งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 108
บทที่108 เธอเรียกเขาว่าประธานซู
โล่เฟยเอ๋อมองดูสายที่ได้ว่างไปนานแล้วด้วยความเศร้าเล็กน้อย จากนั้นจึงวางมือถือลงช้าๆ
แน่นอนที่ซูซีมู่โทรมานั้นไม่ได้ต้องสื่ออะไร อย่างมากเขาเป็นเพราะลู่ยู่เล่าถึงเธอ ถึงได้โทรมาถามๆดูเท่านั้น แต่เธอยังคงดีใจเพราะเป็นสายจากเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ที่แท้การรักใครสักคน สามารถทำให้คนใจเสาะได้
ถึงเขาจะไม่อยากให้เธอปรากฏอยู่บนโลกของเขาแล้ว แต่เธอก็ยังตายใจไม่ได้เลยสักที
โล่เฟยเอ๋อตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ว่าจะหลบหลีกการพบเจอซูซีมู่ทุกทางที่เป็นไปได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่ากี่วันต่อมา เธอยังต้องมาเจอเขาเหมือนเดิมอีก
วันรุ่งขึ้นของวันนั้น เที่ยงคืนของเมืองAได้มีลมเหนือพัดสนั่น เพียงสั้นๆไม่กี่ชั่วโมง อุณหภูมิก็ลดลงหลายองศา
เพราะเป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ โล่เฟยเอ๋อทีแรกก็คิดจะพักผ่อนอยู่บ้าน
แต่กระดาษวาดของเธอได้หมดลงแล้ว เลยต้องออกไปซื้อ
เพราะฉะนั้นหลังทานข้าวเช้าเสร็จ เธอจัดกระเป๋า แล้วออกไปเลย
โล่เฟยเอ๋อเรื่องมากกับการดาษวาดมาตั้งแต่ไหนแต่ใด ต้องไปห้างที่ขายโดยเฉพาะถึงจะซื้อได้
และวันนี้ เธอเลือกไปที่ห้างจินเผิง โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ใช้เวลาเดินเล่นที่ห้างจินเผิงนาน เพราะหลังจากซื้อของที่ต้องการเสร็จ เธอก็เตรียมตัวจะกลับเลย
ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากประตูหมุนนั้น จู่ๆก็มีเสียงเอ่ยด้วยความแปลกใจลอยมา “เฟยเอ๋อเหรอ”
โล่เฟยเอ๋อหันมองอย่างสงสัย ก็เจอลู่ยู่ที่สวมใส่ชุดสูททั้งตัวอยู่ห่างจากสองเมตรโดยประมาณ
“เป็นเธอจริงๆด้วย” ลู่ยู่เดินเข้ามาใกล้โล่เฟยเอ๋อ
“บังเอิญจัง”
“บังเอิญจริงด้วย”โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ลู่ยู่ก้มมองดูของที่อยู่ในมือของโล่เฟยเอ๋อแล้วถาม “เธอมาซื้อของเหรอ”
“ใช่แล้ว” โล่เฟยเอ๋อเม้มปากเล็กเบาแล้วถาม “คุณล่ะ”
“ฉันมาประชุม…..” ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ จู่ๆก็ชี้ไปทางข้างหลังของโล่เฟยเอ๋อแล้วเอ่ย ” เอ๊ะ ซูซีมู่มาแล้วเหรอ”
เมื่อได้ยินซูซีมู่สามคำนี้ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเหมือนโดนกดจุดเข้าไป จนร่างกายแข็งทื่อไปทันที
“ซูซีมู่ ทางนี้” ลู่ยู่ได้ตะโกนไปทางข้างหลังโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อกำขอบมุมเสื้อไว้แน่ จากนั้นจึงได้หันหลัง แล้วเจอซูซีมู่อยู่ด้านหลังของประตูหมุน
ตอนที่สายตาเธอมองดูเขานั้น เขาเงยหน้ามามองพอดี
ทั้งสองจ้องมองในระดับสายตาเดียวกัน เวลาในช่วงนั้นเหมือนได้หยุดไปชั่วคราว เธอกับเขาที่กั้นด้วยประตูหมุน จึงจ้องมองกันอย่างเงียบๆ
นี่เพิ่งสามอาทิตย์ ยี่สิบเอ็ดวันที่ไม่ได้พบเจอเขา แต่กลับรู้สึกว่าเหมือนมันผ่านไปเป็นเวลานานมากเลย
มีวูบหนึ่ง ที่เธอคิดว่าตัวเองได้เกิดภาพหลอนไปเอง
เธอใช้เล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือ แล้วความเจ็บจี๊ดที่มือได้ส่งไปยังสมองให้รับรู้ เธอเพิ่งจะเข้าใจ ว่านี่ไม่ใช่ภาพหลอน
เธอในห้างจินเผิงที่หรูหรานี้ ได้บังเอิญพบเขายังไม่ตั้งใจ
เธอคิดถึงเขาจนปัญญาอ่อน และคิดถึงจนเอาไปฝัน เพราะแบบนี้เธอถึงได้เอาเวลาว่างไปหาข้อมูล เรียนรู้ และวาดออกแบบงานมาใช้เติมเต็ม ไม่ให้ตัวเองมีเวลาว่างไปคิดอีก
เมื่อถึงวันที่ที่ได้พบ เธอถึงรู้ ว่าเมื่อก่อนที่เธอทำไปทั้งหมดนั้นเป็นการหลอกตัวเองเท่านั้น
เธอคิดถึงเขา คิดถึงม๊ากมาก
ไม่เจอซูซีมู่นาน ก็คิดถึงซูซีมู่มาก…..
แต่แบบนี้แล้วจะทำไม โล่เฟยเอ๋อรู้สึกถึงเศร้าโศก จากนั้นจึงถอยไปสองก้าว หลีกทางออกมา
ซูซีมู่ดีใจมากที่ได้พบโล่เฟยเอ๋อที่นี่ เขาเตรียมจะเดินไปประตูหลังมาทักทายกับโล่เฟยเอ๋อ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลังจากโล่เฟยเอ๋อจะเห็นเขาแล้ว ถึงกับตะลึงไปชั่วคราว แล้วเดินถอยออก
ตอนเห็นท่าทางของโล่เฟยเอ๋อนั้น ซูซีมู่รู้สึกเหมือนเลือดทั้งตัวได้แข็งทื่อหยุดเดินไปแล้ว
ความรู้สึกดีใจที่ได้พบกันโดยบังเอิญ ได้หายไปในพริบตา
เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูที่หมุนรวดเร็วด้วยความมึนตึ๊บไปหมด มองดูโล่เฟยเอ๋อที่เอาแต่ก้มหน้า อยู่หลายวินาที จากนั้นก็ก้าวประตูหมุนมาข้างใน
เมื่อเห็นซูซีมู่เดินเข้ามา ลู่ยู่ก็ดึงโล่เฟยเอ๋อมาด้วย “ซูซีมู่ ฉันบังเอิญเจอโล่เฟยเอ๋อน่ะ”
โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าจู่ๆลู่ยู่จะลากเธอมาด้วย เธอได้กลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว จนลืมดึงมือกลับมาเลย
ซูซีมู่จ้องมองดูมือที่ลู่ยู่ดึงโล่เฟยเอ๋อนานจนเป็นหลายวินาที จากนั้นก็ค่อยๆมองดูหน้าโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อเมื่อได้สติ ก็ดึงมือออกจากมือลู่ยู่
จากนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วทักทายซูซีมู่อย่างเป็นทางการ “สวัสดีค่ะ ประธานซู ”
เธอเคยเรียกเขาว่าคุณซู และเคยเรียกเขาว่าซูซีมู่ แต่กลับไม่เคยเรียกประธานซูมาก่อน
มารยาท ทำความเคารพ ไม่เกินเลยสักนิด กลับทำให้ซูซีมู่รู้สึกแสลงหูมาก ควรบอกว่าแสลงหูมากๆถึงจะถูก
“เฟยเอ๋อ ทำไมเธอถึงเรียกซูซีมู่ว่าประธานซูล่ะ”ลู่ยู่ที่อยู่ข้างๆถามอย่างสงสัย
โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยเสียงธรรมดาว่า”เขาคือเจ้านายฉันอยู่แล้วนี่”
“เกือบลืมไปเลย” ลู่ยู่พยักไหล่เบาๆ จากนั้นก็ถาม “เฟยเอ๋อ พวกเราจะไปประชุม เธอจะไปด้วยกันไหม หลังจากประชุมเสร็จ ก็ไปคลับดี้เหาด้วยกัน”
“ไปด้วยกันไหม” ซูซีมู่เอ่ยมาประโยคแรก
สำหรับโล่เฟยเอ๋อแล้ว ซูซีมู่ก็แค่พูดตามลู่ยู่เท่านั้น โล่เฟยเอ๋อไม่คิดอะไรก็ส่ายหัวปฏิเสธไปเลย “ไม่ล่ะ ฉันกับเพื่อมาด้วยกัน”
“เรียกเพื่อนเธอไปด้วยสิ” ลู่ยู่ยิ้มระเรื่อตอบ
“พวกเรายังมีเรื่องต้องไปทำ พวกคุณเล่นให้สนุกนะ ฉันไปก่อน” โล่เฟยเอ๋อยิ้มให้พวกเขาจากนั้นก็หันหลัง เดินออกจากประตูหมุนไปเลย
ลู่ยู่มองเงาหลังที่รีบร้อนโล่เฟยเอ๋ออย่างประหลาดใจ “เฟยเอ๋อ วันนี้ทำไมถึงรีบขนาดนี้ และวันนี้เธอดูแปลกๆไปนะ”
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร ได้แค่ยืนมองดูทางที่โล่เฟยเอ๋อเดินจากไป
เขารู้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้มากับเพื่อน แต่เป็นแค่ข้ออ้างของเธอต่างหาก
เธอเพียงแค่ทำตามในสิ่งที่เขาหวังไว้ ว่าจะไม่ปรากฏตัวกับเขาในที่เดียวกันเท่านั้น
ซูซีมู่เม้มปากอย่างแรง สมองคิดแค่ว่าเขาจะทำยังไงให้กลับไปดีกับโล่เฟยเอ๋อเหมือนแต่ก่อน
” แกว่าทำไมเฟยเอ๋อไม่อยากมากับพวกเราว่ะ” ลู่ยู่เริ่มพึมพำขึ้นมาอีกแล้ว
ซูซีมู่ไม่สนใจเขา แล้วเดินหันไปทางลิฟต์แทน
ลู่ยู่วิ่งตามเขาเบาๆ “ไม่ใช่เป็นเพราะเพื่อนเธอคนนั้นเป็นแฟนเธอล่ะสิ เพราะแบบนี้เธอเลยไม่อยากมากับพวกเรามั้ง”
ซูซีมู่หยุดก้าวเดิน แล้วมองลู่ยู่ด้วยความเย็นชา ” เธอไม่มีแฟน”
“แกรู้ได้ไง ” ลู่ยู่มองซูซีมู่ด้วยความสงสัยแล้วจึงถาม
คนที่ถูกถามนั้นได้ก้าวเข้ามาในลิฟต์ จากนั้นก็กดปิดประตูลิฟต์ พร้อมกับคิดอยากจะปิดลู่ยู่ที่บ่นพึมพำให้อยู่ในนอกลิฟต์
ลู่ยู่รีบยกเท้าก้าวเข้ามาในลิฟต์ แล้วถามต่อ “ซูซีมู่แกกับโล่เฟยเอ๋อนั้นสนิทกันจนรู้ถึงว่าเธอไม่มีแฟนเลยเหรอ”
ใครบางคนไม่สนใจเขา แต่เขาก็ยังจะพูดคนเดียวต่อไปอีก
“แกว่าเฟยเอ๋อสวยขนาดนี้ ทำไมยังไม่มีแฟนเลยเนอะ ต้องให้เหซิงถิงแนะนำให้เธอคนหนึ่งแล้ว สายตาเหซิงถิงต้องใช้ได้เลยทีเดียว……” ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ ซูซีมู่ก็พูดตัดคำพูดเขา ” ฉันจะเลือกให้เธอเอง พวกแกไม่ต้อง”
ลู่ยู่แสดงความไม่อยากจะเชื่อ แล้วจากนั้นก็จ้องมองซูซีมู่สักพัก
คิ้วของชายผู้นี้ดูน่ากลัว ไม่เหมือนล้อเล่นเลยสักนิด
ไม่…..ไม่ล้อเล่นแน่นอน
ยิ่งไม่ต้องพูดว่าเขาและเขารู้จักกันมานาน ยังไม่เคยได้ยินเขาพูดล้อเล่นเลย ถ้าเขาพูดล้อเล่น ก็ไม่น่าเอาเฟยเอ๋อมาพูดล้อเล่นแบบนี้