งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 190

บทที่190 ชวนเขาออกไปด้วยกัน

เธอไม่ได้เข้าห้องทำงานของซูซีมู่เพียงครั้งเดียว และไม่ได้เห็นภาพที่เขาตรวจเอกสารแค่ครั้งเดียว ทว่าเธอไม่เคยรู้หรือเห็นเวลาที่ซูซีมู่เผชิญ​หน้าต่อลูกน้องเลย

โดยปกติจะสูงศักดิ์​ เย่อหยิ่ง สงบ และทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง​ ซูซีมู่ในตอนนี้ ตั้งใจและมุ่งมั่นในการทำงาน มีความเชื่อมั่นตัวเองและมีการวางแผนกลยุทธ์​ในการทำงาน

ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งเสมอ ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา น้ำเสียงเรียบนิ่ง คำพูดชัดถ้อยชัดคำและเยือกเย็น ไม่มีอารมณ์​ขึ้นลงใดๆ แต่ฟุ้งไปด้วยออร่าธรรมชาติ​

โล่เฟยเอ๋อจ้องมองซูซีมู่ จนค่อยๆเหม่อลอย

“คุณมาหาผมมีอะไร………”หลังจากที่ซูซีมู่ประชุมเสร็จ เงยหน้าขึ้น ก็พบกับโล่เฟยเอ๋อที่จ้องเขาตาไม่กะพริบ​ เสียงของเขาก็หยุดชะงัก

เมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเขา โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกประหม่า “คือ……ฉันไม่มีธุระอะไร แค่มาดูว่าคุณทำงานเสร็จหรือยัง?”

“ยังเหลือเอกสารที่ตรวจไม่เสร็จนิดหน่อย”ซูซีมู่จ้องมองไปยังโล่เฟยเอ๋อแล้วตอบ

โล่เฟยเอ๋อก็พูดขึ้นอีกว่า “คุณทำงานของคุณไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”

ซูซีมู่ตอบ ‘อืม’ แล้วหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน

โล่เฟยเอ๋อก็ไม่กล้าที่จะแอบมองซูซีมู่อีก เธอไปหยิบสมุดอะไรสักอย่างบนโต๊ะขึ้นมาอ่าน

ตอนที่เปิดสมุดออก เธอถึงรู้ว่าบนสมุดนั้นเป็นลายมือของซูซีมู่

เนื้อหาใจความที่เขียนไว้คืออะไร โล่เฟยเอ๋อก็ไม่รู้ มันเป็นสมุดที่หนาเท่านิ้วโป้ง มีตัวหนังสือเต็มไปหมด สามารถจินตนาการ​ได้ว่าซูซีมู่ใช้พลังงานและเสียเวลาไปกับมันเท่าไหร่

ทุกคนล้วอิจฉาาเขา เพราะซูซีมู่เป็นประธานของบริษัท​ซูซื่อ มีอิทธิพลและอำนาจ มีเงินทองมหาศาล ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่าซูซีมู่ต้องมีความพยายามและต้องใจสู้แค่ไหน

ตั้งแต่ที่เธอมาใช้ชีวิตร่วมกับซูซีมู่ เธอเห็นซูซีมู่ทำงานล่วงเลยจนดึกดื่น​เกือบทุกวัน

ถึงแม้เขาจะได้รับบาดเจ็บ​ที่เมืองหลวง ตอนที่นอนโรงพยาบาล​ เขาก็ต้องอ่านและตรวจเอกสารเช่นเดิม

โล่เฟยเอ๋อหันไปมอง ก็พบว่าซูซีมู่กำลังใช้มือข้างหนึ่งนวดขมับ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็เปิดเอกสาร เขาเหมือนเริ่มรู้สึกปวดตา

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นโดยอัตโนมัติ​ แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซูซีมู่ และยื่นมือออกไปปิดเอกสาร

จู่ๆก็มีมือเรียวมาปรากฏ​อยู่บนเอกสาร ซูซีมู่ชะงัก​ไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองโล่เฟยเอ๋อ

“ฉันจะออกไปแล้ว คุณจะออกไปพร้อมกับฉันไหม?” เมื่อได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่เกือบคิดว่าเขาเห็นภาพหลอนแล้ว

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ชวนเขาออกไป? นานจนเขารู้สึกว่าชาตินี้ก็จะไม่มีวันได้ยินคำพูดแบบนี้อีกแล้ว

เมื่อโล่เฟยเอ๋อเห็นว่าซูซีมู่ไม่พูดไม่จา จึงคิดว่าเขาจะปฏิเสธเธอ

นัยน์ตา​ของเธอแสดงความผิดหวังออกมาเล็กน้อย ตอนที่เธอกำลังจะพูดว่า ‘ถ้าคุณไม่มีเวลา งั้นก็ช่างมันเถอะ”

ซูซีมู่ก็พูดขึ้นเสียก่อน “โอเค”

เมื่อได้ยินซูซีมู่พูดว่า ‘โอเค’ แววตาของโล่เฟยเอ๋อก็เป็นประกายขึ้นมาทันที “งั้นฉันไปใส่เสื้อกันหนาวก่อนนะ?”

“อืม”ซูซีมู่พยักหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า “ใส่ตัวที่หนาหน่อยนะ”

“อืม ฉันรอคุณด้านล่างนะ”โล่เฟยเอ๋อพูดจบก็หันหลัง กระโดดโลด​เต้นออกไปจากห้องทำงาน

มองดูแผ่นหลังของเธอที่จากไปอย่างมีความสุข ซูซีมู่ก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เขาเก็บเอกสารในมือให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้น จากนั้นก็หันไปหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองที่แขวนไว้ลงมา สวมใส่แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน……….

ตอนแรกโล่เฟยเอ๋อคิดว่าเธอจะต้องรอซูซีมู่อีกครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าในตอนที่เธอลงมาถึง เขาก็รออยู่ตรงนั้นแล้ว

“คุณลงมาแล้วหรอ!”ซูซีมู่ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับมองไปยังตัวเธอแล้วพิจารณา​

เขามองเธอทำไม? มีอะไรติดหน้าเธอหรอ? หรือว่าเธอใส่ชุดผิด?

โล่เฟยเอ๋อก้มลงมองตัวเองอย่างสงสัย ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ เธอกำลังจะเอ่ยปากถาม

แต่ซูซีมู่ก็พูดตัดหน้าเสียก่อน “ไปกันเถอะ”เขาหันหลังแล้วเดินไป

เธอคิดมากไปเองหรอ? โล่เฟยเอ๋อจับจมูกของตัวเอง จากนั้นก็ขานตอบ ‘อื้ม’แล้วเดินตามไป

หลังจากที่ขึ้นไปในรถ ซูซีมู่ก็ถามขึ้นว่า “ไปไหน?”

“ไปแถวสี่แยกตึกอวิ๋นเหซียง”โล่เฟยเอ๋อพูดจบ ก็พูดเสริมขึ้นอีกว่า “ฉันอยากไปกินทิรามิสุที่นั่น ได้ไหม?”

ซูซีมู่ตอบ ‘อืม’ แล้วไม่พูดอะไรอีก

โล่เฟยเอ๋อนั่งไปครู่หนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์​จากกระเป๋าขึ้นมาดู

จู่ๆก็มีเสียงอุทานออกมา “คืนนี้ที่เขตตะวันออกเขาจุดดอกไม้ไฟ​กัน………”

“เสียดายที่พลาดโอกาส​ เฮ้อ…..น่าเสียดายจริงๆ………”

ซูซีมู่หันไปมองเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตั้งใจขับรถและมองไปทางถนนข้างหน้าอย่างจริงจัง

ตลอดจนถึงตอนติดไฟแดง ซูซีมู่ก็หยิบโทรศัพท์​ออกมาจากกระเป๋า รีบแก้ไขข้อความอย่างรวดเร็วแล้วส่งออกไป

ตาโล่เฟยเอ๋อจ้องอยู่ที่โทรศัพท์​ตลอด จึงไม่ได้สังเกตเห็นถึงการกระทำของเขา

ตอนที่ไฟเขียว ซูซีมู่ก็เก็บโทรศัพท์​เข้าไปในกระเป๋า จากนั้นก็ขับรถออกไปตามท้องถนน

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาซื้อทิรามิสุที่ร้านเค้กแถวสี่แยกตึกอวิ๋นเหซียง

ขากลับบนรถ ซูซีมู่ก็ถามขึ้นว่า “ยังอยากจะไปที่ไหนอีกไหม?”

โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัว “ไม่มีแล้ว”

“งั้นผมจะพาคุณไปที่ๆหนึ่ง?”ซูซีมู่เลิกหางคิ้วแล้วพูดขึ้น

โล่เฟยเอ๋อถามขึ้นว่า “ที่ไหน?”

ซูซีมู่ไม่ได้บอกเธอว่าจะพาไปไหน เขาพูดเพียงว่า “ถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”

หลังจากที่ถึงจุดหมายปลายทาง​ บนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อเต็มไปด้วยความไม่กล้าที่จะเชื่อ

ซูซีมู่พาเธอมาที่คฤหาสน์​ เป็นสถานที่​ๆพวกเขาสองคนแต่งงานกัน

เดิมว่ากันว่าที่นี่เป็นเรือนหอที่คุณท่านเตรียมไว้ให้กับเธอและซูซีมู่ แต่ว่าในวันแต่งงานนั้นเขาพาเธอจากไป แล้วไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่อีก

ตอนนี้เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม? โล่เฟยเอ๋อมองออกไปนอกรถดูคฤหาสน์​ขนาดใหญ่ที่มีไฟสว่างไสว​ประดับอยู่

ตอนที่เธอกำลังอยู่ในอาการตกตะลึง​ ซูซีมู่ก็ดับเครื่องยนต์​แล้วลงไปจากรถ จากนั้นอ้อมมายังประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ มาเปิดประตูให้โล่เฟยเอ๋อ

“ลงมาสิ”

โล่เฟยเอ๋อละสายตาจากคฤหาสน์​ แล้วหันมามองซูซีมู่ จากนั้นก็ถือทิรามิสุแล้วลงมาจากรถ

ซูซีมู่ปิดประตูรถแล้วล็อกรถ จากนั้นก็จูงมือของเธอ “ไปกันเถอะ”

โล่เฟยเอ๋อจ้องไปยังซูซีมู่ มองดูเขาที่ไม่บอกเธอว่ามาที่นี่ทำไม ทำได้เพียงเดินตามเขาไป

เขาปลดรหัสประตูใหญ่ จากนั้นก็พาโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในคฤหาสน์​

ตอนแรกโล่เฟยเอ๋อคิดว่า ไฟในวิลล่าเปิดหมดเลย ต้องมีคนอยู่แน่ๆ

หลังจากที่เข้าไปข้างในถึงรู้ว่าไม่มีใครอยู่สักคน

หรือว่าซูซีมู่พาเธอมาเดินเล่นในคฤหาสน์ตอนกลางคืน? ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าคฤหาสน์ที่สวยงามนี้ควรค่าแก่การเยี่ยมชม แต่ว่ามาเดินเล่นตอนกลางคืน มันรู้สึกแปลกเล็กน้อย

ทว่าซูซีมู่ไม่ได้พาเธอเยี่ยมชมคฤหาสน์ แต่พาเธอเข้าไปในห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยอาหารมากมาย มันเยอะจนทำให้โล่เฟยเอ๋อพูดไม่ออก

โล่เฟยเอ๋อทำหน้ามุ่ยแล้วพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเตรียมอาหารค่ำไว้แล้ว? ฉันจะได้ไม่ต้องซื้อเค้ก”

“เอาเค้กไปแช่ไว้ในตู้เย็น พรุ่งนี้ค่อยกิน”ซูซีมู่ตอบ

เค้กไม่สามารถเทียบกับอาหารที่อยู่บนโต๊ะนี้ได้ โล่เฟยเอ๋อก็เลยเห็นด้วยกับเขา “โอเค”