คุณหนูโลลิคลั่งเนีย ลิสตัน - ตอนที่ 7 มีหมีโชตะอีกหนึ่งคน
07 มีครอบครัวอีกหนึ่งคน
สองเดือนผ่านไปตั้งแต่ฉันกลายเป็นเนีย
ฉันจะออกไปเดินเล่นที่สวนในวันที่อากาศดีหลังจากส่งพ่อแม่แล้ว ม๊า วันนี้ฝนตกก็เลยไมได้ออกไปเดิน
กิจวัตรวันประจำวันเริ่มคงตัว ช่วงนี้สภาพร่างกายเองก็ค่อนข้างดี
เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันสามารถนอนหลับสนิทได้โดยไม่มีอาการไอมากนัก และฉันคิดว่าสามารถกินอาหารได้มากเท่ากับเด็กทั่วไปแล้ว
ยังไงก็ตามเมื่อถึงจุดหนึ่ง ปริมาณอาหารก็หยุดเพิ่มขึ้น บางทีตอนนี้อาจเป็นปริมาณที่เหมาะสมแล้ว
เกี่ยวกับอาการป่วย ฉันคิดว่าเข้ากำลังจะตาย
ในแง่อิมเมจ ดูเหมือนว่าอีกไม่นาน ฉันก็ใกล้จะสามารถคว้าคอไอ้เจ้าอาการป่วยน่ารำคาญนั่นได้แล้ว
แต่ฉันก็ไม่ละเลยการเฝ้าระวังและคิดว่าจะใช้เวลาว่างอันเหลือเฟือขูดออกไปจนหยดสุดท้าย
“คุณหนู ดูเหมือนนีลซามะจะกลับมาถึงวันนี้ล่ะคะ”
หืม? นีล?
“ใครงั้นเหรอ?”
“โอนี่ซามะของคุณไงคะ นีล・ลิสตันซามะ”
เป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันถามคำถามเรื่องสามัญสำนึกที่ไม่ควรต่าง ๆ นา ๆ รวมทั้งเรื่องตัวริโนกิสมากไปหรือเปล่า
ทำให้แม้แต่ความสงสัยที่ผิดธรรมชาติสุด ๆ อย่าง「ไม่รู้จักชื่อพี่ชายของตัวเอง」ก็ยังทำให้เธอหวั่นไหวไม่ได้ และตอบกลับมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลใจ
พูดตามตรง ฉันก็รู้สึกกังวลเหมือนกันว่าจะดีจริงเหรอที่เธอตามน้ำได้ขนาดนี้ ม๊า แต่ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องยุ่งยาก
“ฉันมีพี่ชายด้วยเหรอ?”
“คำถามนั้นห้ามค่ะ”
ดูเหมือนจะต้องห้ามสินะ
ก็ช่วยไม่ได้นี่ ฉันไม่รู้จริง ๆ ……จะไม่หละหลวมเกินไปหรือไง เธอเป็นสาวใช้ที่ดูง่าย ๆ แต่ก็ยากจะเข้าใจอย่างคาดไม่ถึง
“นีลซามะเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งที่สถาบันการศึกษาอาร์ตัวร์ และวันนี้เป็นวันหยุดฤดูร้อนจึงเดินทางกลับจากห้องพักค่ะ”
โฮ
“มีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉันไหม?”
“เท่าที่ดิฉันสามารถบอกได้ คิดว่าแทบจะไม่ได้พบกันเท่าไหร่ค่ะ”
ริโนกิสเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเนียที่อาการป่วยทรุดลงเมื่อครึ่งปีก่อนโดยตระกูลลิสตัน
พูดอีกอย่างคือ เธอรู้เรื่องในครอบครัวลิสตันเพียงครึ่งปีเท่านั้น
ประมาณห้าเดือนที่แล้ว พี่นีล เข้าเรียนที่สถาบันอาร์ตัวร์ จากนั้นเขาก็เข้าอยู่ในหอพักและไม่กลับมาอีกเลยตั้งแต่เข้าเรียน
นั่นเป็นเหตุผลที่ริโนกิสดูเหมือนจะไม่รู้จักเขาเท่าไหร่
เมื่อห้าเดือนที่แล้ว เนียก็นอนป่วยอยู่บนเตียงตลอด ดังนั้นจึงแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์แบบครอบครัวให้เห็นเลย
พี่ชายคนนั้นกำลังจะกลับบ้านในช่วงวันหยุดยาว……ที่เรียกว่าวันหยุดฤดูร้อน ดูเหมือนเรื่องก็เป็นแบบนั้น
ม๊า ท้ายที่สุดฉันก็เด็กสาวอายุสี่ขวบ และพี่นีลก็เป็นเด็กชายอายุหกขวบ
ก็เหมือนรอยเปื้อยที่กลายเป็นคราบติดกันแน่น
หรือเหมือนรอยเปื้อนเลือดที่ดำมืดในส่วนอ่อนไหวของหัวใจฉัน
ฉันไม่คิดว่าจะมีความทรงจำดำมือที่เช็ดไม่ออกระหว่างเราสองคน
ฉันหวังว่าพี่ชายของฉันจะกลับบ้านในฐานะพี่ชาย
นอกเหนือไปจากนั้น ฉันต้องจดจ่ออยู่กับการรักษาความเจ็บป่วยก่อน
เพราะการต่อสู้กับโรคร้ายยังไม่จบ จะประมาทไม่ได้
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่
“อ้า ดูเหมือนจะกลับมาแล้วค่ะ”
ดอกโทรานาชิที่เริ่มปลูกตอนที่ฉันเริ่มเดินเล่นเติบโตทีละน้อยทุกวันในกระถาง
ชาวสวนคนหนึ่งหรือบางทีอาจเป็นริโนกิสหวังดีจัดเตรียมไว้โดยตั้งใจให้เป็นดอกไม้สำหรับฉัน ฉันไม่ได้หวังว่าพวกเขาจะเป็นห่วงมากขนาดนี้
ขณะเฝ้าดูการเจริญเติบโตอย่างไม่มีอะไร ริโนกิสก็ชี้ขึ้นไปที่ท้องฟ้า
ฉันก็เห็นเรือเหาะขนาดเล็กที่ชวนให้นึกถึงวัฒนธรรมย้อนยุคที่ลอยเข้ามาพร้อมควันที่ยาวเป็นหางคล้ายเมฆจากฟากฟ้าสู่เกาะแห่งนี้……ค่อย ๆ ลงมาที่ขอบของที่ดินตระกูลลิสตัน
“เรือเหาะที่ทำจากไม้สินะ ไม่เก่าไปหน่อยเหรอ?”
“ก็แค่ภายนอกล่ะคะ แต่ข้างในเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดเลย”
“เห๊ งานอดิเรกของโอนี่ซามะเหรอ?”
“ใช่ค่ะ เป็นของขวัญที่มอบให้เพื่อเป็นการฉลองที่ได้เข้าศึกษาที่สถาบันอาร์ตัวร์ค่ะ การออกแบบดูเหมือนจะเป็นไปตามความชอบของนีลซามะทั้งหมด”
ฟุอืม
ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่ชายแบบไหน แต่รสนิยมของเขาไม่เลวเลย
เท่าที่ฉันเห็นมาจนถึงตอนนี้ เรือเหาะหมู่นี้ล้วนแล้วแต่เป็นโลหะเปลือย
แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าก้อนโลหะแบบนั้นจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้
และพ่อแม่จะไปทำงานที่ไหนสักแห่งด้วยการขี่ก้อนโลหะที่บินไม่ได้ทุกวัน ดูทำงานเหนื่อยมาก
ทำไมก้อนโลหะถึงบินอยู่บนท้องฟ้าได้ ช่างเป็นยุคสมัยที่น่ากลัวจริง ๆ
เป็นเรื่องตลกระดับที่อยากใช้หมัดต่อยให้บินไปเลย
ม๊า จะทำได้ไหมนะ
ฉันต้องการกลับไปที่ห้องของฉันทันที แต่ริโนกิสปฏิเสธที่จะกลับและพูดว่า「เพราะเป็นจังหวะดีเลยค่ะ」 ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจให้ฉันรอพี่นีลทั้งแบบนี้
เธอค่อย ๆ เดินไปรอบสวนที่จัดวางอย่างสวยงามด้วยความเอาใจใส่ทุกซอกมุมอย่างช้า ๆ และไปยืนยันว่าวันนี้นกสีฟ้าอ่อนตัวอ้วนยังอาศัยอยู่ที่สระน้ำเช่นเดิม ก่อนมุ่งหน้าไปที่ประตูหน้า
และ
เด็กชายที่แต่งตัวเรียบร้อยและสาวใช้ที่ไม่คุ้นหน้ากำลังคุยกับพ่อบ้านเฒ่าเจย์
นั่นคงเป็นพี่นีล พี่ชายของฉัน และสาวใช้ส่วนตัวที่เป็นข้ารับใช้ควบคนคุ้มกันที่กลับมาด้วยกัน
” ――เนีย！？”
เด็กผู้ชายที่กำลังพูดเรื่องอะไรบางอย่าง เมื่อสังเกตเห็นฉันในรถเข็นที่ถูกเข็นจนมีเสียงคลิก ๆ ก็วิ่งเข้ามาหาทันที
“ได้ยินว่าอาการดีขึ้นแล้ว สบายดีแล้วเหรอ?”
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ โอนี่ซามะ สภาพร่างกายดีขึ้นพอสมควรแล้ว”
เขาพยักหน้าใหญ่ราวกับยินดี พี่ชายมองฉันที่อ่อนแอและผอมแห้งขึ้น ๆ ลง ๆ แต่ความรู้สึกที่แสดงออกกลับมีแค่ความประหลาดใจง่าย ๆ
เนียก่อนหน้าที่พี่ชายจะเข้าหอพัก ในสายตาของเด็กอาจจะยังไม่เห็นสัญญาณแห่งความตาย
ถึงความจริงจะตกอยู่ในอันตรายแล้วก็ตาม
……จะว่าไปแล้วที่จริงเนียตัวจริงไม่ได้ไร้กังวล หากพูดอย่างละเอียดอ่อน การพูดว่า「รอดมาได้เพียงครึ่ง」อาจจะถูกต้องกว่าการพูดว่า「ตกอยู่ในอันตราย」
“ไม่เหนื่อยกับการเดินทางเหรอคะ? ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่เนิ่น ๆ ล่ะคะ?”
“โอะ อะ อืม นั่นสินะ”
ฉันรีบบอกแบบนั้นก่อนที่ความประหลาดใจของเขาจะลดลง แม้ว่าจะสับสนบ้าง พี่นีลก็พูดทิ้งไว้ว่า「ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ」 ก่อนจากไป เจย์และสาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายก็เดินตามไปพร้อมสัมภาระ
“……ฟุมุ”
การเคลื่อนไหวของสาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายที่กำลังจะจากไปนั้นดึงดูดสายตาฉัน
นั่นก็ค่อนข้างแข็งแกร่งเช่นกัน
ดูเหมือนจะเหนือกว่าริโนกิสด้วย
ม๊า แต่ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่ง่ายกว่าการรักษาผมแตกปลายล่ะ
“สนใจเหรอคะ? เกี่ยวกับลินเนตต์”
ริโนกิสมองตามฉันพร้อมถามออกมา
“ลินเนตต์ หมายถึงสาวใช้คนนั้น?”
“ค่ะ ฉันกับลินเนตต์อยู่ปีการศึกษาเดียวกัน และจบการศึกษาจากสถาบันอาร์ตัวร์ด้วยกันค่ะ ในแผนกผจญภัย บางครั้งเราก็จัดปาร์ตี้ด้วยกัน”
เข้าใจล่ะ ทั้งสองคนรู้จักกันดีสินะ
……เข้าใจล่ะ ปาร์ตี้สินะ
…………
ไม่ไหว
ริโนกิสและลินเนตต์สองคนรุมเข้ามา หรือให้โอกาสสุภาพบุรุษเฒ่าเจย์เข้ามาด้วยพร้อมกัน ฉันก็สามารถชนะได้ด้วยมือซ้ายข้างเดียวขณะนั่งรถเข็น
ตามสถานการณ์ตอนนี้
ความแข็งแกร่งของฉันอาจจะแย่
ฉันต้องการนักรบที่แข็งแกร่งสมน้ำสมเนื้อ
นีล・ลิสตัน
ใครจะยอมกลายเป็นพี่ชายที่ปกป้องน้องสาวไม่ได้กัน
ลินเนตต์・บลังค์
แชมเบอร์เลน(มหาดเล็ก)ควมคู่ผู้คุ้มกันส่วนตัวของนีล