทา รถของพ่อก็คงจะเป็นรถกันกระสุนด้วย

“เคยถูกยิง แต่แม่จำไม่ได้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แม่จำได้แค่ว่าหลังจากที่พ่อของลูกพุ่งเข้าใส่แม่ เขาก็ถูกยิง”

ใบหน้าของญาณินยังคงซีดเซียวเมื่อนึกถึงฉากที่น่ากลัวนั้น

เทวิกาจึงเข้าใจในทันที กลับกลายเป็นว่าพ่อของเธอไม่ได้ถูกยิงในรถ แต่เขาเข้ามารับกระสุนแทนแม่ของเธอ

“หลังจากที่พ่อของลูกถูกยิง คุณย่าของลูกก็ด่าแม่ว่าเป็นตัวซวย เป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่อง และทุบตีแม่ดุแม่อยู่หลายครั้ง แม่กลัวตาย กลัวคุณย่าของลูก และกลัวพ่อของคุณต้องตาย แต่ตอนนั้นเขาเลือดออกเยอะมาก จนมือทั้งมือของแม่กลายเป็นสีแดง..…”

ญาณินไม่สามารถพูดต่อได้

เธอกลัว

“หญิงชราคนนั้นจะทำเกินไปแล้ว แม่คะ แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? หลังจากเหตุการณ์นั้นพ่อก็ไม่สนใจแม่มากขึ้นเรื่อยๆใช่ไหมคะ?”

ญาณินส่ายหัว “แม่จำไม่ได้ วิกา แม่จำไม่ได้เลย…..”

ทันใดนั้นเธอก็เอามือกุมหัวและรู้สึกปวดหัวอย่างมาก

ไม่เพียงแต่แม่สามีจะทุบตีและดุด่าเธอเท่านั้น แต่ใครๆ ก็กล่าวหาว่าเธอเป็นภรรยาที่แย่ เป็นตัวซวย เป็นผู้หญิงบ้าๆ บอๆ ที่ไม่สมควรเป็นคุณนายของบ้าน…..

ความทรงจำอันเจ็บปวดเหล่านั้น ภาพอดีตที่ไม่อยากจำเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเธอราวกับสายน้ำ ทำให้เธอปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และใบหน้าของเธอก็เริ่มซีด

“แม่คะ แม่คะ แม่อะไรหรือเปล่าคะ? ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องพยายามนึกแล้วค่ะ แม่คะ ไม่ต้องพยายามนึกแล้ว”

เทวิการู้ว่าแม่ของเธอจำอดีตได้เพียงบางส่วนเท่านั้น ไม่ใช่ทุกอย่างที่เธอจะจำได้

เมื่อเห็นแม่เจ็บปวดเธอจึงรีบโผเข้ากอดแม่

ญาณินรู้สึกแค่ว่าเสียงของลูกสาวของเธอดังไกลออกไปและไกลออกไป ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็มืดลง และเธอก็หมดสติไป

เธอหลุดเข้าไปในโลกที่ดูมืดมิด

ความกลัว และความตื่นตระหนก ทำให้เธอวิ่งหนีเข้าไปในความมืด

“อุแว้…..”

ทันใดนั้นเสียงร้องของเด็กทารกก็ดังขึ้น

เธอหยุดทันที พยายามฟังเสียงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงวิ่งไปยังทิศทางของเสียงร้องไห้

“วิกา วิกา…..”

ลูกสาวของเธอ

เธอได้ยินเสียงวิกากำลังร้องไห้

เทวิกายังเด็กมาก เธอแค่ขวบครึ่ง ถ้าเทวิกาไม่เห็นเธอก็จะร้องไห้

ทันทีที่เธอร้องไห้ เธอก็จะร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนพี่เลี้ยงไม่สามารถกล่อมได้ มีเพียงแค่เธอต้องกอดเทวิกา เทวิกาถึงจะหยุดร้องไห้

“วิกา อย่าร้องไห้นะลูก แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”

เธอวิ่งต่อไปไม่หยุด และรู้สึกอยู่เสมอว่าเสียงร้องของเทวิกาอยู่ข้างหน้า แต่เธอไม่สามารถไล่ตามเทวิกาได้ทัน

จริงสิ เทวิกาถูกคนร้ายลักพาตัวไปแล้ว

คนร้ายคนนั้นอยู่ข้างหน้าเธอ

เธอต้องการที่จะวิ่งให้เร็วขึ้น เพื่อที่จะไล่ตามคนร้ายไป และพาลูกสาวของเธอกลับมา

เธอวิ่งไปอย่างสิ้นหวัง รองเท้าหลุด และเธอก็วิ่งด้วยเท้าเปล่า

มันมืดและมีลมพัดแรง

ไม่นานฝนก็เริ่มตกหนัก

เธอเปียกโชกไปด้วยสายฝนที่ตกหนัก เธอไม่รู้ตัว รู้แต่เพียงว่าต้องวิ่งไปข้างหน้า

เทวิกากำลังรอให้เธอไปช่วย

แม้ว่าสายฟ้าจะฟาดใส่เธอ ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจ เธอจะไม่ยอมแพ้ที่จะช่วยลูกสาวของเธอ

ทำร้ายเธอได้ แต่อย่าทำร้ายลูกของเธอ

“เอี๊ยด—”

เสียงรถเบรกกะทันหัน มันฟังดูรุนแรงมาก

มีคนวิ่งมาหาเธอพร้อมกับร่ม

เธอได้ยินคนๆ นั้นเรียกชื่อเธอ: “ณิน ณิน…..”

เขาคือใคร?

เธอเองก็ไม่รู้

เธอได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ของเทวิกา

แต่ชายคนนั้นดึงเธอไว้ และเอาร่มมากางให้เธอ และพูดกับเธออย่างไม่พอใจว่า: “ญาณิน ฝนตกแล้ว อย่าวิ่งไปวิ่งมา”

“วิกา วิกากำลังร้องไห้ ฉันได้ยินแล้ว เธออยู่ข้างหน้า ปล่อยฉันไป ฉันจะไปหาลูกสาวของฉัน วิกาของฉัน!”

เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากมือใหญ่ๆของชายคนนั้น แล้ววิ่งไปข้างหน้าอีกครั้งทันที

“ณิน ณิน”

ชายคนนั้นโยนร่มทิ้งและวิ่งตามเธอไป เขาวิ่งเร็วกว่าเธอมาก และในไม่ช้าก็วิ่งนำหน้าเธอไป

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และทันใดนั้นร่างกายของเข้าก็พุ่งเข้าไปหาเธอ

เธอหยุดไม่ทัน จึงวิ่งเข้าไปชน ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงดัง “ปัง”ขึ้นมาหนึ่งครั้ง และเขากับเธอล้มลงไปนอนกับพื้น เขาโอบตัวเธอไว้ทั้งตัว และกอดเธอแน่นด้วยแขนทั้งสองข้าง

เธอผลักเขาอย่างแรง เขาที่ราวกับตายแล้วก็ถูกเธอผลักออกอย่างง่ายดาย

จากนั้นเธอก็เห็นเลือดไหลออกมาจากข้างหลังเขาอย่างไม่หยุดพร้อมกับสายฝน

เธอตกใจมาก และพยุงเขาตามสัญชาตญาณ เมื่อเธอแตะหลังของเขา มือก็เต็มไปด้วยเลือด มือของเธอเปื้อนสีแดง ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และเลือดบนฝ่ามือของเธอก็ถูกชะล้างออกไปอย่างรวดเร็ว

เธออยากจะเอามือปิดบริเวณที่เลือดไหล แต่เธอก็ทำไม่ได้ เลือดไหลซึมผ่านนิ้วของเธอออกมา และหยดลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับไหลไปตามสายฝน

“นายท่าน!”

เธอได้ยินเสียงกรีดร้องของใครบางคน

แล้วก็มีคนวิ่งเข้ามา

ตามด้วยเสียง “ปัง ปัง”

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกหวาดกลัวมาก

ทำอะไรไม่ถูก

เธอรู้เพียงว่าคนเหล่านั้นวิ่งเข้ามาผลักเธอออกไป และเธอก็ล้มลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำฝน เธอมองดูเขาถูกยกขึ้นและพาออกไปอย่างรีบร้อน

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำ เธอไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือน้ำฝน

เลือดของเขาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และเมื่อเขาถูกหามออกไป เลือดก็ยังคงไหลหยดลงมาเรื่อยๆ

เขาจะตายไหม?

เธอกลัว กลัวมาก!