งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 207
บทที่207 จัดการประธานเหวิน
ลู่ยู่กำลังคุยกับเหซิงโม่อย่างเมามัน แล้วจู่ๆก็เห็นโล่เฟยเอ๋อลุกขึ้น เป็นอะไรที่น่าแปลกใจจริงๆเลย “เฟยเอ๋อเป็นไรไหม?”
เหซิงโม่ยักไหล่ ทำสีหน้าแบบ‘งงเหมือนกันกับคุณนั่นแหละ’
เหซิงถิงบอก “เฟยเอ๋อไปห้องน้ำแล้ว”
ลู่ยู่พยักหน้า ‘ออ’หนึ่งคำ แล้วบอกว่า :”ซูซีมู่เล่นแทนเฟยเอ๋อสักพักสิ!”
ซูซีมู่ก้มหน้าลง ดูไพ่บนโต๊ะ ไม่รู้เหม่อลอยอะไรอยู่ จนเมื่อลู่ยู่ให้เขาเล่นแทนโล่เฟยเอ๋อ เขาเลยเงยหน้าขึ้น เขากะพริบตา แล้วพูดว่า “ดึกแล้ว ไม่เล่นแล้ว”
ลู่ยู่เหลือบมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือของเขาแล้วบอก “ยังไม่ถึง5ทุ่มเลย ยังเช้าอยู่”
“พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ” ซูซีมู่พูดเบาๆ
โล่เฟยเอ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเหซิงโม่พวกเขาไม่เล่นไพ่แล้ว แต่กำลังนั่งคุยกัน เธอคาดไม่ถึงเลย
“ทำไมไม่เล่นแล้ว?”โล่เฟยเอ๋อบอก
ลู่ยู่ยักไหล่และกล่าว“สามีคุณไม่เล่นแล้ว บอกพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ต้องกลับแล้ว”
พรุ่งนี้ซูซีมู่ก็ต้องไปทำงานหรอ? สายตาของโล่เฟยเอ๋อหันไปทางซูซีมู่
ซูซีมู่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ บอกว่า “ไปกันเถอะ”
โล่เฟยเอ๋อตอบ’อืม’หนึ่งคำ บอกกับลู่ยู่คำหนึ่งว่า ‘ลาก่อน’ แล้วออกจากที่นั่นพร้อมกับซูซีมู่
เมื่อกลับไปถึงวิลล่า ก็เที่ยงคืนแล้ว
โล่เฟยเอ๋ออยู่ชั้นล่างไม่นาน ก็รีบขึ้นไปชั้นบน
หลังอาบนํ้าเสร็จ โล่เฟยเอ๋อเตรียมจะนอน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ด้านนอก
เธอเงิบอยู่แป๊บ แล้ววิ่งไปที่หน้าต่าง เห็นรถคันหนึ่งขับออกจากสวนบ้าน
แม้ว่าข้างนอกจะมืด มองไม่เห็นว่าเป็นรถของใคร
แต่โล่เฟยเอ๋อรู้โดยจิตใต้สำนึกของเธอ ว่านั่นเป็นรถของซูซีมู่
ดึกขนาดนี้แล้ว เขาจะออกไปทำอะไร?
ซูซีมู่ออกไปดึกขนาดนี้ ต้องมีเรื่องแน่เลย
เมื่อคืนเขาให้โจวเฉิงควบคุมประธานเหวิน แต่คุยโทรศัพท์เป็นเพื่อนโล่เฟยเอ๋อตลอด เขาเลยไม่มีเวลาจัดการมัน
แต่ตอนนี้ได้ส่งโล่เฟยเอ๋อกลับไปที่วิลล่าแล้ว เขาเลยไปได้อย่างสบายใจ
ซูซีมู่ขับรถไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เลี้ยวเข้าไปที่ลานจอดรถในตึกอาคารใหญ่แห่งหนึ่ง
โจวเฉิงที่อยู่ที่นั่นอยู่แล้ว วิ่งเหยาะๆเข้ามาเปิดประตูทันที
“ประธานซู”
ซูซีมู่ ‘อืม‘ แล้วลงจากรถ
“คนเป็นไงบ้างละ?”
“เสียงดังมาก เลยให้คนทำให้เขาสลบ ” โจวเฉิงตอบตามความจริง
ซูซีมู่ตอบ ‘ออ’หนึ่งคำ ก็ไม่พูดอะไรอีก
โจวเฉิงก็ไม่อ้าปากพูดอะไรอีก โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อนำทางให้ซูซีมู่
ภายใต้การนำทางของโจวเฉิง พวกเขาก็มาถึงที่ชั้นสามของอาคาร
เข้าไปทางประตูทางเข้า ก็เห็นคนสองคนยืนรออยู่ที่นั่น
ทั้งสองเห็นซูซีมู่เข้ามา ก็ก้มหัวคำนับเขาพร้อมกัน “ประธานซู”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ เดินตามโจวเฉิงเข้าไปข้างใน
ระเบียงทางเดินที่ทอดยาว ในห้องทั้งสองด้านของทางเดินมีแสงสลัวๆสาดส่องออกมาจากร่องที่ประตู และมันก็เงียบเกินไปแล้ว
โจวเฉิงพาซูซีมู่มาถึงหน้าประตูบานสุดท้าย ถึงหยุด
เขาเคาะประตู ประตูถูกเปิดจากด้านใน
คนข้างในเห็นซูซีมู่ กล่าวทักทายด้วยความเคารพ “คุณชาย”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวเข้าไป
พอซูซีมู่และโจวเฉิงเข้าไป คนคนนั้นเดินออกจากห้องไป พร้อมกับช่วยปิดประตูห้องด้วย
ข้างในห้องกว้างมาก ไฟส่องสว่างมาก
มีเก้าอี้อยู่ตรงกลางตัวนึง ประธานเหวินถูกมัดที่เก้าอี้ตัวนั้น ศีรษะเอียงห้อยลง กำลังสลบอยู่
ซูซีมู่ส่งสายตาบางอย่างให้โจวเฉิง โจวเฉิงพยักหน้า แล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อเขาออกมา ในมือก็ถือถังที่ใส่น้ำเพิ่มมาด้วย
ถังน้ำที่เขาถือไว้ ได้เทไปที่ประธานเหวินที่กำลังหมดสติอยู่
คืนที่หนาวเย็นแบบนี้ พอสาดน้ำหนึ่งถัง ไม่ว่าเขาจะหมดสติแค่ไหน ก็ต้องหนาวจนตื่นแน่
เห็นแค่ประธานเหวินจาม และลืมตาขึ้น
เขามองอย่างงุนงงเป็นเวลานาน ถึงดูออกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือซูซีมู่
“ใช่คุณเหรอนี่?”ประธานเหวินทำแววตาเหมือนไม่น่าเชื่อ
ตรงไปที่เก้าอี้ที่โจวเฉิงเตรียมไว้สำหรับเขาและนั่งลง
ประธานเหวินดิ้นรนอย่างดุเดือด พร้อมกับถามว่า “คุณเป็นใครกันแน่? คุณจับผมมาที่นี่เพื่ออะไร?”
ซูซีมู่ไม่ได้เพิกเฉยต่อคำพูดของประธานเหวินในครั้งนี้ เขาตอบกลับว่า “ ผมเป็นสามีของโล่เฟยเอ๋อ ส่วนทำไมถึงต้องจับตัวคุณมานั้น คุณก็น่าจะรู้”
ประธานเหวินเดาได้แล้วว่าชายคนนี้กับโล่เฟยเอ๋อมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา แต่เขาคาดไม่ถึงว่าชายคนนี้จะเป็นสามีของโล่เฟยเอ๋อ
เพียงเพราะเขามีความคิดที่ไม่ดีไม่ร้ายกับโล่เฟยเอ๋อในวันนั้น ก็เลยจับตัวเขามาสั่งสอน
ถ้าเกิดเขารู้ ว่าเขาและโล่หยิวชิวส่วนรู้ร่วมคิดกันทำเรื่องนั้นกับโล่เฟยเอ๋อแล้วละก็ ประธานเหวินตัวสั่น ตีให้ตายจะไม่ยอมรับเด็ดขาด ยังไงโล่หยิวชิวก็ไม่อยู่เมืองAที่นั่นแล้ว คงไม่มีใครรู้ความลับนี้
“ผม……ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร จริงๆนะครับ คุณรีบปล่อยผมไปเถอะนะ”
“ไม่รู้งั้นเหรอ?” มุมปากที่ได้รูปของซูซีมู่ยกขึ้นประชดประชันเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควัน ดวงตาที่มืดมิดราวกับคืนที่มืดมนเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟแล้วก็ดูเยือกเย็นเป็นพิเศษ “ให้ผมช่วยบอกให้ไหม? อื๊ม?”
ร่างของประธานเหวิน(สั่นสะท้าน แล้วตอบว่า “ผม…..ผมแค่เคยคิดแบบนั้น ซึ่งไม่เคยมีแผนที่จะทำอย่างนั้น……”
คำพูดเขายังพูดไม่หมด ซูซีมู่ก็ตอบว่า “คุณและโล่หยิวชิวได้ลงมือแล้ว แต่แผนการของพวกคุณดันถูกทำลายโดยบังเอิญ”
“คุณ……คุณรู้เรื่องนั้น?ความกลัววาบขึ้นในดวงตาของประธานเหวิน( แล้วพูดว่า “เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับผม เป็นโล่หยิวชิว เป็นเธอที่ติดต่อผม และพวกเราก็ไม่สำเร็จด้วย นี่เรื่องจริงนะ”โล่หยิวชิวที่ติดต่อเขา? ดูเหมือนว่าการสืบสวนจะไม่ครอบคลุมพอ! ดวงตาของซูซีมู่เป็นประกาย ถาม “เธอเข้าหาคุณก่อน?”
“ใช่ เธอติดต่อผม บอกจะมอบผู้หญิงคนหนึ่งให้กับผม ให้ผมจะทำไรเธอก็ได้”
ถึงแม้จะรู้ว่าโล่หยิวชิวมีความเกลียดชังโล่เฟยเอ๋อ แต่ไม่เคยคิดว่าโล่หยิวชิวจะโหดเหี้ยมขนาดนี้
ดวงตาของซูซีมู่ฉายแววโกรธแค้นแว็บนึง จากนั้นกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมผมรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เพิ่งจะมาหาคุณตอนนี้?”
ประธานเหวิน(ถามด้วยความงุนงง “หมายความว่ายังไง?”
“เพราะผมจัดการกับโล่หยิวชิวเรียบร้อยแล้ว รู้ว่าคุณไม่ประสบความสำเร็จ กะว่าจะปล่อยคุณไป” น้ำเสียงของซูซีมู่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความแค้น “แต่คุณไม่สมควรคิดร้ายต่อเธอแบบนั้นเลย”
จัดการกับโล่หยิวชิวเรียบร้อยแล้ว……ตอนนี้ถึงตาของเขาละ……
เมื่อประธานเหวิน( นึกถึงเรื่องที่โล่หยิวชิวหายตัวไปในเมือง A อย่างลึกลับน่าแปลกใจแบบนั้น ก็กลัวจนสั่นไปทั้งตัว
“ผมผิดแล้ว ผมจะไม่กล้าทำอีกแล้ว……ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ……”
ประธานเหวินในตอนนี้รู้สึกกลัวมาก
ทำไมเขาต้องตกลงเป็นคู่สมรู้ร่วมคิดกับโล่หยิวชิวในเรื่องนี้ด้วยล่ะเนี่ย?
ทำไมต้องพบเจอโล่เฟยเอ๋อในเมื่อคืนด้วยล่ะ?
ถึงแม้เขาจะเสียใจแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ซูซีมู่ไม่ยอมปล่อยเขาแน่
เพราะว่ามังกรมีเกล็ดย้อนเหมือนต่อมโมโห หากใครไปสัมผัสโดนก็ต้องตายสถานเดียว
และต่อมโมโหของซูซีมู่ ก็คือโล่เฟยเอ๋อ……