คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 283 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ９ โลลิเคยนอกใจหมีสาว

283 ปฏิบัติการแทรกซึมหมู่เกาะโจรสลัดอากาศ ９

“จากนี้ก็จะถึงจุดจบแล้วใช่ไหม？”

อาซีร์เป็นคนที่วิถีชีวิตและคำพูดเปลี่ยนแปลงไปมากที่สุด แม้ว่าใบหน้ามืดมนของเธอจะยังคงเดิม วันนี้เธอก็ช่วยลิลลี่ทำการรักษา

ลิลลี่พยักหน้าว่า「อืม」แล้วบิดขี้เกียจคอที่แข็งทื่อจนส่งเสียงก๊อบแก๊บ

“หลังจากนี้ก็เหลือแค่ปลาตัวใหญ่แล้ว ฉันก็อยากรักษามากกว่านี้แต่ไม่มีเวลาแล้ว……”

และ หันความสนใจไปที่ลุยซาที่กำลังส่งพวกเด็ก ๆ และมนุษย์สัตว์ลูเซียโดเข้านอนบนเตียงขนาดใหญ่เกินจำเป็นซึ่งกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของห้องทำงาน

ในฐานะที่มีอายุเป็นอันดับที่สอง นิสัยความเป็นแม่ของลุยซาอาจจะน่าดึงดูด และเด็ก ๆ หลายคนก็รู้สึกผูกพันกับเธอ

โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ยังไม่ชินกับชีวิตทาสดูเหมือนจะมาพึ่งพาลุยซา และหลาย ๆ คนก็อยากนอนกับเธอ　

“อย่างน้อยก็หนึ่งสัปดาห์เน๊ะ นั่นก็นานมากพอแล้ว ม๊า ถึงฉันจะรอได้ตลอดไป แต่”

ใช่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ขาของลุยซายังไม่ได้รับการรักษา

นอกจากนี้ยังมีทาสคนอื่นที่มีความพิการ และเจ็บป่วยร้ายแรงซึ่งยังไม่ได้รับการรักษาด้วยเช่นกัน

นิ้วและแขนขาสามารถงอกใหม่ได้ เว้นแต่จะเป็นมาแต่กำเนิด

ยังไงก็ตาม ยิ่งร่างกายพิการมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องใช้เวลามากขึ้นเท่านั้น นิ้วสามารถสร้างใหม่ได้อย่างรวดเร็ว แต่แขนหรือขาต้องใช้เวลาและความพยายาม

ขณะนี้แผนการในอนาคตของลิลลี่ยังไม่แน่นอน

สถานการณ์ปัจจุบันคือสิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามแผนที่วางไว้ในระดับหนึ่ง แต่รายละเอียดปลีกย่อยผิดจากกำหนดการไปมาก

การที่แฟรกไจล์ ราชาแห่งการหลบหนีไม่อยู่ ก็จัดอยู่ในประเภทของเหตุการณ์ที่ไม่ได้วางแผนไว้เช่นกัน

――กลุ่มโจรสลัดอากาศที่มีชื่อเสียงถูกโจมตี และซ่องใหญ่ส่วนใหญ่ก็ถูกควบคุมเช่นกัน

ตอนนี้มีทาสมากกว่าห้าร้อยคนมารวมตัวกันแล้ว น่าจะใกล้ได้เวลาพวกเขาหมดไพ่บนมือแล้ว

หากต้องรออีกสักสองสามวัน แล้วแฟรกไจล์ไม่มีการเคลื่อนไหว ก็ถึงเวลาที่จะเริ่มการดำเนินการถัดไปที่ไม่ได้วางแผนไว้

นอกจากเกาะทั้งสี่ที่ปกครองโดยสี่ราชาแห่งท้องฟ้าแล้ว ยังมีเกาะที่มีทุ่งนาที่เรียกว่าเกาะการผลิตอยู่ด้วย ซึ่งทาสยังคงผลิตอาหารให้กับโจรสลัดอากาศ และสิ่งอื่น ๆ

ลิลลี่คิดอย่างคลุมเครือว่าถ้าเธอไม่มีสิ่งที่ต้องทำในอาคาชิมะ ก็อาจเป็นความคิดที่ดีที่จะไปตรวจสอบที่นั่น

“รักษาเส้นเอ็นที่ขา……ทำได้จริงเหรอ ลิลลี่จังเหรอ？”

อาซีร์ซึ่งกำลังมองที่เท้าของลุยซาถามคำถามอย่างจริงจัง ลิลลี่ก็เหมือนเดิม เธอพยักหน้าว่า「อืม」

“อาโน๊……งั้นบางทีลิลลี่จังอาจเป็นนักบุญก็ได้……？”

“นักบุญเหรอ？　อ้า ไม่ใช่หรอกเน๊ะ”

――ศาสนจักรซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีอำนาจยิ่งใหญ่เหนือโลก……เป็นตัวตนที่กลายเป็นสัญลักษณ์ของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งกล่าวกันว่าวิหารใหญ่ของนิกายอยู่ที่นั่น

และก็มีนักบุญ

มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมากมาย แต่ถ้าตัดแง่มุมเหล่านั้นทิ้งไปและพูดด้วยศัพท์สมัยใหม่ ก็จะกลายเป็น「บุคคลที่เก่งเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์และมีความสามารถในการรักษาสูง」นั่นเอง

ภายใต้ข้อจำกัดสวดมนต์ต่อเทพธิดา ยับยั้งชั่งใจ และใช้ชีวิตสมถะ พลังศักดิ์สิทธิ์จะเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้น แต่……

อย่างไรก็ตาม 「ในโลกสมัยใหม่ที่โลกเล็กลง」มันกลายเป็นเรื่องที่ให้ความรู้สึกล้าสมัยไปมาก

ยาเวทมนตร์ได้รับการพัฒนาเพื่อสามารถทดแทนพลังของนักบุญ เวทมนตร์โบราณถูกค้นพบ โรคระบาดที่มีอัตราการเสียชีวิตสูงในประเทศหนึ่งอาจมีวิธีรักษาในประเทศเพื่อนบ้านได้

หลังจากที่สามารถเดินทางระหว่างประเทศต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ความต้องการนักบุญก็ลดลง

ต่อให้คุณจะไม่ใช่นักบุญ แต่โลกนี้ก็มีวิธีทำในสิ่งที่เคยมีแต่นักบุญที่สามารถทำได้แล้ว

ข้อเท็จจริงนี้ทำให้คุณค่าของนักบุญลดลงอย่างมาก และในขณะเดียวกันก็ลดอำนาจของศาสนจักรลงด้วย

ในอดีต ศาสนจักรได้รับการกล่าวขานว่ามีอำนาจมากที่สุด ทัดเทียมกับทุกประเทศ โดยเรียกเก็บค่ารักษาพยาบาลที่สูงเกินไปสำหรับประเทศใดประเทศหนึ่ง

เวทมนตร์การรักษาอันทรงพลังที่มีเพียงนักบุญเท่านั้นที่สามารถใช้ได้ เป็นไพ่ที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษที่สามารถนำไปใช้เพื่อการทูตได้ แต่……

――แม้ว่าอาณาจักรอัสตาเนียอันศักดิ์สิทธิ์จะมีศาสนาที่เข้มแข็ง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นประเทศที่ค่อนข้างปกติแล้ว

“การรักษาของฉันไม่ใช่เวทมนตร์ นอกจากนี้ โฮร่า นักบุญส่วนใหญ่มีผมสีเงินใช่ไหม？　ฉันก็เป็นอย่างที่เห็นไง”

“นั่น สิเน๊ะ…………พูดตามตรง คุณกำลังทำการรักษาที่น่าทึ่งซึ่งนักบุญไม่สามารถทำได้……”

การรักษาของลิลลี่ไม่ใช่เวทมนตร์

「ปลอกคอทาส」ที่ทาสบนเกาะแห่งนี้สวมใส่คือ สามารถกำหนดข้อจำกัดต่าง ๆ ได้ แต่――ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือ「ผนึกเวทมนตร์」

เพราะอย่างงั้นอาซีร์จึงอยากรู้เกี่ยวกับการรักษาของลิลลี่……

“หรือว่าบางทีอาซีร์อาจจะเป็นซิสเตอร์？”

คำสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการอธิษฐาน ความเป็นนักบุญ และเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์มักมาจากเธอ

สำหรับคำถามของลุยซา

“พูดให้ถูกก็คือเป็นเจ็บปวดเน๊ะ เนื่องจากฉันมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ ฉันจึงวางแผนที่จะไปโรงเรียนในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างทางไป ฉันถูกโจรสลัดอากาศลักพาตัวมา”

เป็นอีกคนที่มีอดีตล่ะ

“ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ร่างกายของฉันก็ต้องมลทินแล้ว ฉันไม่สามารถไปโรงเรียนในประเทศนั้นซึ่งว่ากันว่าเป็นบ้านของเทพธิดาได้อีกต่อไป”

「หืม？　เป็นอย่างงั้นเหรอ？」ลิลลี่เอียงหัวสงสัย เธอจึงตอบกลับไปว่า「ค่ะ」

“ตามคำสอนของเทพธิดา ผู้ที่มีร่างกายที่เรียนรู้ความไม่บริสุทธิ์ไม่สามารถเป็นนักบุญได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการไม่มีสัมพันธ์กับผู้ชายจึงเป็นเงื่อนไขในการเข้าศึกษาในโรงเรียนของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์”

“เพราะคำสอนของเทพธิด？　เลยเป็นนักบุญไม่ได้？”

“ใช่ค่ะ”

“เอ๊ะโตะ……เทพเจ้าหลักของศาสนจักรคือ เทพีอะคิโรโรนาติสใช่ไหม？　ที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักและความเห็นอกเห็นใจเน๊ะ”

“ค่ะ ถูกต้องแล้ว”

“――อ้า ถ้าเป็นเช่นนั้น นั่นเป็นเรื่องโกหกที่แต่งแต้มเพิ่มเติมในภายหลัง ฉันแน่ใจว่าคุณสามารถเป็นนักบุญได้”

“เอ๊ะ อะ แต่งในภายหลัง……？”

“อืม อะคิโรโระใช่ไหมล่ะ？　เด็กคนนั้นจะโกรธเมื่อสามีหรือคนรักนอกใจเธอ แต่เธอเป็นคนประเภทที่ผ่อนปรนเมื่อเป็นเรื่องนอกใจของตัวเอง ม๊า ความรู้สึกของมนุษย์และเทพเจ้าแตกต่างกันมาก ดังนั้นการตีความจึงอาจมีความแตกต่างกันเน๊ะ”

เป็นคำกล่าวที่ทำให้แม้แต่อาซีร์เองก็ประหลาดใจจนไม่มีสีหน้าแสดงออกมากนัก

“อาโน……อะคิโรโรนาติสซามะไม่ยอมรับการนอกใจของสามีหรือคนรัก แต่จะใจกว้างในเรื่องการนอกใจของฝ่ายหญิงอย่างงั้นหรือคะ……？”

“การรักษาก็คือความรัก ความรักคือความเมตตา คุณกำลังบอกว่าคุณสามารถรักษาและดูแลใครบางคนได้โดยไม่รู้จักความรักอย่างงั้นเหรอ？　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงจึงควรรักและถูกรักให้มาก ๆ หรืออะไรทำนองนั้น แต่ความรักของผู้ชายที่ไม่มีความทุ่มเทและจริงใจ นั้นเป็นอารมณ์ที่ไม่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก เธอจึงเกลียดมัน

เพราะอย่างงั้น ถ้าคุณต้องการเป็นนักบุญที่บูชาอะคิโรโระ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นสาวพรหมจารี ที่จริงแล้วจะไม่เป็นประโยชน์มากกว่าหรือถ้ามีความหลากหลายสักหน่อย？”

“ฮะ、ฮ้า……”

ราวกับว่ารู้จักกับพระองค์ ดูเหมือนจะไม่สามารถตอบสนองต่อคำพูดของลิลลี่ ซึ่งเสนอทฤษฎีใหม่ที่ไม่เคยเห็นในเอกสารใดมาก่อน

“แต่เมื่อพูดถึงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ครั้งหน้าจะมีนักบุญมาที่เกาะแห่งนี้――”

นอกจากนี้ ขณะที่ลิลลี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่น่ากังวลมาก เอด้าก็บุกเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับเสียงฝีเท้าอันหนักหน่วง

“ลิลลี่！”

เอด้า ทาสที่มีอายุมากที่สุด สวมบทบาทเป็นแม่ของพวกเด็ก ๆ คอยให้คำแนะนำแก่ทาสที่กระตือรือร้น เช่น ทำอาหาร ซักผ้า และทำความสะอาดทุกวัน　เธอกำลังมองตรงไปที่ลิลลี่

ก่อนที่ฉันจะทันพูดว่า เด็กกำลังหลับอยู่ เงียบ ๆ หน่อย――เธอก็ชิงพูดออกมาก่อน

“แฟรกไจล์กลับมาแล้ว！　ดูเหมือนว่าเขาจะถึงท่าเรือเร็ว ๆ นี้！”

เข้าใจล่ะ เป็นธุระที่ทำให้ตื่นตระหนก และเร่งมือ

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก”

.

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา……ไม่สิ นี่คือข้อมูลของซึ่งเป็นเป้าหมายของเธอตั้งแต่เริ่มแรกที่มายังเกาะแห่งนี้ พวกเธอรู้ว่าลิลลี่รอสิ่งนี้มานานแล้ว

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไหลลื่น ในที่สุดเราก็ได้คุยกันเรื่องศาสนาโดยไม่คาดคิด แต่นั่นเป็นเพียงการพูดคุยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ไปนอนก่อนนะ

“ฉันจะขอไปดูสักหน่อยน๊า”

ในที่สุดคนที่รอก็มาถึง

นี่คือการกลับมาของราชาแห่งการหลบหนีที่หลายคนกำลังรออยู่ แม้แต่โจรสลัดอากาศที่พยายามจะหลบหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ลิลลี่เองก็ถูกตั้งเป็นเป้าหมายเช่นกัน

ลิลลี่ตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันที