คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1654
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1654
โครม!
ร่างของแดร์ริลร่วงตกลงมาอย่างรวดเร็วและเขาก็โอดครวญ เขาตกลงมากระแทกกับกิ่งไม้ก่อนที่จะร่วงลงมากับพื้น
ปึก!
แดร์ริลร่วงตกลงมาอย่างแรงเมื่อไม่มีการป้องกันจากพลังภายในของเขา พลังไหลเวียนเลือดของเขาเพิ่มขึ้น และเขารู้สึกว่ากระดูกทั้งหมดของเขาแตกหักในขณะที่เขาอาเจียนเลือดเต็มปาก
ไม่มีส่วนไหนของร่างเขาที่ไม่เจ็บปวดเลย วิสัยทัศน์การมองเห็นของเขาเริ่มมืดมัวลงและเขาก็กำลังจะหมดสติไป พร้อม ๆ กับที่เขารู้สึกโกรธอย่างมาก ทีน่าลอบซุ่มโจมตีเขาแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
แม้ว่าเสียงที่แดร์ริลตกลงมากับพื้นจะไม่ดังมากนัก แต่ก็ทำให้เวสต์ลีย์และพรรคพวกของเขาตื่นตัว
ในตอนนั้นเอง เวสต์ลีย์ก็หันมามองทันที ในขณะที่พวกเขาอยู่ห่างกันหลายสิบฟุต และมีป่าลึกกั้นระหว่างพวกเขาอยู่ เขาจึงมองไม่เห็นแดร์ริล แต่เวสต์ลีย์เป็นคนที่ระมัดระวังตัวมาก ดังนั้นเขาจึงถามศิษย์ที่อยู่ข้าง ๆ ทันทีว่า “นั้นเสียงอะไรน่ะ? ได้ยินไหม?”
ทุกคนมองหน้ากันและเริ่มตอบกลับ
“เสียงเหมือนมีอะไรหล่นลงมาเลย”
“ใช่ ๆ ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน”
เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เวสต์ลีย์ก็ไม่ลังเลใด ๆ พร้อมกับโบกมือ “ไปดูกันเถอะ!” พูดจบเขาก็เดินนำไป
ลูกศิษย์สองสามคนเดินตามหลังเขาไป ถือค้อนแน่นในมือ พวกเขาทั้งหมดตื่นตัวกันมาก
สำนักขุดสุสานโบราณตลอดทั้งปีและมักจะเดินทางในป่าโดยมีโอกาสที่จะเจอกับสัตว์ป่าเข้า ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมักตื่นตัวอยู่เสมอ
‘พวกเขากำลังมาที่นี่!’ แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาสูญเสียพลังภายในทั้งหมดไปและคงจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ถ้าหากพวกนั้นตัดสินใจที่จะจัดการเขา
ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่เช่นนั้น แดร์ริลก็กัดฟันแน่นและยืนขึ้นโดยจับต้นไม้ข้าง ๆ เขาไว้
“นั่นคนหนิ!”
“แม่เจ้า เขาไม่ตายจากที่ตกลงมาแบบนั้นเหรอ?!”
“เฮ้ นาย ที่อยู่ตรงนั้นแหละ!”
กลุ่มของเวสต์ลีย์ตะโกนใส่เขาเมื่อพวกเขามองเห็นเขาแล้ว พวกเขาเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วและล้อมรอบเขาเอาไว้
‘พวกเขายังหาฉันจนพบ’
แดร์ริลรู้สึกถึงความขมขื่นในใจ เขามองไปรอบ ๆ และยิ้มในขณะที่เขาพูดว่า “สหาย พอดีฉันบังเอิญผ่านมาน่ะ ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ เพราะฉะนั้นปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอตัวได้ไหม?”
การปล้นสุสานไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ และมีข้อห้ามมากมาย แดร์ริลพูดเช่นนั้นเพราะเขาไม่ต้องการหาเรื่องกับพวกเขา
เมื่อแดร์ริลพูดประโยคสุดท้ายจบ เขาก็มองไปที่เวสต์ลีย์
หลังจากเข้าสังคมมาหลายปี เขาสามารถรับรู้ได้อย่างง่ายดายเลยว่าเวสต์ลีย์เป็นหัวหน้าของกลุ่ม
“ผ่านมา?” เวสต์ลีย์สังเกตเห็นแดร์ริลและคิดว่าเขาไม่ใช่คนโอบอ้อมอารีเท่าไหร่ “ดูจากลักษณะของนาย ฉันไม่คิดว่านายเป็นคนธรรมดาหรอก!”
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เวสต์ลีย์ก็โบกมือของเขา “เอาของมีค่าทั้งหมดมาและมัดมันไว้ แล้วก็ขุดหลุมฝังมันซะ!”
‘ชายคนนี้เป็นผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์ยุทธ เขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แต่เขาเห็นฉันกำลังขุดหลุมศพ และฉันจะปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม’ เวสต์ลีย์ครุ่นคิด
เป็นที่ทราบกันดีว่าสำนักมุสิกมีกฎที่เข้มงวดมากซึ่งก็คือ ไม่ยอมให้คนอื่นมีชีวิตรอดไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะแค่เดินผ่านก็ตาม
หลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น คนสองสามคนพุ่งไปข้างหน้าทันทีและมัดแดร์ริลไว้ แล้วพวกเขาก็เริ่มค้นทุกสิ่งทุกอย่างที่แดร์ริลพกติดตัวมาด้วย
‘ฝังฉัน?’ แดร์ริลโกรธมากและตะลึงงันไป ‘แก๊งโจรปล้นสุสานนี่กล้าดียังไงมาแตะตัวฉัน นี่พวกเขากำลังวอนหาเรื่องสินะ’
ในขณะเดียวกัน แดร์ริลก็พยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาใช้พลังภายในจนหมดและได้รับบาดเจ็บจากการตกลงมา เขาจึงไม่เหลือพลังให้ใช้อีกต่อไป