งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 159

บทที่ 159 ผู้พิทักษ์ของดอกไม้ของคฤหาสน์ตระกูลซู

พอออกจากอาคารอพาร์ตเมนต์เก่าแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็บอกลาเรือนหลิง จากนั้นเรียกแท็กซี่กลับไปที่วิลล่า

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสามแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เวลาเลิกงาน แต่เนื่องจากเป็นวันอาทิตย์ ถนนก็เลยรถติดเล็กน้อย

ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงเพื่อไปที่วิลล่า

หลังจากที่จ่ายเงินเสร็จ โล่เฟยเอ๋อก็ยกกระเป๋าเดินทางลงจากรถ

คนรับใช้อยู่ในลานบ้านพอดี จึงเห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังยกกระเป๋าเดินทางอย่างยากลำบาก จึงรีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วย “ทำไมคุณนายน้อยไม่กลับมาพร้อมกับคุณชายล่ะคะ?”

“พอดีฉันมีธุระอื่น ดังนั้นเลยไม่ได้อยู่กับเขา”

โล่เฟยเอ๋อตอบขณะที่เดินเข้าไปในวิลล่า

คนรับใช้เดินมาข้างหลังเธอพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง “คุณผู้หญิงจะให้นำกระเป๋าเดินทางไปไว้ที่ห้องของคุณหรือไม่?”

“เธอ…” โล่เฟยเอ๋อกำลังจะตอบพอดี เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดกับคนรับใช้ว่า: “เธอวางไว้ที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันเอาขึ้นไปเอง”

“ได้ค่ะ คุณนายน้อย”

หลังจากเห็นคนรับใช้ออกไป โล่เฟยเอ๋อก็กดปุ่มรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ?”

ถึง

“เธอคือโล่เฟยเอ๋อ?” เสียงของโจวหยุนดังขึ้น

โล่เฟยเอ๋อตะลึงไปชั่วขณะแล้วตอบ “ใช่ค่ะ นักออกแบบหยุนมีธุระอะไรหรอคะ?”

โจวหยุนไม่ตอบคำถามของโล่เฟยเอ๋อแล้วถามตรง ๆ ว่า “รูปออกแบบที่ฉันให้เธอวาดเป็นอย่างไงแล้วบ้าง?”

“ส่วนหนึ่งวาดเสร็จแล้วค่ะ ยังเหลืออีกส่วนหนึ่ง” โล่เฟยเอ๋อตอบ

พอได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าว่าเสร็จแล้วแค่ส่วนหนึ่ง ยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ยังวาดไม่เสร็จ โจวหยุนก็โมโหขึ้นมาทันที “เพิ่งวาดเสร็จแค่ส่วนเดียวเธอ กำลังร่างอะไรอยู่?”

โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “นักออกแบบหยุน ฉันทำสุดความสามารถแล้วจริง ๆ ฉัน…”

โล่เฟยเอ๋อไม่ทันได้พูด นักออกแบบหยุนก็ขัดจังหวะเธอ

“เธอเอารูปออกแบบที่วาดเสร็จมาส่งให้ฉันเดี๋ยวนี้”

โล่เฟยเอ๋อนิ่งอึ้งไป “ส่งเดี๋ยวนี้?”

“ใช่ เดี๋ยวนี้” นักออกแบบหยุนเน้นเสียงขึ้นอีก

ถึงแม้โล่เฟยเอ๋อจะไม่ยินยอม แต่ก็ยังคงเห็นด้วย

หลังจากถามที่อยู่เสร็จ เธอก็รีบไปเอารูปออกแบบในห้องแล้วออกจากวิลล่าไป

โล่เฟยเอ๋อไม่ได้นั่งรถของคนขับรถหลี่แต่กลับเรียกแท็กซี่ที่นอกชุมชนมาหนึ่งคัน

เธอไม่ได้สังเกตว่ามีรถที่คุ้นเคยจอดอยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม

“เฮ้ นี่ก็เริ่มมืดแล้วคุณนายจะออกไปไหนกัน?” โจวเฉิงมองไปยังโล่เฟยเอ๋อที่กำลังขึ้นรถแท็กซี่ฝั่งตรงข้ามด้วยความประหลาดใจ

เดิมทีซูซีมู่กำลังหลี่ตางีบหลับอยู่บนเบาะหลังก็ลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของโจวเฉิง

สายตาของเขามองไปทางที่โจวเฉิงกำลังมองอยู่ แล้วก็เห็นโล่เฟยเอ๋อขึ้นรถแท็กซี่คันนั้นจากไปพอดี

เขาโพล่งออกมาโดยไม่คิดว่า“ตาม”

“ตามไป?” โจวเฉิงนึกว่าเขาได้ยินผิดจึงหันไปมองซูซีมู่

ความจริงแล้วในตอนที่ซูซีมู่พูดว่า’ตาม’ก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยแต่คำพูดก็ได้ออกไปแล้ว

จึงพูดอย่างเฉื่อยชาอีกรอบ “ตาม”

ประธานซูจะตามคุณนายทำไม? จะสะกดรอยตามคุณนาย? ประธานซูไม่มีงานอดิเรกนี้นี่นา

โจวเฉิงหมุนพวงมาลัยไปด้วยพร้อมกับดูกระจกหลังแล้วเหลือบมองซูซีมู่อย่างแปลกใจแวบหนึ่ง

บนใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามไม่มีการแสดงออกใดๆเขาทำคนเดาไม่ออกเลยสักนิดว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ในเวลานี้บนถนนเริ่มมีรถติดพวกเขาขับตามรถแท็กซี่ของโล่เฟยเอ๋อใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงในการไปถึงประตูร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากตึกอวิ๋นเหซียง

มองจากระยะไกลก็เห็นโล่เฟยเอ๋อลงมาจากรถแท็กซี่คันนั้นโจวเฉิงจึงรีบบอก: “ประธานซูคุณนายจะลงจากรถแล้ว”

ซูซีมู่มองไปยังโล่เฟยเอ๋อที่ลงจากรถแท็กซี่อยู่ไม่ไกลแล้วพูดว่า“จอดรถข้างทาง”

โจวเฉินได้ยินคำสั่งจึงจอดรถที่ข้างทาง

เดิมทีโจวเฉิงคิดว่าซูซีมู่จะลงจากรถเพื่อไปหาโล่เฟยเอ๋อแต่เขาไม่คาดคิดว่าซูซีมู่เพียงแค่นั่งรออยู่ในรถโดยไม่ลงจากรถ

โจวเฉิงยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูซีมู่ผ่านกระจกมองหลังแล้วพิจารณาอย่างเงียบๆ

สีหน้าของซูซีมู่ยังคงไม่เปลี่ยน

ผ่านไปแล้วประมาณสิบกว่านาทีโล่เฟยเอ๋อก็กลับออกมาที่ริมถนน

เธอยืนมองหารถแท็กซี่อยู่ริมถนน

“ประธานซูพวกเราจะเขาไปรับคุณนายไหมครับ?”

ซูซีมู่แค่มองไปทางโล่เฟยเอ๋อแล้วไม่พูดอะไร

เมื่อไม่มีคำสั่งจากซูซีมู่โจวเฉิงก็ไม่กล้าขยับ

จนกระทั่งโล่เฟยเอ๋อขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าทิศทางที่ไปคือทางกลับวิลล่า ซูซีมู่ก็เอ่ยปากว่า “ตาม”

ครั้งนี้พอได้ยินคำว่า’ตาม’ โจวเฉิงก็ไม่สับสนอีกต่อไป

ล้อเล่นน่าเขาอยู่กับซูซีมู่มาหลายปีขนาดนี้จะไม่เข้าใจการเป็นผู้พิทักษ์ดอกไม้ของซูซีมู่อย่างนั้นหรือ?

ไปรับไปส่งด้วยตนเอง ก็กังวลว่าคุณนายจะไม่ชอบ

ดังนั้นเลยให้เขาขับรถตามหลังรถของคุณนาย…

หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อกลับมาถึงวิลล่า ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว

คนรับใช้เตรียมอาหารเย็นรอเธอไว้แล้ว

“คุณนายน้อย อาหารเย็นเตรียมเสร็จแล้วค่ะ”

โล่เฟยเอ๋อตอบ ‘อืม’คำเดียว สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องรับแขก พอไม่เห็นซูซีมู่ เธอก็ถามอย่างมึนงงเล็กน้อย “เขาทานแล้วหรือยัง?”

คนรับใช้ตอบ “คุณชายยังไม่กลับเลยค่ะ”

โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วขึ้นมาเมื่อได้ยินคนรับใช้บอกว่าซูซีมู่ยังไม่กลับ กำลังคิดจะถามคนรับใช้ว่าซูซีมู่ทำงานล่วงเวลาหรือเปล่า ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากข้างนอก

“คุณชายคงจะกลับมาแล้วค่ะ” คนรับใช้บอกก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

โล่เฟยเอ๋อไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอกลับมองไปที่นอกประตู

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที ซูซีมู่ก็เดินเข้ามา

โล่เฟยเอ๋อก็ได้สติและรีบถอนสายตา แล้วเดินไปทางห้องน้ำ

ซูซีมู่กดเม้มมุมปากของเขาแรง ๆ จากนั้นยกเท้าขึ้นไปที่บันได

พอเขาสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างบันไดเขาก็หยุดก้าวเดิน

“นี่กระเป๋าเดินทางของใคร?”

คนรับใช้ตอบตามตรง “คุณนายนำกลับมาตอนบ่ายค่ะ”

เฟยเอ๋อเอากลับมา?

ซูซีมู่มองกระเป๋าเดินทางทางอย่างสงสัยแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวขึ้นไปชั้นบน

คนรับใช้เห็นซูซีมู่ขึ้นไปชั้นบนก็รีบถาม “คุณชายไม่ทานอาหารเย็นหรอคะ?”

ซู่ซีมู่เดินขึ้นชั้นบนไปด้วยแล้วตอบไปด้วย “ให้เธอทานไปก่อน”

หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกมาจากห้องน้ำ ก็นั่งรอซูซีมู่มาทานข้าวในห้องอาหาร ผลปรากฏว่าคนรับใช้บอกเธอว่า ซูซีมู่ให้เธอทานไปก่อน

พอได้ยินคนรับใช้พูดแบบนั้น โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกผิดหวังในใจ

ถือชามข้าวค้างไว้ อาหารบางอย่างเธอก็ทานแบบไม่รับรู้รสชาติ

เพิ่งจะทานไปไม่กี่คำ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ส่งเสียงดัง

เธอวางชามกับตะเกียบลง แล้วเปิดโทรศัพท์มือถือดู มันเป็นข้อความ

โจวเฉิงส่งมาถามเธอว่ายังต้องการเค้กอยู่ไหม?

เค้ก? ใช่เค้กก้อนนั้นที่ซูซีมู่ให้สงเฟยเหวินซื้อหรือไม่?

ปลายนิ้วของสั่นแล้วตอบว่า: ต้องการ

โจวเฉิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว คุณนายเชิญเปิดประตูเพื่อรับเค้กเถอะ

เปิดประตู? อยู่ที่นอกประตู?

โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารทันที จากนั้นวิ่งไปที่ห้องโถงแล้วเปิดประตู

ก็เห็นโจวเฉิงยืนถือเค้กอยู่ที่นอกประตู