คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ - บทที่ 1841
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1841
เพียงพริบตา แดร์ริลและฉางเอ๋อก็โดนล้อมไว้
ขวับ
คนที่อยู่ในกาสิโนต่างก็หันมามองเขาทั้งคู่ แต่ส่วนใหญ่จะจับจ้องอยู่ที่ฉางเอ๋อ
สวยสะบัด
เธอสวยมาก นี่เธอเป็นนางฟ้าจากสรวงสวรรค์หรือไงกัน?
ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคนถึงขนานนามฉางเอ๋อว่าเป็นเทพธิดาจันทรา ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาขนาดไหน ใบหน้างดงามและเรือนร่างเย้ายวนของเธอก็ยังดูมีเสน่ห์ล้นเหลือ เธอนั้นเหมือนนางฟ้าเดินดินที่แท้จริง
ตอนนั้นบรรดายามและนักพนันชายก็แทบตาถลนออกจากเบ้า ถึงขนาดมีบางคนที่น้ำลายไหลเหมือนกับว่าสติล่องลอยไปแล้ว
ไม่กี่วินาทีต่อมายามคนหนึ่งก็ได้สติ เขาจ้องแดร์ริลและบอกว่า “กล้านักนะ ไม่ใช่แค่แกแอบเข้ามาในห้องวีไอพีเพื่อขโมยของเท่านั้น แต่นี่แกยังแอบเข้าไปดูผู้หญิงในห้องน้ำด้วยเหรอ?”
ยามเข้ามาจับกุมแดร์ริล เมื่อเขาได้เห็นว่าแดร์ริลแต่งกายยังไงเขาก็สรุปได้ว่าแดร์ริลไม่น่าใช่คนดี ที่นี่เป็นกาสิโนใหญ่ที่สุดของทวีปมิสท์ลอเรน ที่นี่มีคนมากมายหลายประเภทรวมไปถึงพวกหัวขโมยด้วย
แดร์ริลเพิ่งผ่านการต่อสู้อย่างหนักหน่วงมาแถมยังเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เสื้อผ้าของเขานั้นทั้งฉีกขาดและมอมแมม ดังนั้นยามจึงคิดว่าเขาเป็นโจร ส่วนฉางเอ๋อดูเหมือนนางฟ้า เธอต้องเป็นแขกคนหนึ่งของกาสิโนแน่นอน
ยามคิดได้ทันทีว่าแดร์ริลต้องเป็นขโมยที่เข้าไปในห้องน้ำเพื่อแอบดูฉางเอ๋อเพราะว่าเธอสวยเกินไป
ตอนนั้นบรรดานักพนันที่อยู่โดยรอบก็ต่างถกเถียงกันอย่างร้อนระอุ
“เจ้าหมอนี่กล้าเกินไปแล้ว เขากล้าเข้ามาที่นี่แบบนี้ได้ยังไง?”
“พวกขโมยเดี๋ยวนี้ทำตัวเหมือนสังคมไม่มีขื่อมีแป”
“เร็วเขา รีบสั่งสอนมันแล้วก็ไล่มันออกไป อย่าให้มันมาขวางการเล่นพนันของเรา อ้อ แล้วก็ค้นตัวมันด้วย ดูว่าขโมยอะไรไปบ้าง”
ทุกคนต่างก็แสดงความคิดเห็น พวกเขาทั้งหมดเห็นตรงกันว่าแดร์ริลเป็นขโมย
เฮ้อ…
ฉางเอ๋อโล่งใจจนพูดไม่ออก แดร์ริลอาจจะไม่สบายแต่เขาก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ บรรดาคนพวกนี้คิดว่าเขาเป็นขโมยแล้วอยากจะสั่งสอนแดร์ริล มันก็น่ายินดีมาก
ผู้จัดการของกาสิโนพายามมาเพิ่มอีกสองสามคนและรีบเข้ามาในห้องวีไอพีเมื่อได้ยินว่ามีความวุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่
ผู้จัดการนั้นชื่อนิโคลัส ฮัลล์ เขาอายุประมาณสามสิบกว่าปีและมีรูปร่างผอมบาง เขายังเป็นผู้บ่มเพาะระดับปรมาจารย์ยุทธ์ด้วย
“เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามอย่างเย็นชาเมื่อเดินเข้ามาในห้องวีไอพี เวลาเดียวกันเขาก็มองแดร์ริล หมอนี่ดูจองหองมาก
หัวหน้ายามรีบบอกสถานการณ์ให้เขาฟัง
เมื่อเขารับทราบเรื่องราวแล้ว นิโคลัสก็จ้องแดร์ริล เขาแค่นเสียง “เราจับแกได้แต่แกก็ยังไม่ยอมรับเหรอ? แกรู้ไหมว่าตัวเองอยู่ที่ไหน? ที่นี่คือกาสิโนเบลคลีย์ซึ่งเป็นสุดยอดในเมืองว่านไห่ เจ้าของคือราชาธุรกิจ เฟลิกซ์ เบลคลีย์ แกกล้าดียังไงมาสร้างปัญหาที่นี่? แกคงรนหาที่ตายแล้ว”
‘เวร’
แดร์ริลไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี เขาพูดไม่ออกสักคำ
ในโลกนี่มีพวกผู้ดีหัวสูงมากมาย พวกนี้คิดว่าเขาเป็นขโมยเพราะดูจากการแต่งตัวของเขา น่าสนใจนัก
เวลาเดียวกันแดร์ริลก็แปลกใจ เขาแอบหัวเราะเบา ๆ
‘งั้นที่นี่ก็คือเมืองว่านไห่ในทวีปมิสท์ลอเรน ส่วนเจ้าของกาสิโนนี่ก็คือเฟลิกซ์ เบลคลีย์ ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้’
แดร์ริลคิดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน เขานั้นอยากจะช่วยเทพธิดาน้อยและเฟลิกซ์ก็จัดการให้เขาได้เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลบอกซ์ในเมืองว่านไห่ ทวีปมิสท์ลอเรน ดังนั้นเขาจึงสามารถตามหาแก่นแท้ของมังกรได้
หลายปีผ่านไป เขาไม่คาดคิดว่าค่ายกลประตูจะพาเขากลับมาที่นี่
แดร์ริลมองนิโคลัสและพูดเรียบ ๆ ว่า “คุณเป็นผู้จัดการที่นี่เหรอ? พวกเราแค่ผ่านทางมาแล้วก็ไม่ได้เอาอะไรไปเลย อีกอย่างผมก็ไม่ใช่ขโมย ดังนั้นช่วยให้เกียรติกันด้วย”
แดร์ริลพูดไม่ผิด เขาและฉางเอ๋อบังเอิญผ่านมาจริง ๆ แต่ว่าวิธีการก็พิเศษหน่อย พวกเขาผ่านประตูเคลื่อนย้ายมาที่นี่
พวกเรา นี่เขาหมายความว่าอย่างไรกัน?